Γ. ΠΑΠΑΛΑΜΠΡΟΣ: Ο κ. Γιωτόπουλος δεν συμμετείχε ποτέ σ’ αυτές τις συζητήσεις;
Σ. ΚΟΝΔΥΛΗΣ: Όχι, όχι.
Γ. ΠΑΠΑΛΑΜΠΡΟΣ: Σας ευχαριστώ δεν έχω άλλη ερώτηση.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Ο κ. Λίβος έχει τον λόγο.
Ν. ΛΙΒΟΣ: Κύριε Κονδύλη, διά του Προέδρου θέλω να σας απευθύνω μία ερώτηση-απορία που έχω. Είπατε προηγουμένως ότι είχαν γίνει συζητήσεις, το έχετε καταθέσει και αυτό προανακριτικά και για παλαιότερες υποθέσεις, φερ’ ειπείν για την υπόθεση Παλαιοκρασσά. Θυμάστε συγκεκριμένα αν είχε συζητηθεί ειδικά και ο Αξαρλιάν τότε;
Σ. ΚΟΝΔΥΛΗΣ: Ναι, τί άλλο θα συζητούσαμε;
Ν. ΛΙΒΟΣ: Θέλω να σας ρωτήσω το εξής: Εσείς ήσαστε κομμουνιστής, πώς συμβιβάσατε αφού ήταν φρέσκο το πράγμα και μπήκατε περίπου το ’93 είπατε συνειδητά στην Οργάνωση. Πώς συμβιβάσατε στη συνείδησή σας αυτή τη δολοφονία και με πολύ φρέσκο αυτό το γεγονός, παρ’ όλα αυτά, την είσοδό σας στην Οργάνωση; Αυτή την απορία έχω, μολονότι ότι τιμώ της στάση σας σήμερα στο Δικαστήριο.
Σ. ΚΟΝΔΥΛΗΣ: Είχα εμπλακεί λίγο πιο πριν με την Οργάνωση, αν θέλετε όμως, πείστηκα από την εξήγηση που μου έδινε ο Κουφοντίνας για την Οργάνωση, καλώς ή κακώς πείστηκα ότι ήταν τελείως τυχαίο γεγονός και ότι ευθύνονται άλλοι για τον θάνατο του Αξαρλιάν. Ότι ευθύνονται αυτοί που τον άφησαν επίτηδες εκεί στο πεζοδρόμιο.
Ν. ΛΙΒΟΣ: Ο φόβος δεν έπαιξε κανένα ρόλο που είπατε προηγουμένως;
Σ. ΚΟΝΔΥΛΗΣ: Πολλά έπαιξαν ρόλο.
Ν. ΛΙΒΟΣ: Ξέρετε, ο φόβος είναι κάτι που το είχαν χρησιμοποιήσει εδώ, ο κ. Σάββας Ξηρός στην προανακριτική του απολογία είπε ότι «είμαι θύμα της Οργάνωσης σήμερα εδώ›. Εσείς βέβαια δε φαντάζομαι να φτάνατε σε αυτό το σημείο να χαρακτηρίζατε τον εαυτό σας θύμα της Οργάνωσης.
Δ. ΚΟΥΦΟΝΤΙΝΑΣ: Ο Διώτης τα έφτιαξε αυτά.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Ο Διώτης τα έκανε όλα...
Σ. ΚΟΝΔΥΛΗΣ: Δε θα έφτανα σε αυτό το σημείο, εντάξει...
Ν. ΛΙΒΟΣ: Ευχαριστώ.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Σε όλα ο Διώτης φταίει...
Δ. ΚΟΥΦΟΝΤΙΝΑΣ: Ο Διώτης φταίει και το ξέρετε πολύ καλά και σας παιδεύει κι εσάς εδώ μέσα.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Τί μας κάνει;
Δ. ΚΟΥΦΟΝΤΙΝΑΣ: Σας κάνει να παρανομείτε.
Ν. ΛΙΒΟΣ: Ο Διώτης είπε πού θα βρουν τον κ. Κονδύλη στο Δικαστήριο των Θηβών;
Δ. ΚΟΥΦΟΝΤΙΝΑΣ: Αυτό είναι άλλη μία παράβαση...
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Φοβάμαι ότι εγώ σας έδωσα ένα χέρι φιλικό σε όλους εδώ, να το εκμεταλλευτείτε, δεν θέλετε, δικαίωμά σας. Ελπίζω κ. Ραγκούση, γιατί είστε έμπειρος δικηγόρος και πολύ καλός, καταλαβαίνετε... πάντοτε με αγάπη σας βλέπω όλους, να το ξέρετε, δε σας είδα ούτε σαν εχθρούς μου, σας βλέπω σαν παιδιά του λαού του δικού μου.... Ελπίζω ότι εκφράζω όλους και δεν αντιτίθεται κανένας. Αλλά λένε «βοήθα με να σε βοηθήσω›. Τί να σας πω; Μήπως είναι η μοναδική σας ευκαιρία τούτη εδώ... Δε θέλω να πω περισσότερα διότι δεν κάνει, ούτε το δικαίωμα σιωπής θέλω να παραβιάσω ούτε τίποτα. Ας καταλάβουν μόνοι τους όσοι θέλουν.
Ι. ΚΟΥΡΤΟΒΙΚ: Μου δίνεται η εντύπωση ότι το Δικαστήριο δεν έχει επαρκή στοιχεία και ζητά από τους κατηγορούμενους να συμπληρώσουν αυτά τα στοιχεία.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Θέλω να με βοηθήσετε στην αποδόμηση όλων όσων υπάρχουν.
Ι. ΚΟΥΡΤΟΒΙΚ: Να σας υπενθυμίσω ότι αυτό το Δικαστήριο in dubio proreo, λέει η αρχή του Δικαίου.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Βεβαίως, αλλά ξέρετε, λέει «εύλογες αμφιβολίες› ο νόμος, δε λέει απλές, μικρούλες, ελάχιστες αμφιβολίες. Γι αυτό να βοηθήσουμε να αποδομήσουν την κατηγορία, όχι να την οικοδομήσουν, εγώ δεν είπα τέτοιο πράγμα.
ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΑΣ: Για τους 25 νεκρούς αμφιβάλλετε κα Κούρτοβικ;
Ι. ΚΟΥΡΤΟΒΙΚ: Εσείς θα διερευνήσετε και θα βρείτε ποιος και τί και πώς. Αλλά αυτό εσείς οφείλετε να προσάγετε τις αποδείξεις κ. Εισαγγελέα και το Δικαστήριο να τις κρίνει, όχι εμείς. Δε θα σας παράσχουμε εμείς τις αποδείξεις, δεν είναι δυνατό να ζητάτε από τους κατηγορούμενους είτε να αυτο-καταδικαστούν, να αυτο-ενοχοποιηθούν είτε να ενοχοποιήσουν τους άλλους.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Να αποδομήσουμε λέω τελείως, να με βοηθήσουν να αποδομήσουμε την κατηγορία.
Να συνεχίσουμε με ερωτήσεις παρακαλώ.
κ. ΣΠΑΧΟΣ: Στα αυτοκίνητα που χρησιμοποιούσατε, τα οχήματα διαφυγής, είχατε προκαθορίσει τη θέση σας μέσα σε αυτά;
Σ. ΚΟΝΔΥΛΗΣ: Όχι, δε θυμάμαι.
κ. ΣΠΑΧΟΣ: Στην υπόθεση Σιπαχίογλου μας είπατε ότι οδηγός ήταν ο Κουφοντίνας;
Σ. ΚΟΝΔΥΛΗΣ: Ναι, αν θυμάμαι καλά.
κ. ΣΠΑΧΟΣ: Εσείς, από πίσω του;
Σ. ΚΟΝΔΥΛΗΣ: Δε θυμάμαι, είπα ότι μάλλον κάθισα πίσω. Δε θυμόμουν να πω ακριβώς τί έγινε.
κ. ΣΠΑΧΟΣ: Να σας πω μία σκέψη να μου πείτε κατά πόσον τη βρίσκετε λογική ή όχι, και για τα Σεπόλια και για την υπόθεση του Σιπαχίογλου. Στα οχήματα διαφυγής εφόσον οδηγούσε ο κ. Κουφοντίνας και καθόταν όπως λέτε από πίσω του στην υπόθεση Σεπολίων ο κ. Χριστόδουλος Ξηρός, δεν του εμπόδιζε το οπτικό πεδίο ένα άτομο σωματώδες με 1,87 ύψος; Είναι φυσιολογικό να κάθεται πίσω απ’ τον Κουφοντίνα ο Χριστόδουλος Ξηρός;
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Κύριε Σπάχο, δε θέλω αυτές τις ερωτήσεις να τις κάνουμε...
κ. ΣΠΑΧΟΣ: Εσείς μια διόρθωση επί της ουσίας στις προκηρύξεις κάνατε;
Σ. ΚΟΝΔΥΛΗΣ: Όχι.
κ. ΣΠΑΧΟΣ: Εφόσον γνωρίζατε ότι η 17Ν δραστηριοποιείτο από το ’74, ηλικιακά δεν υποπτευθήκατε τον «Λάμπρο› ότι εκείνος θα μπορούσε να είχε κάποιον πιο σημαντικό ρόλο από τους υπολοίπους ή κάποιον άλλον εν πάση περιπτώσει; Δεν αναρωτηθήκατε; Όλοι οι υπόλοιποι που αναφέρατε, λογικά δεν μπορούσε να θεωρούνται μέλη από τόσο παλιά.
Σ. ΚΟΝΔΥΛΗΣ: Κοιτάξτε, η Οργάνωση έχει 30 χρόνια δράση. Κάποιοι υπήρχαν και είχε και συνέχεια. Αυτοί που υπήρχαν πριν δεν είναι ότι εξαφανίστηκαν και άφησαν τη σφραγίδα σε εμάς, είχε κάποια συνέχεια. Δε μπορώ να βγάλω συμπέρασμα αν ήταν ο «Λάμπρος› ή αν ήταν άλλος....
κ. ΣΠΑΧΟΣ: Είναι αλήθεια αυτό που γράφεται περί έντονων φραστικών επεισοδίων σας στη φυλακή με τον κ. Γιωτόπουλο;
Σ. ΚΟΝΔΥΛΗΣ: Έχω πει εγώ κάτι τέτοιο; Όχι.
κ. ΣΠΑΧΟΣ: Όχι, ρωτώ αν είναι αλήθεια αυτό που γράφεται.
Σ. ΚΟΝΔΥΛΗΣ: Όχι.
ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΑΣ: Κύριε Πρόεδρε να ρωτήσω τον κ. Κουφοντίνα: Είπατε για τον μακαρίτη τον Ομέρ Σιπαχίογλου ότι ήταν πράκτορας της ΜΙΤ. Πώς το ξέρετε; Ποια είναι τα στοιχεία;
Δ. ΚΟΥΦΟΝΤΙΝΑΣ: Ο Σιπαχίογλου ήταν πράκτορας της ΜΥΤ, της τουρκικής ΜΥΤ. Η ενέργεια της 17Ν στρεφόταν ενάντια στο πολιτικο-στρατιωτικό σύμπλεγμα της Τουρκίας και όχι ενάντια στον τούρκικο λαό, που ήταν υπεύθυνο για την καταπίεση και τα εγκλήματα ενάντια στον τούρκικο και στον κουρδικό λαό. Αυτά έχω να δηλώσω.
ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΑΣ: Πώς ξέρετε ότι ήταν πράκτορας; Με τα πομπώδη λόγια δεν απαντάτε. Πείτε μου πώς ξέρετε ότι ήταν πράκτορας της ΜΥΤ; Ποια είναι τα στοιχεία σας; Ποιος σας το είπε ότι ήταν πράκτορας της ΜΥΤ; Θα μου πείτε; Εδώ είναι η καρδιά του προβλήματος. Ποιος είναι αυτός που σας έλεγε ότι «αυτός είναι πράκτορας, σκοτώστε τον›. Καταλάβατε κ. Κουφοντίνα ότι σας χρησιμοποίησαν;
Δ. ΚΟΥΦΟΝΤΙΝΑΣ: ..............
ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΑΣ: Δεν απαντάτε. Αυτά που λέτε, είναι λόγια χωρίς καμία βάση. Καμία βάση δεν έχουν.
Φ. ΡΑΓΚΟΥΣΗΣ: Στο θέμα των νεκρών το οποίο έχει ιδιαίτερη αξία για τον οποιονδήποτε έχει ανθρώπινη υπόσταση, εμείς πιστεύουμε σαν Υπεράσπιση των κ.κ. Σάββα, Χριστόδουλου και Βασίλη Ξηρού ότι ο σεβασμός και η τιμή στους νεκρούς θα αποδοθεί με τον χαρακτηρισμό του εγκλήματος ως πολιτικού. Όταν κι εσείς με το καλό φτάσετε στην εξατομίκευση της ποινής με το άρθρο 79 δεν θα ψάχνετε για αντιδικίες μεταξύ του Σάββα, του Χριστόδουλου και του Βασίλη με τα θύματα. Με πονάει η έκφραση αυτή αλλά θα δείτε ότι υπάρχει ο χαρακτήρας. Σεβασμός στους νεκρούς για μας αποτελεί ο χαρακτήρας της πράξεως ως πολιτικού εγκλήματος.
ΣΥΝΗΓΟΡΟΣ: Ο σεβασμός ισχύει και για τον «πριονισμένο› κ. συνάδελφε;
Φ. ΡΑΓΚΟΥΣΗΣ: Ο «πριονισμένος› είναι μία έκφραση η οποία ακούστηκε από κατηγορούμενο. Δεν σχολιάζω. Έχουμε κάνει δήλωση γι αυτό.
ΣΥΝΗΓΟΡΟΣ: Ο Αξαρλιάν είναι πολιτικό θύμα;
Φ. ΡΑΓΚΟΥΣΗΣ: Ας μην μιλήσουμε για την ανθρώπινη ζωή. Δεν είμαστε εμείς που την διακυβεύσαμε ως προς το θέμα της τρομοκρατίας ούτε τον όρο αυτό δεχόμεθα «τρομοκρατία›.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Κύριε Ιωάννη Σερίφη, εσείς θέλω να μας δώσετε μερικές εξηγήσεις. Παίρνουμε ποτέ τα πιστόλια να σκοτώνουμε τον κόσμο; Εγώ αυτό θέλω να μου πείτε.
Γ. ΣΕΡΙΦΗΣ: Κύριε Πρόεδρε, δεν αισθάνομαι πολύ καλά σήμερα, σας ζητώ να απολογηθώ την Δευτέρα. Είμαι λίγο ζαλισμένος και δεν αισθάνομαι καλά.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Τί είστε;
Γ. ΣΕΡΙΦΗΣ: Λίγο ζαλισμένος και δεν αισθάνομαι καλά.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Για να έρθει κόσμος εδώ πέρα!
Γ. ΣΕΡΙΦΗΣ: Όχι, όχι.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Αυτά μου είχε πει και ο κ. Κουφοντίνας ότι δεν αισθανόταν καλά και μας ήρθαν οι «χειροκροτητάδες›.
Γ. ΣΕΡΙΦΗΣ: Εγώ σας το λέω.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Δεν ξαναπέφτουμε στην ίδια παγίδα δυο φορές. Μία την πατήσαμε. Δεν θέλετε να απολογηθείτε, δεν απολογείστε αλλά αν αργότερα σας έρθει να απολογηθείτε, ευχαρίστως. Εγώ δεν σας αλλάζω.
Ι. ΒΛΑΧΟΣ: Νομίζω ότι σας διέφυγε κ. Πρόεδρε να δώσετε τον λόγο αν θέλει κάποιος να κάνει ερωτήσεις δι’ υμών στην υπεράσπιση.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Έδωσα τον λόγο και μου είπατε όχι. ¶μα είσαστε παρόντες «απόντες› τί να σας κάνω.
Ι. ΒΛΑΧΟΣ: Υπάρχει ένα θέμα και θέλω να κάνω μία ερώτηση στον κατηγορούμενο.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Κάντε την ερώτηση στον κ. Κονδύλη.
Ι. ΒΛΑΧΟΣ: Κύριε Κονδύλη, μου έκανε εντύπωση και την ερώτηση την απευθύνω σε σας δια του Προέδρου και νομίζω ότι θα την υιοθετήσει και ο κ. Πρόεδρος. Μου έκανε εντύπωση ότι σε δύο περιπτώσεις κατά την ομολογία σαν αναφέρθηκαν αναγνωρίσεις από μάρτυρες εδώ πέρα οι οποίες απ’ ότι φαίνεται βρίσκονται πολύ πέρα της αληθείας. Μία ήταν η περίπτωση της αναγνώρισής σας στο πατάρι της Τράπεζας Εργασίας.
Σ. ΚΟΝΔΥΛΗΣ: Κανένας μάρτυρας δεν είπε τέτοιο πράγμα εδώ.
Ι. ΒΛΑΧΟΣ: Κατηγορείστε εσείς.
Σ. ΚΟΝΔΥΛΗΣ: Κανένας μάρτυρας δεν είπε εδώ στο Δικαστήριο ότι αναγνώρισε εμένα.
Ι. ΒΛΑΧΟΣ: Συμφωνώ. Πάντως κάποιος συγκατηγορούμενός σας ανέφερε ότι δεν ήσασταν εσείς, ήταν ο ίδιος. Το δεύτερο που μου έκανε εντύπωση είναι ότι στην περίπτωση Σιπαχίογλου αναφερθήκατε σε μάρτυρα ο οποίος σας περιέγραφε με τζόκεϊ, με πετσέτα θαλάσσης κλπ.
Β. ΜΑΡΚΗΣ: (Εκτός μικροφώνου) «Ένας αδύνατος κακομοίρης που νόμιζα ότι ήταν Αλβανός›, αυτό είπε ο μάρτυρας.
Ι. ΒΛΑΧΟΣ: Ο κατηγορούμενος αναφέρθηκε σε κάποιον μάρτυρα ο οποίος τον περιέγραφε με τζόκεϊ και με πετσέτα θαλάσσης. Εν πάση περιπτώσει αυτό που θέλω να σας πω είναι .....
Σ. ΚΟΝΔΥΛΗΣ: Ο μάρτυρας ήρθε εδώ και αναγνώρισε εμένα και είπε ότι εγώ ήμουν εκεί. Αυτό θυμάμαι.
Ι. ΒΛΑΧΟΣ: Μετά από 5 μήνες ακροαματικής διαδικασίας και από πλειάδα μαρτύρων που πέρασαν, επειδή έχετε την ευθύτητα και το θάρρος να αναλάβετε την ευθύνη για κάποιες από τις πράξεις που κατηγορείστε, η ερώτησή μου είναι, τους μάρτυρες αυτούς οι οποίοι παρέλασαν και οι οποίοι κατέθεσαν για τις πράξεις αυτές τις οποίες αναλαμβάνετε εσείς ότι συμμετείχατε, πώς κρίνετε την αξιοπιστία τους;
Σ. ΚΟΝΔΥΛΗΣ: Για τους μάρτυρες που με αφορούν έχω αναφερθεί.
Ι. ΒΛΑΧΟΣ: Γενικά για τους μάρτυρες και για τους υπολοίπους;
Σ. ΚΟΝΔΥΛΗΣ: Δεν μπορώ να κρίνω. Για περιπτώσεις που δεν ξέρω τί να κρίνω; Πιστεύω όμως ότι επηρεάστηκαν οι άνθρωποι από πολλά πράγματα αλλά δεν μπορώ να ξέρω συγκεκριμένα για τον καθένα, για τις περιπτώσεις για τον κ. Παπαφώτη αναφέρθηκα που ήταν και θύμα και μάρτυρας, για τον περιπτερά αναφέρθηκα. Για άλλες περιπτώσεις δεν μπορώ να ξέρω. Ότι επηρεάστηκαν και από την τηλεόραση....
Ι. ΒΛΑΧΟΣ: Αν οι περιγραφές που έδωσαν ανταποκρίνονταν στα πρόσωπα και στις καταστάσεις;
Σ. ΚΟΝΔΥΛΗΣ: Στην περίπτωση που με αφορά ο άνθρωπος ήρθε και με αναγνώρισε. Τώρα δεν ξέρω, τί να πω.
Ι. ΒΛΑΧΟΣ: Ακούστηκε από κάποιος συγκατηγορούμενό σας ότι επαπειλούνταν η τιμωρία της απόλυσης – έτσι την ανέφερε – σε περίπτωση απομάκρυνσή του από την Οργάνωση. Στην δική σας την περίπτωση που καταθέσατε ότι αποφασίσατε να απόσχετε από την Οργάνωση και να μην συμμετέχετε πλέον σε ενέργειες, υπήρξε ποτέ τέτοιου είδους απειλή ή τέτοιου είδους εκβιασμός;
Σ. ΚΟΝΔΥΛΗΣ: Όχι. Κατηγορηματικά όχι.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Μπορείτε να μας πείτε ότι θέλετε, όπως τα θέλετε.
Γ. ΣΕΡΙΦΗΣ: Καταρχήν κ. Πρόεδρε δεν κατάλαβα γιατί θα μου κάνατε χάρη. Σας ζήτησα, σας είπα ότι δεν αισθάνομαι καλά και ότι έχω μια ζαλάδα.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Σας είπα έχουμε ένα προηγούμενο. Δεν θέλετε να απολογηθείτε μην απολογείστε.
Γ. ΣΕΡΙΦΗΣ: Εάν εξ αρχής σκέφτεστε πονηρά ότι περιμένω να έρθουν «οπαδοί›, εγώ δεν έχω διεκδικήσει ποτέ «οπαδούς›. Αν διεκδικούσα «οπαδούς› θα πήγαινα σε κάποιους μηχανισμούς να μπω μέσα. Αλλά βέβαια δεν μπαίνω διότι δεν με ενδιαφέρει αυτό. Δεν με ενδιαφέρουν οι μηχανισμοί, δεν με ενδιαφέρει τίποτα γι αυτό και δεν περιμένω για να έρθουν «οπαδοί›.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Δεν ξέρω.
Γ. ΣΕΡΙΦΗΣ: Τί πάει να πει αυτό;
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Επειδή ο παθών μαθών καθίστε να μας τα πείτε τώρα να τελειώνουμε.
Γ. ΣΕΡΙΦΗΣ: Δεν ξέρω αν εσείς σκέφτεστε πονηρά. Εγώ δεν σκέφτομαι καθόλου πονηρά.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Δυστυχώς έμαθα εδώ μέσα να σκέφτομαι πονηρά. Ξέρετε τί αθώος άνθρωπος ήρθα εδώ. Παραλίγο να με στρατολογήσουν στην Οργάνωση, με χαλάσανε. Όταν άκουσαν ότι ξέρω από πιστόλια, διαβάζω και φιλοσοφία ....
Γ. ΣΕΡΙΦΗΣ: Δεν ζητάμε «οπαδούς› εμείς. Δεν είμαι σε κάποιο χώρο που ζητάμε «οπαδούς› ούτε ψηφοφόρους.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Καλύτερα.
Γ. ΣΕΡΙΦΗΣ: Γι αυτό σας το λέω. Αυτό να το ξέρετε.
Ι. ΚΟΥΡΤΟΒΙΚ: Αποδίδετε συνέχεια μία σκοπιμότητα στην μετάθεση της απολογίας Κουφοντίνα στην επόμενη ημέρα. Αποδίδετε μία σκοπιμότητα η οποία με θίγει και προσωπικά γιατί εγώ σας ζήτησα.....
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Παρακαλώ κα Κούρτοβικ, ο παθών μαθών.
Ι. ΚΟΥΡΤΟΒΙΚ: Εγώ είμαι αυτή που σας ζήτησα να μετατεθεί για την άλλη μέρα η απολογία του πελάτη μου.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Είδατε τι έγινε την άλλη μέρα.
Ι. ΚΟΥΡΤΟΒΙΚ: Και μου αποδίδετε επομένως μία τέτοια σύνδεση, μία τέτοια σκοπιμότητα; Να καταλάβω. Σύνδεση με τα όσα έγιναν και δεν νομίζω ότι έγινε τίποτα. Έγινε αυτό που όφειλε να γίνει κ. Πρόεδρε.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Τίποτα δεν έγινε. Μόνο Δικαστήριο δεν ήταν εδώ μέσα.
Ι. ΚΟΥΡΤΟΒΙΚ: Υπήρχε δημοσιότητα της δίκης, υπήρχαν ανοιχτές οι πόρτες.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Αν ονειρεύεστε τέτοια Δικαστήρια και «κράχτες› εδώ μέσα εγώ δεν τα ονειρεύομαι.
Ι. ΚΟΥΡΤΟΒΙΚ: Εσείς ονειρεύεστε τα Δικαστήρια με κλειστές πόρτες;
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Καθόλου, με ανοιχτότατες πόρτες.
Ι. ΚΟΥΡΤΟΒΙΚ: Και με κλειστές κάμερες όπως το ονειρεύεστε από την αρχή;
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Τα είδατε και με 100 δημοσιογράφους εδώ μέσα.
Ι. ΚΟΥΡΤΟΒΙΚ: Δεν κατάλαβα. 100 δημοσιογράφοι; Εγώ δεν βλέπω δημοσιογράφους εδώ μέσα.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Εσείς δεν βλέπω να έχετε τα ίδια οράματα με μένα. ¶λλα όνειρα από τα δικά μου έχετε.
Ι. ΚΟΥΡΤΟΒΙΚ: Εγώ δεν καταλαβαίνω γιατί σας ενοχλεί η παρουσία του κοινού; Σας ενδιαφέρουν οι δημοσιογράφοι ιδιαίτερα όταν μπορούν να διαστρέφουν τα όσα γίνονται εδώ μέσα στον Τύπο γιατί είδαμε πώς παρουσιάστηκαν κάποια πράγματα την άλλη μέρα στον Τύπο.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Όλα τα διαστρέφουν οι δημοσιογράφοι. Εσείς τα λέτε πολύ ωραία.
Ι. ΚΟΥΡΤΟΒΙΚ: Όχι κ. Πρόεδρε, σας ενοχλεί όμως το κοινό που αυθεντικά παρακολουθεί και καταγράφει και κρίνει αυτό που γίνεται.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Δεν με ενοχλεί το κοινό αλλά ορισμένου είδους κοινό.
Ι. ΚΟΥΡΤΟΒΙΚ: Θα σας παρακαλέσω ιδιαίτερα σε ότι με αφορά και σε ότι αφορά τον κατηγορούμενο να πάρετε πίσω αυτό που λέτε.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Ο κατηγορούμενος χαμογέλασε.
Ι. ΚΟΥΡΤΟΒΙΚ: Εάν εννοείτε εσείς τη δημοσιότητα σαν αυτό που σας ενοχλεί, να το δηλώσετε τότε.
(Διαλογικές συζητήσεις)
Σ. ΦΥΤΡΑΚΗΣ: Κύριε Πρόεδρε θα εφαρμοστεί η δικονομία; Θα κάνουμε διάλογο; Θα δώσετε τον λόγο να απολογηθεί; Ζήτησε αναβολή για λόγους υγείας, είπατε όχι «γιατί είναι πρόσχημα›, λέμε «όχι, δεν είναι πρόσχημα› και ο άνθρωπος δεν δέχεται αυτό τον υπαινιγμό και θέλει να απολογηθεί παρά το ότι δεν είναι καλά. Έχει τον λόγο να απολογηθεί;
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Έχει τον λόγο να απολογηθεί.
Γ. ΣΕΡΙΦΗΣ: Κύριοι Δικαστές, για την υπόθεση που συζητείται δεν έχω τίποτα να σας φωτίσω. Τα περίφημα στοιχεία κατά της κατηγορίας μου που επικαλείστε είναι παμπάλαια, χιλιοειπωμένα, φθαρμένα, είναι επανέκδοση. Θα σας εξηγήσω στο τέλος γι’ αυτά.
Σε ό,τι θα αναφερθώ δεν είναι κάτι που ετοίμασα ειδικά έτσι που να χαρακτηριστούν μανιφέστο, αλλά απαντήσεις σε όσα άκουσα και έζησα εδώ μέσα σε αυτή την αίθουσα. Τελικά σας είχα ζητήσει τα στοιχεία αυτά, δεν μου τα φέρατε γιατί περί αυτού πρόκειται και τελικά δεν έμαθα γιατί βρίσκομαι εδώ και με ποια άλλη εκτός του εξουσιαστικού τσαμπουκά, δικαιολογία. Ποια τέλος πάντων είναι η ακριβή κατηγορία που στηρίζεται αυτή.
Κρατούμαι για ακόμη μια φορά σε ομηρία και φυλακή πάνω από ένα χρόνο με πάρα πολύ αυστηρούς όρους και περιορισμούς. Τώρα τι ακριβώς είναι αυτό που ζητάτε από εμένα με τέτοια προκατάληψη, κακία και εκδικητικότητα και με αυτό το επίμονο κυνήγι για πάνω από 35 χρόνια;
Σας πληροφορώ –αν και είστε γνώστες- ότι έχω ζήσει πολλά χρόνια σε αρκετές χώρες σαν εργαζόμενος μετανάστης. Ήμουν πάντα ίδιος στην ιδεολογία και δράση, σε καμιά όμως από αυτές δεν μου φέρθηκαν τόσο εχθρικά όσο το κράτος σας. Περιμένετε μήπως να απολογηθώ για κάτι που δεν γνωρίζω;
Όταν μάλιστα για τις ίδιες κατηγορίες έχω καθίσει στο ίδιο εδώλιο για να αποδειχθεί στο τέλος περίτρανα η κρατική σκευωρία, ή μήπως περιμένετε να απολογηθώ για τις πολιτικές μου πεποιθήσεις, οι οποίες κι αυτές είναι γνωστές στους κοινωνικούς, μαζικούς, εργασιακούς χώρους και που τις υπερασπίζομαι ανοιχτά και με δημόσιο λόγο και κείμενα και που σε καμιά αρχή δεν απολογούμαι γι’ αυτές.
Πέρα όμως από αυτό οι απόψεις μου είναι γνωστές και στους διώκτες μου που δεν παρέλειψαν να με παρακολουθήσουν όλα αυτά τα χρόνια, που σημαίνει πως αν έκανα όσα θέλουν να έχω κάνει, τα έχουμε κάνει μαζί! Κάποια στιγμή βρέθηκα σε κάποιο δίλημμα: αν θα έπρεπε δηλαδή να μην συμμετάσχω στη διαδικασία και για να σας το πω πολύ απλά ότι έχω βαρεθεί, ή να καταγγείλω τις για ακόμη μια φορά σκευωρίες των εκάστοτε κρατούντων και αφεντικών τους, έξω και μέσα από τη χώρα.
Αποφάσισα το δεύτερο για τρεις κυρίως λόγους:
1. Ενώ διώκομαι για 35 χρόνια για τις πολιτικές μου πεποιθήσεις εσείς τις ποινικοποιείτε μέσω πάντα ειδικών νόμων.
2. Γιατί αν δεν μιλήσω ενισχύω ακόμη περισσότερο τα κατασταλτικά σχέδια ενάντια του εργαζόμενου λαού που αντιστέκεται.
3. Με την απουσία μου θα μείνουν αναπάντητα τα όσα έζησα αφού πέρα από το γενικό διασυρμό και το μαρτύριο να εισπράττω την οργή των οικογενειών των θυμάτων, είχα και την ατυχία να ζήσω και να ακούσω τις κάθε είδους πολιτικάντικες μεγαλοστομίες διαφόρων κατήγορων και της Έδρας, με αποκορύφωμα τα εθνικο-πατριωτικά κηρύγματα περί πατρίδας, δικαιοσύνης, δημοκρατίας που δεν χαϊδεύει κλπ., τα του κράτους δικαίου, το Σύνταγμά σας, για δίκαιη δίκη και αξιακού συστήματός σας που σέβεται την ανθρώπινη ζωή!
Με όλα αυτά πως μπορώ να σιωπήσω;
Κύριοι Δικαστές, εγώ μιλώ, σκέφτομαι και δρω πολιτικά. Η μόνη μου περιουσία είναι η τιμή μου και η συμμετοχή μου στους ταξικούς, κοινωνικούς αγώνες από τα 15 μου έως τα 65, που το Κίνημα δεν θα επιτρέψει να ποινικοποιηθούν με όποιους ειδικούς νόμους, μέσα, μέτρα και υποκριτικά ψευδοεπιχειρήματα.
Γιατί είναι πολιτική η δίκη.
Σύσσωμοι με μια φωνή αποφασίσατε και διατάξατε την απόρριψη όλων των ενστάσεων της Υπεράσπισης για αναρμοδιότητα του Δικαστηρίου σας και τελικά αποφανθήκατε ότι η υπόθεση αυτή δεν είναι πολιτική. Αλίμονο αν δεν συνέβαινε αυτό! Ποιος άλλωστε θα περίμενε κάτι άλλο; Για τη στήριξη του νόμου και τις αποφάσεις σας, χρησιμοποιήθηκαν κείμενα, αναλύσεις, ερμηνευτικά άρθρα συνταγματολόγων, ποινικολόγων και ειδικών νομοθετών και νομομαθών για να τη βαφτίσετε τελικά μια κοινή ποινική εγκληματική υπόθεση.
Εμείς όμως οι πολίτες που δεν κάνουμε τέχνη την πολυγλωσσία την παραπλάνηση και διαστρέβλωση, δεν υπηρετούμε σκοπιμότητες, δεν κάνουμε επάγγελμα την πολιτική, γνωρίζουμε ότι η υπόθεση αυτή είναι πολιτική.
Αλλά και σε ό,τι με αφορά, η δίωξή μου αυτή είναι διαρκής και δικάζομαι για τέταρτη φορά για τις πολιτικές μου πεποιθήσεις. Για την απόφασή σας αυτή, πρέπει να γνωρίζετε ότι αποτύχατε. Κανέναν ελεύθερα σκεπτόμενο άνθρωπο δεν πείσατε.
1. Γιατί τίποτε άλλο εκτός πολιτικής δεν ειπώθηκε σε αυτή τη δίκη και από καμιά πλευρά και γενικώς την κοινωνία.
2. Δικαζόμαστε για τρομοκρατία που ενώ για σας είναι ποινικό αδίκημα, τότε ποιος ο λόγος της ανάγκης του έκτακτου ειδικού νόμού, όταν για τις ποινικές υποθέσεις υπήρχε επαρκής νομοθεσία; Αυτό, από μόνο του μαρτυρά τον πολιτικό του χαρακτήρα.
3. Οι στόχοι στο σύνολό τους είναι πολιτικοί. Τα θύματα έχουν άμεση σχέση με την πολιτική. Είναι αυτοί που υπηρετούν και εκτελούν τις πολιτικές αποφάσεις και εντολές της πολιτικής εξουσίας, εκτός εάν αφήνετε να αιωρείται ότι τα θύματα είχαν αδιαφανείς σχέσεις και συναλλαγές με τους θύτες. ¶λλο είναι η διαφωνία με τις πολιτικές θεωρίες και πρακτικές και άλλο είναι να αρνείσαι σκόπιμα τον πολιτικό χαρακτήρα.
4. Αποφάσεις που αφορούν τις ιδεολογίες και τις πολιτικές πεποιθήσεις δεν καθορίζονται από επαγγελματίες νομοθέτες, συνταγματολόγους, ποινικολόγους του συστήματος. Αυτοί μπορούν να νομοθετούν εξουσιαστικούς, κατασταλτικούς νόμους όχι όμως ιδέες, οράματα και αναζητήσεις.
5. Όταν κείμενα με την ιδεολογία της πρακτικής της συγκεκριμένης Οργάνωσης διαβάζονται, αναλύονται και κρίνονται σε αυτή τη δίκη, δεν μπορεί να αμφισβητηθεί ο πολιτικός τους χαρακτήρας. Όσο για την αναφορά ότι η μόνη πολιτική υπόθεση ήταν η απόπειρα του Αλέξανδρου Παναγούλη κατά του Γεωργίου Παπαδόπουλου παρ’ όλο που κι αυτή ποινική είχε χαρακτηριστεί, το επιχείρημά σας ότι το θύμα ήταν αναντικατάστατο και με την απώλειά του θα έπεφτε το τότε καθεστώς, ενώ τα τωρινά θύματα αντικαθιστούνται και δεν είναι πολιτικό το έγκλημα, δεν αντέχει στη στοιχειώδη λογική και πολιτική κρίση.
Για την ιστορία, περιληπτικά θα αναφερθώ στα γεγονότα της εποχής:
1. Το πραξικόπημα ήταν καλά προετοιμασμένο και οργανωμένο, με ολοκληρωμένο και αναπληρωματικό επιτελείο και ισχυρό κρατικό μηχανισμό, που σημαίνει ότι δεν είχε ανάγκη από αντικαταστάτες για κανένα από τα μέλη του.
2. Είχαν ισχυρά στηρίγματα τους Αμερικανούς, το παλάτι, τη Δεξιά παράταξη και ένα κομμάτι της Ενώσεως Κέντρου τους αποστάτες που έγιναν ο Δούρειος Ίππος για το πραξικόπημα και το Κυπριακό. Ζητούμενο, που το έφαγε το σκοτάδι.
3. Οι ίδιοι οι πραξικοπηματίες αντικατέστησαν τον βασιλιά χωρίς καμιά απώλεια και στο τέλος αντικατέστησαν ακόμη και τον αναντικατάστατο Παπαδόπουλο, μετά από τη λαϊκή και αυθόρμητη εξέγερση στα Πανεπιστήμια με αποκορύφωμα την εξέγερση του Πολυτεχνείου και το Κυπριακό.
Το επιχείρημά σας ότι πολιτικό είναι το έγκλημα μόνο όταν το θύμα είναι μη κοινοβουλευτικό παρ’ όλα που κι αυτό λειτουργεί και εκτελεί πολιτικές αποφάσεις και χειρίζεται πολιτικά, εθνικά, οικονομικά ζητήματα στα πλαίσια του ίδιου συστήματος, καταρρέει από τα ίδια τα γεγονότα.
Πέρα όμως από τα παραπάνω στη ζωή τίποτα δεν είναι αναντικατάστατο και αφού η πολιτική σχετίζεται με τη ζωή, όλοι και όλα αντικαθιστούνται κάποτε. Απορώ πως επικαλείστε ένα τέτοιο επιχείρημα!
Για όλους τους παραπάνω λόγους η δίκη αυτή είναι πολιτική, εγώ είμαι πολιτικός κρατούμενος και η δική σας απόφαση μπορεί μόνο να εξυπηρέτησε το σύστημα και να βόλεψε τα Κόμματα που έφτιαξαν τον ειδικό νόμο, αλλά κανένας δεν ξεγελάσατε με τις τωρινές συγκυρίες που στόχο έχουν τις καταδίκες μας.
Για τον λόγο αυτό καταργείτε τα Μικτά Ορκωτά, ένα θεσμό που ήταν η κατάκτηση και η περηφάνια του νομικού σας πολιτισμού και με την πρώτη δυσκολία τα καταργήσατε με το ψευδο-επιχείρημα ότι οι Ένορκοι τρομοκρατούνται ενώ τους τακτικούς Δικαστές δεν τους σκιάζει φοβέρα καμιά!
Όσο για το απαραβίαστο των θεσμών λαϊκής κυριαρχίας και για τη συμμετοχή του λαού στα κέντρα απόφασης και με το λαό για το λαό, αποδεικνύονται κούφια λόγια.
Με το ίδιο λογύδριο περί δημοκρατίας και πατρίδας του σημερινού Εισαγγελέα, ο τότε Εισαγγελέας της υπόθεσης Μπελογιάννη δίκασε και καταδίκασε σε θάνατο τον Μπελογιάννη και τους συντρόφους του.
Περί τρομοκρατίας.
Όσα ειπώθηκαν, διαδραματίστηκαν και αποφασίστηκαν, έγιναν στο όνομα της πάταξης κάποιας απροσδιόριστης τρομοκρατίας. Κανείς από τους φωστήρες του τρόμο-νόμου αλλά και εσείς που θα τον υλοποιήσετε, δεν προσδιορίσατε τι σημαίνει τρομοκρατία και ποιος τρομάζει ποιον.
Είναι κάποια αόρατη δύναμη που τρομάζει τους κρατούντες, ή οι κρατούντες κρατούν με τρόμο και βία; Ποιος τρομάζει ποιον σε αυτόν τον κόσμο; Ο εκμεταλλευόμενος τον εκμεταλλευτή του; Ο απεργός; Ο διαδηλωτής; Ο συνταξιούχος; Ο μαθητής τον κρατικό μηχανισμό; Μήπως τρομοκράτησαν τα παιδιά στις αγορές της Γιουγκοσλαβίας, της Παλαιστίνης, του Αφγανιστάν, του Ιράκ τους ιμπεριαλιστές κατακτητές τους;
Κύριοι Δικαστές η τρομοκρατία έχει ονοματεπώνυμο, έχει αφεντικά, όργανα και μηχανισμούς. Είναι η εξουσία των εκμεταλλευτών καταπιεστών.
Περί πατρίδας.
Πολλά ήταν τα κροκοδείλια δάκρια που χύθηκαν και οι κραυγές που ακούστηκαν σε αυτή αίθουσα, περί πατρίδας, δικαιοσύνης, δημοκρατίας, θρησκείας κλπ., για να ακυρώσετε μόνοι σας από τη μια την απόφασή σας για μη πολιτική δίκη και από την άλλη να περάσετε τα αιώνιά σας εθνικιστικά προπαγανδιστικά κηρύγματα.
«Για την πατρίδα, τη δικαιοσύνη και τη δημοκρατία που δεν χαϊδεύει› αναφώνησε ο κ. Εισαγγελέας. Για το κράτος δικαίου και το πολυτονισμένο «Εγώ δικάζω στο όνομα του λαού και του Συντάγματος και το αξιακό σύστημα που σέβεται την ανθρώπινη ζωή› ο Προεδρεύοντος της Έδρας! Βρίσκονται στην ημερήσια διάταξη και καθ’ όλη τη διάρκεια αυτής της δίκης!
Αυτά όμως δεν είναι καινούρια. Έρχονται από πολύ μακριά! Όσοι δεν πλεύσαμε σε πελάγη εθνικής ευτυχίας σε αυτή τη χώρα, κάπως διαφορετικά το ζήσαμε και αισθανθήκαμε στο πετσί μας και θα αναφερθώ σύντομα σε αυτά, δεν κάνω ιστορία, θα σταθώ περιληπτικά στη διαδρομή της ζωής μου και τα αγαθά των απολαβών από τους παραπάνω πατριώτες – δημοκράτες και σωτήρες αυτής της χώρας.
Γεννήθηκα το 1938 όταν η μπότα του φασισμού επικρατούσε σχεδόν σε όλη την Ευρώπη. Γερμανία – Χίλτερ, Ιταλία – Μουσολίνι, Ισπανία – Φράνκο, Ελλάδα – Μεταξάς! Εξηνταπέντε χρόνια ζω την εκμετάλλευση και την καταπίεση, την υποκρισία και το ψέμα, διώξεις, φυλακίσεις, συκοφαντίες, λασπολογίες, απειλές κατά της ζωής μου. Ζω το φασισμό. Αυτή είναι η πατρίδα σας!
Έχω ζήσει την πατρίδα και τη δημοκρατία που δεν χαϊδεύει των δεκαετιών του ’40, του ’50, του ’60, του ’70, του ’80, του ’90, του 2000. Εσείς σε ποια από όλες αναφέρεστε; Σε όλες; Ή πάντα για την τελευταία; Ή εξαιρείτε κάποιες που θα δεν θα υπηρετούσατε; Γιατί όλες αυτές στο όνομα της πατρίδας, της δικαιοσύνης, της δημοκρατίας και προπαντός της θρησκείας άλλοτε μας δυνάστευαν και άλλοτε μας εξαπατούσαν.
Όλοι στο όνομα της δημοκρατίας δίωξαν όσους αγωνίζονταν για το δίκιο και τη λευτεριά! Μέσω τέτοιων προπαγανδιστικών κραυγών χτυπούσαν, χαφιέδιζαν και καταδίκαζαν την αντίσταση του λαϊκού Κινήματος το ’40 με ’44. Στο ίδιο όνομα εξόριζαν, φυλάκιζαν, καταδίκαζαν και εκτελούσαν αγωνιστές στα χρόνια της αναχροκομμουνιστο-φαγίας το ’44 – ’49.
Τη συνέχεια τη σκυτάλη παίρνει το στρατιωτικό-αστυνομικό κράτος της δεκαετίας ’49 – ’56 με αποκορύφωμα την εκτέλεση Μπελογιάννη και συντρόφων του, για να εξελιχθεί αργότερα σε καθαρά αστυνομικό με τη συνέχιση των κοινωνικών φρονημάτων, με τους Αρίστους και τα Μιάσματα, τη βία και νοθεία, με αποκορύφωμα τη δολοφονία του Γρηγόρη Λαμπράκη, Σωτήρη Πέτρουλα και πολλών άλλων τη δεκαετία ’56 – ’63. Μετά από ένα μικρό διαλειμματάκι θα έλεγα, φτάσαμε στο ’67 – ’74 με τα γνωστά γεγονότα.
Οι ίδιοι αυτοί πατριώτες – δημοκράτες είχαν αποκλείσει τη στοιχειώδη παιδεία από τα παιδιά της αγροτικής και εργατικής τάξης, οι οποίοι λόγω της οικονομικής εξαθλίωσης αναγκάζονταν να βάλουν τα παιδιά τους στη δουλειά πριν από τα 10 τους χρόνια.
Ποιος από εμάς ξεχνά αυτούς τους πατριώτες – δημοκράτες που συνετέλεσαν στην ερήμωση της υπαίθρου με τη μετανάστευση στα κάτεργα της Δύσης με εξευτελιστικές συμφωνίες και μεταχείριση; «Για ξεπούλημα μ’ ένα δολάριο το κεφάλι› μιλούσαμε τότε. «Χώρα γερόντων› την είχε ονομάσει σαν αντιπολίτευση ο τότε Γεώργιος Παπανδρέου. «Για αχαριστία λαϊκή που δεν κατανοεί› έβρισε η τότε Κυβέρνηση.
Ποιος από εμάς δεν έζησε και τότε τις λυσσαλέες διώξεις και την καταστολή του λαϊκού Κινήματος που ονομάστηκε η Γενιά του 114, με αποτέλεσμα το απριλιανό στρατιωτικό πραξικόπημα που άνοιξε νέο κύμα βίαιων μαζικών διώξεων, εξοριών, δικών, δολοφονιών όπως Τσαρουχάς, Ελίς, Μανδηλαράς κα άλλων Αριστερών αλλά και όσων άλλων διαφωνούσαν και αντιστάθηκαν;
Στη διάρκεια της επτάχρονης τυραννίας αναπτύσσεται ένα νέο, ανεξάρτητο και ακηδεμόνευτο Κίνημα αμφισβήτησης έξω από τα κέντρα απόφασης των επίσημων Κομμάτων. Αυτό το Κίνημα συνεχίζει να αναπτύσσεται και στον επόμενο πολιτικό κύκλο της μεταπολίτευσης και γι’ αυτό γίνεται στόχος όλων των Κυβερνήσεων από το ’74 μέχρι σήμερα.
Έτσι τώρα οι πρώην αναρχο-κομμουνιστοσυμμορίτες που συλλαμβάνονταν και καταδικάζονταν με το Νόμο 509 τώρα ονομάζονται τρομοκράτες και καταδικάζονται με ειδικούς κάθε φορά νόμους.
Τα 28 χρόνια της δημοκρατίας σας συνεχίζουν οι φτωχοί να γίνονται φτωχότεροι και οι πλούσιοι πολύ πλουσιότεροι. Η στυγνή λιτότητα για τον εργαζόμενο λαό και η πλήρη ελευθερία μαύρου κέρδους του κεφαλαίου που αποταμιεύεται στις ξένες τράπεζες και όχι για επενδύσεις που υποστηρίζουν οι εκάστοτε Κυβερνώντες.
Όλα αυτά τα χρόνια δεν υπήρχε απεργία που να μην αντιμετωπίστηκε με βία, διώξεις, απολύσεις, δίκες και φυλακίσεις. Δεν υπήρχε απεργία που τα Δικαστήριά σας να μην την έβγαλαν παράνομη και καταχρηστική. Την ίδια ώρα οι Δικαστές αποφάσιζαν για αύξηση του μισθού τους και μαζί με αυτούς θα έπαιρναν και οι Βουλευτές και κατά 500% αύξηση!
Η ανεργία και η φτώχεια καλπάζει από χρόνο σε χρόνο. Επίσημα μιλούν πάντα για 10%. Αυτοί όμως που επίσημα σήμερα δίνουν λόγο κι έχουν αναλάβει να παρουσιάσουν έργο στα αφεντικά των ντόπιων και ξένων, είναι η σημερινή Κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και του Σημίτη προσωπικά με τους Υπουργούς Δικαιοσύνης και Δημόσιας Τάξης Σταθόπουλο Υπουργό μιας χρήσης, Πετσάλνικο και Χρυσοχοϊδη. «Τα παιδιά του αγρότη› όπως αυτοαποκαλούνται οι δυο τελευταίοι. Ξέχασαν ότι οι πολίτες των περιοχών τους, τους έστειλαν να συμβάλλουν στον αγώνα για κοινωνική αλλαγή και το σοσιαλισμό όπως τους υπόσχονταν και βρέθηκαν στην αγκαλιά της μπουρζουαζίας και έγιναν οι πράκτορες και οι καταδότες των υπερ-αντλαντικών αφεντικών για τους πολιτικούς αντιπάλους τους.
Αξέχαστη θα μείνει η σκηνή όπου ο Σημίτης ως Πρωθυπουργός μιας περήφανης ιστορικά χώρας, με μεγάλους λαϊκούς αγώνες, υποτάσσεται και υπογράφει με καμάρι την κατάργηση του πολιτικού ασύλου στη χώρα που το γέννησε, μπροστά στον παγκόσμιο εγκληματία πολέμου! Ας μείνουν στην ιστορία ως Αμερικανο-τσολιάδες!
Αλήθεια, ποιον λαό ακόμη και ποιους ψηφοφόρου τους ρώτησαν γι’ αυτή την προδοσία; Μένει στον λαό να προστατέψει την περηφάνια και την τιμή του, παίρνοντας την υπόθεση στα χέρια του, αναπτύσσοντας το πραγματικά ακηδεμόνευτο Κίνημά του.
Στην ιστορία δεν υπάρχει κρατικός μηχανισμός, ούτε καν στρατός που να προστάτεψε την πατρίδα από οποιοδήποτε κατακτητή. Ούτε ποτέ αντιστάθηκε συλλογικά ή συντεχνιακά σε οποιαδήποτε καταπάτηση δικαιωμάτων, ελευθεριών και δημοκρατίας. Όποτε χρειάστηκε, είτε επιστρατεύτηκε ο λαός για να πολεμήσει γι’ αυτό, είτε σε περίπτωση ήττας του τακτικού στρατού, όταν οι μηχανισμοί αυτοί εξαφανίζονταν, ο λαός παίρνει την υπόθεση στα χέρια του και αγωνίζεται για τη λευτεριά του όπως το ’40 – ’44.
Πρόσφατο επίσης παράδειγμα είναι η περίπτωση του στρατοκρατικού καθεστώτος του Ιράκ, όπου απέναντι στο λαό του στο όνομα της πατρίδας ήταν ο φόβος και ο τρόμος, όταν όμως χρειάστηκε αυτό να προστατέψει την πατρίδα του εξαφανίστηκαν και απέμεινε πάλι στο λαό να αγωνιστεί για την ελευθερία και τη μοίρα του.
Όσο για τον πατριωτισμό της άρχουσας τάξης είναι γνωστό ότι αυτή είναι ρεαλίστρια και έχει πάντα για πίστη και πατρίδα την τσέπη και τα αμπάρια της. Έτσι ο ρόλος των μηχανισμών ήταν και παραμένει πάντα κατασταλτικός και πιστός στις υπηρεσίες των εξουσιαστών και όχι υπηρέτης της χώρας και του λαού. Αυτή είναι η δική σας πατρίδα και ο πατριωτισμός.
Η δική μας πατρίδα είναι ολόκληρος ο πλανήτης που αγωνιούμε και αγωνιζόμαστε να μην τον καταπατήσουν και τον μολύνουν με τους βρώμικους καπιταλιστικούς πολέμους. Η καιροσκοπική, απάνθρωπη και αφύσικη εκμετάλλευσή του αγωνιζόμαστε για να σταματήσει η εκμετάλλευση από άνθρωπο σε άνθρωπο, αγωνιζόμαστε να αλλάξει ο κόσμος και όχι η εξουσία.
Το αξιακό σας σύστημα.
Μιλήσατε για κράτος δικαίου, για αξιακό σύστημα που σέβεται την ανθρώπινη ζωή, για τον ελληνικό πολιτισμό και πολλά άλλα. Για το πρώτο, δεν γνωρίζω τον φιλόσοφο κοινωνιολόγο αναλυτή και ερμηνευτή ενός τέτοιου συνδυασμού: κράτους – δικαίου, εγώ γνωρίζω ότι το κράτος είναι κατασταλτικό, καταπιεστικό, ταξικό, παράγει άδικο, παράγει απανθρωπιά. Κράτος και δίκαιο δεν πάνε μαζί, είναι αντίπαλα.
Όσον αφορά το αξιακό σύστημα που σέβεται την ανθρώπινη ζωή και το τοποθετείται στο υπάρχον καπιταλιστικό εξουσιαστικό σύστημα, αποφεύγοντας να εξηγήσετε ότι τα συστήματα αυτά είναι εκμεταλλευτικά και μπροστά στο ενδεχόμενο μεγαλύτερου κέρδους σκοτώνουν ό,τι βρουν μπροστά τους, ακόμη και τον πλανήτη μας, δεν μιλάτε για τον ανθρώπινο πόνο, φόβο και τρόμο, την ανέχεια, την ανεργία, την έλλειψη κάθε είδους περίθαλψης, την πείνα, τη δίψα και εξαθλίωση, την αβεβαιότητα για το αύριο, λησμονάτε τα γκλοπ του καταστολέα ακόμη και για τη διεκδίκηση ενός πιάτου φαγητού και μιας γουλιάς νερού.
Κύριοι Δικαστές, το σύστημα που ζούμε σέβεται τόσο πολύ την ανθρώπινη ζωή, που όσοι επιζούν από τα κάτεργα του συστήματος αυτού, χρησιμοποιούνται σαν κρέας για τα κανόνια τους και τους καιροσκοπικούς πολέμους τους!
Σήμερα που μιλάμε, τον 21ο αιώνα, που τα συσσωρευμένα πλούτη και μέσα παραγωγής που βρίσκονται στα χέρια της παγκόσμιας ολιγαρχίας, κόπη και ευρήματα του εργαζόμενου λαού, του διεθνούς Προλεταριάτου είναι τόσα πολλά και σύγχρονα, που μια δίκαιη κατανομή πλούτου και εργασίας θα μπορούσαν να ζήσουν αξιοπρεπώς, ανθρώπινα και ευτυχισμένα και πραγματικά ειρηνικά πολλαπλάσια ακόμη άνθρωποι στον πλανήτη. Το αποτέλεσμα είναι ακριβώς το αντίθετο.
Η πείνα σκοτώνει κάθε 4 λεπτά έναν άνθρωπο. 800 εκ. άνθρωποι περιμένουν το θάνατο. ¶λλοι πεθαίνουν κι άλλοι είναι ετοιμοθάνατοι. Στην Αιθιοπία 10 εκ. υπολογίζεται ότι πέθαναν τα τελευταία 5 χρόνια από πολέμους και πείνα. Κάθε 15 δευτερόλεπτα πεθαίνει ένα παιδί από έλλειψη νερού. 550 εκ. άνθρωποι φυτοζωούν με ημερομίσθιο μικρότερο του 1 δολαρίου.
Οι ΗΠΑ με 6% του παγκόσμιου πληθυσμού κατέχουν το 50% του παγκόσμιου πλούτου. Ο πλούτος αυτός προέρχεται στο μεγαλύτερο μέρος του από την πώληση όπλων αφού του 67% των ετήσιων εξαγωγών τους είναι οπλικά συστήματα, περισσότεροι από 1.750.000 Ιρακινοί εξ αυτών και 650.000 παιδιά πέθαναν από αρρώστιες, που θα μπορούσαν να θεραπευτούν αν υπήρχαν φάρμακα.
Οι καρκινογενέσεις σε ορισμένες περιοχές αυξήθηκαν κατά 60%. Η Αφρική αργοπεθαίνει από λοιμό, απαρατήρητη θερίζει η πείνα στην Αφρική: ο ένας στους τέσσερις λιμοκτονεί. 14 εκ. άνθρωποι βρίσκονται μπροστά στο φάσμα του αργού θανάτου από λοιμό. Το 55% των 12 εκ. θανάτων παιδιών ετησίως έχουν σχέση με τον υποσιτισμό, περίπου 1,2 δις άνθρωποι το 1/6 του παγκόσμιου πληθυσμού δεν έχουν πρόσβαση σε ασφαλές πόσιμο νερό.
Ο Αμαζόνιος, ο μεγαλύτερος πνεύμονας του πλανήτη αφανίζεται, 60 στρέμματα δάσους αφανίζονται καθημερινά. Ενώ σε ένα μόνο χρόνο εξαφανίστηκε επιφάνεια γης ίση με το Βέλγιο.
Γ. ΣΕΡΙΦΗΣ: Η τρομοκρατία του κέρδους:
Σύμφωνα με έρευνα του Διεθνούς Οργανισμού Εργασίας, 270 εκατομμύρια εργαζόμενοι σε όλο τον κόσμο γίνονται θύματα εργατικών ατυχημάτων κάθε χρόνο. Κάθε μέρα η δουλειά σκοτώνει 5.000 ανθρώπους, εδώ υπάρχουν και τα στοιχεία, θα σας τα δώσω. 3.500.000 νεκροί από πολέμους στο Κογκό και πολλοί άλλοι ανά τον κόσμο. 30.000.000 στην Ανατολική Ευρώπη, στη Ρωσία, πεθαίνουν από ασιτία. 1 στους 5 ανθρώπους στον αναπτυσσόμενο κόσμο πάσχει από χρόνιο υποσιτισμό, συνολικά 777.000.000. Μόνο ένα ελάχιστο ποσό από τους πολεμικούς εξοπλισμούς εάν διέθεταν, θα εξασφάλιζαν τροφή και θεραπεία.
Εκατομμύρια γυναίκες οδηγούνται στην πορνεία, δισεκατομμύρια ο τζίρος από ναρκωτικά και τί άλλο να πρωτοαναφέρουμε... Στην ισχυρή Ελλάδα του 21ου αιώνα, κάθε τρεις ημέρες χάνει τη ζωή του ένας εργάτης. Στα τελευταία 8 χρόνια σκοτώθηκαν πάνω από 1.100. Από ναρκωτικά πάνω από 2.500 στα 11 χρόνια οι νεκροί. Από τροχαία πάνω από 2.000 το χρόνο μόνο νεκροί. Από κρατική τρομοκρατία στα 5 χρόνια έχουμε πάνω από 110 δολοφονημένους από σφαίρες αστυνομικών οργάνων.
Όσο για την ιμπεριαλιστική τρομοκρατία ιδιαίτερα των τελευταίων χρόνων με τους καθαρά βρώμικους καπιταλιστικούς επιχειρησιακούς πολέμους που επίσημα συμμετέχει και η Ελλάδα, όπως Γιουγκοσλαβία, Αφγανιστάν, Ιράκ και αλλού, που κανείς δε μας δίνει λογαριασμό με νεκρούς και καταστροφές και αυτό γιατί κανένας μας δεν υπολογίζουν, μιλάμε όμως για μια τρομοκρατία που δεν τρομοκράτησε μόνο τους τρομοκρατημένους άοπλους βομβαρδισμένους λαούς, δεν δολοφόνησε μόνο αυτούς, αλλά τρομοκρατούνται συνεχώς και αργοπεθαίνουν και οι βομβαρδίζοντες, οι δολοφόνοι αυτών.
Για παράδειγμα από το Σύνδρομο του Κόλπου, προσβλήθηκαν 250.000 Αμερικάνοι βετεράνοι και 6.000 Βρετανοί. Από αυτούς άλλοι πέθαναν και άλλοι περιμένουν το θάνατο.
Με όλα αυτά δεν προσπαθώ να δικαιολογήσω την ιδεολογία και πρακτική της Οργάνωσης της 17Ν αλλά να απαντήσω στον ισχυρισμό περί εξουσιαστικών καπιταλιστικών συστηματικών αξιών για να σας πω ότι δεν υφίστανται τέτοια συστήματα που να σέβονται τη ζωή. Οι αξίες τους είναι η επικράτηση, η κυριαρχία τους με όλα τα μέσα, το ατομικό κέρδος, η περιβόητη ιδιοκτησία. Αυτός είναι ο καπιταλισμός, αυτό είναι το αξιακό σας σύστημα.