Από μια καπνοσακούλα λοιπόν έχουν. Είπα και προ ημερών κ. Πρόεδρε, επειδή είναι και αυτό κομμάτι του πολιτικού εγκλήματος οι ληστείες, ότι είναι δυνατόν η Αντιτρομοκρατική Υπηρεσία, με τόσους άξιους αξιωματικούς να μην είχε ψάξει τις τράπεζες, να μην είχε ψάξει οπουδήποτε για να βρει τα εκατομμύρια που έχουν; Δεν θα τα έβρισκε; Εκτός εάν τα έχει χώσει ο Κουφοντίνας, που θεωρείται κατά το κατηγορητήριο τουλάχιστον ας μου το συγχωρήσει αυτό ο λογιστής, σε τίποτα τρύπες. Τι να τα κάνει;
Αυτή είναι η έννοια του επαναστάτη. Αυτή είναι η έννοια του αντάρτη των πόλεων, του οργανωμένου. Και ιδού η εξήγηση γιατί επί τόσα χρόνια δεν την συλλαμβάνανε την 17Ν, γιατί ήταν περισσότερο ολιγοπρόσωπη δεν άνοιξε όπως άνοιξαν οι ?ρώσοι και μπήκαν δεκάδες ρουφιάνοι μέσα. Μπήκανε χαφιέδες κανονικοί.
Εδώ θα μου επιτρέψετε μια παρένθεση, αξίζει το κόπο, θα σας πω και ένα άλλο κομμάτι μετά όταν θα φθάσω στο κεφάλαιο των μαρτύρων. Ο Γράκχος Μπαμπέφ όπως ξέρετε ήταν από τους διακεκριμένους Ιακωβίνους, και όταν συνελήφθη εκεί παρότι δεν ήξερε νομικά, ήταν γόνος αγροτικής οικογένειας, είχε όμως πολύ έτσι μυαλό όπως λένε, αντέτεινε στους δικαστές αυτό που αντιτείνουν και αυτοί εδώ, στο Ανώτατο Δικαστήριο των Παρισίων, τους είπε, δεν είστε αρμόδιοι εσείς να μας κρίνετε. Δικαστές ήταν αυτοί, ανώτατοι δικαστές των Παρισίων. Ξέρετε γιατί το είπε αυτό; Να σας πω αμέσως.
Από την πρώτη κιόλας συνεδρίαση, δεν αναγνωρίζει την αρμοδιότητα του Ανώτατου Δικαστηρίου, που δεν είναι ανεξάρτητο από την κυβέρνηση και ζητάει φυσικούς δικαστές, γιατί, «σε μια υπόθεση που ενδιαφέρει τον λαό, ο λαός είναι εκείνος, ή ένα δικαστήριο εκλεγμένο απ’ αυτόν, που πρέπει να αποφανθεί. Αυτά είχε πει ο Γράκχος Μπαμπέφ.
Θα σας πω και ένα πολύ ωραίο που είπε αργότερα όμως, όταν θα φθάσουμε στο κεφάλαιο των μαρτύρων του 211. Κύριε Πρόεδρε, πέρα απ’ αυτό το εσωτερικό πρόβλημα των ανθρώπων αυτών, είχαμε και διεθνή προβλήματα, τότε συνεζητείτο θυμάμαι και εγώ στα πρώτα χρόνια της ως φοιτητής που ήμουν και μετέπειτα βέβαια ως ασκούμενος, θυμήθηκα το γεγονός, το φρικτό γεγονός της δολοφονίας του Αλιέντε. Τότε συζητούσαμε όλοι οι αριστεροί, εάν θα πρέπει να περάσουμε στο σοσιαλισμό με ειρηνικά μέσα ή χωρίς ειρηνικά μέσα, ή με ένοπλο αγώνα. Ένα τεράστιο θέμα που είχε δημιουργήσει προβλήματα.
Από εκεί γεννήθηκε η ευρωαριστερά από εκεί γεννήθηκαν διάφορα κινήματα, διασπάσθηκε το αριστερό κίνημα σ’ όλο τον κόσμο και ο καθένας έλεγε και από μια ιδέα. Ξέρετε ποιοι πείστηκαν και από τι τέτοιου είδους ομάδες αγωνιστών; Από την δολοφονία του Αλιέντε, ο οποίος εξελέγη δια δευτέρα φορά με νόμιμα μέσα και λέγανε όλοι και ινστρούκτορες ακόμα και καθοδηγητές και ότι θέλετε, ότι ξέρετε θα γίνει το πέρασμα στο σοσιαλισμό με ειρηνικά μέσα. Και αυτό είχε ξεκινήσει από την εποχή του Χρουτσώφ το ’61, ’62 με κάποιες επιστολές που αντάλλαξε με Μάο και όταν φθάσαμε στο ’73 και είδαμε τελείως ξαφνιασμένοι την δολοφονία του Αλιέντε αντιλαμβάνεστε μέσα τι έγινε στον καθένα από εμάς.
Θα σας πω και ένα άλλο περιστατικό που συνάπτεται μ’ αυτό που λέγεται αγωνιστικότητα. Και τι κινεί αυτούς τους ανθρώπους. Το περιστατικό είναι το εξής. Πάλι στη συζήτηση περί αριστεράς και πώς έγινε το κίνημα δηλαδή κατηγόρησαν τους τότε σοβιετικούς ως ρεβιζιονιστές ο Μάο και ανταλλάσσονταν κάποιες επιστολές εκεί τις οποίες αναδημοσίευε το ?που έρχονταν σε μας από τα Τίρανα ή από το Παρίσι.
Εκεί λοιπόν στην αποσταλινοποίηση στο 20ο συνέδριο λέει ο Παλμίρο Τολιάτι, ο Έρκολ Έρκολι του λέει, σύντροφε Νικήτα, γιατί αυτά τα κατά του Στάλιν δεν τα έλεγες την εποχή πού ζούσε; Και του απαντάει, μα πώς θα ήμουν στην ζωή να τα πω. Και ξέρετε τι του απάντησε ο Τολιάτι; Υπάρχει η απάντηση κ. Πρόεδρε, αυτό είναι που λέμε για την αγωνιστικότητα γι’ αυτό το αναφέρω το περιστατικό αυτό. Αυτό είναι για την ανταγωνιστικότητα και αυτό σας λέω για να το ακούσετε τώρα, του λέει ο Τολιάτι, δεν ήξερα ότι αυτοί που προορίζονται ή που είναι ηγέτες τέτοιας διαμέτρου, φοβούνται μήπως πεθάνουν. Καταλάβατε; Αυτή είναι η απάντηση κ. Εισαγγελέα.
¶μα ζούσε εδώ ο Στάλιν, δεν θα ήσασταν εκεί πέρα εσείς. Γιατί το λέω αυτό. Σας λέω λοιπόν, ότι εάν ήσαστε Εισαγγελέας, θα σας παίρνανε το κεφάλι.
ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΑΣ: Εκτός μικροφώνου
Δ. ΠΑΡΑΣΚΕΥΟΠΟΥΛΟΣ: Δεν είχε όμως το θάρρος να του πει, τι λες σύντροφε Στάλιν. Οπότε ουδείς ήταν χαζός, αυτό λέγανε και στη χούντα πολλοί, δεν το είπαν κάποιοι από αυτούς εδώ πέρα. Κύριε Πρόεδρε, η ιστορία σας είπα από την αρχή ότι ο λόγος μου θα είναι περισσότερο κοινωνικοπολιτικός και λιγότερο νομικός. Αύριο θα σας περιλάβει ο κ. Ιπποκράτης. Θα σας τα πει ένα προς ένα.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Παρακαλώ να αφήσετε τον συνήγορο να τον ακούσετε με προσοχή.
Δ. ΠΑΡΑΣΚΕΥΟΠΟΥΛΟΣ: Κλείνω αυτό το κεφάλαιο και φυσικά με μια μικρή υπενθύμιση, απ’ αυτά που υποτίθεται βγήκαν από τη διαδικασία, απ’ όσα συλλέχθηκαν από μάρτυρες υπερασπίσεως, για να πούνε για κάποιες απόψεις των κατηγορουμένων, όπως π.χ. μαζί με το θέμα Αλιέντε, το οποίο ήταν πολύ μακρινό για την εποχή τους είναι και το θέμα Ιράν , Ιράκ, θυμάστε που κάναμε και μια σχετική για αποχή. Αυτό το λέγω λοιπόν γιατί; Γιατί όταν μιλάγαμε για σύγκριση ανθρωπίνων αξιών, ανθρωπίνων ζωών, ποιες είναι δηλαδή, αν είναι απόλυτη αξία ή όχι, πέρα απ’ αυτά που σας είπα προηγουμένως, έγινε μια επιλογή από τον Ρήγα Φεραίο, το ελευθερία ή θάνατος. Δεν ήθελε να είναι ταπεινωμένος, ούτε προσκυνημένος ο Ρήγας Φεραίος και μας δίδαξε να ζούμε ελεύθεροι.
Αυτό είχε σαν συνέπεια αυτή την θέση τους εν μέσω δημοκρατίας γιατί αυτό ειπώθηκε ότι, καλά κύριε στη χούντα επιτρέπεται όταν είναι στρατιωτικό το καθεστώς να κάνεις την αντίστασή σου, την επανάστασή σου. Εδώ τι γίνεται;
Κύριε Πρόεδρε, για να το κλείσω κιόλας αυτό, γιατί είπα πολλές φορές να το κλείσω αλλά όλο και μου έρχονται καινούργια, είναι το εξής. Πιστεύετε αλήθεια ότι η δημοκρατία, ανορθώθηκε, αναστηλώθηκε; Για σας μπορεί, ενδεχομένως και για μένα ως ένα σημείο, για κάποιους όμως που είναι ανειρήνευτοι και ανυπότακτοι δεν ήρθε η δημοκρατία στην Ελλάδα ποτέ.
Κάθε μέρα βλέπετε, όχι από τις πολιτικές αντιδικίες μεταξύ Νέας Δημοκρατίας και ΠΑΣΟΚ, που λένε την καθημερινότητα στα ραδιόφωνα, μιλάμε για πράγματα καθημερινά, που πάει η κάθε φουκαριάρα και ο κάθε φουκαριάρης και έχει 3, 4 παιδιά και δεν βρίσκει μεροκάματο να ζήσει. Μιλάμε για αυτόν που κάθεται στην ουρά του ΙΚΑ τριακόσιες μέρες και όταν πεθάνει του βρίσκουν στην νεκροψία ότι είχε καρδιακό νόσημα. Μιλάμε για τέτοιες καταστάσεις καθημερινότητας. Εσείς και εγώ μπορεί να τα ανεχόμαστε. Ο Κουφοντίνας δεν τα ανέχεται. Συγνώμη κ. Κουφοντίνα, το όνομά σας το πήρα τελείως τυχαία. Ο οποιοσδήποτε, επειδή ανέλαβε την πολιτική ευθύνη γι’ αυτό το αναφέρω το όνομα Κουφοντίνας, μην νομιστεί ότι έκανα κανέναν υπαινιγμό, για να εξηγούμαι.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Εκτός μικροφώνου.
Δ. ΠΑΡΑΣΚΕΥΟΠΟΥΛΟΣ: Είπε, αναλαμβάνω την πολιτική ευθύνη και το είχαμε διακρίνει από την αρχή. Κύριε Πρόεδρε, αυτό τι σημαίνει; Είμαι στην οργάνωση, αναλαμβάνω την πολιτική ευθύνη δεν σημαίνει ότι μετέχω σε ποινικά αδικήματα, βρείτε τα, τι είναι, αυτό είναι θέμα δικό του. Και το λέω σοβαρά αυτό, δεν το πέταξα τυχαία αυτό. Το θυμάμαι πολύ χαρακτηριστικά τι είχε πει. Την πολιτική ευθύνη. Και μάλιστα είχαμε κάποια αντέγκληση με τον κ. τακτικό Εισαγγελέα περί του τι σημαίνει πολιτική ευθύνη για τις οργανώσεις αυτές. Δεν σημαίνει απαραίτητα και ποινική ευθύνη.
Κλείνοντας, θα σας κάνω μάθημα μαρξισμού κ. Λάμπρου εσάς, επί λόγω τιμής σας το λέω, ελεύθερα μαθήματα, όχι νομικών προσέξτε, σέβομαι τα νομικά σας, μαρξισμού λέω. Για να κλείσω όμως το κεφάλαιο αυτό κ. Πρόεδρε να σας πω και το τελευταίο. Ο Μαρξ είχε πει ότι ο άνθρωπος όσο και αν είναι υπερυψωμένος από τις συνθήκες, είναι προϊόν των κοινωνικών συνθηκών. Να λοιπόν, πού οφείλεται ακριβώς, ποιος είναι το προτσές, δεν είπαμε απόλυτα, είναι υπερυψωμένος αλλά οπωσδήποτε είναι και προϊόν των κοινωνικών συνθηκών. Εκεί αναζητήσατε τα κίνητρα, μου το είπατε εσείς μόνος σας το τελευταίο. Έχετε όλο το χρόνο κ. Πρόεδρε, να το δείτε έτσι. Δεν θα χάσει η ελληνική δικαιοσύνη. Θα κερδίσει αν πράγματι πείτε ότι είναι πολιτικό έγκλημα. Δεν ξέρω πώς θα το πείτε για τα κίνητρα, είναι θέμα δικό σας. Σας λέω δεν ευελπιστώ ότι θα ανατρέψετε την απόφασή σας. Δεν ξέρω για ποιο λόγο, αυτή πήρατε. Όμως δεν σημαίνει, το επαναλαμβάνω και τελειώνω μ’ αυτό το κεφάλαιο για να μπω σε άλλη ενότητα, ότι θα πείσετε κανέναν ποτέ. Ο αναγνώστης του μέλλοντος θα διαβάζει και δεν θα καταλαβαίνει τι λέτε, αν πείτε αυτά τα οποία είπατε επί τροχάδην στην απόφασή σας, της ώρας εκείνης εκεί.
Κύριε Πρόεδρε, με αυτό το κεφάλαιο εγώ τουλάχιστον έκλεισα και προχωρώ στο εξής. Στις απολογίες, ομολογίες, σε συνάρτηση με το 211Α, για το οποίο ειπώθηκε και είναι σωστό αυτό πέρα για πέρα, ο νόμος αυτός, που σας είπα με ποιο τρόπο ψηφίστηκε, με το ένα δέκατο πέμπτο της Βουλής ψηφίστηκε. Έθεσε ορισμένα δέλεαρ. Το δέλεαρ αυτό το τυρί που λέμε, για να πέσει στη φάκα το ποντίκι, ήταν ακριβώς ότι ξέρεις κάτι, έλα πες τα, και θα τύχεις άλλης μεταχειρίσεως.
Θυμάστε πόσο προκλητικά τουλάχιστον για μένα, έλεγε ο κ. Εισαγγελέας, για ομολόγησέ μου, για πες μου, πες μου και πιέζοντο οι κατηγορούμενοι, σηκώθηκαν 3, 4 φορές, αυτοί που είπαν, όσα είπαν. Εδώ λοιπόν αφού σας περιγράψω κατά την άποψή μου, τι για μένα σημαίνει το 211Α, το οποίο ο κ. Εισαγγελέας ο Αναπληρωτής είπε ότι ξέρετε, αυτό είναι οδηγία, δεν είναι απαγορευτικός κανόνας, ένας άλλος ο κ. Αναγνωστόπουλος συγκεκριμένα το είπε και έχω δικαίωμα να το αναφέρω, είπε το παράδειγμα, ξέρετε, εάν σας πει ένας γάιδαρο, μπορεί να μην είστε, αν σας πει δεύτερος να ανησυχήσετε και αν σας το πει και τρίτος, τότε είστε γάιδαρος.
Θα σας αναφέρω ένα περιστατικό που είναι μεταξύ ανεκδότου και αληθείας. Στην Πάτρα, στο Μαρκάτο που ξέρετε εσείς, ήταν οι λαϊκές αγορές. Εκεί λοιπόν ήταν ένας δημοτικός υπάλληλος, οικογενειάρχης, ο οποίος πήγαινε κάθε Σάββατο μόλις τελείωνε η αγορά για να πάρει κάτι φθηνό , γιατί ήταν φαμελιάρης που λέμε και να πάει σπίτι του. Πήρε κάτι χορταράκια, δυο σαρδελίτσες, ή γαύρο και πήγαινε. Στο δρόμο λοιπόν του την είχαν στήσει δέκα παλιοί φίλοι. Στην πρώτη γωνία που πάει τον βλέπει ο πρώτος, βρε Γιώργη τι γίνεσαι, τι κάνεις; Καλά πώς στην αγορά σήμερα σε βλέπω, χορταράκια και λαβράκια. Τι λαβράκια ρε, σαρδέλες είναι του λέει. Στη δεύτερη γωνία, ο στημένος επίσης του λέει, βρε Γιώργο, τι έγινε, χορταράκια και λαβράκια. Βρε του λέει δεν είναι λαβράκια, γαύρος είναι. Τρίτος για να μην σας κουράζω, μετά τον δέκατο πήγε στην γυναίκα του και της λέει, γυναίκα τα λαβράκια ψητά. Αυτό είναι για το, σε είπε ο ένας γάιδαρο, σε είπε ο άλλος γάιδαρο, άρα με τον τρίτο είσαι γάιδαρος, του κ. Αναγνωστόπουλου. Ο οποίος είπε και το είπε επί λέξει το έχω γραμμένο εδώ. Κύριε Πρόεδρε είναι γραμμένο. Το έχει πει σίγουρα, μου έκανε εντύπωση. Ο κ. Μαρκής για την αξία του 211α είπε το εξής, ότι αν το πουν πάρα πολλοί συγκατηγορούμενοι, θα πρέπει να είναι αλήθεια. Αυτό είχα σημειώσει εγώ τουλάχιστον.
Ας ξεκινήσω από το γεγονός των ομολογιών, για να δούμε πώς φτάσαμε στο 211α. Κύριε Πρόεδρε θα επαναλάβω το εξής: Εδώ είναι που ουδείς έχει πεισθεί στην Ελλάδα ότι ο Σάββας Ξηρός, επιτρέψτε μου την έκφραση μια και θυμήθηκα τα λαβράκια, για την Αντιτρομοκρατική Υπηρεσία, ήταν κάτι το πολύ σπάνιο. Δεν ήταν λοιπόν από αγάπη για τη ζωή του Σάββα Ξηρού που έπεσε όλο το team του ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟΥ και όλης της Ελλάδος να σωθεί.
Φέρεται, είναι δημοσιογραφική πληροφορία βέβαια, το αναφέρω σαν περιστατικό, το έγραψαν κάποιες εφημερίδες, το είχα διαβάσει πριν να αναλάβω την υπόθεση, στην οποία με τίμησε ο κ. Παπαδάκης να με καλέσει, ότι εκεί εκλήθησαν με ειδικά αεροπλάνα ειδικοί άνθρωποι του FBI και της Scotland Yard. ¶νθρωποι με τεράστια πείρα γύρω από τα θέματα αυτά των Οργανώσεων, ανταρτών πόλεων και επιστημονικής αστυνομίας θα έλεγα, είναι κατηρτισμένοι. Θυμάμαι μια φορά στην Αγγλία που συνελήφθη ο Ρίπελ, ένας serial killer, ο «σφυράκιας›. Αυτός είχε ένα σφυρί και σκότωνε πόρνες και ήταν και υδραυλικός. Τον έπιασαν, ξέρετε πώς; Πολύ απλά, ούτε να ομολογήσει ούτε τίποτα. Με την οδοντοστοιχία του, είχε τη μανία μετά από αυτό να τρώει κάτι από το ψυγείο. Βρήκαν σε ένα ψυγείο το μήλο, είχε μείνει το αποτύπωμα των δοντιών και τον τσιμπήσανε.
Από τότε λοιπόν, μιλάμε για εδώ και 40 χρόνια, είχα πάει το ’64 στην Αγγλία, από τότε λοιπόν είχαν τέτοιες επιστημονικές ανεπτυγμένες μεθόδους. Αντιλαμβάνεστε λοιπόν, θα άφηναν τον Σάββα; Εγώ μέσα μου πιστεύω πέρα από οποιαδήποτε υπερασπιστική γραμμή κ. Πρόεδρε, ότι ο Σάββας υπέστη πράγματι αυτή την χημειοφαρμακευτικοψυχολογική πλύση. Όταν εδώ πέρα η κα Θεοδωροπούλου, μια ερώτηση της έκανα μόνο «πόση ώρα γίνεται η συνέντευξη η ψυχιατρική;› και μου λέει «15 λεπτά›, έχετε ακούσει ποτέ κ. Πρόεδρε, κ.κ. Δικαστές, ψυχιατρική, ψυχαναλυτική συνέντευξη 15 λεπτών; Και ξαφνικά ο Σάββας ο επαναστάτης, θέλει να εξομολογηθεί; Πού; Είχε τον πατέρα του άμα ήθελε.
Ο Σάββας υπέστη για μένα –και συγνώμη, έχει άξιους υπερασπιστές, θα το κλείσω το θέμα αυτό, απλώς αναφέρω για τους μάρτυρες- όχι μία, διακόσιες πλύσεις. Δε θα τον άφηνε κανένας από τα χέρια του, και από την Αντιτρομοκρατική και κυρίως από το FBI, οι οποίοι, να το πούμε κι αυτό γιατί είναι αναγκαίο, όταν έχουν κάποια επεισόδια στο σπίτι τους, δε λένε τίποτα. Όταν εδώ πέρα συμβαίνει, όλοι πάνω στην Ελλαδίτσα την καημένη.
Έφτασαν λοιπόν να λένε «τρομοκράτες›, ο Μπους, ολόκληρους λαούς, Ιράν, Ιράκ και Βόρεια Κορέα. Πού τα λένε αυτά; Ποιους να πείσουν; Ήρθαν εδώ πέρα πράγματι και υπέπεσαν επί του Σάββα Ξηρού. Ζει απ’ αυτή την ατυχία του, αν το πούμε έτσι, δεν ξέρω τί έγινε, αυτός κι ο Θεός τα ξέρει, αν υπάρχει. Από κει και πέρα καταλαβαίνει κανείς ότι δεν εξήχθησαν έτσι ομολογίες.
Πάμε στον δικό μας, τον κ. Τζωρτζάτο. Ειπώθηκε «σώπα που ήρθαν από το ’93 και σου την είχαν στημένη εσένα Τζωρτζάτο...› Κύριε Πρόεδρε, αν αναδιφήσετε προανακριτικές καταθέσεις που παίρνονται στην αστυνομία, πάνω στη ΓΑΔΑ, θα δείτε ότι ο Σύρος ήταν τότε υπαστυνόμος, το ’93 ή αστυνόμος αν δε με απατά η μνήμη μου. Λέτε ότι έφυγε από την Αστυνομία; Δεν ξέρω αν το έκανε ο Σύρος αυτό, μπορεί να το έκανε κάποιος άλλος. Είχε τσιράκια μπόλικα, δεν υπήρχε θέμα, άμα θέλει να κάνει αυτή τη δουλειά. Θα πήγαινε λοιπόν ο Τζωρτζάτος με τη μοτοσικλέτα που έγραφε Τζωρτζάτος Βασίλειος επάνω, να κάνει βόλτες ως 17Νοεμβρίτης;
Αυτό το λέω γιατί πράγματι ο άνθρωπος αυτός λέει αλήθεια ότι το ’92 σταμάτησε, αυτό όμως είναι μια άλλη ιστορία, μιλώ μόνο για το θέμα του ’93, το επεισόδιο που ελέχθη από την αντίπερα όχθη ότι «ξέρετε, είναι απίθανο να πιστέψουμε τον Τζωρτζάτο ότι του την είχαν στημένη›. Ναι κ. Πρόεδρε, επειδή ασχολούμαι με το Ποινικό έμπρακτα, δηλαδή είμαι της μαχομένης ποινικής δικηγορίας, το συναντάμε κάθε μέρα όπως συναντάμε το δεύτερο κομμάτι αυτής της ιστορίας, το θέμα των απολογιών και των ομολογιών μέσα στη Ασφάλεια.
Κανένας μας –και ας έρθει όλη η απέναντι όχθη και κυρίως ο Αναγνωστόπουλος- δεν είχε πρόσβαση, εκτός αν είχε φίλο τον αστυνόμο να δει πριν του πάρουν οποιαδήποτε ανάκριση του οποιουδήποτε κατηγορούμενου. Φυσικά εδώ θα πρέπει να πούμε αυτό που είχε πει ο κ. Σταμούλης, δεν είναι δικό μου, και οι 19 είχαν μίσος με τους δικηγόρους; Κανείς δεν ήθελε δικηγόρο; Σαν τους Αλβανούς που βλέπουμε και λένε «δεν ζήτησε διερμηνέα λέει ούτε δικηγόρο›. Κανένας;
Αυτά λοιπόν είναι σε βάρος της δικαιοσύνης, προσπαθούν να σας παραπλανήσουν αν θέλετε. Μην τα δεχτείτε κ. Πρόεδρε, κ.κ. Δικαστές. Έχετε τη δύναμη να τους δείξετε ότι πρέπει κάποτε να σταματήσει αυτό το πράγμα. Ο 211 δεν έχει για πλάκα ούτε από ιδιοτροπία του οποιουδήποτε νομοθέτη. Έγινε για να πληρώσει ανάγκες. Ο Βενιζέλος είναι συνταγματολόγος και όταν ετέθη το θέμα του 2308 γιατί αυτός ο νόμος εισήγαγε το 211, ήταν εν επιγνώσει του τί έκανε. Αυτό που παρατηρείτο ήταν αυτό λέμε «ο μάρτυρας του στέμματος›.
Έρχομαι λοιπόν σε αυτό που σας υποσχέθηκα να δείτε τί λέει ο Γράκχος Μπαμπέφ, πριν από τόσα χρόνια. Ακούστε το αυτολεξί: «Φυσικά ο Μποναρότι, ο Ζερμέν, ο Μπαμπέφ, -ο Μπουαναρότι είναι δισέγγονος του Μικελάντζελο Μποναρότι- δεν χαρίσανε κάστανα στον προδότη. Επικαλέστηκαν το νόμο› -αυτό είναι χαρισμένο μέσω του κ. Εισαγγελέως στον κ. Τσελέντη, θα σας πω γιατί- «που απαγόρευε την ακρόαση του καταδότη, όταν αυτός είχε ή μπορούσε να έχει κάποιο όφελος από την πράξη του›.
Διακόσια χρόνια πριν, το 211α στη γαλλική δικαιοσύνη. Αυτοί είναι οι μάρτυρες του στέμματος.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Στο σημείο αυτό να κάνουμε 5 λεπτά διάλειμμα.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Επαναλαμβάνεται η συνεδρίαση που έχει διακοπεί. Συνεχίζει ο κ. Παρασκευόπουλος την αγόρευσή του.
Δ. ΠΑΡΑΣΚΕΥΟΠΟΥΛΟΣ: Κύριε Πρόεδρε λέγαμε για το 211α. Έλαβε θέση και ο κ. Εισαγγελέας ο οποίος ανέπτυξε την άποψή του, και οι δύο Εισαγγελείς βέβαια και κυρίως ο Αναπληρωτής Εισαγγελέας, ο κ. Μαρκής, αλλά επίσης στην αγόρευσή του προέβαλλε κάποιους ισχυρισμούς νομικούς ο καθηγητής κ. Αναγνωστόπουλος.
Επειδή έλαβε θέση και μάλιστα με σφοδρότατη θα έλεγε κανείς αντιδικία με την από δω πλευρά ο κ. Αναγνωστόπουλος για το πώς ερμηνεύεται ο 211, έψαξα και βρήκα ότι ανάλογη διάταξη προς το άρθρο 211α περιέχει ο ιταλικός κώδικας ποινικής δικονομίας όπως ισχύει και σήμερα. Είναι το άρθρο 192 παρ. 3 του ιταλικού κώδικα ποινικής δικονομίας, το οποίο επιγράφεται «Εκτίμηση αποδείξεων›. Στην παράγραφο 3 ο ιταλικός κώδικας ποινικής δικονομίας έχει μια διάταξη ανάλογη προς το άρθρο 211α διατυπωμένη απλώς από άλλη σκοπιά. Ειδικώς δηλαδή για την απολογία του κατηγορουμένου, πράγμα που δεν κάνει για τα υπόλοιπα αποδεικτικά μέσα, λέει ότι αυτά εκτιμώνται ελευθέρως από το Δικαστήριο, ό,τι δηλαδή και το δικό μας άρθρο 177 του Κ.Ποιν.Δ.
Δε θα είχα καμία αντίρρηση να τα δεχθώ όπως λέει, αλλά βλέπω ότι ξαφνικά ψάχνει τον ιταλικό κώδικα όταν του ανετέθη η υπόθεση αυτή. Δικαίωμά του είναι βεβαίως, κάθε ένας κάνει τη δουλειά του όπως θέλει. Αλλά, προσέξτε, επειδή έχω συνηθίσει στη ζωή μου να λέω αυτό που πρέπει να είναι κανείς και όχι ψευδεπίγραφα ή για λόγους πολιτικής ή τακτικής, πείτε το τακτικής, δεν μπορείς να λες άλλα τη μία κι άλλα την άλλη.
Ακούστε λοιπόν: Έχει κάνει μια ολόκληρη πραγματεία ο κ. Αναγνωστόπουλος, αναφερόμενος καταρχήν σε μία μετάφραση του Αδαμαντίου Κοραή, στο Παρίσι είχε γίνει, ο οποίος λέει τα εξής, για να δούμε και ποια θα πρέπει να είναι ερμηνεία του 211α: «Τινά δικαστήρια συγχωρούν το πταίσμα εις εκείνον όστις φανερώσει τους συναιτίους του. Η συγχώρησις αύτη δύναται να είναι και βλαβερά και ωφέλιμος. Είναι βλαβερά διότι το έθνος δικαιώνει τοιουτοτρόπως την προδοσίαν, την οποίαν μισούν και αυτοί οι κακούργοι. Είναι βλαβερά διότι ολιγώτερον βλάπτουν το έθνος τα αδικήματα της ανδρείας, παρά τα αδικήματα της ανανδρείας, καθ’ όσον η μεν ανδρεία είναι σπάνιος, η δε δειλία είναι κοινοτέρα, διαδίδεται ευκόλως, αυξάνουσα καθ’΄ημέραν. Με ταύτην την συγχώρησιν, το δικαστήριο δείχνει ακόμα την αμηχανίαν του και ο νόμος φανερώνει την ιδίαν αδυναμίαν, επειδή ζητεί βοήθειαν από αυτόν τον παραβάτην του νόμου. Γίνεται εξ εναντίας ωφέλιμος διότι εμποδίζει τα δεινά αδικήματα τα οποία φοβίζουν περισσά τον λαόν, ενόσω αγνοεί τους αιτίους. Ωφελιμότερος ήθελε είστε κατά την γνώμην μου, γενικώς τις νόμος υποσχόμενος συγχώρησιν εις εκείνον από τους συναιτίους, όστις φανερώσει το αδίκημα παρά μερικόν συγχωρήσεως διαλάλημα εις μερικήν τινά περίστασιν, διότι τοιούτος νόμον ήθελεν εμποδίζειν τας ενώσεις και συνωμοσίας των κακούργων φοβίζων καθέναν από τους συναιτίους. Αλλά τί ματαίως αγωνίζομαι να παύσω της συνειδήσεως την ταραχήν την οποίαν αισθάνομαι συγχωρών την προδοσίαν και το ψεύδος εις τους ιερούς νόμους οι οποίοι είναι το σημείον της κοινής πίστεως και το θεμέλιον της ηθικής των ανθρώπων;›
Και παρακάτω λέει ο κ. Αναγνωστόπουλος ο οποίος διετύπωσε τις απόψεις του με σφοδρότητα για το πώς πρέπει να ερμηνεύεται το 211α: «Δύο αιώνες μετά την διατύπωση των παραπάνω σκέψεων από τον Μπεκαρία –αυτό που σας διάβασα είναι μετάφραση από τον Μπεκαρία, την οποία είχε κάνει ο Αδαμάντιος Κοραής το 1823- ο Έλληνας νομοθέτης αποφάσισε να ζητήσει και να ανταμείψει την βοήθεια των παραβατών του Ν. 743/70 περί ναρκωτικών›.
Εδώ κάνω μια παρένθεση: Όταν τον ρώτησα έξω, μου είπε «εκεί είχα μιλήσει για τα ναρκωτικά›. «Τί πάει να πει ναρκωτικά;› του λέω, «το 211 δε λέει αν είναι ναρκωτικά ή αν είναι φόνος ή ληστεία ή βιασμός, το 211 είναι δικονομική διάταξη και ή δέχεσαι ότι δεν πρέπει να λαμβάνονται υπόψη, απαγορευτικώς, όχι οδηγητικώς ως αποδεικτικό μέσο, ή δεν το δέχεσαι›, «όχι› μου λέει. Κι έτσι έψαξα και βρήκα αυτό.
«Εάν το Δικαστήριον πεισθεί ότι ο υπαίτιος τινός των εν άρθρω 3-6 πράξεων οικεία βουλή συνετέλεσε προ της καταδίκης αυτού ουσιωδώς εις την ανακάλυψιν και εξάρθρωσιν της συμμορίας, επιδιδομένης εις διάπραξιν των εν άρθρω 3 και 4 πράξεων, διατάσσει εν τη αποφάσει αυτού την αναστολή εκτελέσεων της καταγνωσθείσης ποινής ασχέτως συνδρομής των όρων 99 και 100 του Ποινικού Κώδικος επί διάστημα 2-20 ετών, εφαρμοζομένων κατά τα λοιπά και εν προκειμένω αναλόγως του άρθρου 101 παρ. 2, 102-104 του Κώδικος›.
Θυμάμαι το εξής χαρακτηριστικά κ. Πρόεδρε, το λέω γιατί καμιά φορά αξίζει τον κόπο να ακούς τί λένε οι κρατούμενοι. Είχα πάει απέναντι στις φυλακές να δω κάποιον πελάτη μου κρατούμενο και του λέω «αυτός ποιος είναι δίπλα;› Μου λέει «είναι 24άρης›. «24 χρονών;› του λέω. «Όχι›, μου λέει, «είναι τρεις φορές ρουφιάνος›. «Δηλαδή τί;› «3Χ8=24, είναι από το άρθρο›. Έχουν δική τους ορολογία, έχουν δικό τους κώδικα δηλαδή. Γιατί το είπε αυτό; Γιατί αυτός, ο δικός μου ο πελάτης, ητιάτο ότι αυτός τον πήρε στο λαιμό του και του έλεγε «θα σε σφάξω› κτλ. Έχουν δικό τους κώδικα, κι εσείς ρωτήσατε, ο κ. Εισαγγελέας νομίζω είπε στον Κονδύλη «πέσ’ μας τί άκουσες›. Σας λέω ότι πολλές φορές έχουν συμβεί τέτοια πράγματα και δε γνωρίζουμε τί ακριβώς γίνεται.
Ας προχωρήσω: «Το άρθρο 8 του Ν.Δ. 743 συμπληρώνει αδιατάρακτη καριέρα 17 ετών και φαίνεται να αποσπά τη γενική επιδοκιμασία›. Αυτό είναι άποψη Αναγνωστόπουλου. Δείγμα της τελευταίας είναι η ενσωμάτωσή του στα νομοσχέδια για τα ναρκωτικά που δόθηκαν πρόσφατα στη δημοσιότητα. Ο «μάρτυς του στέμματος›, ο δράστης δηλαδή που καταδίδει τους συνενόχους του με αντάλλαγμα την ατιμωρησία του είναι θεσμός αγγλοαμερικανικής προελεύσεως.
Προσέξτε κ. Πρόεδρε, γιατί κάποιος του είπε «πληρώνεσαι από τους Αμερικάνους›, αλλά όταν έφτασε στο σημείο αυτό, λέει , για να δείτε τί υπαινίσσεται, πριν γίνει πληρεξούσιος των Αγγλοαμερικάνων: «Η κατηγορούσα αρχή υπόσχεται στον πρόθυμο να συνεργαστεί μαζί της κατηγορούμενο ασυλία για όσα θα καταθέσει. Ο μάρτυς του στέμματος μπορεί έτσι άφοβα να αποκαλύψει γεγονότα που ενοχοποιούν και τον ίδιον, παραιτούμενος από το αντίστοιχο προνόμιό του και η κατηγορούσα αρχή να επιτύχει την καταδίκη των συνενόχων υπερβαίνοντας τις αποδεικτικές δυσχέρειες. Ο θεσμός του μάρτυρος του στέμματος, εναρμονίζεται με τη διαπραγματευτική δομή της αγγλοαμερικανικής δίκης που επιτρέπει τη συναλλαγή μεταξύ αντιπάλων μερών›.
Αυτές είναι οι απόψεις και προχωράει παρακάτω: «Η ένταξή του στα ποινικά ζητήματα στα οποία η ποινική τιμωρία δεν αποτελεί αντικείμενο διαπραγματεύσεων μεταξύ πολιτείας και δράστη, συναντά αντίθετα σοβαρές δυσκολίες. Η αθόρυβη εισαγωγή και η ανενόχλητη ισχύς στο άρθρο 8 είναι γι αυτό εντυπωσιακή και θα πρέπει μάλλον να αποδοθεί «στο ζήλο για την πάταξη των ναρκωτικών› -δεν το πιστεύει αυτό ο Αναγνωστόπουλος, αφού το βάζει σε εισαγωγικά, λέει «μας το λέτε μυθωδώς›-. Το πνεύμα εντόνου καταπολεμήσεως των ναρκωτικών που διακατέχει τη «νομοθεσία και τη νομολογία μας›, όπως και το τιμωρητικό κλίμα στην ευρύτερη κοινή γνώμη, φαίνεται να ευνοούν οποιοδήποτε μέτρο μοιάζει να συμβάλλει στην περιστολή της τρομερής αυτής κοινωνικής μάστιγας›.
Δηλαδή λέει ότι επειδή είναι ναρκωτικά, είναι μάστιγα βεβαίως, κοντεύει να χτυπήσει την πόρτα του καθενός από τους Έλληνες και όλης της Ευρώπης, βεβαίως είναι μάστιγα, αλλά αυτό δεν σημαίνει αξιότιμε κ. Πρόεδρε και κ.κ. Δικαστές, ότι πρέπει να τα πουλήσουμε όλα. Δεν είναι δυνατόν να φέρουμε στη θέση αυτή του χαφιέ, επειδή θα αποκαλύψει κάτι. Θα πιαστεί, υπάρχει τρόπος να πιαστεί, κανείς δε γλιτώνει, ό,τι και να γίνει, δεν υπάρχουν τέλεια εγκλήματα, πώς να το κάνουμε;
«Η επιβράδυνση της οιονεί έμπρακτης μετάνοιας των παραβατών του νόμου για τα ναρκωτικά συμβάλλει λέγουν αποφασιστικά στην καταπολέμηση της σχετικής εγκληματικότητας χωρίς ένδοθεν βοήθεια. Ένδοθεν βοήθεια σημαίνει εκτός από την ανταμοιβή όσων καταδίδουν τους συνενόχους τους, χρησιμοποίηση των λεγόμενων συνωμοτικών μεθόδων, πληροφοριοδότες κλτ. Η βασιμότητα αυτής της μάλλον αστυνομικής παρά δικαιϊκής επιχειρηματολογίας θα εκτιμηθεί παρακάτω›.
Για να μη σας τα διαβάζω όλα κ. Πρόεδρε, λέει ότι «ο ποινικός κώδικας διαπλάθει την μεταμέλεια ως λόγο επιεικούς επιμέτρησης της ποινής και την έμπρακτη μετάνοια ως λόγο εξαλείψεως του αξιοποίνου. Η ουσιώδης συμβολή του μάρτυρος του στέμματος στην ανακάλυψη και εξάρθρωση συμμορίας αμείβεται με την υποχρεωτική αναστολή της εκτελέσεως ποινής για 2-20 χρόνια›.
Παρακάτω: «Ο socius crimnis που μετατρέπεται σε μάρτυρα κατηγορίας των συνενόχων του, απαλλάσσεται από τις κατηγορίες που τον βαρύνουν και επιπλέον δεν διώκεται με βάση τα όσα κατέθεσε για άλλες ενδεχόμενες πράξεις του. Αυτά ταιριάζουν με την διαπραγματευτική μορφή της αγγλοαμερικανικής δίκης και την αρχή της σκοπιμότητας που διέπει τη δίωξη των εγκλημάτων. Οι οργανωτικές βάσεις της ελληνικής ποινικής δίκης είναι ριζικά διαφορετικές.
Σε εμάς βασιλεύει η αρχή της υποχρεωτικής δίωξης των εγκλημάτων. Αντίθετα μάλιστα προς ό,τι ισχύει σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες, η ισχύς της αρχής της νομιμότητας είναι σχεδόν απόλυτη και ο Εισαγγελέας δεν μπορεί να διαφεύγει από το αντικείμενο της ποινικής δίκης. Οι αποκλίσεις υπέρ της αρχής της σκοπιμότητας στη νομοθεσία μας είναι λίγες και μάλλον ασήμαντες. Μόνο δε το άρθρο 45 του Κ.Ποιν.Δ., προβλέπει δυνητική ασυλία του δράστη χάριν της αποκαλύψεως και διώξεων άλλων σημαντικά βαρύτερων πράξεων εις βάρος του. Η συναλλαγή με τον κατηγορούμενο «κάρφωσε τους υπόλοιπους για να γλιτώσεις› -κοιτάξτε τις εκφράσεις πώς είναι καταγεγραμμένες- «είναι εντελώς ξένη προς τη διαδικασία μας.
Ούτε υπάρχει δυνατότητα παροχής ασυλίας ακαταδίωκτου στον μάρτυρα του στέμματος ο οποίος καταθέτει ενοχοποιητικά για τον ίδιο γεγονότα. Οι αξιόποινες πράξεις που τυχόν αποκαλύπτει θα διωχθούν υποχρεωτικά γι αυτό και η ατιμωρησία κατ’ άρθρον 8 του Ν.Δ. 743/70 αφορά μόνο τις εκδικαζόμενες πράξεις του συνεργάσιμου δράστη. Αν αυτός, για να συμβάλει ουσιωδώς στην ανακάλυψη και εξάρθρωση της συμμορίας αποκαλύψει και άλλες αξιόποινες πράξεις, η δίωξή του για τις τελευταίες είναι υποχρεωτική. Πρέπει τέλος να σημειωθεί ότι ο Κ.Ποιν.Δ. δεν επιτρέπει τη μαρτυροποίηση του κατηγορουμένου. Οι ιδιότητες μάρτυρες και κατηγορουμένου είναι ασυμβίβαστες και όποιος έχει καταδικαστεί για την εκδικαζόμενο πράξη δεν μπορεί να καταθέσει ως μάρτυρας›.
Αυτό εις απάντησιν προς τον κ. Εισαγγελέα από την πλευρά του Αναγνωστόπουλου: «Η αίρεση της ουσιαστικής αληθείας κατ’ επίφασιν μόνο ενδιαφέρει, αφού η διαπίστωση της ενοχής του δράστη δεν συνοδεύεται από τιμωρία αλλά από την ατιμωρησία του. Το ποινικό μας σύστημα δεν θα κατέρρεε ασφαλώς από έλλειψη αποτελεσματικότητας χωρίς το άρθρο 8 του Ν.Δ. 743. Προς το παρόν, αποσπασματική εισβολή όμως της αστυνομικής σκοπιμότητας στο Ποινικό μας Δίκαιο, οξειδώνει τις βάσεις του φιλελεύθερου κράτους δικαίου και απειλεί να μετατρέψει την ποινική δικαιοσύνη σε βοηθητικό όργανο της Αστυνομίας›.
Κλείνω εδώ κ. Πρόεδρε. Γιατί τα διάβασα όλα αυτά: Γιατί όταν έγινε η συζήτηση για το άρθρο αυτό, έλαβε θέση και ο ένας Εισαγγελέας και ο άλλος. Ο κ. Μαρκής είπε τις απόψεις του τις νομικές κτλ. Ο κ. Λάμπρου πεταγόταν κάθε λίγο και λιγάκι κι έλεγε «Ορίστε! Νάτος! Στα λέει ο Τσελέντης! Να ο Κονδύλης!› και όταν στο τέλος έκανε την πρότασή του, θυμάστε τί είπε; Είπε ότι θα πρέπει να αμειφθεί ο άνθρωπος αυτός διότι είπε αυτά κτλ.
Δηλαδή προήγαγε ο κ. Εισαγγελέας και μετέτρεψε και βάπτισε την κατάδοση αυτή σε ελαφρυντικό γιατί δεν δέχτηκε ακριβώς έτσι τη λειτουργία, είπε αν θυμάστε «και μόνο γι αυτό που έκανε, χρήζει αμοιβής›. Θα μου πείτε εντάξει, τί να κάνουμε; Αυτό είπε ο κ. Εισαγγελέας κτλ. Κι εμείς παρατηρούμε λοιπόν πώς λειτουργεί η δικαιοσύνη όταν εκπρόσωποι, παράγων είναι και ο κ. Αναγνωστόπουλος και εκπρόσωπος της Πολιτικής Αγωγής, λέει ότι «δεν είναι σωστό αυτό δικαιϊκώς, πρέπει να απορριφθεί, μπήκε από την πίσω πόρτα δηλαδή, μπήκε από την καμινάδα›. Είναι απαράδεκτο αυτό γιατί πράγματι δημιουργούνται προβλήματα τεράστια. Θα μπορούσε αν θέλετε να προτείνει για άλλα πράγματα ελαφρυντικά. Ετίμησε με αυτόν τον τρόπο ακριβώς αυτό τον χαφιεδισμό που σας είπε ο Μπαμπέφ.
Κύριε Πρόεδρε, υπάρχουν και κάποιες άλλες παρατηρήσεις γύρω από το θέμα των serial killers. Εκεί έχω να πω μόνο τούτο: Ότι, όπως πολύ σωστά είπε ο κ. Καρύδης, άλλωστε είναι και ειδικότητά του, η μορφή του serial killer, γιατί ακούστηκε πολλές φορές και αυτό, δεν είναι ατού που μέσα σε 27 χρόνια έχει κάνει 20 ή 22 αν δεν με απατά η μνήμη μου, ανθρωποκτονίες σε επιλεγμένους στόχους, σε επιλεγμένα πρόσωπα. Ο serial killer, θα θυμάστε από την ιστορία του εγκλήματος αν έχετε διαβάσει για τον Ντίλγκερτ, για τον Ρίπελ που σας έλεγα προηγουμένως, είναι αυτός που συνεχώς και αδιαλείπτως σκότωνε χωρίς λόγο, χωρίς τίποτα, δηλαδή με ιδιοτέλεια ή και το πάθος του όπως ωραία σας το ανέπτυξε ο κ. Καρύδης, ή δεν ξέρω ποιους άλλους σκοπούς είχε, τις ανωμαλίες του τις σεξουαλικές ο Ρίπλε, ο άλλος το ίδιο πράγμα κτλ.
Δεν είναι θράσος, δεν είναι πρόκληση να εξισώνεις αυτούς τους ανθρώπους, όσοι είναι απ’ αυτούς, με τους serial killers; Αυτό πιστεύω ότι είναι πρόκληση, είναι απαράδεκτο. Πες ό,τι θέλεις. Να γιατί σας είπα κ. Πρόεδρε, κ.κ. Δικαστές, θάψτε τους, αλλά όχι άψαλτους, δεν είναι δυνατόν να πάνε έτσι. Να σας πω κι ένα παράπονο κ. Πρόεδρε, το είπα και από την αρχή. Από 327 ενστάσεις, έγιναν μόνο δεκτό ένα αίτημα, αυτό του κουβουκλίου. Δεν υπήρχαν ενστάσεις που μπορούσαν να γίνουν δεκτές; Όχι.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Έγιναν κι άλλες.
Δ. ΠΑΡΑΣΚΕΥΟΠΟΥΛΟΣ: Αυτό που λέγαμε με τον κ. Μυλωνά, ο κατηγορούμενος να διαβάζει από μέσα; Κι εγώ αυτό κάνω τώρα, πού να θυμάμαι;
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Ο κ. Μυλωνάς θα τα δει. Και του κ. Τζωρτζάτου ένα σωρό, επίσης έγιναν δεκτά όταν ζητούσατε καμία αναβολή κτλ.
Δ. ΠΑΡΑΣΚΕΥΟΠΟΥΛΟΣ: Κύριε Πρόεδρε, θα κλείσω με δυο λόγια, θέλω να επισημάνω κάτι για την ανθρωποκτονία Μομφεράτου.
Δεν το δεχόμαστε αλλά υπάρχει ένα περιστατικό, θα το αναπτύξουν βέβαια άλλοι, αλλά αυτό μου είχε κάνει εντύπωση απ’ την αρχή. Λέει ο Τσελέντης ο ίδιος στην προανακριτική του κατάθεση, θα τα δείτε, «ήμουν με τον Λουκά και τον Χριστόδουλο στη Βουκουρεσίου, κατεβήκαμε από τη Δεξαμενή 20 μέτρα παρακάτω και περιμέναμε› στη μεν πρώτη κατάθεση την προανακριτική λέει ο Τσελέντης «να μας κάνει νόημα κάποιος› και στη δεύτερη είπε ότι «ήταν μαζί μας και ο Τζωρτζάτος›. Ερωτώ το Δικαστήριό μας: Ο Τζωρτζάτος φέρεται κατηγορούμενος ότι πήρε το αυτοκίνητο το FIAT, ανέκοψε τη φορά και την πορεία του Μομφεράτου και έτσι βρήκαν την ευκαιρία και τον σκότωσαν λέει ο Κουφοντίνας με τον άλλον.
Μια απλή απορία: Είναι δυνατόν κ. Πρόεδρε να είναι εδώ και οι τρεις μαζί και να προλάβω να μπω στο FIAT μέσα; Ποιος να πάει; Αυτός που μπήκε δεν ήταν μαζί τους. Σας ευχαριστώ.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Αύριο είναι η γιορτή της Δικαιοσύνης. Εγώ πάντως θα ανάψω ένα κεράκι για όλους, αυτούς που πιστεύουν και αυτούς που δεν πιστεύουν. Συνεχίζουμε με τον κ. Μυλωνά τη Δευτέρα στις 9 η ώρα. Καλό τριήμερο.