ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Ας είμαστε λίγο πιο σοβαροί παρακαλώ.
Η. ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΠΟΥΛΟΣ: Κύριε Πρόεδρε, έρχομαι τώρα στις επιμέρους υποθέσεις και προτάσσω σαν γενικό ζήτημα που αφορά όλες αυτές τις υποθέσεις το ζήτημα της ηθικής αυτουργίας του κ. Γιωτόπουλου. Νομίζω ότι με όσα είχα την τιμή να σας εκθέσω προηγουμένως και αναφερόμενος ιδίως, σε όσα οι κ.κ. Εισαγγελείς ανέπτυξαν στις αγορεύσεις τους, νομίζω ότι ο πρωταγωνιστικός του ρόλος στην οργάνωση αυτή είναι σαφής.
Θέλω να επισημάνω πρώτον ότι, η κατηγορία ο Γιωτόπουλος δεν έχει ότι είναι αρχηγός της τρομοκρατικής οργάνωσης. Ο όρος δηλαδή «αρχηγός› δεν είναι νομικός τεχνικός όρος, δεν τον χρησιμοποιεί ο νόμος. Ίσως απ’ ότι διαβάζουμε θα αποτελέσει νομική έννοια σε κάποια μελλοντικά κείμενα που θα αναφέρονται στη δράση τρομοκρατικών οργανώσεων. Αλλά έχω την εντύπωση ότι την υπεράσπιση του κ. Γιωτόπουλου την βολεύει η συζήτηση περί αρχηγού. Γιατί λέει ο Γιωτόπουλος βλέπετε εδώ αυτούς τους ανθρώπους με μόρφωση και κύρος αυτοί χρειάζονται αρχηγό; Χρειάζεται ο Κουφοντίνας εμένα για αρχηγό του; Σας φαίνεται λίγος και δεν μπορεί μόνος του ν’ αποφασίσει; Η υπεράσπιση νομίζω ότι εξυπηρετείται από την χρήση του όρου «αρχηγού› γι’ αυτό και εγώ δεν θα τον χρησιμοποιήσω. Αν και ο όρος έχει την αξία του σε σχέση με την δομή της οργάνωσης. Αλλά επιπλέον στην παράδοση της αριστεράς, είναι και ένας όρος που είναι πάρα πολύ αντιπαθής.
Θα δείτε δηλαδή στην Κομμουνιστική Αριστερά, ότι χρησιμοποιούνται οι πλέον ανώδυνοι όροι, για το πόστο που κατέχει κάποιος, έστω και αν η δύναμη η οποία εκπορεύεται απ’ αυτό το πόστο είναι τρομακτική. Ο Στάλιν ήταν πάντοτε ο Γραμματέας της Κεντρικής Επιτροπής του Κομμουνιστικού Κόμματος της Σοβιετικής Ένωσης. Τόσο ταπεινό αξίωμα, ένας Γραμματέας, τίποτα ούτε γενικός, ούτε αρχηγός τίποτα. Είναι η ορολογία η οποία έχει να κάνει και με το πρόσχημα της δημοκρατίας το συγκεντρωτισμό.
Βεβαίως η Κομμουνιστική Αριστερά ως κίνημα το οποίο αρνείται καθεστώτα όπως η βασιλεία, όπως ο καπιταλισμός, δεν θέλει να χρησιμοποιεί όρους που προέρχονται απ’ αυτή την ιστορική παράδοση, γιατί θέλει να χρησιμοποιήσει μια φρέσκια καινούργια ορολογία, είναι κατανοητό. Γι’ αυτό και δεν ονομάστηκε ποτέ κάποιος αριστερός ηγέτης βασιλεύς, ούτε του αρέσει να τον λένε πρόεδρο. Ούτε αρχηγό. Γραμματέας. Κατά το καταστατικό το κέντρο, το πολιτικό κέντρο. Θέλετε λοιπόν να το πούμε έτσι; Τη αξία έχει;
Σημασία για την αξιολόγηση της δράσης του έχει η έννοια της ηθικής αυτουργίας, όπως αυτή διαπλάθεται στον ποινικό μας κώδικα. Σας ανέπτυξαν οι κ. Εισαγγελείς τα σχετικά με την ηθική αυτουργία. Εγώ θα επισημάνω ακόμα κάτι, το οποίο χρησιμοποιεί η υπεράσπιση γιατί την βολεύει, δηλαδή το ζήτημα της πειθούς και φορτικότητας. Είπε ο κ Μαρκής ότι η πειθώ και φορτικότης, η οποία εξακολουθεί στερεότυπα να αναφέρεται στα κείμενα των δικαστικών αποφάσεων, είναι ένα υπόλειμμα της παλαιάς μας νομοθεσίας, του ποινικού μας δηλαδή νόμου, ο οποίος στο σχετικό άρθρο, προσδιόριζε με τρόπο αποκλειστικό, απαριθμούσε με τρόπο αποκλειστικό, τους τρόπους και τα μέσα της ηθικής αυτουργίας.
Η σύγκριση ποινικού νόμου και ποινικού κώδικα, οδηγεί αμέσως στο συμπέρασμα ότι η έννοια της ηθικής αυτουργίας υπό τον ποινικό κώδικα, είναι σαφώς ευρύτερη από εκείνη υπό τον ποινικό νόμο, για το λόγο ότι ο ποινικός κώδικας δεν απαριθμεί τα μέσα και τους τρόπους της ηθικής αυτουργίας, αλλά αρκείται σε οποιοδήποτε υπό την έννοια της contitsio συνεκβανόν τρόπο παραγωγής της αποφάσεως για την τέλεση της πράξεως.
Εάν ο φυσικός αυτουργός δεν θα τελούσε την πράξη του, αν δεν υπήρχε η οποιαδήποτε λέξη, πράξη, νεύμα, τηλεφώνημα του ηθικού αυτουργού, τότε ο ηθικός αυτουργός έχει στοιχειοθετημένη την δική του πράξη.
Εδώ λοιπόν στην περίπτωση του κ. Γιωτόπουλου, ο ρόλος του ως ηθικού αυτουργού, προκύπτει από τα κείμενα τα οποία είχα την τιμή να σας αναλύσω, αλλά και από τις απολογίες των συγκατηγορουμένων που εμνημόνευσαν, που όλοι ανεξαιρέτως, του αποδίδουν ρόλο, είτε άλλοι τον λένε ότι ήταν ο ιδεολογικά πιο συγκροτημένος στην οργάνωση, ο παλαιότερος και ανώτερος, ο κ. Τέλιος μίλησε για 3 επίπεδα ιεραρχίας, μια ανάλογη περιγραφή έκανε και ο κ. Τσελέντης, όπου πάντοτε ο κ. Γιωτόπουλος είναι στην πρώτη βαθμίδα, στην τρίτη προς τα άνω και στην πρώτη από πάνω προς τα κάτω.
Όταν λοιπόν έχουμε μια εγκληματική οργάνωση η οποία εκ του σκοπού της διαθέτει μέλη που είναι ανά πάσα στιγμή έτοιμα να εκτελέσουν ένα έγκλημα, ο ηθικός αυτουργός δεν δρα με την μορφή π.χ. του σατανικού εραστού ο οποίος πείθει τον σύντροφό του να εκτελέσει τον σύζυγο και τον βάζει μέσα σε μια λογική που ποτέ δεν του είχε περάσει από το μυαλό του.
Εδώ τα παιδιά είναι έτοιμα. Και έχει δίκιο η υπεράσπιση του κ. Γιωτόπουλου να λέει, μα λέει, οι άνθρωποι αυτοί, ο Σάββας Ξηρός, ή ο Χριστόδουλος, ή ο Κουφοντίνας, χρειαζόντουσαν τον Γιωτόπουλο για να χτυπήσουν αμερικανικούς στόχους; Η απάντηση είναι όχι. Για να χτυπήσουν όμως αμερικανικούς στόχους εν γένει.
Οι άνθρωποι αυτοί ως μέλη της οργανώσεως, είχαν την διαρκή ετοιμότητα, την αποφασιστικότητα και ήσαν έτοιμοι να εκτελέσουν κάποιον αμερικανό. Όμως το ποιος θα ήταν ο στόχος, ποιος θα είναι ο αμερικανός τον οποίον θα εκτελέσουμε, εκεί ακριβώς παρεμβάλλεται και σ’ αυτό ακριβώς συνίσταται η δράση του κ. Γιωτόπουλου και αυτή είναι ηθική αυτουργία. Αυτό είναι ηθική αυτουργία. Η υπόδειξις του στόχου. Έστω και αν αυτός που τον υποδεικνύει αφήνει την οργάνωση των λεπτομερειών, την κατάστρωση του σχεδίου, την εξειδίκευση των λεπτομερειών, σε έναν ή περισσότερους άλλους και εδώ ο άλλος ήταν ο κ. Κουφοντίνας, σε αρκετές περιπτώσεις.
Όταν λοιπόν ο κ. Γιωτόπουλος αμύνεται λέγοντας, μα θέλουν αυτοί οι άνθρωποι αρχηγό; Και εγώ δεν είμαι αρχηγός; Και τι με θέλανε αυτοί για να χτυπήσουν αμερικάνους; Όλα αυτά είναι επιχειρήματα τα οποία στηρίζονται επί εσφαλμένης προϋποθέσεως. Αν η ηθική αυτουργία ήταν στον ποινικό κώδικα αυτό που θα ήθελε η υπεράσπιση, δηλαδή ηθικός αυτουργός, μορφωμένος, συγκροτημένος, έξυπνος, ανώτερος διανοητικά. Φυσικοί αυτουργοί, υπολελειμμένοι διανοητικά. Δουλόφρονες, αμόρφωτοι, άσχετοι, αγράμματοι. Τότε βέβαια μπορεί να είχαμε μια άλλη οργάνωση και έναν άλλον Γιωτόπουλο. Μα δεν πρόκειται περί αυτού. Ουδείς αμφιβάλει για τις ικανότητες, πνευματικές, σωματικές, για την αντίληψη και την κρίση πολλών από τα μέλη της οργάνωσης. Τις έδειξαν άλλωστε και απολογούμενοι, με διαβαθμίσεις, ο καθένας με τα ταλέντα του και τις αδυναμίες του. Αλλά άραγε αυτό ανατρέπει την ηθική αυτουργία του Γιωτόπουλου; Λέει πουθενά ο νόμος, ότι ο φυσικός αυτουργός είναι πρόσωπον που είναι του ηθικού αυτουργού, υπολείπεται διανοητικώς; Το ζητάει αυτό ο νόμος; Δεν χρειάζεται. Το ζητούμενο λοιπόν εδώ είναι, όταν λέω υπολείπεται διανοητική συγκρότηση. Αφήστε το βούλευμα, εγώ δεν ακούτε το βούλευμα εδώ, ακούτε την πολιτική αγωγή.
Συμφωνώ μαζί σας ότι σας συμφέρει, σας βολεύει μια εκδοχή, που θα ήταν άλλη απ’ αυτή που λέει ο ποινικός κώδικας, τι να κάνουμε; Αυτή η ηθική αυτουργία που εσείς ισχυρίζεστε ότι δεν υπάρχει, δεν είναι ηθική αυτουργία του ποινικού κώδικα. Είναι τόσο απλό.
Αυτό που είναι η ηθική αυτουργία του ποινικού κώδικα υπάρχει εδώ ακέραιο, το έχουμε στην υπόθεση. Μία μόνο διαφοροποίηση θα κάνω κ. Πρόεδρε και αυτό είναι μια διαφοροποίηση σε σχέση με τις αγορεύσεις των κ.κ. Εισαγγελέων. Υπάρχουν σε ορισμένες ενέργειες, ορισμένα από τα μέλη τα οποία συμμετέχουν στην εκτέλεση των πράξεων, τα οποία, όπως φαίνεται απ’ όσα οι ίδιοι, οι άλλοι που συμμετέχουν στην ενέργεια καταθέτουν, - όπως φαίνεται τουλάχιστον αποδεικτικά – δεν είχαν καμία προσωπική επαφή με τον Αλέξανδρο Γιωτόπουλο.
Αυτό π.χ. είναι η περίπτωση του κ. Βασίλη Ξηρού, στην υπόθεση Σόντερς, όπου αναφέρει ο Βασίλης Ξηρός ότι ο Σάββας ο αδελφός μου, μου είπε ότι θα έρθει ο μεγάλος Εγγλέζος που έχει σκοτώσει χιλιάδες στην Περσία, και τότε κατάλαβα ότι θα τον σκοτώσουμε. ¶ρα η πρόκληση της αποφάσεως εκεί, είναι φανερό ότι γίνεται από τον Σάββα Ξηρό. Δεν ενδιαφέρει βέβαια η ηθική αυτουργία του Σάββα Ξηρού, γιατί αφού είναι φυσικός αυτουργός κατισχύει βεβαίως η φυσική αυτουργία ως τρόπος συμμετοχής του.
Αλλά δεν βλέπω εκεί, ηθική αυτουργία του Γιωτόπουλου, σε σχέση με τον Βασίλη Ξηρό και πάλι επαναλαμβάνω, έχουμε όμως κάτι άλλο. Έχουμε νομίζω ότι αυτό είναι κοντύτερα στα πράγματα και είναι και νομικά ορθότερο, έχουμε αλυσιδωτή ηθική αυτουργία.
Ο Αλέξανδρος Γιωτόπουλος είναι βέβαιον ότι πάντοτε σχεδιάζει και αποφασίζει τις πράξεις με τον κ. Κουφοντίνα, άλλωστε ο Κουφοντίνας είναι ο επιτελάρχης της οργανώσεως και επομένως έχοντας την στρατιωτική ευθύνη από ένα σημείο και πέρα, πρέπει να είναι ενήμερος για κάθε λεπτομέρεια και ο πνευματικός ηγέτης και αυτός να ενημερώνεται για το τι πρόκειται να κάνουν τα μέλη της οργάνωσης, αφού επιλέγει το στόχο.
Επομένως ο Κουφοντίνας ο οποίος κατεβάζει τη γραμμή στα υπόλοιπα μέλη, είναι εκείνος ο οποίος προκαλεί την απόφαση σε εκείνους που δεν έρχονται σε απευθείας επαφή με τον Αλέξανδρο Γιωτόπουλο, να συμμετάσχουν στην πράξη. Και συνεπώς έχουμε ηθική αυτουργία του Γιωτόπουλου σε σχέση με τον Κουφοντίνα και αλυσιδωτή ηθική του αυτουργία σε σχέση με τα μέλη. Αυτό ισχύει στην περίπτωση της Αμερικανικής Πρεσβείας, όπου δεν έχω λόγο να μην πιστέψω τον Κονδύλη που λέει ότι εκείνος δεν ήρθε σε επαφή για την πράξη αυτή με τον Γιωτόπουλο, αλλά την ενέργεια του την υπέδειξε ο Λουκάς, ο Κουφοντίνας, ο Τάκης. Ούτε να μην δεχθώ αυτό που λέει ο Σάββας Ξηρός, ότι την ενέργεια αυτή την είχαν σχεδιάσει και προετοιμάσει, είχαν κάνει τις διάφορες μετρήσεις λέει και τις πρόβες, είναι το στάδιο των δοκιμών που περιγράφει και ο Χριστόδουλος Ξηρός στην απολογία του, ο Λουκάς και ο Λάμπρος, οι δυο τους.
Νομίζω λοιπόν ότι σε επιμέρους υποθέσεις και θα έρθω αμέσως να διευκρινίσω τι εισηγούμαι από απόψεως νομικής αξιολογήσεως για τον Αλέξανδρο Γιωτόπουλο σε σχέση με την ηθική αυτουργία, υπάρχουν επιμέρους περιπτώσεις όπου η έλλειψη προσωπικής επικοινωνίας, συνήθως νεώτερων και πιο περιφερειακών μελών με τον Αλέξανδρο Γιωτόπουλο, δεν επιτρέπει την θεμελίωση απευθείας ηθικής αυτουργίας του Γιωτόπουλου στις πράξεις τους, αλλά μόνον αλυσιδωτής ηθικής αυτουργίας, όπου ενδιάμεσος κρίκος κατά κανόνα, είναι ο Δημήτριος Κουφοντίνας.
Αυτό σημαίνει συγχρόνως κ. Πρόεδρε, ότι η δράση του Δημήτρη Κουφοντίνα στις περιπτώσεις αυτές αναβαθμίζεται όπου δεν είναι αυτουργική, αναβαθμίζεται σε ηθική αυτουργία αντί απλής συνέργιας. Αυτό ισχύει για παράδειγμα στην υπόθεση Τσαντ όπως θα εξηγήσω, όπου ο κ. Κουφοντίνας φέρεται ως απλούς συνεργός, γιατί επιβαίνει του άλλου μοτοποδηλάτου το οποίο χρησιμοποιείται για την ενέργεια, όχι εκείνου που είναι ο Σκανδάλης και ο Χριστόδουλος Ξηρός και γι’ αυτό του αποδίδεται απλή συνέργια.
Ο ορθός νομικός χαρακτηρισμός και κατ’ επιτρεπτή βεβαίως μεταβολή της κατηγορίας, είναι κατά την άποψή μου, ο της ηθικής αυτουργίας, διότι ο Χριστόδουλος Ξηρός λέει στην προανακριτική του απολογία 17/7/ «ο Λάμπρος και ο Λουκάς πρότειναν σε μας τους υπολοίπους.› Έχετε λοιπόν ηθική αυτουργία κατά συναυτουργία εδώ, σε σχέση με τους υπολοίπους. Και έτσι ο Δημήτρης Κουφοντίνας είναι ηθικός αυτουργός, όσον αφορά τον Χριστόδουλο και όσον αφορά τον Τσελέντη, εάν δεχθείτε ότι ο Τσελέντης συμμετείχε, θα έρθω σ’ αυτό το θέμα, την οποία τελεί βεβαίως από κοινού – δεν ενδιαφέρει αυτό το λέω απλώς για νομικούς λόγους – από κοινού με τον Αλέξανδρο Γιωτόπουλο.
Έρχομαι λοιπόν αμέσως στις πράξεις που με αφορούν κ. Πρόεδρε. Η υπόθεση Ρόμπερτ Τσαντ. Το πώς εκτελέστηκε αυτή η πράξη είναι γνωστό, η ανθρωποκτόνος πρόθεση πιστοποιείται και από την προκήρυξη την επόμενη της οργάνωσης που στενοχωριούνται γιατί δεν τον σκοτώσανε, αλλά και από το ότι ο Ρόμπερτ Τσαντ, απέφυγε τον θάνατό του διότι ταχύτατα καβάλησε την νησίδα και μπήκε στο αντίθετο ρεύμα της Λεωφόρου Βουλιαγμένης.
Τώρα τα θέματα τα ειδικότερα που έχει αυτή η υπόθεση είναι τα εξής. 1) Ο Πάτροκλος Τσελέντης αρνείται ότι συμμετείχε σ’ αυτή την επιχείρηση. Εδώ λοιπόν έχουμε το αποδεικτικό πρόβλημα που είναι σοβαρό, της προανακριτικής απολογίας του Χριστόδουλου Ξηρού, ο οποίος τον εμπλέκει ως οδηγό ενός από τα μοτοποδήλατα, μιας βέσπας και την απολογία προανακριτική – ανακριτική και στο ακροατήριο του κ. Τσελέντη, ο οποίος αρνείται, την συμμετοχή του σ’ αυτή την πράξη.
Θα ήταν ευχής έργον κ. Πρόεδρε εάν ο Χριστόδουλος Ξηρός είχε τηρήσει διαφορετική στάση και είχε αποφασίσει εδώ στο ακροατήριο να μιλήσει γι’ αυτή την υπόθεση, να έρθει σε μια κατ’ αντιπαράσταση εξέταση με τον κ. Τσελέντη, για να μπορέσουν να σχηματίσουν οι παράγοντες της δίκης μια εντύπωση και το δικαστήριό σας πεποίθηση, για το ποιος εδώ στην υπόθεση αυτή λέει αλήθεια και ποιος δεν λέει. Αν ο Χριστόδουλος κάνει λάθος, ή εάν ο Τσελέντης κάνει λάθος, ή αν ο Τσελέντης αρνείται την συμμετοχή του, ενώ πράγματι συμμετείχε στην ενέργεια αυτή.
Όμως κ. Πρόεδρε εμείς ως πολιτική αγωγή, ήμαστε υποχρεωμένοι να επισημάνουμε ότι, αυτά που συνηγορούν υπέρ της θέσεως του κ. Τσελέντη, είναι η συνολική ειλικρίνεια της απολογίας του, όπως φάνηκε στο ακροατήριο, καθώς και το γεγονός το οποίο σκέφθηκα πάρα πολύ, ότι είτε αποδεχόταν την συμμετοχή στην υπόθεση Τσαντ είτε όχι, η συνολική ποινική του μεταχείριση μάλλον δεν θα διέφερε.
Όχι μόνο γιατί στην ενέργεια αυτή δεν έχει πυροβολήσει, είναι στο άλλο μηχανάκι, κατά τον Χριστόδουλο, που δεν είναι ο εκτελεστής, αυτός ήταν ο Σκανδάλης ως γνωστόν, και σκέπτομαι εδώ ότι θα χρειαζόταν να ερωτηθεί και να απαντήσει ο Χριστόδουλος, μήπως στην διήγησή του, η οποία πάντως είναι ακριβής και δεν έχει στοιχεία και εκείνη αναξιοπιστίας, μήπως ειδικά ως προς το ρόλο και τη συμμετοχή του Τσελέντη, κάτι δεν θυμότανε σωστά, που δεν είναι αφύσικο, σε μια διήγηση η οποία ανατρέχει 18 χρόνια πίσω και αναφέρεται σε πρόσωπα και περιστατικά.
Γι’ αυτό θα ζητούσα από το Δικαστήριό σας, τον κ. Πάτροκλο Τσελέντη, να τον κρίνετε κατά την κρίση σας, συγχωρήστε με που δεν κάνω εισήγηση στο θέμα αυτό, ξέρω ότι αυτό είναι η ευχέρεια της υπερασπίσεως και της πολιτικής αγωγής, να επαφύεται στην δίκαιη κρίση του Δικαστήριου και εσείς έχετε το βάρος, αλλά εγώ από την πλευρά μου με ειλικρίνεια ,έθεσα τα ζητήματα, όπως τίθενται σε σχέση με τον κ. Πάτροκλο Τσελέντη.
Τώρα όσον αφορά εδώ την αυτουργία του Χριστόδουλου Ξηρού, αυτή έχει πιστοποιηθεί. Και όσον αφορά την ηθική αυτουργία στη πράξη του Χριστόδουλου Ξηρού, άμεση συνέργια στην ανθρωποκτονία, εισηγούμαι να θεωρηθεί ηθικός αυτουργός ο Γιωτόπουλος και ο Κουφοντίνας και επομένως η κατηγορία ως προς τον Κουφοντίνα, να μετατραπεί, να βελτιωθεί, από απλή συνέργια σε ηθική αυτουργία του κ. Χριστόδουλου Ξηρού.
Τώρα όσον αφορά τον Νίκο Παπαναστασίου που είναι το δεύτερο θέμα που τίθεται σ’ αυτή την υπόθεση. Λέγει η υπεράσπιση του κ. Παπαναστασίου και καθ’ υποφοράν λέγω ορισμένα πράγματα. Μα ο Χριστόδουλος Ξηρός και αξιόπιστο αν τον θεωρήσουμε στην απολογία του αυτή, λέει ότι από το Σύνταγμα απ’ όπου ξεκίνησε ο Ρόμπερτ Τσαντ, ή ο Λάμπρος, ή ο Νικήτας, τηλεφώνησαν και ειδοποίησαν τους δυο άλλους που καθόντουσαν στο καφενείο με το συνθηματικό αυτό τρόπο, φωνάζοντας ο καφετζής κάποια ονόματα που δεν ήταν τα δικά τους, ότι το αυτοκίνητο με τον λοχία είχε ξεκινήσει, για να κατευθυνθεί προς την Λεωφόρο Βουλιαγμένης.
Νομίζω κ. Πρόεδρε ότι η λύση στο ζήτημα αυτό παρέχεται από δυο πηγές. Η μια είναι η ίδια η διατύπωση του Χριστόδουλου Ξηρού και η άλλη είναι βεβαίως, τα στοιχεία τα λοιπά τα οποία υπάρχουν και λειτουργούν εις βάρος του κ. Νίκου Παπαναστασίου. Σε σχέση με το πρώτο, ο κ. Χριστόδουλος Ξηρός, δεν θυμάται ποιος από τους δυο είναι εκείνος που έκανε το τηλεφώνημα. Όμως αυτό δεν έχει και τόση σημασία.
Είτε το έκανε ο ένας το τηλεφώνημα, είτε ο άλλος το τηλεφώνημα, είτε το έκανε ο Γιωτόπουλος, είτε το έκανε ο Παπαναστασίου, η παρουσία των δυο και η ειδοποίηση των άλλων, είτε με το τηλέφωνο απευθείας, είτε με την παρουσία εκεί όπου παρατηρούν τον Τσαντ που ξεκινάει με το αυτοκίνητο, συνιστά την αυτή μορφή συμμετοχής. Για τον Γιωτόπουλο βεβαίως δεν έχει σημασία, γιατί αφού είναι ηθικός αυτουργός, δεν ασχολούμαστε με την απλή συνέργια.
Αλλά ο Νίκος Παπαναστασίου, είτε είναι μαζί με τον Γιωτόπουλο και τηλεφωνεί ο Γιωτόπουλος και λέει έφυγε ο Τσαντ, είτε είναι μαζί με τον Γιωτόπουλο και τηλεφωνεί ο ίδιος και λέει έφυγε ο Τσαντ, αφού παρακολουθεί τις κινήσεις του λοχία και ειδοποιεί ο Γιωτόπουλος ή αυτός για την εκκίνησή του, η απλή του συνέργια είναι δεδομένη. Όσον αφορά δε το οιονεί θα έλεγα άλλοθι, το οποίο προέβαλε, ότι λόγω της εργασίας του δεν θα προλάβαινε να είναι εκείνη την ώρα εκεί, αυτό νομίζω ότι καταρρίπτεται από το ωράριο το ίδιο, γιατί ο άνθρωπος ο οποίος σχολούσε από την δουλειά του 3 η ώρα, να το δεχθώ αυτό ότι εκείνη την ημέρα πήγε και δούλεψε, τίποτα δεν τον εμπόδιζε να είναι εγκαίρως στο Σύνταγμα, αφού ο Τσαντ φθάνει στη Λεωφόρο Βουλιαγμένης ώρα 16:20, οπότε και γίνεται η ανθρωποκτονία, είχε λοιπόν όλη τη δυνατότητα να μεταβεί εγκαίρως και να ειδοποιήσει.
Όμως τα στοιχεία για τον κ. Παπαναστασίου, κοιτάξτε τι λέγει ο κ. Παπαναστασίου για να αποκρούσει την εις βάρος του κατηγορία. Λέει, εγώ βρέθηκα σε συζητήσεις με τον Χριστόδουλο, με τον Κουφοντίνα, με τον Τσελέντη δεν θυμάμαι αν λέει ότι βρέθηκε, ο Τσελέντης πάντως τον αναφέρει σε συναντήσεις, ήταν σ’ αυτές τις συναντήσεις που κάναμε και άλλα άτομα, τις τοποθετεί χρονικά περί το έτος 1980 – ’81, και ήταν οι συζητήσεις γενικού πολιτικού περιεχομένου, δεν είχα όμως οποιαδήποτε άλλη ανάμιξη με την υπόθεση αυτή.
Όμως κ. Πρόεδρε, όταν ρωτήθηκε να μας πει, ένα έστω άλλο άτομο, ένα ή περισσότερα βεβαίως ακόμα καλύτερα που συμμετείχαν σε αυτές τις συζητήσεις, είπε, δεν θυμάμαι κανέναν. Και λέγω εγώ, η συνωμοτική κλειστή και στεγανή αυτή οργάνωση, η οποία και στις συνεστιάσεις που έκανε στα ρεμπετάδικα, ή όπου αλλού, προσκαλούσε μόνο μέλη. Θυμάστε τον Κονδύλη που σας είπε ότι, ο Κουφοντίνας ερχότανε και με έπαιρνε και πηγαίναμε στην συνεστίαση στα ρεμπετάδικα και εγώ μάλιστα δεν ήξερα, ούτε πότε θα γίνει η επόμενη, ο Κουφοντίνας μου το έλεγε, ούτε πού θα βρω εγώ τον Κουφοντίνα, ούτε καν γνώριζα ότι κρύβεται. Εκείνος με εύρισκε ως συντονιστής, με έπαιρνε, ή με ειδοποιούσε και πήγαινα στην συνάντηση. Η οργάνωση αυτή όπως είναι εύλογο, συνεστιάζεται μόνο με τα μέλη της, δεν είναι σωματείο. Και λέει ο Γιωτόπουλος, σε ρεμπετάδικα θα πήγαινε ο αρχηγός; Μα βεβαίως, σε ρεμπετάδικα, όπου οι συναντώμενοι είναι τα μέλη της οργάνωσης και μόνον. Σε συζητήσεις που γινόντουσαν σε καφενεία, το λένε αυτό πολλοί κατηγορούμενοι και εκεί ήταν τα μέλη της οργάνωσης.
Σε συναντήσεις που ήταν ο Παπαναστασίου και που συζητείτο ο τρόπος, λέει ο Πάτροκλος Τσελέντης με τον οποίο η γραμμή και τα μηνύματα σε σχέση με την πολιτική κατάσταση της οργάνωσης, θα μπορούσαν να προωθηθούν σε ευρύτερους κύκλους, ρόλος κρίσιμος, εμπιστευτικός και σημαντικός για την οργάνωση. Όλα αυτά αφορούν τον κ. Παπαναστασίου.
Αλλά κ. Πρόεδρε πέραν αυτών, υπάρχουν και τα ευρήματα, όχι μόνο το δακτυλικό του αποτύπωμα, αλλά και τα ευρήματα τα οποία αφορούν τον κ. Ανέστη Παπαναστασίου. Διότι κ. Πρόεδρε, είναι όντως ένα από τα πολύ σοβαρά θέματα της δίκης, να εντάξει και να αποφασίσει κανείς σε ποιον ανήκουν, ως έγγραφα, ως κείμενα, τα κείμενα αυτά πάνω στα οποία βρεθήκανε δακτυλικά αποτυπώματα και του κ. Ανέστη Παπαναστασίου, διότι απ’ αυτό εξαρτάται και η εκδοχή την οποία θα υιοθετήσει κανείς για την δική του ανάμιξη ή μη στην οργάνωση, αλλά κατ’ επέκταση και σε συσχετισμό και για την συμμετοχή, για το είδος της συμμετοχής και τον ρόλο του κ. Νίκου Παπαναστασίου, στην δράση της οργάνωσης.
Εδώ λοιπόν κ. Πρόεδρε έχετε τον Ανέστη Παπαναστασίου ο οποίος απολογούμενος στο ακροατήριό σας πιστεύω ότι προσέθεσε πολλά από άποψη πειστικότητας, λογικότητας των επιχειρημάτων και αν θέλετε και προσωπικής παρουσίας και πειθούς δια του προσώπου του, σ’ αυτά τα οποία υποστηρίζει και από την άλλη πλευρά έχετε, επανειλημμένως ετέθη από την έδρα, το φαινόμενο το οποίο μόνο δια της δράσεως του κ. Νίκου Παπαναστασίου μπορεί να εξηγηθεί, το πώς δηλαδή όλα αυτά τα έγγραφα τα οποία δεν είναι καθόλου άκακα, σας διάβασα προηγουμένως ένα που αναφέρεται στις πάσες, αλλά θα ήθελα να δείτε επίσης και το έγγραφο εκείνο το οποίο έχει σχέση με τις πρώτες βοήθειες.
Ξέρετε κ. Πρόεδρε, δεν είναι πρώτες βοήθειες δια παν ενδεχόμενο. Εκεί αναφέρεται, είναι κάτι που πρόσφατα ομολογώ επισήμανα, είναι αντιμετώπιση τραύματος στα άκρα, και είναι φανερό ότι αναφέρεται σε πυροβολισμό. Μιλάει για το τι κάνουμε όταν κάποιος τραυματιστεί στα άκρα. Γιατί στα άκρα; Αν ήταν πρώτες βοήθειες προς τραυματία, θα ήταν γενικώς πρώτες βοήθειες προς τραυματία. Εδώ αναφέρεται στην περίπτωση τραυματισμού στα άκρα.
Και μάλιστα και η διατύπωση δείχνει ότι δεν έχει αντιγραφεί από κάπου, η σειρά που ακολουθείται είναι, δεν υπάρχει ιατρικό εγχειρίδιο το οποίο να χρησιμοποιεί ως ρήμα «ακολουθιέται› έτσι δεν είναι;
Ι. ΚΟΥΡΤΟΒΙΚ: (Εκτός μικροφώνου)
Η. ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΠΟΥΛΟΣ: Βεβαίως στα πειστήρια είναι κα Κούρτοβικ, υπήρξε πειστήριο το οποίο να μην αναγνώστηκε; Μα τι λέτε τώρα. Είναι συνημμένο άλλωστε στις εξετάσεις τις δακτυλοσκοπικές. Αν δεν ήσασταν εδώ να το ακούστε, αφήστε σας παρακαλώ πολύ. Αναγνώστηκε και βεβαίως αναγνώστηκε, στις 4/6 έχει αναγνωστεί, ψάξτε τα πρακτικά να το δείτε.
Αν έχει χτυπηθεί στην κοιλιά, ακούστε εδώ διατύπωση, αυτές είναι οι πρώτες φροντίδες, ο γιατρός θα εκτιμήσει αν υπάρχει σοβαρός λόγος αυτό είναι κείμενο οργάνωσης κ. Πρόεδρε, δεν είναι πρώτες βοήθειες που κάποιος τις βρήκε κάπου και τις αντέγραψε, είναι κείμενο οργάνωσης, που σαφώς αναφέρεται στις πρώτες βοήθειες που πρέπει να παρασχεθούν σε εκείνον που έχει τραυματιστεί στα κάτω άκρα, προδήλως από έκρηξη ή πυροβολισμό.
Λέω λοιπόν ότι τα έγγραφα αυτά και το σχεδιάγραμμα βεβαίως, για το οποίο πολύς λόγος έγινε, είναι έγγραφα τα οποία καίνε και τα οποία βρεθήκανε μέσα στο κρησφύγετο. Δυο τινά λοιπόν συμβαίνουν, ή αυτά είναι του Ανέστη Παπαναστασίου και αυτός είναι ένα σπουδαίο μέλος της οργάνωσης αυτής, περί του οποίου ουδέν στοιχείο διαθέτουμε, κανείς δεν αναφέρεται στον κ. Ανέστη Παπαναστασίου από τους κατηγορουμένους, κανένας μάρτυρας δεν τον ανέφερε, να τον έχει δει πουθενά ούτε κατά προσέγγιση, τίποτα απολύτως από απόψεως άλλων αποδεικτικών στοιχείων, δεν υπήρξε σ’ αυτή τη δίκη, το οποίο να τον ενοχοποιεί.
Αν έτσι έχει το πράγμα, η εξήγηση και το κλειδί για την κατανόηση, του πώς αυτά βρίσκονται στο κρησφύγετο είναι μια και αυτή είναι ο Νίκος Παπαναστασίου. Έχετε λοιπόν πιστεύω μ’ αυτό τον τρόπο και με την λογική προσέγγιση του αποδεικτικού υλικού, την απόδειξη της συμμετοχής, είτε του καταλογίζεται στον Νίκο Παπαναστασίου και από την απολογία του Παύλου Σερίφη και άλλους κατηγορουμένους στην οργάνωση, εγώ δε συσχετίζω την απόσυρσή του από την πρώτη γραμμή της οργάνωσης, με την σύλληψή του και την προσαγωγή του ως υπόπτου για κλοπή τσάντας, στην αστυνομία καθ’ ό ο ίδιος έχει καταθέσει.
Προχωρώ με την υπόθεση της έκρηξης στο λεωφορείο στο Ρέντη με τους Αμερικανούς Απρίλιος 1987. Εδώ ο Βασίλης Τζωρτζάτος λέει στην προανακριτική του στις 18/72002 «σε συνάντηση που είχαμε εγώ, ο Λουκάς, ο Λάμπρος, δεν θυμάμαι αν ήταν άλλος, αποφασίσαμε με πρόταση του Λουκά και του Λάμπρου›. Εχουμε δηλαδή το ίδιο σχήμα που αναφέρεται και στην υπόθεση Τσαντ από τον Χριστόδουλο Ξηρό.
¶ρα ο Αλέξανδρος Γιωτόπουλος και ο Δημήτρης Κουφοντίνας που είναι οι προτείνοντες, είναι οι ηθικοί αυτουργοί του Χριστόδουλου Ξηρού, του Πάτροκλου Τσελέντη και του Βασίλη Τζωρτζάτου στην έκρηξη και την απόπειρα ανθρωποκτονιών γι’ αυτή την πράξη. Ότι εδώ κ. Πρόεδρε υπήρχε απόφαση θανατώσεως προκύπτει από δύο νομίζω κυρίως γεγονότα.
Πρώτον από τη σφοδρότητα της έκρηξης και το γεγονός ότι ο δυστυχής Κλίντον Μπράουν που τραυματίστηκε βαρύτατα, έχασε όπως ανέφερα προηγούμενα τμήμα του κρανίου του και χύθηκε τμήμα από τον εγκέφαλό του στο έδαφος. Το ότι αυτός ο άνθρωπος τον οποίο πάτησε το λεωφορείο μετά την έκρηξη θα μπορούσε να είχε σκοτωθεί και να μην ζήσει δυστυχής, είναι νομίζω αυτονόητο αλλά και η κατάθεση του οδηγού του άλλου αυτοκινήτου και η περιγραφή του τι εκεί εκτυλίχθηκε ο άλλος επιβάτης Αμερικανός που αναγνώστηκε η κατάθεσή του ο οποίος εκτοξεύτηκε από το παρ μπριζ του λεωφορείου στην κοίτη του ποταμού και σώθηκε ως εκ θαύματος, όλα αυτά δείχνουν ότι η απόφαση για τη θανάτωση και μάλιστα με τη μορφή του αμέσου δόλου, είναι δεδομένη.
¶λλωστε το γεγονός ότι αυτή η ενέργεια εντάσσεται σε μια σειρά ενεργειών παρόμοιου είδους στο πλαίσιο των οποίων υπήρξαν νεκροί και βαρύτατα τραυματισμένοι δείχνει ακριβώς ότι εκείνοι που αποφασίζουν να ανατινάξουν το λεωφορείο, ευχαρίστως αποδέχονται ως αναγκαίο αποτέλεσμα αν δεν το επιδιώκουν και το να φονεύσουν έναν ή περισσότερους από τους επιβάτες του.
Τα αυτά ισχύουν και για το λεωφορείο της Βούλας. Εκεί ο Βασίλης Τζωρτζάτος αναφέρει ότι «Το καλοκαίρι του ίδιου χρόνου σε μια άλλη συνάντηση αποφασίσαμε μαζί με τον Λουκά και το Μανόλη να γίνει η ενέργεια σε αμερικανικό λεωφορείο›. Η άποψή μου εδώ είναι ότι έχουμε ηθική αυτουργία του Αλέξανδρου Γιωτόπουλου στο Δημήτρη Κουφοντίνα και ηθική αυτουργία του Δημήτρη Κουφοντίνα στους Βασίλη Τζωρτζάτο, Χριστόδουλο και Σάββα Ξηρό, αλυσιδωτή ηθική αυτουργία του Αλέξανδρου Γιωτόπουλου ως προς αυτούς για την έκρηξη και την απόπειρα ανθρωποκτονιών που τελέστηκε με αυτή την ενέργεια. Όσον αφορά εδώ την πρόθεση την ανθρωποκτόνο ισχύουν ό,τι είπα και προηγούμενα και επομένως δεν χρειάζεται να τα επαναλάβω.
Υπόθεση Ουίλιαμ Νορτίν.
Βασίλης Τζωρτζάτος προανακριτική 18/7/2002: «Εγώ ο Μανόλης, ο Λουκάς και ο Μιχάλης αποφασίσαμε με πρόταση του Λουκά να βάλουμε αυτοκίνητο παγιδευμένο›. Η συνέχεια είναι γνωστή ο ατυχής Νορντίν αποκεφαλίστηκε, η 12χρονη τότε κόρη του τον βρήκε διαμελισμένο λίγα μέτρα μακριά από το σπίτι του και η σύζυγός του η οποία δεν είχε την ψυχική αντοχή να έρθει σε αυτή την αίθουσα, προσπάθησα κ. Πρόεδρε με επιστολές, σε τηλεφωνικές συνδιαλέξεις να την πείσω να έρθει στο Δικαστήριο, αλλά η απάντησή της ήταν θα έλεγα αφοπλιστική και δείχνει τον ισόβιο πόνο που προκάλεσαν οι άνθρωποι αυτοί με τις πράξεις τους, μου είπε «Από την ώρα που έχει φύγει η αδελφή ψυχή μου κι έχει αναληφθεί στον Παράδεισο εγώ στον κόσμο αυτό είμαι διότι έτσι έτυχε. Πηγαίνω κάθε Κυριακή στην εκκλησία όπου ψέλνω, αλλά για εμένα η μουσική σταμάτησε από την ώρα που σκοτώθηκε ο σύζυγός μου›. Η μουσική της ζωής της σταμάτησε από τότε που σκοτώθηκε ο Νορντίν. Αυτή είναι η οικογένεια.
Σημειώστε ότι η κόρη Νορντίν για ένα ολόκληρο χρόνο δεν μιλούσε καθόλου, έπαθε αφωνία από το σοκ που υπέστη βλέποντας το διαμελισμένο πατέρα της και για όλα αυτά η Οργάνωση επέχαιρε, θριαμβολογούσε και δυστυχώς ορισμένοι από τους δράστες είναι και σήμερα ακόμη ικανοποιημένοι με το κακό και τον πόνο που προκάλεσαν.
Νομίζω ότι κι εδώ η ηθική αυτουργία ως προς το Δημήτρη Κουφοντίνα ανήκει στον Αλέξανδρο Γιωτόπουλο, είναι άλλωστε χαρακτηριστικό ότι είχε ετοιμάσει το κείμενο της προκήρυξης και προσέθεσε με επικολλημένο απόσπασμα στη συνέχεια το κομμάτι που αφορούσε το Ουίλιαμ Νορντίν, θα μπορούσε να είναι κάποιος άλλος ο στόχος, όπως έχει εκθέσει ο Πάτροκλος Τσελέντης στην απολογία του λέγοντας ότι στην αρχή τον έστειλαν σε κάποιο άλλο σπίτι κάποιου άλλου Αμερικανού και γύρισε και τους είπε «Μα αυτός έχει και μια κυρία υπηρετικό προσωπικό που είναι στο αυτοκίνητο. Θα σκοτώσουμε κι αυτήν; Για όνομα του Θεού›.
Επομένως ο Δημήτρης Κουφοντίνας είναι ηθικός αυτουργός του Χριστόδουλου Ξηρού, του Βασιλείου Τζωρτζάτου, του Πάτροκλου Τσελέντη και του Σάββα Ξηρού και ο Γιωτόπουλος αλυσιδωτός ηθικός αυτουργός σε σχέση με όλους αυτούς και ηθικός αυτουργός του Δημήτρη Κουφοντίνα.
Έρχομαι στην υπόθεση Ρόναλντ Στιούαρτ.
Αυτή η υπόθεση απ’ αρχής είχε προκαλέσει στον ομιλούντα ένα σοκ. Διάβαζα και ξαναδιάβαζα τη δικογραφία, διάβαζα την προκήρυξη και δεν μπορούσα να καταλάβω πως αποφάσισαν, γιατί αποφάσισαν τον Ρόναλντ Στιούαρτ. Ένας άνθρωπος ο οποίος είχε παντρευτεί σε ηλικία 18 ετών γιατί απέκτησαν τότε τη θυγατέρα του που ήρθε ενώπιόν σας και κατέθεσε και κατατάχθηκε στον αμερικανικό στρατό διότι έπρεπε να κερδίσει τα προς το ζην, να επιβιώσει και ήταν λοχίας του υγειονομικού.
Το βράδυ δε εκείνο γυρνούσε με τα ρούχα του που είχε δώσει στο πλυντήριο και γυρνούσε σπίτι του για να πάει να ξεκουραστεί και εκεί τον ανατίναξαν κυριολεκτικώς τεμαχίστηκε ο άνθρωπος, οι ζημιές στα κτίρια και στα αυτοκίνητα ήταν τρομακτικές, αν θυμάμαι καλά 11 οχήματα διαλύθηκαν από την ισχύ της εκρήξεως και αυτός ο άνθρωπος επελέγη –όπως λέει ο Σάββας Ξηρός σε μια από τις αυθεντικότερες αποστροφές της προανακριτικής απολογίας του- γιατί όπως του είπε ο Λάμπρος που είχε επιλέξει τον στόχο «και οι μικροί φταίνε›. Έφταιγε ο Ρόναλντ Στιούαρτ γιατί ήταν λοχίας του αμερικανικού στρατού όπως έφταιγε και ο 62χρονος Νίκος Βελούτσος γιατί ήταν ο οδηγός του Τζωρτζ Τσάντες και για την Οργάνωση «γορίλας και άξιος θανάτου›.
Σε μια επίσης από τις αυθεντικότερες αποστροφές της ανακριτικής του απολογίας στον Εφέτη ανακριτή ο κ. Σάββας Ξηρός και τον τιμά νομίζω αυτή η φράση, λέει ότι γι’ αυτή την ενέργεια του Στιούαρτ «επικρατούσε στην Οργάνωση μια βουβαμάρα και κάποιοι μιλούσαν για δολοφονία ενώ για τις άλλες πράξεις χρησιμοποιούσαμε τον όρο εκτέλεση›. Φαίνεται ότι ακόμη και στο σκληρό ψυχικό κόσμο στην εξοικειωμένη με τον φόνο ψυχή αυτού του ανθρώπου (και άλλων ίσως) υπήρχε ακόμη κάποιο στοιχείο ευαισθησίας και απορούσε και ίσως μετάνιωνε γιατί τον Στιούαρτ.
Αλλά την απάντηση μας την έδωσε ο κ. Κουφοντίνας στο ακροατήριο. Γιατί –λέει- αν ζούσε θα ήταν στο Ιράκ και θα πολεμούσε με τον αμερικανικό στρατό. Για τον εμποδίσει λοιπόν για προληπτικούς λόγους αποφάσισαν να τον εξαφανίσουν.
Λέει ο Σάββας Ξηρός «τον στόχο τον επέλεξε ο Λάμπρος› γιατί όπως έλεγε και οι μικροί φταίνε, συνεπώς εδώ έχουμε ευθεία ηθική αυτουργία του Αλέξανδρου γιωτόπουλους στους υπόλοιπους δηλαδή Κουφοντίνα, Χριστόδουλο Ξηρό, Κωστάρη και Σάββα Ξηρό για τη δολοφονία του Στιούαρτ.
Ηρακλής Κωστάρης.
Είμαι –λέει- άσχετος, δεν έχω σχέση, δεν έχω βέβαια κάποιο άλλοθι ή κάποιο στοιχείο για την υπόθεση αυτή διότι έγινε νύχτα –καμία αντίρρηση- αλλά εγώ την Οργάνωση αυτή δεν την ξέρω, δεν την είδα, κάπως με έμπλεξαν. Αναφέρθηκαν κ. Πρόεδρε και δεν θα επανέλθω όλα τα στοιχεία τα οποία εμπλέκουν τον Ηρακλή Κωστάρη στις ενέργειες της Οργάνωσης και σε όλα αυτά τα οποία τον εμπλέκουν μαζί με την σειρά των καταθέσεων των συγκατηγορουμένων του οι οποίοι του αποδίδουν τη συμμετοχή σε όλες αυτές τις ενέργειες, δεν αντέταξε στο ακροατήριο οτιδήποτε πειστικό.
Δεν θ’ αναφερθώ βεβαίως στα επιχειρήματά του για τις επιταγές και όλα αυτά, διότι αυτά δεν αφορούν την υπόθεση Στιούαρτ την οποία εκπροσωπώ αλλά την αξία και τη σημασία θα την εκτιμήσετε εσείς, όπως επίσης είναι φανερό ότι και το εύρημα που αφορά τις μεταξοτυπίες συσχετιζόμενες με την πλαστή αστυνομική ταυτότητα του Αλέξανδρου Γιωτόπουλου, σε συνδυασμό με τη συνέντευξη Σάββα Ξηρού στο Μάκη Τριανταφυλλόπουλο, όλα αυτά δείχνουν το ότι ο Ηρακλής Κωστάρης όχι μόνο ήταν στην Οργάνωση, αλλά από ό,τι φαίνεται όπως λένε και οι ίδιοι, ήταν ο στρατολόγος των δύο άλλων Θεσπρωτών δηλαδή του Θωμά Σερίφη και του κ. Καρατσώλη.
¶λλωστε η ευπρεπής κατά τούτο συμπεριφορά του κ. Θωμά Σερίφη ο οποίος δεν θέλησε να υποβιβάσει τον εαυτό του και να πει «ανακαλώ› την κατάθεσή μου, σας είπε μόνο «δεν αναφέρομαι στους άλλους, θα σας πω μόνο για εμένα και αυτά τα οποία έχω πει για εμένα σε αυτά εμμένω› εξ αυτής εμμέσως ή μάλλον ευθέως θα έλεγα και γι’ αυτόν η δράση του Κωστάρη τον οποίο αναφέρει ο Χριστόδουλος Ξηρός ως «Ηρακλή› χωρίς να ξέρει το επίθετό του προσθέτοντας ένα σωρό λεπτομέρειες σε σχέση με το χωριό του δια τον οποίο εντοπίζεται, αλλά και η αναγνώρισή του από τον κ. Τέλιο υπάρχει η φωτογραφία και η αναγνώρισή του μετά την απολογία του Ηρακλή Κωστάρη, δείχνουν ότι τα επιχειρήματά του πάσχουν το αυτό ελάττωμα που πάσχει και η επιχειρηματολογία Γιωτόπουλου, σε μικρότερη κλίμακα γιατί μικρότερη ήταν και η συμμετοχή του και η θέση του στην Οργάνωση. Αλλά το σύνδρομο του λογικού αδιεξόδου το οποίο χαρακτηρίζει την άμυνα Γιωτόπουλου το ίδιο χαρακτηρίζει και την άμυνα του κ. Ηρακλή Κωστάρη.
Έκρηξη αμερικανικής Πρεσβείας.
Εδώ έχουμε την εισήγηση του κ. Αναπληρωτή Εισαγγελέα, σύμφωνα με την οποία η μεν έκρηξη με κίνδυνο η μεν έκρηξη με κίνδυνο ανθρώπων στοιχειοθετείται και επ’ αυτού δεν χρειάζεται ιδιαίτερη επιχειρηματολογία δεδομένου ότι το ότι η ρουκέτα βρήκε τον τοίχο της αμερικανικής Πρεσβείας και όχι το προαύλιο δεν οφειλόταν στο ότι σκόπιμα οι δράστες ήθελαν να χτυπήσουν τον τοίχο αυτό δεν θα είχε νόημα και για την σημασία και τη δημοσιότητα την οποία επεδίωκαν γύρω από τις ενέργειές τους.
Γι’ αυτό και στην υπόθεση αυτή δεν αφιέρωσαν ιδιαίτερη προκήρυξη, μάλλον τη θεωρούσαν και λίγο ρεζίλι έτσι όπως εξελίχθηκαν τα πράγματα και αντί να χτυπηθεί ο υπαίθριος χώρος ή πολλώ μάλλον το κτίριο χτυπήθηκε ο φράχτης. Αυτό μάλλον καταλογίστηκε στις επιχειρησιακές αποτυχίες της Οργάνωσης.
Δεν πείθομαι από τον ισχυρισμό του κ. Σάββα Ξηρού, ότι ναι μεν ο Λουκάς και ο Λάμπρος του είχαν υποδείξει να σκοπεύσει ψηλότερα αλλά εκείνος επίτηδες σκόπευσε χαμηλότερα για να χτυπήσει το φράχτη. Αυτό δεν ταιριάζει με τη συνολική δραστηριότητα και την προσωπικότητα του κ. Σάββα Ξηρού, ο οποίος κάθε άλλο παρά για τη μετριοπάθειά του διακρίνεται όσον αφορά τις ενέργειές του, μια κινητή μηχανή θανάτου ήταν ο Σάββας Ξηρός ο οποίος εκτόξευε ρουκέτες, πυροβολούσε, προκαλούσε εκρήξεις και ό,τι άλλο μπορεί να προκαλέσει καταστροφή σε ανθρώπους και πράγματα.
Λέει όμως ο κ. Εισαγγελέας ότι η κατηγορία στοιχειοθετείται ως απόπειρα ανθρωποκτονίας σε σχέση με τους Αμερικανούς οι οποίοι την ώρα εκείνη βρίσκονται σ’ ένα πρόχειρο ημιϋπαίθριο μπαρ που υπάρχει στην Πρεσβεία των ΗΠΑ και στεγάζεται με αυτές τις λαμαρίνες. Εγώ θα συμφωνήσω με αυτή την παρατήρηση του κ. Εισαγγελέα, θα διαφωνήσω όμως με το άλλο σκέλος της, ότι δηλαδή πρόθεση ανθρωποκτονίας και μάλιστα με οποιαδήποτε μορφή δόλου (ούτε με αυτή του ενδεχομένου δόλου) λέει ο κ. Εισαγγελεύς δεν υπήρχε ούτε σε σχέση με το προσωπικό ασφαλείας το οποίο επιτηρούσε το χώρο στάθμευσης.
Η άποψή μου είναι κατά επιτρεπτή μεταβολή της κατηγορίας εδώ, ότι η πράξη αυτή φέρει τον χαρακτήρα απόπειρας ανθρωποκτονίας με ενδεχόμενο δόλο όσον αφορά όχι τα πρόσωπα τα οποία βρίσκονταν στο μπαρ της αμερικανικής Πρεσβείας ούτε τα άλλα που ήταν μέσα στο κτίριο, αλλά όσον αφορά τα πρόσωπα τα οποία περιπολούσαν και αποδείχθηκε ότι πρόσωπα περιπολούσαν την ώρα εκείνη 23:00 το βράδυ ώρα αλλαγής βάρδιας μάλιστα στις περιπόλους, στον υπαίθριο χώρο στάθμευσης της Πρεσβείας των ΗΠΑ.
Θέλω να πω δηλαδή ότι να πούμε ότι εκείνος που εκτοξεύει ρουκέτα υπό τις συνθήκες αυτές δεν προβλέπει το ενδεχόμενο ότι αυτή περνώντας βεβαίως τον τοίχο, η ίδια ή τα θραύσματά της μπορεί να σκοτώσουν κάποιον που περιπολεί στο χώρο στάθμευσης, είναι ανεδαφικό. Δεν μπορεί να ισχύει αυτό. Είναι δεδομένο ότι το προβλέπει αυτό ως ενδεχόμενο.