ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Επαναλαμβάνεται η συνεδρίαση που έχει διακοπεί.
Ι. ΚΟΥΡΤΟΒΙΚ: Να συνεχίσω λοιπόν με έναν άλλο παράγοντα ο οποίος επικαθορίζει τη δίκη, επικαθορίζει το κλίμα, επικαθορίζει τις αποφάσεις σας. Ο ξένος παράγοντας. Γνωστή, μ’ αυτό το τεράστιο ενδιαφέρον και πολύ μεγάλο ενδιαφέρον, των μεγάλων συμμάχων μας γι’ αυτή την υπόθεση, γνωστή και η τεράστια εμπλοκή τους σ’ αυτή την ιστορία. Είναι γνωστό ότι λυμαίνονται τον τόπο μας οι μυστικές τους υπηρεσίες εδώ και πάρα πολλά χρόνια. Είναι γνωστή, όλοι μας έχουν στο μυαλό μας και δεν ξεχνάμε εκείνο το φοβερό επεισόδιο με τους αμερικανούς αστυνομικούς πράκτορες που διενεργούσαν έρευνα ση Μηθύμνης, οδυνηρό γιατί βλέπω ότι το θυμάστε όλοι σας, δεν ξεχνιέται, συνελήφθησαν κατά λάθος από κάποιους κουτούς δικούς μας αστυνομικούς και φύγανε κακήν κακώς, κουκουλώθηκε η υπόθεση για να μην μάθουμε τι ψάχνει η Αμερική στο τόπο μας, τι ψάχνει και δεν το ξέρει η αστυνομία; Τι ψάχνει και δεν το ξέρει το υπουργείο, το αρμόδιο υπουργείο;
Υπάρχει μια συμφωνία δικαστικής συμφωνίας, πώς εφαρμόζεται αυτή; Πάνε και οι δικοί μας οι αστυνομικοί και ψάχνουν εκεί; Κάνουν έρευνες κι οι δικοί μας οι αστυνομικοί στους δρόμους της Νέας Υόρκης;
Ήταν γνωστό ότι οι αμερικανικές υπηρεσίες ασχολιόντουσαν πολλά – πολλά χρόνια μ’ αυτό ειδικά τα θέμα, ερευνώντας το υλικό μέσα από τα γραφεία των αντίστοιχων αστυνομικών υπηρεσιών των δικών μας. Μέσα και από τα γραφεία κύριοι Δικαστές, μέσα και από τις δικογραφίες που βρίσκονταν στα δικά σας χέρια. Δικογραφία αυτής της υπόθεσης βρέθηκε, βρίσκεται, δικογραφία η οποία δεν πηγαίνει σε κανέναν άλλον εκτός από μας και εσάς βρίσκεται στα χέρια αμερικανών πρακτόρων, με την οποία ασκούν και απειλές. Θα βγει κάποια στιγμή και αυτό.
Το υλικό από το 2000 και μετά, είχαμε ανάμιξη και ανταγωνιστικών υπηρεσιών την Scotland Yard γνωστό και αυτό. Αδιαμφισβήτητο και αυτό. Το υλικό της υπόθεσης Σόντερς, βλέποντας την δικογραφία, βλέπουμε ότι μεταφέρθηκε όλο στην Αγγλία και ένα μεγάλο μέρος έμεινε εκεί και δεν γύρισε ποτέ στην Ελλάδα. Δεν αφορούσε την ελληνική δικαιοσύνη, δεν αφορούσε τις ελληνικές διωκτικές αρχές, εκείνους αφορούσε, αυτοί το μελετούσαν, αυτοί το ερευνούσαν, αυτοί το κρατήσανε, δική τους περιουσία.
Αναφέρθηκα εδώ και σας κατέθεσα στη διάρκεια της δίκης, την έκθεση του «GIR› που είχε δημοσιευθεί στην Εφημερίδα Ελευθεροτυπία, σας έδωσα το φύλλο και δεν έχω το αντίγραφο, δεν μπόρεσα να το βρω μέσα στο χάος του υλικού μου, η οποία αναφερόταν στο τρόπο με τον οποίο οι υπηρεσίες αυτές μεθόδευσαν την υπόθεση Αντιτρομοκρατικός Αγώνας στην Ελλάδα. Μια υπόθεση γιατί σας το έδωσα, σας το έδωσα για να σας πω ότι δεν σκότωσε η 17Ν τον Σόντερς; Όχι βέβαια. Για να σας πω όμως, ότι ζούσαμε ένα καθεστώς διομολογήσεων, ότι ήμασταν υπό καθεστώς χειραγώγησης, ως κοινωνία. Και όταν είμαστε υπό καθεστώς χειραγώγησης ως κοινωνία, ήσαστε υπό καθεστώς χειραγώγησης και ως δικαιοσύνη. Ποια ήταν η χειραγώγηση να θυμίσω; Γιατί δεν εννοώ κ. Πρόεδρε το ξαναλέω, κανείς δεν θα τολμήσει σε σας, στον κ. Ζαϊρη, στον κ. Κουρκάκη, στον κ. Γεωργαντόπουλο, στον κ. Σίδερη, στον κ. Παπαηλιού να πω εγώ, εκτίμησα πάρα πολύ την εισφορά του σ’ αυτή την αίθουσα, είναι κρίμα που δεν μας άντεξε και μας εγκατέλειψε, αλλά θεωρώ ότι κανένας σε σας δεν θα τολμήσει να σας πει κάντε, κανένας άμεσα δεν θα τολμήσει να σας πει κάντε. Επιμένω όμως, πόσο μπορείτε να κόψετε τον ομφάλιο λώρο που σας συνδέει με τις κάθετες δομές;
Να επανέλθω λοιπόν γιατί ασκήθηκε επανειλημμένα κριτική σε βάρος μου σ’ αυτή την αίθουσα για το περιεχόμενο εκείνης της έκθεσης. Τι έλεγε εκείνη η έκθεση; Έλεγε εκείνη η έκθεση, ότι οι βρετανικές υπηρεσίες ανέλαβαν να οργανώσουν τον τρόπο με τον οποίο ο λαός μας, η κοινωνία μας, θα απομονώσει τους τρομοκράτες, θα πάψει να τους παρέχει την ανοχή εκείνη που διαπίστωναν ότι τους παρείχε και θα αναπτύξει αντιτρομοκρατικά αισθήματα.
Και στα πλαίσια αυτά οργάνωνε διαρροές πληροφοριών, οργάνωνε ενημέρωση δημοσιογράφων, εκπαίδευε δημοσιογράφους, αυτά έλεγε η έκθεση και δεν τα έλεγε κανένα αριστερό έντυπο, η Ελευθεροτυπία τα έλεγε. Και δεν τα έλεγε κανένας αριστερός δημοσιογράφος απ’ αυτούς τυχόν που ήρθαν σ’ αυτή την αίθουσα, ή απ’ αυτούς που δεν ήρθαν, τα έλεγε ο Τάκης Μίχας, που είναι γνωστός για τα αντιτρομοκρατικά και πολλά άλλα αντί αισθήματά του και τις απόψεις του.
Και μέσα σ’ όλα τα άλλα, οργάνωναν στα πλαίσια αυτής της χειραγώγησης της ελληνικής κοινωνίας και τα μνημόσυνα. Όταν το ανέφερα σ’ αυτή την αίθουσα δέχθηκα επίθεση, επίθεση από τους συναδέλφους και από τον τύπο. Δέχθηκα επίθεση και στη διάρκεια των αγορεύσεων.
Να επιμείνω όμως. Η κα Σόντερς μας δήλωσε, ερωτώμενη καταθέτοντας εδώ, ότι ήρθε στην Ελλάδα δυο φορές από το 2000 μέχρι σήμερα, μνημόσυνα όμως, γίνανε 15 ποιος τα οργάνωσε αυτά τα μνημόσυνα και με ποιο σκοπό; Μας έδωσε την απάντηση η έκθεση του ?που δημοσιεύθηκε από τον Τάκη Μίχα από την Ελευθεροτυπία και που σας κατέθεσα στην έδρα.
Στα Νέα του τέλους Ιουλίου του προηγούμενου χρόνου, δημοσιεύθηκε επίσης μια ακόμα απόρρητη έκθεση της Scotland Yard που εξηγούσε πώς συνεργάστηκαν οι υπηρεσίες για να φθάσουν σε αυτό το αποτέλεσμα.
Μας έλεγαν ακόμα από το Associated Press οι εκπρόσωποι των υπηρεσιών σας τα έχουμε καταθέσει τα σχετικά έγγραφα ότι συνεργαζόντουσαν συνεχώς με την ελληνική αστυνομία, βρετανοί και αμερικανοί, πριν και μετά την έκρηξη στα πλαίσια αυτής της δίκης. Ποια ήταν η συνεργασία τους; Ήταν η συνεργασία τους για να βρεθεί η αλήθεια, ήταν μόνο για να βρεθεί η αλήθεια; Και ποια αλήθεια; Και με ποιο δικαίωμα; Η υπόθεση ήταν ήδη στα χέρια της δικαιοσύνης. Τι θέση είχε η ελληνική αστυνομία; Τι θέση, αν δεν είχε θέση η ελληνική αστυνομία, τι θέση είχε η αμερικάνικη, τι θέση είχε η βρετανική, τι σχέση είχε μ’ αυτή την υπόθεση πια;
Οι δηλώσεις του κ. Μίλλερ στο αγγλόφωνο περιοδικό D.S. είναι γνωστές, προκάλεσαν οργή ακόμα και από την ίδια την κυβέρνηση. Δήλωσε λοιπόν ο κ. Μίλλερ ότι σύντομα θα υπάρχουν εξελίξεις, το δημοσίευμα είναι 22.8.2002, από τον Τάκη Μίχα πάλι, τα συμπαθεί αυτά τα θέματα, συμπαθεί αυτούς τους συνομιλητές, στην Ελευθεροτυπία. Λέει λοιπόν ο κ. Μίλλερ σε συνέντευξή του, «σύντομα θα υπάρξουν εξελίξεις›, η υπόθεση ήταν στη δικαιοσύνη ήμαστε στις 8 Αυγούστου του 2002. Μας λέει ακόμα ότι οι οικογένειες των θυμάτων, πού συνάντησε τις οικογένειες των θυμάτων; Ασκούν έντονη πίεση για να χρησιμοποιηθούν όλα τα μέσα, προκειμένου να τιμωρηθούν οι τρομοκράτες, για εγκλήματα που έχουν παραγραφεί. Τοποθετήθηκε επί της παραγραφής ο κ. Μίλλερ, τοποθετήθηκε επί νομικών ζητημάτων, τοποθετήθηκε επί νομοθετικών ζητημάτων ο κ. Μίλλερ.
Και επανέλαβε λέει με την ίδια έμφαση, ότι προσπάθεια εξάρθρωσης της τρομοκρατίας στην Ελλάδα βρίσκεται ακόμα στα αρχικά στάδια, προανήγγειλε και περαιτέρω έρευνα ο επικεφαλής της ελληνικής αστυνομίας. «Επιθυμώ να καταστήσω πολύ – πολύ σαφές – λέει ο κ. Μίλλερ – ότι όπως ανέφερα προηγουμένως, ίσως να προσεγγίζουμε το τέλος της αρχής, αλλά δεν είμαστε ούτε μια σπιθαμή πιο πέρα.›
Ο πληθυντικός προκάλεσε την οργή πραγματική ή πλασματική, εικονική, της κυβέρνησης. Και αναγκάστηκαν να του απαντήσουν. Απάντησαν λοιπόν, απάντησε ο κ. Παπανδρέου και ζήτησε από τον κ. Μίλλερ, να πάψει να χρησιμοποιεί το πρώτο πληθυντικό στις αναφορές του στην τρομοκρατία και να θυμάται ότι όλη η διαδικασία βρίσκεται αυτή τη στιγμή στα χέρια της ΕΛ.ΑΣ. και της ελληνικής δικαιοσύνης. Έκανε λάθος ο κ. Παπανδρέου. Ή δεν ήξερε, ή ήξερε, αλλά δεν ήθελε να πει, δεν ήθελε να ομολογήσει, ή πολύ περισσότερο δεν ήθελε ακόμα περισσότερο να προκαλέσει, απ’ όσο είχαν προκαλέσει οι συνθήκες και οι καταστάσεις εκείνη τη περίοδο.
Με τον ίδιο τρόπο τοποθετιόταν και η Scotland Yard, 8 Αυγούστου 2002, σας έχουμε καταθέσει στην υπόθεση του Σάββα στην ένσταση του Σάββα κ. Πρόεδρε, συγνώμη για να δω λίγο από πού είναι το δημοσίευμα, είναι η απόρρητη έκθεση στην οποία αναφέρθηκα πριν, των ελληνικών και βρετανικών διωκτικών αρχών. Είναι το πρακτορείο ΠΗΓΗ Πέμπτη 8 Αυγούστου 2002, δημοσίευμα της Ελληνικής Υπηρεσίας του BBC σχολιάζει την απόρρητη έκθεση των ελληνικών και βρετανικών διωκτικών αρχών, που αποκαλύπτει πώς έγινε το αποφασιστικό βήμα και ποιες μεθοδεύσεις ακολουθήθηκαν για την εξάρθρωση της 17Ν.
Έτσι εξαρθρώσαμε την 17Ν, λέει η Scotland Yard. Στην κρίση σας και στη συνείδησή σας. Και συνεχίζει, Η Νέμεση της 17Ν ήταν η ανάμιξη της Scotland Yard, είναι βρετανικός τύπος και πάλι από 20-7-2002. Οι Financial Times παραθέτουν σχόλια βρετανών αξιωματούχων, σύμφωνα με τα οποία η συμβολή της Scotland Yard και των Βρετανικών Μυστικών Υπηρεσιών ήταν καταλυτική, καθώς λέει οι ελληνικές υπηρεσίες βρισκόντουσαν σε χαώδη κατάσταση.
Έχω να κάνω μια παρατήρηση. Εγώ ξέρω ότι υπάρχει μια συμφωνία δικαστικής συνεργασίας παλαιότερη, με τις ΗΠΑ, ξέρουμε ότι υπάρχει και μια νεώτερη συμφωνία δικαστικής συνεργασίας με τις ΗΠΑ που επιτρέπει πολλά πράγματα. Έχουμε ακούσει πολλές φορές ότι κυοφορείτο ένα μνημόνιο αστυνομικής συνεργασίας, ένα μνημόνιο που δεν ξέρουμε - τουλάχιστον εγώ δεν ξέρω πιθανόν οι συνάδελφοί μου να είναι πιο ενήμεροι – εάν ποτέ έγιναν δημόσια αποδεκτό, νομιμοποιήθηκε η ύπαρξή του δημόσια, ομολογήθηκε η ύπαρξή του δημόσια, ή εάν μείναμε σ’ αυτό που μας δήλωνε κατηγορηματικά ο κ. Χρυσοχοϊδης το προηγούμενο καλοκαίρι, ότι ήταν απλώς ένα σχέδιο, το οποίο δεν θα προχωρούσε ποτέ να γίνει μια συνεργασία, μια συμφωνία μάλλον. Έγγραφα τα οποία δεν περνάνε από την έγκριση κανενός κοινοβουλίου.
Δεν ξέρω όμως να υπάρχει μια συμφωνία δικαστικής ή αστυνομικής συνεργασίας με την Μ. Βρετανία που να επιτρέπει με τέτοιο τρόπο, με τόσο απροκάλυπτο την ανάμιξη των μυστικών υπηρεσιών ξένων χωρών στα εσωτερικά μας. Είμαστε σε καθεστώς υποτέλειας, είμαστε σε καθεστώς διομολογήσεων και νομίζω ότι αυτό θα επιμείνω να το λέω, είναι ένα γεγονός, είναι μια κατάσταση που επικαθορίζει τη δική μας πραγματικότητα.
Και να έρθω σε έναν άλλο παράγοντα, απ’ αυτούς που επικαθόρισαν την δίκη. Φθάσαμε σ’ αυτό το δικαστήριο με μια υπόθεση τραυματισμένη ήδη από τις παραβιάσεις της προδικασίας, παραβιάσεις που εσείς νομιμοποιήσατε βέβαια με τις αποφάσεις σας. Δύσκολο πολύ να αποστείτε δεδομένα δύσκολο. Μας έδωσε όμως την αίσθηση ότι όχι μόνο τα δίκαια του λαού, μα ούτε το δίκαιο, ούτε ο νόμος, μπορούν να μπαίνουν, έχουν χώρο, έχουν θέση μέσα σε τέτοιες αίθουσες, μέσα σε τέτοιες δίκες, δίκες πολιτικές, δίκες το ξαναλέω που έχουν σχέση με τη σύγκρουση, με τον πυρήνα της εξουσίας, έχουν σχέση με την αμφισβήτηση του πυρήνα του πολιτικού μας συστήματος, των δοσμένων λογικών του πολιτικού μας συστήματος.
Είχαν λοιπόν θ’ ασχοληθούν οι συνάδελφοί μου πολύ περισσότερο, κωδικά μόνο θ’ αναφερθώ για την καταγραφή στη φάση αυτή των αγορεύσεων, είχαμε λοιπόν την 40ήμερη κράτηση ενός πολυτραυματία, ακρωτηριασμένου, κουφού και τυφλού, σε πλήρη απομόνωση εν κενώ δικαίου και εν κενώ νόμου.
Είχαμε τις άτυπες και έντιμες παράνομες ανακρίσεις του. Στις εφημερίδες που σας έχουμε προσκομίσει και σ’ αυτό θα αναφερθούν φαντάζομαι επί μακρό οι επόμενοι συνάδελφοί μου, από τις εφημερίδες που σας έχουμε προσκομίσει και σας έχουμε καταθέσει κ. Δικαστές, προκύπτει ότι ήδη πολύ πριν τις ημέρες που φαίνεται να καταθέτει για πρώτη φορά ο Σάββας, ήδη πριν την ημέρα που φαίνεται για πρώτη φορά να μιλάει με τους ανακριτές του, στοιχεία διαρρέουν τυχαία; Μάλλον, να βάλω και σ’ αυτά εισαγωγικά και στο «διαρρέουν› στον τύπο.
Έχουμε τις βιντεοσκοπήσεις που επανειλημμένα αναφέρθηκε σ’ αυτά ο τύπος εκείνων των ημερών και που το δικαστήριό σας αγνοεί. Έχουμε τις καταθέσεις και τις απολογίες της νύχτας ενός ετοιμοθάνατου, ετοιμοθάνατο μας τον είπε ο κ. Διώτης, ετοιμοθάνατο όταν δήλωσε στην γνωστή συνέντευξή του που κρίνατε και εσείς ότι δεν είναι συνέντευξη κλπ.
Έχουμε την ναρκανάλυση, γνωστή πρακτική από δεκάδων χρόνων, την οποία και εσείς και αυτήν εσείς αγνοείτε. Έχουμε τον αποκλεισμό των δικηγόρων από την διαδικασία, την παραβίαση του δικαιώματος επικοινωνίας. Η επικοινωνία των συνηγόρων με τα θύματα όλης αυτής της θύελλας, όλου αυτού του τυφώνα γινότανε παρουσία ένστολων μέσα στα κελιά της Αντιτρομοκρατικής, σε κελιά κρατήθηκαν οι άνθρωποι αυτοί όσο κρατήθηκαν, τραγικά είναι, δεν είναι για γέλια, κρατήθηκαν όσο κρατήθηκαν λοιπόν, σε κελιά της Αντιτρομοκρατικής, κελιά τα οποία είναι ένα επί δυο, μάλλον ίσως κάτι μικρότερο από ένα επί δυο, γιατί χωράει μέσα ακριβώς ένα στενό στρώμα για να κοιμάται ένας άνθρωπος, κλειδωμένοι και κάθε φορά που έπρεπε να επικοινωνήσουν με τους δικηγόρους τους, είχαν έναν ελάχιστο χρόνο, ελαχιστότατο και η επικοινωνία έπρεπε να γίνει παρουσία αστυνομικών.
Με αυτό το δικαίωμα επικοινωνίας, με αυτή την εφαρμογή του νόμου, με αυτή την εφαρμογή της Ποινικής Δικονομίας, με αυτή την εφαρμογή του 6 της ΕΣΔΑ έφταναν οι κατηγορούμενοι να απολογηθούν και έχοντας ήδη υποχρεωθεί να δώσουν προανακριτικές καταθέσεις χωρίς την παρουσία δικηγόρων. Είχαμε απολογίες ανακριτικές όπου οι συνήγοροι ήταν διακοσμητικοί, τα όπλα όμως ήταν πραγματικά κ.κ. Δικαστές.
Είχαμε συνθήκες στρατοδικείων σε έκτατη κατάσταση. Είχαμε προθεσμίες που δόθηκαν σε αυτούς που τόλμαγαν να την ζητάνε 24 ωρών για να ενημερωθούν σε δικογραφία 50.000 σελίδων. «Παρωδία› το χαρακτήρισε ο Καθηγητής κ. Μπέης. Είχαμε παράνομες προανακριτικές, παράνομες έρευνες, παράνομες πραγματογνωμοσύνες, παράτυπες πραγματογνωμοσύνες. Όλα αυτά τα νομιμοποιήσατε, αναγκαστήκατε να τα νομιμοποιήσετε. Εγκλωβιστήκατε στο να τα νομιμοποιήσετε. Δεν μπορούσατε να κάνετε αλλιώς.
Είχαμε κάτι που θα βαρύνει τις συνειδήσεις μας, θα βαραίνει σε αυτό που λέμε πολιτισμό μας. Εσείς το λέτε νομικό πολιτισμό. Εγώ το λέω «τις κατακτήσεις του λαού μας›, κατακτήσεις που έγιναν με αγώνες πολύχρονους, με αγώνες που χύθηκε αίμα, αγώνες από αυτούς που μας καλεί να κάνουμε και ο Κωστής Παλαμάς. Είχαμε για πρώτη φορά στην Ελλάδα νομιμοποίηση των «λευκών κελιών›. Δεν ήταν «λευκά› μας είπαν, ήταν κιτρινισμένα, ήταν κίτρινα βαμμένα.
Κελιά που βρίσκονται δυο μέτρα κάτω από την γη, κελιά που 24 ώρες την ημέρα έχουν τεχνητό φως, κελιά όπου υπάρχει μέσα στο κελί η τουαλέτα χωρίς χώρισμα όπως επιβάλλουν οι αρχές της Διεθνούς Επιτροπής, της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για την πρόληψη των βασανιστηρίων, κελιά όπου επί 13 μήνες κρατούνται οι κρατούμενοι, οι κατηγορούμενοι χωρίς να έχουν δει κάποιοι από αυτούς ποτέ ήλιο, ποτέ κ.κ. Δικαστές. Κελιά που είναι υγροί τάφοι το χειμώνα και που γίνονται φούρνοι το καλοκαίρι. Αξίζει να βγείτε και να δείτε, φαίνεται κι από έξω, εσείς μπορείτε να το δείτε και από μέσα τους μεταλλικούς τοίχους που ύψωσαν για να χτίσουν τους ανθρώπους αυτούς μέσα στον τάφο.
Μεταλλικοί τοίχοι λαμαρίνας ύψους 10 μέτρων, ένα βαρέλι που στον πάτο του προαυλίζονται οι κρατούμενοι, ένα βαρέλι που πάνω του είναι καλυμμένο με συρματόπλεγμα, με διπλό συρματόπλεγμα, ένα βαρέλι που σαν κάθε μεταλλικό βαρέλι όταν ο ήλιος το χτυπάει ανεβάζει θερμοκρασία πολλών δεκάδων βαθμών, γίνεται φούρνος και αυτόν τον φούρνο οφείλουν να τον υφίστανται αυτοί τις ώρες που έχουν, αν έχουν και όποιον έχουν προαυλισμό.
Κλείστηκαν σε αυτές τις συνθήκες με 21 ώρες απομόνωση την ημέρα και με προαυλισμό σε αυτό το βαρέλι με έναν ή κανέναν κάποιοι από αυτούς κρατούμενοι επί μήνες. Με έναν ή κανέναν, χωρίς ραδιόφωνο στην αρχή, χωρίς τηλεόραση επί μήνες, χωρίς εφημερίδες στην αρχή. Τις πρώτες-πρώτες ημέρες χωρίς ρολόι και χωρίς επισκεπτήριο.
Αυτή η κατάσταση, αυτή τη φοβερή κατασκευή επεδίωξε και πέτυχε στις μουδιασμένες συνειδήσεις μιας κοινωνίας τρομαγμένης, στις αφομοιωμένες συνειδήσεις περί ιδεών νομικών πέτυχε και βρήκε τη νομιμοποίηση. Βρέθηκαν νομικοί που από την θέση τους έπρεπε να φυλάνε επάλξεις δικαιωμάτων, βρέθηκαν να κρύβονται κάτω από τα τραπέζια της εξουσίας. Βρέθηκαν τα πιο φωτισμένα μυαλά αυτού του τόπου να ψάχνουν θεωρίες και ερείσματα για να δικαιολογήσουν και να δικαιώσουν αυτό το τερατώδες.
Θα το πω ξανά, ότι εγκλωβίστηκαν άνθρωποι και η στάση των προς ιερέων του νομικού μας πολιτισμού. Σε αυτή την περίπτωση νομίζω ότι είναι ένα βάρος που θα βαραίνει για πολλά-πολλά χρόνια πάνω μας. Να έρθουμε στις νομοθετικές παρεμβάσεις. Έκτατη δίκη με έκτακτο δικαστήριο, με έκτακτους Δικαστές και πάλι δεν περιέχει κανένα ψόγο για σας κ.κ. Δικαστές, είναι αυτό στο οποίο υποχρεωθήκαμε να έρθουμε να δικάσουμε.
Ο 2928/2001 είναι ένας έκτακτος νόμος και αυτός, ένας νόμος που καταγγέλθηκε από όλο το νομικό κόσμο, ένας νόμος που καταγγέλθηκε και από τους συνηγόρους που κάθισαν στα απέναντι έδρανα, ένας νόμος που καταγγέλθηκε από την πλειονότητα των Καθηγητών των Πανεπιστημίων μας που κλήθηκαν να συμμετάσχουν στην επεξεργασία του και αποχώρησαν από την Επιτροπή. Τα έχουμε ξαναπεί σε αυτή την αίθουσα. Είναι ένας νόμος που ήταν νόμος – θα πειράξει τον κ. Μαρκή αλλά θα το πω – ήταν όμως Εισαγγελέων. Δεν ήταν νόμος Πανεπιστημιακών. Δεν ήταν νόμος που συμμετείχαν Πανεπιστημιακοί. Δεν ήταν νόμος πολιτικών. Ήταν ένας νόμος που παραβίαζε τα ιστορικά μας ιερά.
Χρησιμοποιήθηκε ο Ρήγας Φεραίος, χρησιμοποιήθηκαν τα λόγια, οι υποθήκες του Ρήγα Φεραίου για να νομιμοποιήσουν αυτό το εξάμβλωμα. Είναι ένας νόμος που παραβίαζε τους βαθύτερους κοινωνικούς αξιακούς μας κώδικες, η κατάδοση κ.κ. Δικαστές, η καταδίκη της κατάδοσης. Οι καταδότες καταδικασμένοι στη συνείδηση της κοινωνίας, είναι από τα ιερά και τα όσια της κοινωνίας μας, είναι από τους βαθύτερους αξιακούς μας κώδικες και έγιναν νόμος. Ένας νόμος ειδικής σκοπιμότητας, διαπαιδαγώγησης και διάβρωσης συνειδήσεων. Ένας νόμος που απαιτούσε να κάνει το λαό, να κάνει την κοινωνία συνένοχη σε ένα έγκλημα. Ένας νόμος υποτέλειας.
Δεν ξέρω, λέχθηκαν πολλά εδώ για την αποτελεσματικότητα. Θα μου επιτρέψετε να διαφωνήσω. Καμία αποτελεσματικότητα δεν είχε αυτός ο νόμος. Τι πρόσφερε αυτός ο νόμος για να βρίσκονται οι κατηγορούμενοι σε αυτή την αίθουσα; Αν δεν γινόταν η έκρηξη στα χέρια του Σάββα Ξηρού με ποιο τρόπο, σε τι θα σας βοήθαγε αυτό το κατασκεύασμα για να έχετε εδώ μέσα αυτούς τους ανθρώπους; Κι αν ακόμα αυτός ο έλεγχος των πλειοψηφιών οδηγούσε στα χιλιάδες τηλεφωνήματα που έγιναν μετά την έκρηξη στο 170 και στο 1964 της Αντιτρομοκρατικής Υπηρεσίας κι αν ακόμα τι παραπάνω θα μπορούσατε να βγάλετε για να βοηθείται στην διαδικασία, παρά μάρτυρες τύπου Σαγρή και τύπου Μανιά, μάρτυρες τύπου Ευγενούλας. Δεν θέλω να την προσβάλω την κα Γεννηματά κ. Μαρκή. Υπεραμυνθήκατε της αξιοπρέπειάς της κι εμείς οφείλουμε.
Μάρτυρες τύπου Μπακατσέλου και Μπερετάνου, για να πάω και παραπέρα και σε σοβαρούς ανθρώπους. Κι αυτοί κατασκεύασμα του νόμου, συνέπεια της συνενοχής αυτής της καλλιέργειας του πνεύματος της συνενοχής, της αίσθησης της υποτέλειας και αυτοί σε αυτό το πράγμα ήρθαν να καταθέσουν, γι’ αυτό το πράγμα ήρθαν να καταθέσουν. Αυτό το πράγμα όμως δεν είναι συνεισφορά στην Δικαιοσύνη.
Η μόνη συνεισφορά που μπορούσε να έχει αυτός ο νόμος δεν ήταν ούτε καν για να καθίσει τους καταδότες στις καρέκλες των γραφείων των Ανακριτών. Αν μου επιτρέπετε κ.κ. Δικαστές κανένας από αυτούς που μίλησαν, κανένας από αυτούς που ήρθαν μπροστά σας, ενώπιόν σας δεν μπορεί να κάνει χρήση του νόμου. Μπορεί να κάνει χρήση των γενικών διατάξεων. Δεν μπορεί όμως να κάνει χρήση του 2928. Το ξέρετε, δεν θα το εφαρμόσετε όμως. Θα νομιμοποιήσετε το νόμο κι εμείς το ξέρουμε. Το ξέρουν και αυτοί.
Το μόνο λοιπόν πράγμα στο οποίο μπορούσε να συνεισφέρει και συνεισέφερε πραγματικά ο νόμος 2928 για να βρισκόμαστε εδώ σε αυτή την αίθουσα και να δικαζόμαστε με τον τρόπο που δικαζόμαστε είναι η εξασφάλιση της προχειρότητας στην απονομή της δικαιοσύνης και συνακόλουθα επομένως ο εξευτελισμός της. Γιατί τι άλλο παρά αυτό ήταν το αμετάκλητο του βουλεύματος, αυτό ήταν το μόνο πράγμα το οποίο συνεισέφερε ο νόμος 2928 σε αυτή τη διαδικασία, το αμετάκλητο του βουλεύματος, η άρση δηλαδή της υποχρέωσης στους Δικαστές να αιτιολογούν αυτό που λένε.
Η άρση της υποχρέωσης για το Δικαστικό Συμβούλιο να θεμελιώνει, να τεκμηριώνει τις παραπομπές του, το άνοιγμα της πόρτας της αυθαιρεσίας. Κύριοι, δεν θα σας κρίνουμε, μπορείτε να γράψετε ότι θέλετε. Αυτό τους είπε ο νόμος και αυτό έγινε. Ακολούθησε και ο 3090/2002, έκτακτη νομοθεσία με συνοπτικές διαδικασίες, με εξόφθαλμες και αδιάντροπες σκοπιμότητες. Αυτός ούτε κάνει για διαπαιδαγώγηση κ.κ. Δικαστές. Αυτός ήταν ένας νόμος χωρίς ντροπή που δεν έκρυβε τις σκοπιμότητές του, δεν έκρυβε την σκοπιμότητά του. Ήταν ένας νόμος διεκπεραιωτικός, ένας νόμος μιας χρήσης. Θα πεταχτεί στα σκουπίδια της νομοθεσίας όταν τελειώσει αυτή η δίκη και η άλλη που έρχεται.
Να προσθέσουμε στις νομοθετικές παρεμβάσεις αυτό το πλέγμα που δημιουργεί το διεθνές κλίμα και οι διεθνείς μας δεσμεύσεις σε αυτή την ιστορία. Οι Ολυμπιακοί Αγώνες που επί χρόνια μας δυναστεύουν, που καταβροχθίζουν τα κονδύλια, καταβροχθίζουν και δικαιώματα, καταβροχθίζουν την πόλη μας, που καταβροχθίζουν ένα κομμάτι από το μέλλον των παιδιών μας καθορίζουν και την πορεία των δικαιωμάτων σε αυτόν τον τόπο. Οι πιέσεις και οι εκβιασμοί για την ασφάλεια δεν έχουν πάψει, δεν έχουν σταματήσει μέχρι και σήμερα, μέχρι και χθες, προχθές.
Βιώνουμε ένα διεθνές περιβάλλον που είναι πολύ μακριά από την εποχή εκείνη που διεκδικούσαμε στην Ευρώπη και κατοχυρώναμε δικαιώματα. Η εποχή της ΕΣΔΑ, η εποχή των Διεθνών Συμφώνων για τον κατοχύρωση των ατομικών και των κοινωνικών, των πολιτικών και των πολιτιστικών, η εποχή που ωρίμασαν οι συνθήκες για την καταδίκη των βασανιστηρίων, η εποχή που τα κράτη υπόγραφαν συνθήκες για να προφυλάξουν τους ανθρώπους από την έκδοση έχει περάσει.
Αυτό που καθορίζει την δικιά μας εποχή, μια εποχή που δεν γνωρίζει δικαιώματα, μια εποχή όπου η ελευθερία υποκλίνεται στην ασφάλεια, είναι ένας κόσμος που επικρατεί η καταστολή και ο τρόμος. Ένας κόσμος που καθορίζεται, ένα σύμπαν που καθορίζεται από το Διεθνές Σύμφωνο για την καταπολέμηση του οργανωμένου εγκλήματος, από τις Τρομο-συμφωνίες που υπογράφουμε με όλες τις γειτονικές μας χώρες, από το ευρω-ένταλμα, την ευρω-έκδοση, τις δικαστικές συνεργασίες, τις αστυνομικές συνεργασίες, από τις συμφωνίες που δικαιώνουν συνθήκες κράτησης σαν αυτές των «λευκών κελιών›.
Σύμβαση για την καταστολή της τρομοκρατίας, ο νόμος 1789/1988, η σύμβαση για την καταστολή των βομβιστικών επιθέσεων ο 3116/2003, η σύμβαση δικαστικής συνεργασίας, η συμφωνία δικαστικής συνεργασίας με τις ΗΠΑ ο 2804/2000 ακόμα και η τεχνική συμφωνία, οι διομολογήσεις, το καθεστώς διομολογήσεων που έλεγα πριν το 3108/2003, εκεί σε αυτές τις περιπτώσεις νιώθαμε και νιώσαμε την ανάγκη να περιβάλλουμε με την ισχύ του νόμου το καθεστώς του περιορισμού των δικαιωμάτων.
Υπάρχει όμως μια τεράστια παραγωγή κατασταλτικών κειμένων δεσμευτικών, μια τεράστια παραγωγή κατασταλτικών διατάξεων που δεσμεύουν το σύστημά μας τα οποία δεν πέρασαν από κανένα Κοινοβούλιο, τα οποία δεν θα περάσουν από κανέναν Κοινοβούλια, τα οποία δεν τα έφτιαξαν οι πολιτικοί μας, δεν τα έφτιαξαν άνθρωποι που είχαν την λαϊκή εντολή, δεν τα έφτιαξαν αυτοί οι οποίοι εκλέγονται και θεωρητικά λογοδοτούν και ανακαλούνται. Τα έφτιαξαν επιτελεία δημόσιων υπαλλήλων απρόσωπα και άγνωστα σε μας. Επιτελεία κλεισμένα μέσα σε μακρινά γραφεία , σε γραφεία στα οποία δεν έχουν πρόσβαση, σε γραφεία τα οποία δεν ξέρουμε από ποιον ελέγχονται, δεν ξέρουμε από ποιον διευθύνονται, δεν ξέρουμε με τι μυαλά λειτουργούν.
Το μνημόνιο αστυνομικής συνεργασίας στο οποία αναφέρθηκα και πριν μεταξύ Ελλάδας και Αμερικής το οποίο είπα δεν γνωρίζω σε ποια ακριβώς φάση εφαρμογής του βρίσκεται, είναι ένα Σύμφωνο που ποτέ δεν θα δει την κύρωση, δεν θα διεκδικήσει μία κύρωση ούτε καν μία συζήτηση στο Ελληνικό Κοινοβούλιο.
Η απόφαση-πλαίσιο για την τρομοκρατία της Ευρωπαϊκής Ένωση το ίδιο θεωρείται ότι έχει τη νομιμοποίηση. Η απόφαση-πλαίσιο για το ευρωπαϊκό ένταλμα το ίδιο. Η απόφαση, η φοβερή απόφαση της δικαστικής συνεργασίας για την δικαστική συνεργασία και την έκδοση ανάμεσα στην Ευρώπη και στην Αμερική, απόφαση που υπόγραψε η δικιά μας Κυβέρνηση είναι μία απόφαση η οποία δεν θα τεθεί στην κρίση του Ελληνικού Κοινοβουλίου.
Έχει ζητηθεί να γίνει συζήτηση. Υποσχέθηκε η Κυβέρνηση ότι θα το φέρει για συζήτηση. Έχω την εντύπωση αν δεν κάνω λάθος ότι δεν έχει συζητηθεί. Δεν συζητήθηκαν και δεν θα συζητηθούν ποτέ εκείνο το κείμενο που είδε το φως και στις εφημερίδες στις αρχές Αυγούστου του προηγούμενου χρόνου που αποτελούσε κατευθυντήριες γραμμές του Συμβουλίου της Ευρώπης για την κράτηση, για τα δικαιώματα. Για την προστασία των δικαιωμάτων ήταν ο τίτλος και για την καταπολέμηση της τρομοκρατίας. Αυτά τα πράγματα δεν πάνε μαζί. Αυτά τα πράγματα πάνε αντίθετα έτσι όπως δομούνται στο καθεστώς, στο πολιτικό μας σύστημα.
Κατευθυντήριες γραμμές λοιπόν που κατά τα δημοσιεύματα των εφημερίδων αποτέλεσαν κείμενο του Συμβουλίου της Ευρώπης τον προηγούμενο Ιούνιο. Ήταν κατευθυντήριες γραμμές οι οποίες επεξεργάστηκαν, έγιναν αντικείμενο επεξεργασίας πάλι σε κλειστά γραφεία, άγνωστα γραφεία άγνωστων επιτελών μιας άγνωστης και υπερνομοθετικής εξουσίας.
Αυτές οι διατάξεις νομιμοποιούσαν το καθεστώς κράτησης που ίσχυσε εδώ. Είναι προς τιμή μας πρέπει να πω ότι σε αυτό τον τόπο εξακολουθούμε να υπερασπιζόμαστε Θερμοπύλες. Είναι προς τιμήν μας κι εμάς κι εσάς ότι εξακολουθούμε να παλεύουμε δικαιώματα. Είναι προς τιμήν του, στον κ. Φλωράτο τον Προϊστάμενο της Εισαγγελίας Εφετών Πειραιά που παρενέβη και σταμάτησε την κατάσταση που υπήρχε εδώ μέσα. Δεν θα ήταν ο μόνος φαντάζομαι. Υπήρχαν και άλλοι. Από τον κ. Φλωράτο είχαμε ευήκοον ους στις διαμαρτυρίες μας, από τον κ. Φλωράτο είχαμε και τις πρώτες ρητές παρεμβάσεις για να σταματήσει το καθεστώς του τρόμου που ίσχυε στα κελιά που βρίσκονται κάτω από τα πόδια σας.
Να έρθω σε έναν ακόμα παράγοντα που σε επικαθορίζει και με το νόμο θεσμικά και περισσότερο από οποιονδήποτε άλλο προτού έρθετε ακόμα σε αυτή την αίθουσα αλλά και σε αυτή την αίθουσα και θα σας επικαθορίζει και στο τέλος το βούλευμα. Θα έλεγα ότι τις αστυνομικές ατασθαλίες συμπλήρωσαν ακρότητες δικαστικές και λεονταρισμοί. Ένα βούλευμα το οποίο είναι μνημείο προχειρότητας, προκατάληψης και ανομίας. Ένα βούλευμα που εκδόθηκε σε χρόνο ο οποίος δεν επαρκούσε ούτε καν για την καθαρογραφή του κ.κ. Δικαστές.
Ο χρόνος που μεσολάβησε από την έκδοση της πρότασης μέχρι την έκδοση του βουλεύματος ήταν ένα διάστημα 20 νομίζω ημερών ή 1 μηνός. Δεν επαρκούσε ούτε καν για την καθαρογραφή του. Πόσο μάλλον για την κρίση και την αιτιολόγηση επί 85 υποθέσεις επί 900 τόσων κατηγοριών, επί 1.990 κατηγοριών. Θα πρέπει να υποθέσουμε ότι αν 963 όπως παρατηρήσατε είναι οι κατηγορίες του κ. Γιωτόπουλου που είναι άθροιση των κατηγοριών των υπόλοιπων κατηγορούμενων, το σύνολο των ενοχών που υποδεικνύονται και για τις οποίες παραπέμπονται οι κατηγορούμενοι μέσα σε αυτό το βούλευμα είναι 1.926.
Ένα βούλευμα που σώρευε συνέργιες, συμμετοχές και ενοχές σαν διαβιβαστικό Αστυνομίας και ειλικρινά και χειρότερα από διαβιβαστικό Αστυνομίας. Τα διαβιβαστικά της Αστυνομίας εξηγούν, αιτιολογούν αυτά που γράφουν. Αυτό το βούλευμα όχι. Ένα βούλευμα που αδιαφορούσε παντελώς για οποιαδήποτε αιτιολογία, ένα βούλευμα που νομιμοποιούσε αντίστοιχα ανύπαρκτες έρευνες και ανύπαρκτες πραγματογνωμοσύνες, που ακροβατούσε σε νομικά ζητήματα, στην έννοια του πολιτικού εγκλήματος, στην έννοια της διάρκειας, του διαρκούς εγκλήματος, στη νομιμότητα της πραγματογνωμοσύνης, στη νομιμότητα των προανακριτικών με την έννοια του μέλους. Δεν με αφορούν. Αφορούν άλλους συναδέλφους, άλλοι συνάδελφοι θα αναφερθούν.
Ένα βούλευμα το οποίο με εμπάθεια – εμπάθεια ήταν, θα το πω – διόγκωνε τα γεγονότα και τις κατηγορίες για να εξαιρέσει από την παραγραφή, για να επιβαρύνει το κατηγορητήριο, για να απαντήσει σε όλους αυτούς που όλη εκείνη την περίοδο εξαπέλυαν υστερικές κραυγές από τα παράθυρα των ιδιωτικών καναλιών.
Ένα βούλευμα που έκρινε ότι το αμετάκλητο δεν προσκρούει στην ΕΣΔΑ, ότι είναι έγκυρες οι απολογίες χωρίς συνήγορο με παρουσία Αστυνομικών. Δεν αναφέρονται οι Αστυνομικοί στην έκθεση. Ένα βούλευμα που έκρινε ότι είναι αρμόδια η αστυνομική προανάκριση για τα μη αυτόφωρα αδικήματα. Ένα βούλευμα που έκρινε ότι ήταν εξαντλητική η εξήγηση των δικαιωμάτων τους στους κατηγορούμενους. Ένα βούλευμα που έκρινε ότι ήταν πολυήμερη προθεσμία η 24ωρη προθεσμία που δινόταν στους κατηγορούμενους για ενημέρωση πάνω σε δικογραφία 50.000 σελίδων.
Να κάνω μία παρένθεση εδώ, θα αναφερθούν φαντάζομαι οι συνάδελφοί μου. Είναι η ειρωνεία αυτού που γράφει το βούλευμα, αφού λέει δεν αναφέρονται στην έκθεση την ανακριτική δεν παρίσταντο Αστυνομικοί κατά την ανάκριση και αφού δεν προσβλήθηκε επί πλαστότητι. Είναι μία ειρωνεία γιατί είναι προφανές ή τουλάχιστον είναι ζητούμενο νομικά αν μπορεί να προσβληθεί για πλαστότητα μία έκθεση ανακριτική η οποία περιγράφει αυτά που περιγράφει, γι’ αυτό που δεν περιγράφει για την παρουσία των Αστυνομικών που δεν υπήρχαν μέσα στην αίθουσα. Μπορούσαμε άραγε τότε, δεν το λέω για μένα, δεν με αφορά, μπορούσαν άραγε οι συνάδελφοι τότε να προσβάλλουν επί πλαστότητι τις ανακριτικές εκθέσεις ή τις προανακριτικές γι’ αυτά που δεν περιέγραφαν; Μπορούσαν να αμφισβητήσουν την γνησιότητα του εγγράφου επειδή αυτό που βεβαίωνε ο Αστυνομικός ή Δικαστικός συντάκτης του δεν περιλάμβανε και αυτή την επιμέρους αλήθεια; Υπάρχει τέτοια νομολογία; Η κρίση, η άποψη που επικρατεί -υπάρχει και μία απόφασή σας- είναι ότι δεν μπορεί.
Όταν λοιπόν δεν μπορούν να προσβληθούν για πλαστότητα αυτά τα έγγραφα πώς θα μπορούσαν οι συνήγοροι εκείνης της περιόδου να φέρουν αυτό το ζήτημα στην κρίση της Δικαιοσύνης; Δεν μπορούσαν. Μας ειρωνεύεται λοιπόν το βούλευμα. Ενδεικτική είναι η διόγκωση των κατηγοριών. Κάθε γνωριμία γίνεται συμμετοχή. Κάθε συνέργια γίνεται συναυτουργία. Κάθε σωματική βλάβη γίνεται απόπειρα ανθρωποκτονίας έστω κι αν αυτονόητα δεν μπορούσε να είναι έτσι. Η απλή ληστεία προάγεται σε ληστεία ιδιαίτερης σκληρότητας. Η έκρηξη από 270.α γίνεται 72γ.δ και όλες οι εκρήξεις γίνονται μαζικές απόπειρες μαζικών ανθρωποκτονιών παρόλο που αυτό είναι αντίθετο και με την απλή λογική μας.
Ένα βούλευμα που αξιοποιεί παρωχημένη νομολογία –αποφάσεις της δεκαετίας του ’80 είδα μέσα και πρόσφατες- και παρωχημένη λογική. Ένα βούλευμα που αγνοεί την πορεία που έκανε η Ευρώπη, την πορεία που έκανε και ο τόπος μας στην κατοχύρωση δικαιωμάτων. Ένα βούλευμα που θα μπορούσε να έχει εκδοθεί δέκα χρόνια πριν σε ό,τι αφορά το επίπεδο αναγνώρισης των διατάξεων της ΕΣΔΑ. Σήμερα τα δικαστήριά μας αναγνωρίζουν την ΕΣΔΑ, είναι ένα από τα σύνολο, από τους κώδικες διατάξεων που επηρεάζουν την κρίση σας, πριν από δέκα χρόνια δεν ήταν.
Να έρθω στην ίδια τη διαδικασία. Υπάρχει ένα ζήτημα, η τυπική νομιμότητα στην εφαρμογή των δικονομικών κανόνων, νομίζω ότι δεν έχει καμία, ή έχει ελάχιστη σχέση με αυτό που λέμε δίκαιη δίκη. Γιατί οι δικονομικοί κανόνες, η τυπική νομιμότητα, υπηρετεί τον τύπο και όχι την ουσία. Οι δικονομικοί κανόνες όμως δεν είναι κανόνες τύπου, είναι κανόνες ουσίας. Προστατεύουν δικαιώματα, προστατεύουν τον κατηγορούμενο απέναντι στην αυθαιρεσία της εξουσίας. Προστατεύουν τον κατηγορούμενο απέναντι στην αυθαιρεσία της δικαιοσύνης, στην αυθαιρεσία των δικαστών, στην αυθαιρεσία των ανακριτικών υπαλλήλων, στην αυθαιρεσία των αστυνομικών ανακριτικών υπαλλήλων.
Όχι βέβαια ότι μπορεί να υπάρχει σε οποιαδήποτε περίπτωση ισοπλία, δεν υπάρχει ισότητα των όπλων, πλάσμα δικαίου, μια ειρωνεία είναι κι αυτή, ένα δημιούργημα, μια κατασκευή, σ’ αυτή την αίθουσα όμως, οι κανόνες οι δικονομικοί εφαρμόστηκαν με τρόπο που εξυπηρετούσε τον τύπο, αν μου επιτρέπετε κι όχι την ουσία της διάταξης.
Δικάστηκαν 80 υποθέσεις συνωστισμένες μέσα σ’ αυτή την αίθουσα, αναφέρθηκα και πριν, όταν μια υπόθεση τύπου Πάτρας ήθελε δύο μήνες. Δικάστηκαν σε 120 περίπου συνεδριάσεις 80 υποθέσεις. Η αποδεικτική διαδικασία κράτησε δύο μήνες, κράτησε δηλαδή περίπου 40 ημέρες. Βγάζοντας έναν μέσο όρο είναι δύο υποθέσεις την ημέρα. Δικάσατε δύο υποθέσεις επιπέδου ανθρωποκτονιών, επιπέδου ληστειών, επιπέδου εκρήξεων θανατηφόρων, επιπέδου απειλών κατά της ασφάλειας του κράτους, με ρυθμό δύο την ημέρα.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Οι μάρτυρες υπεράσπισης δεν είναι στην αποδεικτική διαδικασία;
ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΑΣ: (εκτός μικροφώνου)
Ι. ΚΟΥΡΤΟΒΙΚ: Κύριε Εισαγγελεύ θα σας καλέσω να πάτε να τα δείτε (τα κελιά), εάν δεν έχετε το κουράγιο να πάτε να τα δείτε από μέσα, να πάτε να τα δείτε απ’ έξω, από την άκρη του διαδρόμου. Έχω πλήρη εικόνα κ. Εισαγγελεύ γιατί έχω κάνει προσφυγή και στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο. Αν τα έχετε δει κι έχετε να αντιπαραθέσετε κάτι σ’ αυτό που σας λέω, ευχαρίστως.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Το Δικαστήριο διακόπτει για 5 λεπτά.
ΔΙΑΚΟΠΗ