Ακούστηκε σε αυτή την αίθουσα ότι το Δικαστήριό σας δικάζει όπως οι δίκες της Μόσχας και ο Ελληνικός λαός βέβαια πέρασαν 60 χρόνια, οι παλαιότεροι θα έχουν πεθάνει ή θα ήταν πολύ νέοι τότε αλλά από την ιστορία θα μπορούσε να διαπιστώσει τί είναι οι δίκες της Μόσχας, τί υπήρξαν ι δίκες της Μόσχας. Το λέμε για την ιστορική αλήθεια γιατί εκμεταλλευόμενος την καλοσύνη σας για τον χρόνο που δίνετε στους συνηγόρους να αγορεύσουν θέλω να θυμίσω τον περίφημο Βιζίνσκι, τον Εισαγγελέα των δικών της Μόσχας, να θυμίσω πολλούς από τους ιδεολογικούς «πατέρες› της 17Ν ή αυτούς που θαύμαζαν και πάντα δεν μιλώ για τους παρόντες κατηγορουμένους, μιλώ μόνο για την τρομοκρατική Οργάνωση. Για τον Μπουχάριν που με κλάματα ομολογούσε στο Δικαστήριο ενώπιον του Βιζίνσκι με 20 αυτόματα πίσω από την πλάτη του και με ένα σύρμα στο λαιμό μετά από μερικούς μήνες γιατί έθιξε τον «πατερούλη›, των καθεστώτων που ήταν η ιδεολογική μήτρα της 17Ν.
Το είπα στην αρχή του Δικαστηρίου, θα το πω και τώρα. Η 17Ν υπήρξε η δολοφονούσα Αριστερά. Η Αριστερά στις εκφάνσεις της, ποινικά αδικήματα δικάζεται εδώ και όχι ιδεολογίες, αλλά η ιδεολογία πέρασε πολλές φορές και η πολιτική από αυτή την αίθουσα. Στη δεκαετία του ΄70 υπήρχε η Αριστερά των φιλοσοβιετικών Κομμουνιστών, υπήρχε η ευρωκομμουνιστική Αριστερά του Μπερλιγκουέρ, υπήρχε η κοινοβουλευτική Αριστερά, η εξωκοινοβουλευτική Αριστερά.
Ο συνάδελφος και φίλος μου ο Γιάννης Ραχιώτης χαρακτήρισε την 17Ν «επιτιθέμενη Αριστερά›. Στην απάντησή μου τότε την χαρακτήρισα «δολοφονούσα Αριστερά› και το επαναλαμβάνω και σήμερα. Δεν έχω κανένα λόγο να απονείμω εύσημα στην Αριστερά. Δεν ανήκα ποτέ σε κείνο τον ιδεολογικό χώρο, δεν ανήκω και σήμερα ούτε με πιάνει καμιά λεξιλαγνεία να κατεβάζω λιβανιστήρια και να ευλογώ την απανταχού του κόσμου Αριστερά. Αλλά είναι σαφές και πρέπει να περάσει μέσα από αυτή τη δίκη ότι η Αριστερά του Κομμουνιστικού Κόμματος, των αγώνων των δεκαετιών του ΄50-΄60, των αγώνων κατά της Χούντας του Μεταξά και κατά της Χούντας των Συνταγματαρχών, η Αριστερά των φοιτητικών μου χρόνων, η Αριστερά του ΚΚΕ Εσωτερικού, της Νεολαίας ΠΑΣΟΚ, της ΠΑΜΚ που ανήκε παλιά ο Δημήτρης Κουφοντίνας στα νιάτα του πριν πιάσει το πιστόλι δεν έχει καμία σχέση με την Αριστερά που υποτίθεται ότι εξέφραζε και εκπροσωπεί η 17Ν.
Γι αυτό την χαρακτήρισα δολοφονούσα Αριστερά χωρίς κανέναν απαξιωτικό χαρακτηρισμό. Στο κάτω-κάτω και οι ίδιοι το δέχονταν, οι προκηρύξεις τους μάλλον ότι με τις πράξεις τους σκότωναν συγκεκριμένους εκπροσώπους σύμβολα του καθεστώτος που ήθελαν να ανατρέψουν. Αν θέλαμε κ. Πρόεδρε και κ.κ. Δικαστές να περιλάβουμε συμβολικά την ιστορία της 17Ν μέσα σε δύο ονόματα και λέω συμβολικά, θα έλεγα τα ονόματα των δύο εντολέων μου χωρίς να ακούγεται φυσικά αυτό εγωιστικό ή αλαζονικό.
Θα έλεγα τα ονόματα του Κωνσταντίνου Πλατάρα και του Γεωργίου Πέτσου. Γιατί η ιστορία της 17Ν σε σχέση με τους στόχους της μπορεί να περιληφθεί μέσα σε αυτά τα δύο ονόματα; Απλός λαϊκός άνθρωπος ο Κωνσταντίνος Πλατάρας, καθημερινός, σκληρά εργαζόμενος οικογενειάρχης, μακριά από τα πολιτικά πάθη γιατί ο άνθρωπος ο οποίος αγωνίζεται για το μεροκάματό του λίγη πολυτέλεια έχει να ασχολείται κάθε μέρα με τα κομματικά πάθη που η δράση της 17Ν τον έφερε ένα βήμα από το θάνατο.
Περίμενα όταν κατέθετε ο κ. Πλατάρας, ένας άνθρωπος απλός, λαϊκός ενώπιόν σας, θυμάστε αρκετά αυθόρμητος, ο Δημήτρης Κουφοντίνας που έδειξε αρκετή γενναιότητα σε πολλά σημεία αυτής της δίκης, όπως έκανε για τον Αξαρλιάν να σηκωνόταν και να έλεγε «και για σας λυπόμασταν και ζητούμε συγγνώμη κ. μάρτυς και πολιτικέ ενάγοντα γιατί η δική μας Οργάνωση δεν είχε να κάνει τίποτε με τους απλούς λαϊκούς ανθρώπους, αντιθέτως στο όνομα αυτών αυτούς επεκαλείτο όταν δρούσε›.
Ξέρετε η συγγνώμη κ.Πρόεδρε σε αυτόν τον κόσμο δεν είναι ανάγκη πάντα να δίδεται για να χορηγηθούν ελαφρυντικά. Πολλοί κατηγορούμενοι σε άλλες ποινικές δίκες ζητούν συγγνώμη για να πάρουν ελαφρυντικό και δείχνουν δήθεν μεταμέλεια και με την εμπειρία σας και το ένστικτό σας το αντιλαμβάνεστε αυτό και ξέρετε πότε ένας κατηγορούμενος έχει μετανοήσει ειλικρινά.
Ο Δημήτρης Κουφοντίνας δεν σας ζήτησε ελαφρυντικό ούτε είπε «μετάνιωσα›. ¶ρα δεν ζητάει την επιείκειά σας. Με θάρρος ανέλαβε εξ αρχής την πολιτική – την χαρακτήρισε – ευθύνη όλων των πράξεων. Ουσιαστικά δηλαδή ομολόγησε όλες τις πράξεις και τις πήρε όλες πάνω του. Θα μπορούσε στην περίπτωση του Κωνσταντίνου Πλατάρα να πει «λυπούμεθα›. Δεν ήταν τόσο σημαντικό. Αντιθέτως θα προέδιδε γενναιότητα γιατί μπορεί να μην μετάνιωσε για τον Μπακογιάννη, για τον Μομφεράτο, για τον Περατικό, για οποιονδήποτε άλλο διότι μέσα στο δικό του σύστημα αξιών, στις ιδέες και στην επαγωγή που κάνει για να καταλήξει στον «στόχο› του όπως τους χαρακτήριζε, μπορεί ακόμη να είναι πεπεισμένος.
Βέβαια ο κ. Αναπληρωτής Εισαγγελεύς της Έδρας είπε ότι αν ποτέ ο Δημήτρης Κουφοντίνας αισθανόταν έστω και μία ρωγμή στο οικοδόμημα των αξιών, των ενεργειών, της φιλοσοφίας και της δράσης του θα είχε τρελαθεί ή θα είχε αυτοκτονήσει. Δεν θέλω να χρησιμοποιήσω τέτοιες φράσεις. Είμαι απόλυτα πεπεισμένος ότι είναι απόλυτα πεπεισμένος για την ορθότητα των πράξεών του.
Ξέρετε κάτι; Έχω την αίσθηση και θα το πω κι αυτό γιατί οι κραυγές και οι αφορισμοί νομίζω ότι δεν αρμόζουν στην πολιτική αγωγή και στους εκπροσώπους της. Δεν ήρθα εδώ ούτε για να κραυγάσω, ούτε για να υβρίσω. Ξέρετε κ. Πρόεδρε διαβάζοντας προσεκτικά τις προκηρύξεις της 17Ν σε πολλά σημεία θα μπορούσα να είχα συμφωνήσει και σε πολλά σημεία της ανάλυσής τους για την πολιτική, κοινωνική, οικονομική πραγματικότητα ή σε πολλά σημεία που αναφέρονται σε σκάνδαλα που έγιναν μετά τον εμφύλιο στην Ελλάδα, στο προδικτατορικό και στο μεταδικτατορικό κράτος και τα οποία έμειναν ατιμώρητα.
Δεν ήταν λανθασμένες και υπερβολικές όλες ανεξαίρετα οι διαπιστώσεις των προκηρύξεων της 17Ν. Εκεί που υπάρχει διαφωνία είναι στο δια ταύτα. Έχοντας καταλήξει στον συλλογισμό αυτών που κατέληγαν όποιοι κατέληγαν, ο Αλέξανδρος Γιωτόπουλος κατά το κατηγορητήριο σε συνεργασία με μία άλλη ομάδα, αυτών που συνελήφθησαν, κάποιων που δεν συνελήφθησαν ενδεχομένως. Δεν είμαι ιδιωτικός αστυνομικός για να εισφέρω στο Δικαστήριό σας απόψεις για το αν παραμένουν ασύλληπτοι κάποιοι, αν ο πυρήνας ακόμα είναι έξω ή όλη αυτή την μυθολογία και τη φιλολογία συνελήφθη ή δεν συνελήφθη όλη η Οργάνωση, πού είναι το 45άρι, πού είναι γραφομηχανή.
Δεν με ενδιαφέρει, δεν αφορά μία ποινική δίκη. Το τόνισα και σε μερικούς φίλους συναδέλφους μου μετά τις αγορεύσεις του που τους είπα ότι δεν έχει καμία σημασία τελικά αν κάποιοι παραμένουν έξω. Και να μην παραμένουν κάποιοι έξω μπορεί να βρουν ενδεχομένως στο μέλλον μιμητές. Η υπόθεση της τρομοκρατίας είναι μία πολύ σοβαρή υπόθεση για να εξαντλείται έστω και στην Ελλάδα που πολλές φορές ανθεί η φαιδρά πορτοκαλαία για να εξαντλείται σε 20 άτομα. Η ιστορία θα δείξει και η ζωή θα αποδείξει που έλεγε και ο Χαρίλαος Φλωράκης.
Αλλά δεν έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον ούτε ποινικό. Έχετε ποινικά κολάσιμες πράξεις και συγκεκριμένα πρόσωπα τα οποία κατηγορούνται γι αυτές. Γι αυτές θα αποφασίσετε και θα αποδώσετε δικαιοσύνη. Διαφωνώ λοιπόν κ. Πρόεδρε και κ.κ. Δικαστές και το λέω χάριν ρητορείας και προς τους κατηγορουμένους, διαφωνώ με το δια ταύτα. Δηλαδή όταν δολοφονήθηκε ο Παύλος Μπακογιάννης, ένας Βουλευτής, γαμπρός του μέλλοντος Πρωθυπουργού ποιος ακριβώς τιμωρήθηκε; Στο πρόσωπο του Μπακογιάννη τί καταδείχθηκε; Ανετράπη το αστικό καθεστώς; Τιμώρησαν τον κλέφτη;
Κατά σύμπτωση ξέρετε ποιους χτύπησαν όταν η προκήρυξη απεφάσιζε το χτύπημα Μπακογιάννη και Πέτσου; Δύο πολιτικούς, ο Γεώργιος Πέτσος υπήρξε ο πρώτος πολιτικός ο οποίος δέχθηκε επίθεση στην Ελλάδα και γι αυτό έχει και μία ιστορική αξία η περίπτωσή του, οι οποίοι είχαν αγώνα κατά της Χούντας. Ακούστηκε πολλές φορές στην αίθουσά σας. Αυτοί οι περίφημοι συντάκτες των προκηρύξεων της 17Ν και της επιλογής των στόχων τους είτε είναι ο Αλέξανδρος Γιωτόπουλος, είτε δεν είναι δεν σκέφτηκαν ποτέ αφού κοιτούσαν, διάβαζαν, μελετούσαν εφημερίδες, βιβλία, τηλεόραση, ραδιόφωνα, ιστορικά βιβλία, παρελθόν, ιστορία της Χούντας, μεταχουντική εποχή δεν σκέφτηκαν ποιους χτυπάνε; Αυτούς έπρεπε να επιλέξουν;
Ο ένας έφαγε 7 χρόνια της ζωής του στην Deutsche Welle αγωνιζόμενος κατά της Χούντας. Ο Γεώργιος Πέτσος 20 χρονών το 1967, γιος φιλελεύθερου πολιτικού με έντονη δημοκρατική δράση του Νομού Πέλλας και όχι του Κολωνακίου που αρέσκονται πολλοί λαϊκιστές να λένε. Σαν κι εμένα; Όχι, εγώ είμαι Μακεδόνας, δεν έχω σχέση. Μένω στο Κολωνάκι.
Συνελήφθη και πέρασε κατά την διάρκεια της Δικτατορίας τρία χρόνια στις φυλακές χωρίς δίκη, ούτε αυτό το 18μηνο το έρμο που επικαλούνται οι συνάδελφοί μου της υπεράσπισης και φυσικά είναι κατοχυρωμένο από το Σύνταγμα, δεν είχε ο Γεώργιος Πέτσος στα 20 του χρόνια. 6 μήνες στη Μπουμπουλίνας χωρίς δίκη. Βγήκε ποτέ να πάρει κανένα παράσημο γι αυτό; Μετείχε ποτέ σε Σύλλογο βασανισθέντων και εξορισθέντων; Τους τιμώ αυτούς τους Συλλόγους αλλά έχω την αίσθηση ότι όταν έχεις βασανιστεί, φυλακιστεί και εξοριστεί δεν χρειάζεται πολύ-πολύ να το λες. Ξέρεις ο ίδιος, η συνείδησή σου, η ηθική σου και οι άνθρωποι που έζησαν την δράση του τί έχεις κάνει και για ποιο λόγο το έκανες.
Νομίζω ότι εκεί έγκειται και το ήθος του ανδρός. Τρία χρόνια από τα 20 μέχρι τα 27 του πέρασε στην Μπουμπουλίνας. Ούτε το διαβάσαμε ποτέ αυτό σε βιογραφικό σημείωμα όταν κατέβηκε στην πολιτική το ΄77, «βασανίστηκα, εξορίστηκα, φυλακίστηκα›. Για ποιο λόγο; Από σεμνότητα, δεν θεώρησε ότι έκανε κάτι υπερβολικό όπως τινές εκ των κατηγορουμένων θεωρούν ότι με μία βόμβα ανέτρεψαν την Χούντα ή προσπάθησαν να την ανατρέψουν.
Μια και το είπα για να μην το ξεχάσω, δεν αμφισβητώ αυτό που ισχυρίζεται ο Αλέξανδρος Γιωτόπουλος για την βόμβα στην Αμερικανική Πρεσβεία. Δεν έχω λόγο να το αμφισβητήσω, αντιχουντικός ήταν, στην Αριστερά ανήκε, απεφάσισε με θάρρος να κάνει μία ενέργεια. Ο Αλέξανδρος Παναγούλης προσπάθησε να σκοτώσει τον δικτάτορα, άλλη έχασαν το χέρι τους όπως ο Σάκης Καράγιωργας του οποίου φίλος, μαθητής και στέλεχος περιφερειακός της δημοκρατικής άμυνας υπήρξε ο Γεώργιος Πέτσος, άλλοι έβαλαν μία βόμβα στην Αμερικανική Πρεσβεία.
Η απαξίωση του Αλέξανδρου Γιωτόπουλου μέσα σε αυτή τη Δίκη όσον αφορά αυτή την ενέργεια εμένα δε με βρίσκει σύμφωνο. Τί σήμαινε αυτό; Πού μπορούσε να καταλήξει; Έκανε με τη ΛΕΑ που ήταν τότε, μία ενέργεια. Καλώς την έκανε, προς τιμήν του. Τα συμπεράσματα για τη ΛΕΑ μετά το ’74 και ενδεχομένως πώς εξελίχθηκε στη 17Ν, είχαν την τιμή να σας τα εκθέσουν άλλοι συνάδελφοί μου πριν από μένα και δε θα σας κουράσω με αυτό.
Επελέγη λοιπόν κ. Πρόεδρε ο Γεώργιος Πέτσος ως στόχος δολοφονίας της 17Ν. Λάθος στόχος επέλεξαν για λάθος λόγους, λάθος κατέληξε η ενέργεια, λάθος την αιτιολόγησαν, λάθος την δικαιολόγησαν, ένα ολόκληρο λάθος υπήρξε η περίφημη προκήρυξη. Έχω την αίσθηση ότι αν κάποιος με νηφαλιότητα εξετάσει αυτά τα λίγα που θα πω, θα αντιληφθεί για ποιο λόγο το λέω.
Το 1977 και 1981 ο Γεώργιος Πέτσος είναι Βουλευτής Πέλλας. Το 1981 τον Οκτώβριο ορκίζεται Υφυπουργός Εθνικής Αμύνης, 32 ετών, ο νεότερος Υφυπουργός στην ιστορία της νεότερης Ελλάδας, Εθνικής Αμύνης μάλιστα, μεγάλη καινοτομία του Ανδρέα Παπανδρέου που έβαζε 50χρονους και 60χρονους στρατηγούς να στέκονται κλαρίνα στον Υφυπουργό Εθνικής Αμύνης των 32 ετών και του αναθέτει τον Τομέα των Εξοπλισμών.
Να αναλύσω στο Δικαστήριό σας τί εστί ο Τομέας των Εξοπλισμών για όλους όσους πέρασαν από εκείνο το Υπουργείο; Ξέρετε ποιο ήταν το αποτέλεσμα; Τον Ιούνιο του ’82, επειδή διαφώνησε με τον Πρωθυπουργό που τον τίμησε με αυτή την θέση, παραιτείται από Υφυπουργός Εθνικής Αμύνης. Έχετε δει πολλούς οι οποίοι να παραιτούνται από τη θέση του Υφυπουργού Εθνικής Αμύνης αρμοδιότητος εξοπλισμών;
Η 17Ν όταν επέλεγε τον Γεώργιο Πέτσο γιατί δεν κοίταξε λίγο παλιότερα το βιογραφικό του να δει τί έκανε αυτός ο άνθρωπος στη ζωή του; Ξέρετε από τί παρασύρθηκαν; Από τους τίτλους του κίτρινου Τύπου της εποχής και το φανατισμό της υποθέσεως του σκανδάλου της Τράπεζας Κρήτης της υποθέσεως Κοσκωτά. Επειδή είχε πέντε-δέκα πρωτοσέλιδους τίτλους τον επέλεξαν για στόχο, ώστε αν τον δολοφονήσουν, να πει ο ελληνικός λαός «μπράβο, ξεκαθάρισε ο τόπος από κάτι εξωνημένους και διεφθαρμένους πολιτικούς›. Αυτός ήταν ο στόχος ουσιαστικά.
Αλλά όταν έλεγαν ότι ήταν πουλημένος και εξωνημένος ο Γιώργος Πέτσος δεν πήγαν πίσω στο ’82 για να δουν αυτός ο εξωνημένος γιατί άφησε αυτή τη θέση του Υφυπουργού των εξοπλισμών με τα δις δολάρια προμήθειες -και μίζες θα πρόσθετε ο Δημήτρης Κουφοντίνας-. Γιατί τον άφησε αυτόν τον θώκο; Γιατί παραιτήθηκε και δεν κάθισε πειθήνιο σκυλάκι στον Ανδρέα Παπανδρέου να καθίσει 4-5 χρόνια Υφυπουργός, αγαπημένο παιδί του Ανδρέα Παπανδρέου, με την εκτίμηση του τότε Προέδρου της Δημοκρατίας Κωνσταντίνου Καραμανλή; Γιατί δεν κάθισε να πλουτίσει από την πολιτική και σηκώθηκε και παραιτήθηκε; Δεν είναι παράσημο στην ιστορία του Γεωργίου Πέτσου αυτή η παραίτηση; Το σκέφτηκαν καθόλου το ’89 όταν αποφάσισαν να τον σκοτώσουν;
Καλά, για τη δικτατορία, μήπως κατάλαβαν ποτέ τί είχε κάνει στη δικτατορία; Μήπως έψαξαν ποτέ όταν με μήνες συσκέψεων και συνωμοτικότητας στις γιάφκες τους επέλεγαν τους στόχους τους; Μόνο αν είχαν μάθει κάτι για τη δικτατορία δεν θα τολμούσαν να τον αγγίξουν. Αλλά βέβαιά, στη δικτατορία άλλοι πολεμούσαν και άλλοι.....
Λέει η 17Ν: «Η θεσμοθετημένη ελληνική πολιτεία, η Βουλή, η δικαιοσύνη, το σύνταγμα και οι νόμοι είναι τελείως ανίσχυροι απέναντί του. Τίποτε δεν μπορεί να τον αγγίξει. Μπορεί να κλέβει, έχει το αναφαίρετο δικαίωμα να κλέβει ανοιχτά τη χώρα χωρίς να μπορεί κανείς να τον διώξει, δικάσει και τιμωρήσει.
Επιβεβαιώθηκε κύριε Πρόεδρε και κ.κ. Δικαστές η 17Ν με αυτή της τη φράση; Διώχθηκε ο Γεώργιος Πέτσος; Πήγε κατηγορούμενος στο Ειδικό Δικαστήριο; Έχασε τη Βουλευτική του έδρα; Πέρασε ένα χρόνο μέσα στο Ειδικό Δικαστήριο πολεμώντας μέρα με τη μέρα να αποδείξει την αθωότητά του; Απέδειξε την αθωότητά του; Αθωώθηκε ομόφωνα από τους συναδέλφους σας Αρεοπαγίτες; Αθωώθηκε για τα ατιμωτικά αδικήματα της ενεργητικής και παθητικής δωροδοκίας που εκατηγορείτο και για ηθική αυτουργία τους διοικητές των ΔΕΚΟ που τόσες προκηρύξεις αφιέρωσε η 17Ν στους διοικητές των ΔΕΚΟ; Είπαν συγνώμη στον Γεώργιο Πέτσο επειδή ήταν αθώος; Αυτό κάνουν οι γενναίοι και οι απλοί λαϊκοί αγωνιστές. «Κύριε Γεώργιε Πέτσο είδαμε από την τηλεόραση κάθε μέρα τη δίκη, είδαμε τις εξηγήσεις σας, δεν απεδείχθη για σας τίποτα›. Ο ίδιος ο Γεώργιος Κοσκωτάς είπε ότι δεν έδωσε ούτε μία δραχμή στον Γεώργιο Πέτσο και βρέθηκε η αθωότητά του μέσα στο Ειδικό Δικαστήριο.
¶κουσε καμία συγνώμη για τα κιλά βόμβας που έσκασαν δίπλα του και που αν δεν είχε την τύχη ή τη θεία πρόνοια ή την ευχή των γονέων του σήμερα θα του κάναμε τα 14 χρόνια μνημόσυνου στο Α’ Νεκροταφείο ή στο Νεκροταφείο της Έδεσσας; ¶κουσε καμία συγνώμη ο Γεώργιος Πέτσος; Αλλά ο Γεώργιος Πέτσος δεν ονομάζεται Θάνος Αξαρλιάν, δεν είναι απλό παιδί που σκότωσαν κατά λάθος και έτσι κατέρρευσε σε μία μέρα όλη η επικοινωνιακή πολιτική της 17Ν.
Ο Γεώργιος Πέτσος είναι πολιτικός, είναι Βουλευτής, ή «Βολευτής› κατά πολλούς λαϊκιστές στον ελληνικό λαό. ¶ρα «κακό σκυλί ψόφο δεν έχει›, έτσι έγραψαν. Το έγραψαν το ’89, όταν αθωώθηκε από το Ειδικό Δικαστήριο γιατί δεν είχαν τη γενναιότητα να πουν «κάναμε λάθος› όπως είπαν σε άλλες περιπτώσεις; Αλλά βέβαια, είναι η αστική δικαιοσύνη και τον αθώωσε. Ξέρετε όμως κάτι; Δεν είναι η αστική δικαιοσύνη μόνο, είναι ολόκληρος ο ελληνικός λαός ο οποίος είχε συνείδηση της αθωότητας του Γεωργίου Πέτσου.
Ξέρετε κ. Πρόεδρε και κ.κ. Δικαστές, στην περίπτωση συγκεκριμένα του πελάτη μου, δεν μιλώ για άλλες περιπτώσεις, ποια είναι η ηθική καταδίκη και μάλιστα σύμφωνα με το σκεπτικό της 17Ν; Το είχα πει σε μια στιγμή της Δίκης: Η εκλογή του το 1998 ως Νομάρχη Πέλλας, στον Β’ βαθμό της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, στο κύτταρο της δημοκρατίας όπως αρέσκεται πολλές φορές για την Τοπική Αυτοδιοίκηση να ισχυρίζεται και σωστά στις προκηρύξεις της η 17Ν, ανεξάρτητος υπερκομματικός με εναντίον του τα δύο μεγάλα κόμματα.
1998: Εννέα χρόνια μετά την απόπειρα σε βάρος του. Ο Γεώργιος Πέτσος είναι ο μόνος από τα θύματα της 17Ν που δικαιώθηκε εν ζωή, όχι από άλλον, από τον ίδιο τον ελληνικό λαό. Αυτή ήταν η απάντηση του ελληνικού λαού που τόσες φορές επικαλείται στις προκηρύξεις της η 17Ν. πίστεψε στην αθωότητά του και τον εξέλεξε Νομάρχη ανεξάρτητο, τον μόνο στην Ελλάδα, ο οποίος το 2000, για να ξέρουμε όταν μιλάμε για εντίμους και ατίμους σε αυτόν τον τόπο, επειδή δεν μπορούσε να κάνει τίποτε για το νομό του από το Υπουργείο Εσωτερικών, είχε το σθένος και το θάρρος και παραιτήθηκε. Έχετε δει πολλούς να υποβάλλουν την παραίτησή τους σ’ αυτόν τον τόπο; Ο Γεώργιος Παπανδρέου έλεγε «μην την υποβάλλετε, γιατί ενίοτε μπορεί να γίνει αποδεκτή›.
Λέει η προκήρυξη: «Ψευδολογούν ασύστολα παρουσιάζοντας τους δικαστές και τον επίτροπο σαν δήθεν αδέκαστους›. Να θυμίσω τον Ευάγγελο Κρουσταλλάκη που έφτασε Εισαγγελέας του Αρείου Πάγου και έπαιξε ρόλο στην ανάκριση ως Ειδικός Ανακριτής των υποθέσεων του σκανδάλου της Τράπεζας Κρήτης; Έχει κανένα παράπονο η 17Ν διά των εκπροσώπων της, των νυν ή των απ’ έξω για τον τρόπο που επί ένα χρόνο ο Ευάγγελος Κρουσταλλάκης τίμησε την έδρα που κατείχε υπέρ των συμφερόντων του ελληνικού λαού; Για τους σεισμοπαθείς, για τους φονευθέντες στους σεισμούς; Για το ΣΑΜΙΝΑ που τόσες φορές μας είπαν εδώ μέσα;
Αλλά εδώ ο Ευάγγελος Κρουσταλλάκης ήταν ο δήθεν αδέκαστος. Όταν έγινε Εισαγγελέας του Αρείου Πάγου και ασκούσε αναιρέσεις νομικά συζητούμενες υπέρ των θυμάτων, δεν είπε κανένας «ήσαστε πράγματι αδέκαστος κ. δικαστά›. Γιατί οι δικαστές πρέπει πάντοτε να είναι εξωνημένοι, πουλημένοι, ουρές του Υπουργείου Δικαιοσύνης, ουρές του αστικού καθεστώτος.
Αυτά έλεγε η προκήρυξη και νομίζω κ. Πρόεδρε ότι απέδειξα πόσο λάθος στη στόχευση του Γεωργίου Πέτσου, όπως εκ των υστέρων απεδείχθη. Δε λέω για τότε, τότε είχαμε πρωτοσέλιδους τίτλους, σκάνδαλα, Κουτσόγιωργας, Ελβετίες κτλ. Μετά όμως απεδείχθη η αθωότητά του. Και σήμερα ακόμη μπορεί κάποιος από τους κατηγορουμένους –δεν είναι ανέντιμο ούτε είναι δειλό- να πει «πράγματι, είχαμε άδικο›.
Θέλετε να σας πω και κάτι επιπλέον; Ο Γεώργιος Πέτσος τους έχει ήδη συγχωρήσει. Δεν έχει καμία κακία, όποιοι και να εστράφησαν εναντίον του και δεν έχει καμία εκδικητικότητα. Ζήτησα την άδειά του για να το πω αυτό στην αγόρευσή μου, θα το πει κι ο ίδιος όταν έρθει η σειρά του. Επιθυμεί να κρίνετε τα πραγματικά περιστατικά και να καταλήξετε σε κρίση. Εάν διατηρήσετε αμφιβολίες για οποιονδήποτε από τους κατηγορουμένους που ενέχονται στην περίπτωσή του, να τους αθωώσετε. Δεν ήρθε ο Γεώργιος Πέτσος εδώ με το ζόρι να πετύχει προαποφασισμένες και μη αποδεικνυόμενες καταδίκες και όταν τον ρώτησα μου είπε: «Πέστο, εγώ δεν έχω καμία απολύτως κακία, εκδικητικότητα, δεν κρατώ μέσα μου τίποτε απολύτως γι αυτό που έγινε και που θα μου στοίχιζε τη ζωή›. Γιατί το ένα θραύσμα ήταν ένα εκατοστό από την καρωτίδα του. Θα μπορούσε κάλλιστα σε λίμνη αίματος να ήταν νεκρός.
Κύριε Πρόεδρε προβληματίστηκα πολλές φορές κατά τη διάρκεια αυτής της Δίκης, σας το είπα και νωρίτερα, από τις τοποθετήσεις πολλών από τους κατηγορουμένους με τους οποίους ανήκω και ηλικιακά στην ίδια περίπου γενιά. Παρά τη διαφωνία μου με τους στόχους που επέλεξαν και το διά ταύτα των προκηρύξεών τους, εάν έπρεπε να βάλω έναν τίτλο στην ιστορία της 17Ν θα έβαζα «27 χρόνια μοναξιάς›. Δεν το λέω λυρικά ή ποιητικά, το λέω γιατί στην πράξη όσοι τελικά υπήρξαν και έδρασαν σε αυτή την Οργάνωση, οποιοδήποτε ρόλο και να είχαν, στην πράξη ήταν και παρέμειναν μόνοι καθ’ όλη τη διάρκεια της διαδρομής τους.
Έμειναν μόνοι μέσα στη συνωμοτικότητά τους -επιλέγω προσεκτικά τις λέξεις μου-, στην ιδεοληψία και στο φανατισμό τους. Υπήρξα κι εγώ φανατικός στη ζωή μου, από άλλη πλευρά από αυτήν που υπήρξαν οι κατηγορούμενοι. Αλλά φαίνεται ότι τα χρόνια, ενδεχομένως η ίδια η ζωή δημιουργούν, αμβλύνουν τις παραστάσεις, βλέπεις αλλιώς τα πράγματα.
Νομίζω ότι αυτή η αφόρητη μοναξιά ενός ανθρώπου ο οποίος πέρασε το Ρουβίκωνα –και ποιος είναι ο Ρουβίκωνας κ. Πρόεδρε; Είναι η στιγμή του φόνου. Δεν μιλώ ούτε για τις κλοπές, ούτε για τις ληστείες ούτε για τίποτε άλλο, αλλά από τη στιγμή που η βαθιά ριζωμένη στο DNA του καθενός μας αρχαία εντολή, το «ου φονεύσεις› μπορεί ένας άνθρωπος και βρίσκει το θάρρος από οποιοδήποτε κριτήριο και αν ξεκινάει να την περάσει, τότε ξεκινώντας μπαίνει σε ένα δρόμο χωρίς επιστροφή. Και αυτός ο δρόμος κ. Πρόεδρε είναι μοναχικός.
Σκεφτόμουν πολλές φορές στη διάρκεια αυτής της Δίκης την ψυχοσύνθεση, την ψυχολογία όσων από τους κατηγορουμένους μπόρεσαν και σκότωσαν. Στην κυριολεξία έμενα τρομοκρατημένος στο τέλος. Δεν ξέρω αν είμαι εγώ δειλός ή το αξιακό μου σύστημα είναι απλώς διαφορετικό, αλλά κ. Πρόεδρε μόνο ο άνθρωπος σκοτώνει όχι για το φαγητό του. Τα ζώα σ’ αυτόν τον πλανήτη σκοτώνουν για το φαγητό τους και μόνο για το φαγητό τους, για την επιβίωσή τους.
Αυτό το θηρίο το οποίο λέγεται άνθρωπος, σκοτώνει και για άλλους λόγους. Αυτούς τους λόγους τους είχαν οι εκτελεστές, όπως αρέσκονται να αποκαλούνται οι της 17Ν. Αφού πέρασαν τη γραμμή, ο δρόμος μετά δεν είχε επιστροφή. Γι αυτό χαρακτηρίζω αυτή την πορεία «27 χρόνια μοναξιάς›.
Κύριε Πρόεδρε, η υπεράσπιση της Πολιτικής Αγωγής ζήτησε έγκαιρα τη διεξαγωγή σειράς ανακριτικών πράξεων που θα συνέβαλλαν ενδεχομένως στην πλήρη διαλεύκανση της υπόθεσης. Είχαμε την τιμή και καταθέσαμε στο Δικαστήριό σας –υπάρχει και στη δικογραφία- αίτημα των συνηγόρων του Γεωργίου Πέτσου για διενέργεια σειράς ανακριτικών πράξεων. Βεβαίως, οι κ.κ. ανακριτές, οι συνάδελφοί σας δεν τις έκαναν αποδεκτές, διότι είχαν την αδήριτη ανάγκη της ταχείας διεξαγωγής της ανακρίσεως, που σε άλλες περιπτώσεις θα ήταν ιδιαίτερα σημαντικές για τη διαλεύκανση μιας τόσο σοβαρής κατηγορίας, όπως είναι η απόπειρα ανθρωποκτονίας.
Γνωρίζετε πολύ καλά ότι αν απομονώσετε την απόπειρα ανθρωποκτονίας και την εισάγετε όχι για τις υποθέσεις τρομοκρατίας σε ένα Μικτό Ορκωτό Δικαστήριο, η ανάκριση πολλές φορές μπορεί να διαρκέσει και ένα χρόνο, ή στις τετελεσμένες ανθρωποκτονίες, ακριβώς γιατί είναι το σοβαρότερο αδίκημα που προβλέπεται και τιμωρείται στον Ποινικό Κώδικα.
Έχουμε λοιπόν το παράπονο ότι έγιναν βιαστικά κάπως τα πράγματα και δεν μπορέσαμε να ασκήσουμε όπως έπρεπε κι όπως οφείλαμε τα καθήκοντά μας, από τη στιγμή που μας τίμησε ο εντολέας μας με την εντολή του να τον εκπροσωπήσουμε. Ενδεχομένως αν γίνονταν δεκτά αυτά τα αιτήματα να είχαμε βρει καινούργια πράγματα σε σχέση με αυτή την υπόθεση. Τα μοναδικά όμως στοιχεία που έχουμε στη διάθεσή μας είναι οι προανακριτικές και οι ανακριτικές απολογίες του Σάββα, Χριστόδουλου Ξηρού, Βασιλείου Τζωρτζάτου.
Για την υπόθεση του Γεωργίου Πέτσου αυτοί κατηγορούνται, υπενθυμίζω στο Δικαστήριό σας, με ηθικό αυτουργό τον Αλέξανδρο Γιωτόπουλο. Δεν θέλω να αναλύσω ξανά το σκεπτικό γιατί πρέπει να κάνετε δεκτή, την κάνατε ήδη δεκτή, την χρησιμοποίηση των προανακριτικών και ανακριτικών απολογιών των κατηγορουμένων, με έντονη διαφωνία από πλευράς μερικών από τους κατηγορουμένους οι οποίοι αναφέρθηκαν σε ψυχολογική πίεση, σε βασανιστήρια.
Πολλές φορές έντονα και με μεγάλη ένταση και πάθος ο Σάββας Ξηρός εξήγησε για ποιο λόγο είπε αυτά που είπε σε σειρά προανακριτικών απολογιών του. Δε θέλω έναν άνθρωπο ο οποίος βρίσκεται στο εδώλιο και απειλείται με πολυετείς καθείρξεις, χαιρέκακα να αρχίσω να χαρακτηρίζω τις πράξεις του τώρα που είναι πεσμένος στο έδαφος. Αλλά, μόνο από πλευράς λογικής αν κριθούν οι προανακριτικές και ανακριτικές απολογίες, εάν δε συγκρίνετε το χρονικό σημείο καταθέσεως του Χριστόδουλου Ξηρού με τα χρονικά σημεία καταθέσεων του Σάββα Ξηρού, η ίδια η λογική οδηγεί στο ότι τα πράγματα έγιναν όπως τα περιέγραψαν.
Στην περίπτωση του Γεωργίου Πέτσου, αναφέρει ο ίδιος ότι «επελέγη σαν στόχος ο Γεώργιος Πέτσος από τον Λάμπρο›, ότι «ο Λάμπρος αποφάσισε να γίνουν δύο ενέργειες για έναν του ΠΑΣΟΚ και έναν της Ν.Δ.›, ότι «πήραν μέρος ο Σάββας Ξηρός, ο Δημήτρης Κουφοντίνας, ο Χριστόδουλος Ξηρός›, στάθμευσαν με εκρηκτικά αυτοκίνητο σε κάποιο σημείο που δε θυμάται, έμειναν σε 20-25 μέτρα απόσταση με ένα MORRIS φορτηγάκι, δεν θυμάται το σημείο και την ημέρα που έγινε η έκρηξη. Στο σημείο ήταν ο Κουφοντίνας, ο Χριστόδουλος δεν είχε έρθει, έφτασε ο στόχος, ειδοποιήθηκε, πάτησε το μπουτόν και έγινε η έκρηξη με τα γνωστά αποτελέσματα.
Λέει σε ένα σημείο ο Σάββας Ξηρός: «Θέλω να σας πω ότι εγώ επίτηδες πάτησα το μπουτόν καθυστερημένα για να μη σκοτωθεί ο Πέτσος, γιατί δεν πίστευα σε αυτή την ενέργεια για τους λόγους που προανέφερα›, ότι ήταν άνθρωπος της εκκλησίας και δεν πίστευε ότι ήταν ένοχος γι αυτά που ο Λάμπρος θεωρούσε ότι ήταν ένοχος. Ο Λουκάς του ζήτησε εξηγήσεις και δικαιολογήθηκε ότι ήταν μια γυναίκα και του εμπόδισε την ορατότητα.
Δε σημαίνει ότι ό,τι λέει ο Σάββας Ξηρός εκ προοιμίου είναι ψέματα. Έχω την εντύπωση, σαν εκτίμησή μου προσωπική, δεν έχω άλλο στοιχείο, ότι σ’ αυτό το σημείο μπορεί να λέει αλήθεια. Δεν μπορώ να είμαι στο μυαλό του μέσα. Όταν εξετάζαμε τον Γεώργιο Πέτσο ως μάρτυρα, θυμάστε ότι το δρομάκι όπου έγινε η έκρηξη, τα αυτοκίνητα που ήταν παρκαρισμένα, το σημείο που ήταν το αυτοκίνητο και τα τραύματα τα οποία του προξενήθηκαν, δείχνουν ότι ακόμη και αν στο μυαλό του είχε αυτή τη σκέψη να μην τον σκοτώσει, το αποτέλεσμα ήταν ότι θα μπορούσε κάλλιστα να τον είχε σκοτώσει. Ήταν τέτοια η δύναμη της εκρήξεως με αριστερά και δεξιά αυτοκίνητα παρκαρισμένα, που μόνο από τύχη ή από Θεία Πρόνοια γλίτωσε ο Γεώργιος Πέτσος.
Στη συγκεκριμένη λοιπόν περίπτωση κ. Πρόεδρε και επειδή δεν άκουσα σε αυτή τη Δίκη μία φράση μεταμέλειας, τουλάχιστον σε σχέση με τον εντολέα μου, θέλω να εισφέρω στο Δικαστήριό σας και να ζητήσω την εφαρμογή του άρθρου 42 παρ. 2 του Ποινικού Κώδικα, το οποίο λέει ότι «εφόσον το Δικαστήριο κρίνει ότι η ελαττωμένη ποινή που προβλέπεται για την απόπειρα δεν επαρκεί για να αποτρέψεις τους υπαιτίους από την τέλεση άλλων αξιοποίνων πράξεων, μπορεί να επιβληθεί η ίδια ποινή με αυτήν που ο νόμος προβλέπει για την ολοκληρωμένη πράξη. Στη συγκεκριμένη δε περίπτωση, η ποινή της ισόβιας κάθειρξης.
Θέλω να πω ότι το παρελθόν, η προσωπικότητα και η συμπεριφορά των ενεχομένων στην πράξη κατά του Γεωργίου Πέτσου, κατά τη διάρκεια των προηγουμένων ετών αλλά δυστυχώς και κατά τη διάρκεια της παρούσης Δίκης, οδηγεί την Πολιτική Αγωγή στο να ζητήσει ευθέως την εφαρμογή της εν λόγω διατάξεως από το Δικαστήριό σας στην περίπτωση του Γεωργίου Πέτσου.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Θα μου επιτρέψετε να σας πω ότι επί των ποινών δεν αγορεύουν οι συνήγοροι.
Α. ΚΕΧΑΓΙΟΓΛΟΥ: Το ξέρω, δικονομική αδεία το κάνω κ. Πρόεδρε.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Όπως ξέρετε, οι θεωρητικοί όταν λένε «ενοχή› βάζουν μέσα αυτή την ποινή, είναι λιγάκι ρευστά τα όρια, εμείς βέβαια στον πραξιακό χώρο που λειτουργούμε, θεωρούμε ότι είναι άλλη η μία απόφαση, άλλη η άλλη.
Α. ΚΕΧΑΓΙΟΓΛΟΥ: Δεν έχω αντίρρηση, μπορεί να είναι πρώιμο, έχετε δίκιο. Ξέρω ότι η Πολιτική Αγωγή δεν αγορεύει επί των ποινών.
Κύριε Πρόεδρε, στην περίπτωση του Γεωργίου Πέτσου νομίζω ότι η ίδια η δικογραφία, οι καταθέσεις αλλά και η αποδεικτική διαδικασία ενώπιον του Δικαστηρίου σας, οδηγούν με ασφάλεια στο συμπέρασμα περί της ενοχής των συγκεκριμένων κατηγορούμενων που κατηγορούνται για την απόπειρα ανθρωποκτονίας σε βάρος του.
Στην υπόθεση του Γεωργίου Πλαταρά θέλω να πω ότι η ηθική της απαξία είναι ακόμη μεγαλύτερη διότι αφορά όπως είπα στην αρχή της αγόρευσής μου έναν απλό, καθημερινό, λαϊκό αγωνιστή -με τη διαφορά ότι το «αγωνιστής› πηγαίνει στο μεροκάματο, δεν πηγαίνει ούτε στις ανθρωποκτονίες, ούτε στις απόπειρες- ο οποίος σώθηκε από τα νύχια του Χάρου κατά τύχη. Με την εξαιρετικά εναργή ανάλυση των περιστατικών που πραγματοποίησε ο συνάδελφός μου ο κ. Γεωργουλέας νομίζω ότι και η κατάφαση της ενοχής για την υπόθεση του Ρέντη για τον κ. Πλατάρα είναι δεδομένη.
Κύριε Πρόεδρε, με θλίψη ειλικρινή ολοκληρώνω την αγόρευσή μου έχω την αίσθηση ότι δεν σας κούρασα ιδιαίτερα, αναλογιζόμενος τα χρόνια που ενδεχομένως εάν καταλήξετε σε καταδικαστικές περί ενοχής κάποιων εκ των κατηγορούμενων αποφάσεις, θα περάσουν στη φυλακή και το εννοώ πραγματικά, το είπα και στην αρχή της αγόρευσής μου. θα θέλαμε οι δικηγόροι να μπορούσαμε να βγάζουμε ανθρώπους από τη φυλακή, όχι να συμβάλλουμε στο να μπουν μέσα.
Έχω την εντύπωση ότι ο σκληρότερος και πιο ανελέητος κριτής είναι τελικά ο ίδιος ο εαυτός μας, πέρα και πάνω από την ανθρώπινη δικαιοσύνη. Θυμάμαι κάποια ευχή που δίνουν οι υποψήφιοι μοναχοί όταν γίνεται η κουρά τους και ο γέροντάς τους –είχα παρευρεθεί μια φορά σ’ ένα Μοναστήρι στο ¶γιο Όρος- τους λέει: «Καλή υπομονή›.
Εάν το πω σήμερα στους παρόντες κατηγορούμενους ενδεχομένως να το θεωρήσουν ως ειρωνεία. Δεν το λέω ως ειρωνεία ειλικρινά. Έχω την αίσθηση ότι θα χρειαστεί πολύ υπομονή τα επόμενα χρόνια, όταν πέσουν τα φώτα αυτής της Δίκης και όταν πέσουν και τα φώτα της Δίκης στο Εφετείο, ή μετά την αναιρετική διαδικασία, όταν γίνει αμετάκλητη πλέον η οποιαδήποτε απόφαση, ο καθένας είναι μόνος με τον εαυτό του. Το επεσήμανε και ο κ. Εισαγγελέας της Εδρας κάποια στιγμή και πιστεύω ότι το είπε έντιμα και με ειλικρίνεια.
Γιατί τα χρόνια θα περάσουν και τελικά θα αρχίσει η αυτό-εξέταση και ο αυτοέλεγχος αναγκαστικά. Δεν θα υπάρχουν δικηγόροι Πολιτικής Αγωγής που να συγκρούονται με τους κατηγορούμενους, δεν θα υπάρχουν δικαστές που να τους θεωρούν οι κατηγορούμενοι ως τη νέμεσή τους, θα έχουμε μεγαλώσει, θα έχουν περάσει τα χρόνια και τελικά θα μείνει ο καθένας με τον εαυτό του
Εγώ επειδή πολλές φορές αναφέρθηκε και ο Θεός σε αυτή την αίθουσα και μάλιστα από κάποιους από τους κατηγορούμενους και ειδικά στην περίπτωση του εντολέα μου του κ. Γιώργου Πέτσου, αναφέρθηκε από τον Σάββα Ξηρό ότι πίστευε ότι ήταν άνθρωπος του Θεού και γι’ αυτό και δεν τον σκότωσε. Μακάρι να είναι αλήθεια. Η ευχή μου εκτός από την «καλή υπομονή› -και το λέω από τα βάθη της καρδιάς μου- είναι μια άλλη ευχή που δίνουν στο ¶γιο Όρος και είναι «καλό Παράδεισο›. Γιατί οι μοναχοί έχουν αίσθηση και της ματαιότητας και του επικείμενου θανάτου είτε είναι 30, είτε είναι 80 ετών. Ο καλός Παράδεισος απευθύνεται στις ψυχές τους, όχι ότι ο ομιλών τον εξασφάλισε φυσικά, αντιθέτως μάλιστα, αλλά ειλικρινώς αυτές τις δύο ευχές την «καλή υπομονή› και τον «καλό Παράδεισο› τους τις δίνω με ειλικρίνεια.
Τέλος κ. Πρόεδρε θέλω να πω ότι χαίρομαι και θεωρώ ιδιαίτερη τιμή μου που παραστάθηκα σε αυτή τη Δίκη, γιατί στο πρόσωπο του Γεωργίου Πέτσου, του Πλαταρά και του Καραχάλιου και του Σαβάκη των δύο συνοδών απλών αστυφυλάκων και όχι της Αντιτρομοκρατικής του Γεωργίου Πέτσου, θέλω να πω ότι πολιτικώς ενάγων είναι ο ίδιος ο ελληνικός λαός και η τελευταία μου φράση σε αυτή τη Δίκη που εκμεταλλεύτηκα την ανοχή σας για την αγόρευσή μου και μια και σε πολύ ποιητική διάθεση βρισκόμαστε και μερικοί συνάδελφοί μου μια νέα δικηγόρος εξαιρετική που αγόρευσε χτες και φίλη μου και επειδή είμαι κι εγώ θαυμαστής και λάτρης όπως ο Δημήτρης Κουφοντίνας του Κωστή Παλαμά, θα ήθελα τώρα που κλείνουν 60 χρόνια από το θάνατο και την πάνδημη κηδεία του 1943 στην Αθήνα της κατοχής, να παραφράσω το Σικελιανός απευθυνόμενος πλέον όχι στους κατηγορούμενους αλλά στο Δικαστήριο όταν αποσυρθεί για τη διάσκεψή του και να τους πω ότι Στα φέρετρα των θυμάτων της 17Ν ακουμπά και θα ακουμπήσει με την απόφασή σας όλη η Ελλάδα.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Ευχαριστούμε και για τα ποίημα και για τα 100 χρόνια μοναξιάς του! Ο κ. Πανταζής έχει τον λόγο.
???.: Κύριε Πρόεδρε εγώ στην υπόθεση Πέτσου, Σαββάκη, Καραχάλιου και Περατικού, θα μιλήσω υπέρ της υπόθεσης Περατικού.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Καλώς δεν έχω αντίρρηση, εφόσον έχετε τόσες πολλές υποθέσεις θα κρίνετε εσείς.
Δ. ΠΑΝΤΑΖΗΣ: Κύριε Πρόεδρε δεν πρόκειται να μακρηγορήσω γιατί οι αγορεύσεις και των κυρίων Εισαγγελέων και των προλαλησάντων συναδέλφων της Πολιτικής Αγωγής έχουν εξαντλήσει το θέμα και νομίζω ότι η καλύτερη προσφορά στην υπόθεση θα ήταν να είμαι όσο το δυνατόν πιο σύντομος. Θα περιοριστώ όμως τελείως σχηματικά στις δύο περιπτώσεις: στην απόπειρα δολοφονίας του κ. Πέτσου και στη ληστεία εις βάρος του αστυνομικού τμήματος του Βύρωνα.
Η συμμετοχή της Οργάνωσης και των κατηγορούμενων μελών που στις συγκεκριμένες περιπτώσεις είναι οι κύριοι Αλέξανδρος Γιωτόπουλος, Δημήτρης Κουφοντίνας, Σάββας Ξηρός, Χριστόδουλος Ξηρός, Βασίλης Τζωρτζάτος, Πάτροκλος Τσελέντης, Κων/νος Καρατσώλης και Ηρακλής Κωστάρης είναι αναμφισβήτητη.