Νομίζω ότι η θεωρία του σειριακού δολοφόνου δεν έχει μεγάλη επεξηγηματική αξία. Η άλλη θεωρία που αναπτύχθηκε είναι ότι πρόκειται περί παρανοϊκών. Είναι η άποψη την οποία –γιατί εγώ θα λέω ονόματα σήμερα κ. Πρόεδρε- υποστήριξε ο Αντώνης Καρκαγιάννης στο βιβλίο που ίσως έχετε διαβάσει «Η Αριστερά και η τρομοκρατία›. Εκεί λέει ότι: «Δεν υπάρχει άλλη εξήγηση αλλά πρόκειται περί παρανοϊκών›. Το ίδιο λέει και ο καλός μου φίλος ο Σπήλιος Παπασπηλιόπουλος σε ένα άρθρο του στην «ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ› δεν μπορώ να προσχωρήσω ούτε σε αυτή την θεωρία. Ο Χάνιμπαλ Λέκτορ της «Σιωπής των Αμνών› είναι μια πραγματικότητα. Πράγματι υπάρχουν τέτοιοι, αλλά ομάδα κανιβάλων η οποία να δρα επί 3 χρόνια σχεδόν και να μην συλλαμβάνεται και να έχει και πολιτικές ανησυχίες, δεν υπάρχει –από ότι εγώ τουλάχιστον ξέρω- προηγούμενο στην ιστορία του εγκλήματος και επομένως ούτε η θεωρία περί παρανοϊκών δολοφόνων, περί παρανοϊκών ανθρώπων δηλαδή ανώμαλων ανθρώπων, με βρίσκει σύμφωνο.
Εξάλλου πρέπει να πω ότι για εμένα –και είμαι βέβαιος ότι δεν είμαι ο μόνος που το πιστεύει- ο Δημήτρης Κουφοντίνας, ο οποίος κατά την περιγραφή του Τέλιου σκύβει πάνω στον Κων/νο Ανδρουλιδάκη και επιθεωρεί τα τραύματα να δει αν ο Βασίλης Τζωρτζάτος πυροβόλησε σωστά, είναι το ίδιο πρόσωπο με τον Δημήτρη Κουφοντίνα που μας περιέγραψε εδώ ένας φίλος του το Δημήτρη Κουφοντίνα που μαθαίνει ποδήλατο στα παιδιά των φίλων του, ή μπορώ να φανταστώ είναι το ίδιο πρόσωπο με το Δημήτρη Κουφοντίνα που λύνει τις ασκήσεις μαθηματικών του παιδιού του και τον βοηθά στο σχολείο του. Δεν είναι άλλο πρόσωπο. Δεν είναι άλλα πρόσωπα. Είναι το ίδιο πρόσωπο. Ο Μήτσος.
Μια τρίτη θεωρία προσφιλή στο ΚΚΕ και η οποία βρίσκει τώρα εσχάτως θιασώτες στο χώρο της Δεξιάς λέει ότι τούτοι εδώ είναι πράκτορες των μυστικών υπηρεσιών. Πρόκειται περί έκφρασης της θεωρίας της σατανικής μηχανοραφίας η οποία είναι ίδιον της σκέψης της 17Ν, δεν είναι της δικής μου και εν πάση περιπτώσει και έτσι να είναι δεν έχει πολύ μεγάλη αποδεικτική αξία, επεξηγηματική αξία και δεν θα έβλεπα και το λόγο για τον οποίο τώρα που συνελήφθησαν δεν λένε ότι «Ξέρετε, μας μανιπουλάρισε η Α ή η Β μυστική υπηρεσία›. Δεν έχουν καμία επεξηγηματική δύναμη αυτές οι θεωρίες.
Υπάρχει και μια τελευταία χαριτωμένη την οποία προέβαλε ο Θέμος Αναστασιάδης σ’ ένα άρθρο του στο ΒΗΜΑ και προφανώς την εμπνεύστηκε από αυτά που μας αποκάλυψε ο κ. Τσελέντης ότι δηλαδή η Οργάνωση προσπαθούσε να επενδύσει σε νόμιμα έργα στο Σύνταγμα τη λεία των ληστειών. Είπε ο Θέμος Αναστασιάδης ότι πρόκειται περί αποτυχημένων εργατο-τεχνητών. Νομίζω ότι είναι απλοϊκό διότι δεν μπορεί ένας άνθρωπος ο οποίος απέτυχε να εξασφαλίσει μια δουλίτσα στον εαυτό του, να φτιάξει μια τέτοια υψηλού επιπέδου επαγγελματική Οργάνωση, η οποία όπως είπε ο συνάδελφός μου ο κ. Λίβος δολοφονούσε όποιον ήθελε, ό,τι ήθελε και όποτε ήθελε.
Επομένως αυτές οι θεωρίες: οι σειριακοί δολοφόνοι, οι παρανοϊκοί, οι πράκτορες των μυστικών υπηρεσιών, οι αποτυχημένοι επαγγελματίες δεν έχουν αποδεικτική αξία και είναι και επικίνδυνες. Θα σας το πω ευθέως γιατί είναι επικίνδυνες. Διότι καταργούν το πρόβλημα. Εξορκίζουν το κακό. Δεν το εξηγούν. Δεν μας επιτρέπουν την κατανόησή του και εμείς πρέπει να κατανοήσουμε γιατί αυτοί οι άνθρωποι σκότωναν, όσοι από αυτούς σκότωναν, επί 27 χρόνια και αυτές οι δολοφονίες έβρισκαν –και το λέω ευθέως- επιδοκιμασία σε αρκετά σημαντικό μέρος της κοινωνίας.
Γι’ αυτό αυτές οι θεωρίες είναι απλουστευτικές και επικίνδυνες, δεν αποδίδω βέβαια πρόθεση. Είναι καλές για να τους υποτιμήσουμε, είναι καλές για να τους κάνουμε να πονέσουμε. Η Ούρλικε Μάινχοφ συνάδελφος στη Γερμανία λέει σ’ ένα βιβλίο της ότι «Ο Σαρτρ είχε πει τότε ότι μεγαλύτερο έγκλημα από τα εγκλήματα που έκανε η ΡΑΦ ήταν το έγκλημα που έκανε το κράτος να τους δικάσει ως εγκληματίες και όχι ως επαναστάτες›. Αυτό το επανέλαβε κι ένας έξοχος Έλληνας δοκιμιογράφος πρόσφατα που είπε ότι δεν τιμά τη χώρα μας ότι οι άνθρωποι αυτοί δικάζονται ως καθάρματα. Εγώ δεν είδα να δικάζονται ως καθάρματα. Το είπε ένας έξοχος δοκιμιογράφος του οποίου μου αρέσει να διαβάζω όλα τα βιβλία ο Κωστής Παπαγιώργης.
Αυτή η κατάργηση του προβλήματος, αυτός ο εξορκισμός του κακού δεν με βρίσκει καθόλου σύμφωνο, επαναλαμβάνω για πολλοστή είναι επικίνδυνος. Θα το τελειώσω αυτό προσαρμόζοντας την περίπτωση των κυρίων κατηγορουμένων της 17Ν, μια φράση του Ρομάν Γκαρί. Έκανα μια προσπάθεια όλα αυτά τα τσιτάτα να είναι από τη γαλλική διανόηση η οποία κάπως μου είναι οικεία αλλά και για να είναι ίσως οικεία και στον κ. Αλέξανδρο Γιωτόπουλο. Αυτός στο έργο του «Οι Χαρταετοί› όπου μιλά για τους Ναζί λέει το εξής το οποίο εγώ προσαρμόζω εδώ στους κυρίους. «Τα μέλη της 17Ν είναι άνθρωποι και αυτό που είναι ανθρώπινο πάνω τους είναι η απανθρωπιά τους›. Είναι ένα θέμα της συνύπαρξης του καλού και του κακού στο οποίο θα επανέλθω.
Ας έρθουμε σ’ ένα άλλο ερώτημα και να συνεχίσουμε λίγο τις ψυχολογικές θεωρίες πως αυτοί οι άνθρωποι έφτασαν στο έγκλημα. Όχι ποιο είναι, αλλά πως έφτασαν στο έγκλημα και κυρίως πως έμειναν στο έγκλημα, με ποια πανοπλία θωράκισαν τις χαραμάδες της ψυχής τους και δεν άφησαν να περάσει από μέσα μια λύπη, ένας οίκτος για κάποιο από τα θύματα αυτά, πράγμα που αν είχε γίνει, μπορεί να τους είχε οδηγήσει στο να σταματήσουν τη δράση τους.
Αυτή η επιθετικότητα –για να μιλήσω τώρα με όρους ψυχολογικούς- που μπορεί να αποδοθεί; Και οι παλιές και οι σύγχρονες θεωρίες λένε ότι την πηγή της επιθετικότητας πρέπει να την αναζητήσει κανείς στην παιδική ηλικία ή στις σχέσεις με τα αρχέτυπα που είναι ο πατέρας και η μητέρα και σε τελευταία ανάλυση σε μια έλλειψη αγάπης, σε μια έλλειψη τρυφερότητας, ή σε μια απόρριψη του προτύπου.
Ας αρχίσουμε από την αρχή. Αλέξανδρος Γιωτόπουλος.
Θέλετε φονική, θέλετε επαναστατική η πορεία του Αλέξανδρου Γιωτόπουλου θα μπορούσε να ερμηνευτεί ψυχολογικά σε σχέση με τον πατέρα του και τα στοιχεία για τον Δημήτρη Γιωτόπουλο τον πατέρα του, τα αντλώ από ένα πρόσφατο βιβλίο του φίλου μου Θεόδωρου Μπενάκη «Δημήτρης Γιωτόπουλος μια πορεία από τον επαναστατικό στον φιλελεύθερο σοσιαλισμό›. Ο Δημήτρης Γιωτόπουλος πίστευε στο σοσιαλισμό, πίστευε στη λαϊκή επανάσταση, στη βία ως όργανο της επανάστασης. Μια βία, λευκή, αγνή, σωτήρια, αγαθή. Αλλά ο Δημήτρης Γιωτόπουλος ήθελε αυτή τη βία –όπως οι μη επαναστάτες Αριστεροί- να ασκηθεί από τις μάζες όχι από μεμονωμένα άτομα.
Καταδίκαζε σαν καλός τροτσκιστής που ήταν, την ατομική επαναστατική βία και ήθελε τις μάζες συνειδητοποιημένες, εκπαιδευμένες και γι’ αυτό πέρασε τα τελευταία χρόνια της ζωής του μετά από τις απογοητεύσεις που δοκίμασε, γιατί οι μάζες ποτέ δεν εκπαιδεύτηκαν και η επανάσταση ποτέ δεν έγινε –αυτή η επανάσταση την οποία εντίμως ο Δημήτρης Γιωτόπουλος αφιέρωσε τη ζωή του- πέρασε τις τελευταίες μέρες του επιμένοντας ρομαντικός στο όνειρό του, γράφοντας σχεδόν μόνος του ένα εβδομαδιαίο έντυπο το οποίο λεγόταν «Αδέσμευτος λόγος› και ο οποίος ο ίδιος το αποκαλούσε «εβδομαδιαίο όργανο κοινωνικής αναμόρφωσης›. Ήταν ένας ρομαντικός ο οποίος πέθανε στην ψάθα.
Διαβάζω από αυτό το βιβλίο την περιγραφή κάποιου συναδέλφου του –εδώ αναφέρεται και το όνομά του- που έγραψε την ημέρα που ακολούθησε το θάνατο του Δημήτρη Γιωτόπουλου: «Δουλεύει, γράφει, διορθώνει, κάνει σελίδα, μπαίνει στο τυπογραφείο το πρωί και φεύγει τη νύχτα νηστικός, σπάνια ένα τσάι κι ένα παξιμάδι είναι το φαγητό της ημέρας του› μιλάμε για το Δημήτρη Γιωτόπουλο. Ο Δημήτρης Γιωτόπουλος πεθαίνει στην Αθήνα το Ιανουάριο του ’65, δεν έχω στοιχεία να σας πω αν ο Αλέξανδρος ο οποίος είναι από το ’63 – ’64 στο Παρίσι όπου αποπειράται να σπουδάσει αν παρευρίσκεται στην κηδεία του πατέρα του.
Εκείνο όμως που είναι βέβαιο για την ψυχολογική αυτή ανάλυση είναι ότι ο πατέρας Δημήτρης Γιωτόπουλος λειτουργεί ως το κατ’ εξοχήν προς αποφυγήν παράδειγμα για τον γιο και προς τις ιδέες του και προς τον τρόπο ζωής του. Στις ιδέες του διότι ο Αλέξανδρος Γιωτόπουλος θα ακολουθήσει τον άλλο δρόμο της επαναστατικής βίας, τον οποίο θα σας τον αναπτύξω μετά. Οι μάζες είναι δύσκολο πολύ να εκπαιδευτούν, είναι αλλοτριωμένες, δεν πρόκειται ποτέ να εκπαιδευτούν, η επανάσταση δεν θα γίνει ποτέ από τις λαϊκές μάζες, κάποιος πρέπει να τις ξυπνήσει. Αυτός που θα τις ξυπνήσει είναι οι λίγοι, οι λαϊκοί αγωνιστές, οι εγκόσμιοι σωτήρες όπως τους αποκαλεί ο Φρανκ Νόιμαν σ’ ένα βιβλίο του για την πολιτική ανυπακοή. Και αυτό λένε οι κύριοι της 17Ν στις προκηρύξεις τους με τη βία θα ξυπνήσουμε τις μάζες, αυτό θα το αναλύσω αργότερα.
Παίρνει άλλο δρόμο και βεβαίως είναι και παράδειγμα προς αποφυγήν και ο τρόπος που πέθανε. Ο Αλέξανδρος Γιωτόπουλος δεν θέλει με καμιά Κυβέρνηση –που λέμε- να πεθάνει στην ίδια ψάθα του πατέρα του. Γι’ αυτό θα φροντίσει να εξασφαλίσει τα απαραίτητα, όπως ένα βίο όχι πολυτελή, αλλά πάντως αρκετά ευχάριστο και άνετο, ιδίως όταν δεν εργάζεσαι. Μετά το 1984 θα αρχίσει στο όργιο των φόνων, θα προστεθεί και το όργιο των ληστειών. Να μια ψυχολογική εξήγηση σχέσεων πατέρα, που δεν είναι δυστυχώς η μόνη.
Ας πάμε στη μόνη γυναίκα που κάθεται στο εδώλιο των κατηγορούμενων. Είναι ένα ερώτημα και ανοίγω εδώ μια παρένθεση που απασχόλησε το Δικαστήριο, δεν υπήρχαν γυναίκες σε αυτή την Οργάνωση 27 ολόκληρα χρόνια; Ανέτρεξα σ’ ένα άλλο βιβλίο το οποίο το λέει και ο τίτλος του είναι «Το Ευαγγέλιο των επαναστατών›. Είναι η κατήχηση του επαναστάτη του Σεργκέι Νετσάγιεφ. Δεν μπορείτε να καταλάβετε την επαναστατική δράση αν δεν διαβάσετε και ξαναδιαβάσετε το βιβλίο αυτό.
Εκεί που μιλά για την συμπεριφορά του επαναστάτη απέναντι στους συντρόφους του και τη σχέση του επαναστάτη με την κοινωνία, έχει κι ένα κεφάλαιο για τη σχέση του επαναστάτη –ο Σεργκέι Νετσιάγιεφ είναι ένας επαναστάτης στο τέλος του 19ου αρχών του 20ου αιώνος- με τις γυναίκες και λέει ότι οι γυναίκες είναι από το πρίσμα της επαναστατικής οργάνωσης τρεις κατηγορίες.
Η πρώτη περιλαμβάνει τις επιπόλαιες γυναίκες, τις ανόητες και τις άκαρδες που πρέπει να εξυπηρετηθούμε από αυτές. Στη δεύτερη κατηγορία θα τοποθετήσουμε τις έξυπνες, τις παθιασμένες, τις έτοιμες να αφοσιωθούν, που ακόμη δεν είναι στις γραμμές μας γιατί ακόμη δεν έφτασαν σε μια πρακτική επαναστατική και χωρίς πολυλογίες αντίληψη (δεν είναι πολύ φεμινιστής αυτός). Τέλος έρχονται οι γυναίκες που είναι ολοκληρωτικά μυημένες και έχουν αποδεχτεί το σύνολο του προγράμματός μας. Πρέπει να τις θεωρούμε σαν τον πιο πολύτιμο θησαυρό μας.
Στα 27 χρόνια βρήκαν μόνο επιπόλαιες, άκαρδες και ανόητες; Δεν μπορώ να το δεχτώ εγώ, όπως δεν θα το δεχόταν και η φίλη μου η κα Κούρτοβικ. Μήπως βρήκαν παθιασμένες και έξυπνες αλλά δεν είχαν το χρόνο να τις εκπαιδεύσουν στην επαναστατική πρακτική; Λίγο δύσκολο, 27 χρόνια είναι πάρα πολλά. Μήπως όμως είμαστε στην τελευταία περίπτωση του πολύτιμου συνεργάτη που τον προστατεύουμε σαν τον πολύτιμο θησαυρό μας;
Κύριε Πρόεδρε δεν μπορεί κανείς παρά να έχει μια ατελείωτη συμπόνια για ένα άνθρωπο, ένα παιδί που στην πιο τρυφερή ηλικία του έρχεται σε επαφή με την πλέον απόλυτη βία. Νομίζω ότι ορισμένα γεγονότα είναι γνωστά από την ιστορία της Αγγελικής Σωτηροπούλου, ώστε να μην χρειάζεται να τα επαναλάβω. Μπορούμε όμως και έχουμε υποχρέωση στην αλήθεια και έξω από τη συμπόνια έχουμε την υποχρέωση να κατανοήσουμε αυτή την πρώιμη εξοικείωση με τη φοβερή βία.
(Διαλογικές συζητήσεις)
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Κύριε συνήγορε καλύτερα μην ζητάτε περισσότερες εξηγήσεις για να μην κάνει ανάλυση, εγώ θέλω να το αποφύγουμε αυτό. Δεν εννοεί πάντως εκεί που πήγε το μυαλουδάκι σας. Αφήστε το καλύτερα να περάσει.
Γ. ΜΑΥΡΟΣ: Να κατανοήσουμε το μίσος που φουσκώνει, το μίσος που δεν μπορεί να στραφεί κατά του νόμιμου στόχου του γιατί είναι ο πατέρας. Το μίσος επομένως το οποίο θα εκτραπεί προς την κοινωνία. Το μίσος το οποίο δεν μπορούμε να το μετατρέψουμε σε εκδικητική βία, άμεσα εμείς και ίσως το κάνουμε αυτό μέσα από τα χέρια των δυο συντρόφων της ζωής μας, γιατί δυο συντρόφους στη ζωή μας είχαμε και το κρίνω από τις ηλικίες. Και οι δύο έβαψαν τα χέρια τους στο αίμα.
Κύριε Πρόεδρε η αλήθεια είναι οδυνηρή και θα σταματήσω εδώ, διότι το βούλευμα που απάλλαξε την κα Σωτηροπούλου από οποιαδήποτε ανάμιξη στην υπόθεση Ιωάννη Παλαιοκρασσά, μου παρέχει τη δυνατότητα να μην πω τίποτε άλλο και αυτό είναι μια δυνατότητα της οποίας θα κάνω χρήση και δεν θα πω τίποτε παρακάτω.
Χριστόδουλος, Σάββας και Βασίλης Ξηρός. Είναι η ίδια οδυνηρή αλήθεια και κάτι που δεν είχα προγραμματίσει να πω. Αν αυτοί οι άνθρωποι σήμερα είναι εδώ, αν κάποιοι άλλοι άνθρωποι είναι στο τάφο, είναι διότι δεν θέλαμε 27 χρόνια να πούμε την αλήθεια όσο οδυνηρή και να είναι. Μόνο η αλήθεια, η πραγματικότητα έχει κάθαρση. Σώζει.
Με ποιο αίσθημα ασφαλείας, σταθερότητας, τάξεως μεγάλωσαν τα παιδιά Ξηρού; Δέκα παιδιά, έξι τόποι γεννήσεως. Μετακινήσεις σε 6 σημεία της Ελλάδας κάθε περίπου 2 χρόνια. Ποιο αίσθημα σταθερότητας, ασφάλειας, θαλπωρής, εξοικείωσης με τα πράγματα, με το σπίτι, με τους φίλους, με τους γείτονες; Ποιο παράδειγμα σεβασμού των κανόνων της πολιτείας; Όταν για κάποια αρχή, οποιαδήποτε αρχή προτιμάται να πάει φυλακή για να μην διαβεβαιώσετε στην ιεροσύνη –όπως το κάνουν χιλιάδες κληρικοί, όπως ελέχθη εδώ και ακούστηκε 5 μήνες φυλακή προτίμησε ο Τριαντάφυλλος Ξηρός να πάει για να μην ορκιστεί. Ποιο αίσθημα σταθερότητας όταν εγκαταλείπει την εκκλησία για να προσχωρήσει στους Παλαιοημερολογίτες και μετά να τους εγκαταλείψει πάλι και να επιστρέψει πίσω;
Δεν μπορώ να φανταστώ ότι τα αδέλφια Ξηρού μέσα εκεί που βρίσκονται να μην έχουν κάποια ανάγκη μιας παρουσίας; Πιθανώς η κατάθεση του πατέρα –του πατέρα με τις δυο έννοιες τη φυσική και την πνευματική- να μην είχε πρακτική σημασία κ. Πρόεδρε. Πιθανό να μην άλλαζε την απόφασή σας όποια κι είναι αυτή για την ενοχή ή για την ποινή, πιθανό να μην είχε καμία πρακτική αξία.
Δεν θα ήταν όμως ένα βάλσαμο στις ψυχές των παιδιών, να δούνε ότι ο πατέρας τους είναι εδώ; Και τα λέω αυτά, με συντριβή. Γιατί δεν μπορείς να μην αισθανθείς συμπάθεια, πόνο, για κάποιον του οποίου τρία παιδιά συγκαταλέγονται μεταξύ των πλέον ψυχρών δολοφόνων της ιστορίας αυτής της χώρας. Αυτή είναι η πραγματικότης. Θυμάστε εσείς, από τα ποινικά χρονικά αυτής της χώρας, τρία αδέλφια, που να βαρύνονται με τόσες εγκληματικές πράξεις; Η αλήθεια είναι πικρή.
Αλλά οι ψυχολογικές θεωρίες και τελειώνω μ’ αυτές, διότι δεν έχομε στοιχεία για τους άλλους κατηγορουμένους, εγώ τουλάχιστον δεν έχω, είναι περιορισμένης, επαναλαμβάνω, επεξηγηματικής δυνάμεως. Εδώ μας χρειάζεται μια άλλου είδους θεωρία και είναι αυτήν, την οποία θα προσπαθήσω τώρα να σας αναπτύξω. Γι αυτό σας είπα από την αρχή, ότι δεν τους θεωρώ εγκληματίες, δεν τους θεωρώ παρανοϊκούς, τους θεωρώ αυτό το οποίο είναι. Είναι επαναστάτες. Είναι επαναστάτες της αριστεράς. Και θα σας πω ευθέως, δεν είναι λαθρεπιβάτες του τρένου της αριστεράς. Είναι επιβάτες της πρώτης θέσεως της αριστεράς. Είναι οι πιο συνεπείς, και από λογική και από ηθική άποψη της αριστεράς. Της αριστερής κοσμοαντίληψης, της αριστερής εσχαντολογίας. Της αριστερής σωτηριολογίας. Τούτη εδώ η 17Ν, είναι η πιο συνεπείς αριστεροί.
Έχετε αντιληφθεί ποια είναι η σκέψη μου αξιότιμε κ. Πρόεδρε, η σκέψη μου είναι ότι, εδώ έχουμε μια εκδήλωση του φαινομένου του ολοκληρωτισμού και ο ολοκληρωτισμός έχει δυο όψεις. Η μια είναι ο ναζισμός, τον έζησε ο 20ος αιώνας, η άλλη όψη είναι ο κομμουνισμός, τον έζησε και αυτόν η ανθρωπότητα του 20ου αιώνα, λέγω εις τους κυρίους ότι έχουν δίκιο, είναι πράγματι αυτό το οποίο λέγουν, είναι επαναστάτες, αλλά είναι επαναστάτες οι οποίοι ασέλγησαν πάνω στο σώμα της φιλελεύθερης δημοκρατίας. Και η φιλελεύθερη δημοκρατία δεν μπορεί να δεχθεί την ευθανασία της. Δεν μπορεί να δεχθεί την αυτοαναίρεσή της. Ούτε λογικά, ούτε ηθικά μπορεί να δεχθεί, μπορεί να εντάξει στους κόλπους της, τους ανθρώπους οι οποίοι θέλουν να την καταστρέψουν.
Σας είπε εδώ ο Δημήτρης Κουφοντίνας, θα επανέλθω σ’ αυτό το θέμα αργότερα. Κύριε Πρόεδρε, όσο και να θέλετε εσείς, δεν μπορείτε να μας δικάσετε δίκαια, δεν μπορείτε. Και έψαξα να βρω, τι ακριβώς σημαίνει να δικάσετε δίκαια; Τι θα ήταν να δικάσετε δίκαια; Και το βρήκα κάπου παρακάτω, λέει, κάτι είπατε εσείς κ. Πρόεδρε για την συνείδησή σας, για την ανεξαρτησία σας, στην ατελείωτη και πολλές φορές παρεξηγηθείσα προσπάθειά σας.
Τι εννοείτε; Και το είπε τελικά, μπορείτε να μας αφήσετε να φύγουμε ελεύθεροι από εδώ μέσα; Ε, δεν μπορείτε να τους αφήσετε να φύγουν ελεύθεροι από εδώ μέσα. Ο κόσμος της αριστερής σκέψεως, και ο κόσμος της φιλελεύθερης δημοκρατίας, είναι δυο κόσμοι ριζικά αντίθετοι. Είναι δυο κόσμοι ριζικά αντίθετοι επαναλαμβάνω, είναι δυο κόσμοι αλληλοαποκλειόμενοι, δεν μπορούν οι άνθρωποι αυτοί να ενταχθούν μέσα στο ποινικό δίκαιο, που είναι η έκφρασις αυτής της φιλελεύθερης δημοκρατίας, η οποία αν πίστευε στον εαυτό της όπως είπα πριν, η δίκη αυτή δεν θα είχε γίνει καθόλου, ή θα γίνει πριν πολλά χρόνια, και πολλοί άνθρωποι θα ζούσαν.
ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΑΣ: (Εκτός μικροφώνου)
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: ¶μα θέλει ο ίδιος ενοχλείται;
(Διαλογικές Συζητήσεις)
Γ. ΜΑΥΡΟΣ: Ο κομμουνισμός είναι ο χειρότερος ολοκληρωτισμός τον οποίον εσείς υπηρετήσατε και εις το όνομα του οποίου σκοτώσατε ανθρώπους?.
(Διαλογικές Συζητήσεις)
Γ. ΜΑΥΡΟΣ: Εσείς κύριε συνάδελφε, είστε η έκφραση ακριβώς της θεωρίας της συνωμοτικής μηχανορραφίας, όπου όλοι μηχανορραφούν και επομένως εντάσσεστε και εσείς εις τον ίδιο κόσμο σκέψεως. Σας ευχαριστώ πολύ.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Δεν νομίζω όμως ότι, μπορούμε να κάνουμε τώρα λογοπαίγνια με τα ονόματα.
(Διαλογικές Συζητήσεις)
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Παρακαλώ πάρα πολύ δεν υπάρχει λόγος. Τώρα αναπτύσσει ορισμένα πράγματα ψυχολογικά, θεωρητικά, τα λέει, σας είπε και επαναστάτες, που δεν σας είπε κανένας μέχρι τώρα, δεν του λέτε και ευχαριστώ από πάνω. Αυτό δεν θέλετε εσείς; Και δεν έπρεπε λέει να σας δικάζουμε κιόλας καθόλου εδώ πέρα, δεν έπρεπε να έχει γίνει η δίκη. Λοιπόν πού σας έθιξε και πεταχτήκατε και τον άνθρωπο τον λέτε μαύρο; Μην αδικούμε τον άλλο κόσμο όμως γιατί και εμείς έχουμε αυτιά και εκτιμούμε αυτά που λέγονται. Απ’ ότι είδατε τα έχω σημειώσει όλα. Ελάτε παρακαλώ κ. συνήγορε.
Γ. ΜΑΥΡΟΣ: Τα 3 σημεία λοιπόν, 3, 4 σημεία κ. Πρόεδρε είναι πρώτον ότι, η δράση της 17Ν είναι πολιτική, σκοπός τους ήταν να φέρουν επί της γης τον σοσιαλισμό και την δημοκρατία, τον πραγματικό βέβαια σοσιαλισμό και την πραγματική βέβαια δημοκρατία, τούτο δω θα το επετύγχαναν, για να επιτευχθεί αυτό δηλαδή σε τελευταία ανάλυση, ο παράδεισος επί της γης, θα γινότανε με την εγκαθίδρυση της λαϊκής άμεσης δημοκρατίας. Εδώ έχομε μια αλυσιδωτή εξέλιξη μέσων προς σκοπό, όπου κάθε σκοπός είναι το μέσον του επομένου. Αυτή η λαϊκή δημοκρατία θα ετοιμαζότανε, αφού προηγουμένως η εξουσία πήγαινε εις τον ένοπλο λαό, δεν διαβάζω τα αποσπάσματα, για να μην τρώω το χρόνο σας. Είναι εκεί όπου οι προκηρύξεις λένε, ότι οι φοιτητές θα φυλάνε τα πανεπιστήμια, οι εργάτες τα εργοστάσια, και οι αγρότες τις εκμεταλλεύσεις.
Κάνω μια παρένθεση εδώ, η λέξη εκμετάλλευση στον πληθυντικό, απ’ ότι ξέρω εγώ, δεν χρησιμοποιείται στα ελληνικά για να υποδηλώσει τις αγροτικές επιχειρήσεις. Δεν λέμε εκμεταλλεύσεις τις αγροτικές επιχειρήσεις, τις λέμε αγροτικές επιχειρήσεις. Ο συγγραφέας εδώ των προκηρύξεων, δεν ξέρω εάν σκέπτεται πολωνικά, γιατί πολωνικά δεν ξέρω, σίγουρα όμως σκέπτεται γαλλικά και μεταφράζει διότι τα γαλλικά πράγματι λένε οι γάλλοι, exploitations και εννοούν τις αγροτικές εκμεταλλεύσεις.
Και επίσης εδώ μου δίνεται η ευκαιρία να κάνω και μια ακόμα παρατήρηση η οποία είναι η εξής. Παρά το γεγονός ότι μας είπαν ότι όλες αυτές οι προκηρύξεις ήταν προϊόν συλλογικής εργασίας, όλοι συνεισφέρανε από λίγο την σοφία τους και πράγματι σε όλες τις προκηρύξεις υπάρχει το πρώτο πληθυντικό πρόσωπο, εμείς, αποφασίσαμε, κάναμε, ξέφυγε όμως μια και μοναδική νομίζω περίπτωση, όπου ο συγγραφέας της προκηρύξεως μιλάει στο πρώτο πρόσωπο. Και έχει πολύ μεγάλη αξία για την αλαζονεία αυτού του ανθρώπου. Είναι το βιβλίο στη σελίδα 441 αυτό που λέει, είναι βέβαια η υπόθεση Μπακογιάννη, λέει κλπ? «καλά έλεγα ότι οι πολιτικοί είναι κλεφτρόνια.› Εδώ αυτό το πρώτο πρόσωπο έχει ξεφύγει, ο συγγραφέας είναι ένας, και ξέρουμε καλά ποιος είναι, η αλαζονεία του είναι υπερχυλής, είναι υπερήφανος, διότι λέει έχει πει, ότι είναι κλεφτρόνια.
Η πολιτική αυτή λοιπόν είπαμε είναι αριστερού περιεχομένου και δεν καταλαβαίνω γιατί στενοχωριούνται ορισμένοι από τους κ. κατηγορουμένους όταν τους λέω ότι είναι επιβάτες της πρώτης θέσεως και μάλιστα όχι της πρώτης, της θέσεως πολυτελείας. Οι πιο συνεπείς, ηθικά και λογικά, επιβάτες της αριστερής ιδεολογίας. Γιατί τους θίγει αυτό;
Η τρίτη θέση είναι ότι αυτή η κοσμοαντίληψη εγγράφεται όπως σας είπα σε απόλυτη αντίθεση προς τις αξίες της φιλελεύθερης δημοκρατίας και η τρίτη θέση, είναι ένα συμπέρασμα, είναι ότι η ποινική καταδίκη και το ποινικό δίκαιο κολυμπάει μέσα σε ένα κόσμο αξιών. Δεν αιωρείται, κολυμπάει μέσα στο κόσμο των αξιών του συντάγματος. Η ποινική αλλά αν θέλετε και η πολιτική καταδίκη, η αποδοκιμασία της 17Ν είναι πολιτικής φύσεως με την ευγενέστερη του όρου έννοια και όχι ηθικής φύσεως.
Αυτό που είναι αποδοκιμαστέο της πράξεως δεν είναι ότι, έτσι ήταν κάποιο στάδιο και της δικής μου σκέψεως αυτό αλλά εξελίχθηκε, ότι παρεβίασαν το απόλυτο αγαθό της ζωής. Η ζωή δεν είναι απόλυτο αγαθό. Η ελευθερία είναι απόλυτο αγαθό. Αν η ζωή ήταν απόλυτο αγαθό, δηλαδή αγαθό το οποίο ισχύει σε κάθε χρόνο, σε κάθε τόπο και υπό κάθε περίσταση, ή άμυνα, ή κατάσταση ανάγκης, δεν θα ίσχυε. Ο απελευθερωτικός αγώνας, ο επαναστατικός απελευθερωτικός εθνικός αγώνας, δεν θα ίσχυε. Είχε ένα πολύ ωραίο άρθρο ο καθηγητής κ. Μπέης στην Ελευθεροτυπία που είπε ακριβώς αυτό, ότι η ζωή δεν είναι απόλυτη αξία, αν κάποιος μπει λέει μέσα στο σπίτι μου με ένα όπλο να ορμήσει να σκοτώσει τα παιδιά μου θα τον σκοτώσω. Αλλά μετά θα αυτοκτονήσω. Όπως αυτοκτόνησε αυτός ο άτυχος συνταγματάρχης ο οποίος θεώρησε τον εαυτό του υπεύθυνο για τον στρατιώτη ο οποίος σκοτώθηκε στις ασκήσεις. Και όπως ουσιαστικώς έκανε ο Καγιάγιεφ, στην πραγματικότητα, αλλά και στο θεατρικό έργο, ο Καγιάφιεφ συνελήφθη γιατί έριξε τελικά την βόμβα. Του πρότειναν να προδώσει τους συντρόφους του, να απαρνηθεί την επανάσταση, προκειμένου να του δοθεί χάρη, δεν το δέχθηκε και είπε όχι. Όχι γιατί δεν ήθελε να χαρακτηρισθεί χαφιές. Αλλά είπε, αφήρεσα μια ζωή, πρέπει να δώσω μια ζωή. Και ανέβηκε εις το ικρίωμα. Αν ήταν απόλυτη αξία η ζωή του ανθρώπου, η πράξις του θα ήταν ηθικώς αποδοκιμαστέα. Έχει όμως αντίθετα, ένα ηθικό μεγάλο ηθικό μέγεθος. Όπως και εκείνος ο Τσέχος φοιτητής τον οποίον είχα αναφέρει και ένας Έλληνας φοιτητής που είχα αναφέρει. Η ζωή δεν είναι απόλυτη αξία.
Το να αναπνέεις, το να τρως, το να κοιμάσαι δεν έχει καμία αξία. Αξία έχει τι κάνεις στη ζωή σου, και την ζωή σου την κάνεις μόνο όταν είσαι ελεύθερος και αυτή την ελευθερία χτύπησε η επαναστατική οργάνωσις 17Ν, αυτό είναι το έγκλημα των ανθρώπων αυτών, το οποίο εσείς είστε υποχρεωμένοι βέβαια να το δικάσετε μέσα από το άρθρο 299 του Ποινικού Κώδικα.
Πρέπει όμως, να δούμε ποια είναι αυτή τώρα η αριστερή θεωρία; Διότι εάν δεν την δούμε, δεν μπορούμε να καταλάβουμε. Η πρώτη θέση αυτή της αριστερής ιδεολογίας είναι μια ανθρωπολογία αξιότιμη κ. Πρόεδρε έχει σχέση με την φύση του ανθρώπου. Και όταν μιλάω τώρα για αριστερή ιδεολογία, μιλάω ευθέως για το πώς σκέφτονται αυτοί οι άνθρωποι. Κάνω βέβαια ένα ιδεότυπο. Ιδεότυπος είναι μια κατασκευή του πνεύματος που δεν θα την βρείτε εις την πραγματικότητα, αλλά είναι απαραίτητη για να προσεγγίσουμε την πολυπλοκότητα της πραγματικότητος.
Φτιάχνω λοιπόν τον ιδεότυπο του αριστερού επαναστάτη, δηλαδή του κ. Δημητρίου Κουφοντίνα και των άλλων κυρίων που αποδέχονται την τιμή αυτή. Ο αριστερός επαναστάτης πιστεύει ότι ο άνθρωπος είναι καλός. Ριζικά καλός. Εκ φύσεως καλός. Ότι το κακό είναι ξένο προς αυτόν. Ο άνθρωπος είναι καλός, ζει απομονωμένος εις τον παράδεισο. Όμως κάποια μέρα ο άνθρωπος συναντά τον συνάνθρωπό του μέσα εις τον παράδεισο. Τότε ξεκινάει η σύγκριση, τότε αναφύεται το αίσθημα της ιδιοκτησίας, τότε εισέρχεται το κακό μέσα στην ιστορία και αμέσως οι άνθρωποι χωρίζονται σε δυο κατηγορίες, σ’ αυτούς που έχουν, που κατέχουν, την ιδιοκτησία και σ’ αυτούς που δεν έχουν ιδιοκτησία. Οι πρώτοι θέλουν να την διατηρήσουν, εκμεταλλεύονται τους άλλους, αρχίζει ο πόλεμος των πάντων εναντίον των πάντων.
Αυτά τα δέχεται περίπου και η κλασική σκέψις του φιλελευθερισμού, χωρίς να επιμένει τόσο πολύ στο θέμα της ιδιοκτησίας. Οι άνθρωποι τότε εκχωρούν το δικαίωμά τους στη βία, η βία είναι η κεντρική έννοια, στο κράτος. Το κράτος είναι αυτό που εξασφαλίζει την ασφάλεια των πολιτών. Το κράτος, όπως έλεγε ο Βέμπερ, είναι το μονοπώλιο της θεμιτής βίας. Δεν αναγνωρίζει άλλον που να μπορεί να χρησιμοποιεί την βία.
Αλλά για την αριστερή κοσμοαντίληψη το κράτος, είναι στην πραγματικότητα το ίδιο, ένα όργανο καταπιέσεως και εκμεταλλεύσεως. Και μάλιστα, οποιοδήποτε και αν είναι το πολίτευμά του. Είτε είναι μοναρχία, είτε είναι ολιγαρχία, είτε είναι αντιπροσωπευτική δημοκρατία. Μάλιστα γι’ αυτή την αριστερή σκέψη, το πιο χειρότερο κράτος, είναι η αντιπροσωπευτική δημοκρατία. Είναι η φιλελεύθερη δημοκρατία.
Γιατί; Γιατί όχι μόνο καταπιέζει η άρχουσα τάξη, αλλά εξαπατά κιόλας. Με την απάτη των εκλογών, με την απάτη των ατομικών δικαιωμάτων που το μόνο που εξασφαλίζουν, όπως έλεγε ένας άλλος αγαπημένος ενδεχομένως συγγραφέας του Αλέξανδρου Γιωτόπουλου είναι, πλούσιοι και φτωχοί να κοιμούνται κάτω από τη γέφυρα, εξαπατά το λαό. Το χειρότερο πολίτευμα είναι γι’ αυτή την ολοκληρωτική σκέψη η φιλελεύθερη δημοκρατία.
Αλλά, και συνεχίζει αυτή η σκέψη που έχει εξαιρετική εσωτερική συνάφεια και συνέχεια, αφού ο άνθρωπος είναι καλός, ο επίγειος παράδεισος είναι δυνατός. Αφού το κακό δεν είναι εγγενές στην ανθρώπινη φύση, μπορεί να καταργηθεί. Μπορούμε να δημιουργήσουμε την κοινωνία των αγγέλων. Λυπούμαι αξιότιμε κ. Πρόεδρε εάν αφαιρώ ύλη, εγώ νομίζω ότι δίνω έναυσμα στους συναδέλφους μου της υπερασπίσεως. Εάν λοιπόν λέγω, το κακό είναι επιγενόμενο, ο παράδεισος είναι δυνατός. Αν ο παράδεισος είναι δυνατός, πρέπει να τον επιδιώξομε. Και πρέπει να τον επιδιώξομε με κάθε μέσον. Αυτό λέγει η λογική. Αυτό λέγει η ηθική.
Η λογική και η ηθική λέγει, ότι το ταχύτερο δυνατόν με κάθε μέσο, πρέπει να επιδιώξουμε τον παράδεισο. Βγάλτε παράδεισο, βάλτε σοσιαλισμό και δημοκρατία, είστε μέσα στη σκέψη της 17Ν. Η αρχή, ο σκοπός αγιάζει τα μέσα. Δεν επιδέχεται καμία εξαίρεση. Αυτά που λένε ότι τα μέσα νερώνουν το σκοπό, δεν είναι ούτε λογικά ούτε ηθικά συνεπή.
Σας είπε εδώ ο Στεπάν, και μόλις απαλλαγούμε από τη φυσική μας συστολή να σκοτώσουμε παιδιά, η επανάσταση θα γίνει. Η βία βρίσκεται εις το κέντρον της αριστερής σκέψεως, είναι απολύτως νομιμοποιημένη ηθικά και λογικά, και όταν μιλάω για βία, για να μην υπάρχει καμιά απολύτως αμφιβολία, ομιλώ για την φυσική καταστροφή, ομιλώ για την καταστροφή της ζωής και των πραγμάτων.
Πρέπει κάποτε επιτέλους σ αυτό το τόπο και λυπούμαι που αυτό ήρθε εις τον ομιλούντα και γι’ αυτό είπα και ονόματα και γι’ αυτό θα πω και άλλα, να πει ορισμένα πράγματα ξεκάθαρα. Η βία για την αριστερή ιδεολογία, όπως άλλωστε και για την ναζιστική ιδεολογία, γιατί επαναλαμβάνω, ναζισμός και κομμουνισμός είναι το ίδιο ακριβώς πράγμα. Μάλιστα ο κομμουνισμός είναι και πιο χειρότερος και πιο επικίνδυνος. Είναι το ίδιο πρόσωπο, είναι τα δυο πρόσωπα του Ιανού, είναι το ίδιο πρόσωπο του ολοκληρωτισμού.
Και επειδή δεν θέλω να στενοχωριέται κανένας και να νομίζει ότι παραφράζω την πραγματικότητα, αλλά Αλλά πριν πάμε στο Λένιν να σας πω τι λέει ο Ζόζεφ Σορέλ κι αυτός συγχωριανός του Αλέξανδρου Γιωτόπουλου στο βιβλίο του «Στοχασμοί πάνω στη βία› «Είναι στη βία που οφείλει ο Σοσιαλισμός τις υψηλές ηθικές αξίες με τις οποίες παίρνει τη σωτηρία στο σύγχρονο κόσμο› δεν το λέει ο Μαύρος αυτό το λέει ο Σορέλ. Επειδή ο Σορέλ μπορεί να ήταν Γάλλος και αστός, να πάμε στο Λένιν. Δεν μπορεί και Λένιν να είναι κι αυτός εξωνημένος. Στο 3ο συνέδριο των Σοβιέτ. ¶παντα Λένιν τόμος 35, 265 «Κανένα ζήτημα της ταξικής πάλης δεν λύθηκε ως τώρα στην ιστορία με άλλο τρόπο, παρά με τη βία. Η βία όταν ασκείται από τη μεριά των εργαζομένων και μαζών ενάντια στους εκμεταλλευτές. Μάλιστα είμαστε υπέρ μιας τέτοιας βίας›. Συγχωρήστε μου κ. Πρόεδρε την έλλειψη μετριοφροσύνης αλλά αντιλαμβάνεστε πόσο δίκιο είχα όταν μιλούσα για τα διλήμματα της Υπερασπίσεως και της Πολιτικής Αγωγής πόσο ταυτιζόμαστε, πόσο δεν πρέπει να ταυτιζόμαστε με τους πελάτες μας ή τους εντολείς.
Η βία είναι σωτηρία. Η βία είναι ιερή. Η βία είναι αγαθή. Η βία είναι το απόλυτο αγαθό διότι μας οδηγεί στο απόλυτο αγαθό. Αυτή είναι η μεγάλη αξία, η κεντρική αξία του ολοκληρωτισμού που λέγεται Κομμουνισμός και αυτή η άποψη εάν ο κ. κατηγορούμενος είχε επιλέξει αυτό τον τρόπο παρεμβολής του στην κοινωνία και όχι τον τρόπο παρεμβολής με το 45ντάρι, πιθανώς και να μην είμαστε εδώ ν’ ακούει αυτά τα οποία λέγει.
(Διαλογικές συζητήσεις)