Ποιος είναι αρμόδιος για τις εκκλησιαστικές αρχές των λεγομένων Νέων Χωρών; Το Οικουμενικό Πατριαρχείο ή η Εκκλησία της Ελλάδος;
Το ζήτημα που ανέκυψε εσχάτως, με αφορμή τη σύνταξη και αποστολή προς έγκριση ή ενημέρωση του καταλόγου υποψηφίων για τη θέση του Μητροπολίτη Θεσσαλονίκης, αποτελεί εστία έντασης στις σχέσεις των δύο πλευρών, οι οποίες εκφέρουν τα επιχειρήματά τους ενίοτε εμφανιζόμενες ως διαλλακτικές, και τις τελευταίες ημέρες ως αμετακίνητες στις απόψεις τους.
Ο κ.κ. Βαρθολομαίος δεν επιθυμεί να συνοδεύσει την πατριαρχία του με την απεμπολή των όσων του κληροδότησαν η ιστορία και η παράδοση. H πορεία ένταξης της Τουρκίας δείχνει ότι το Φανάρι μπορεί να ανακτήσει τη λάμψη, και μάλιστα στον φυσικό του χώρο, γι' αυτό και δεν πρόκειται να κάνει ούτε βήμα πίσω από όσα του κληροδότησε ο αοίδιμος Δημήτριος.
Ο Προκαθήμενος της Εκκλησίας της Κωνσταντινούπολης είναι ο Οικουμενικός Πατριάρχης, ο πρώτος τη τάξει των Ορθοδόξων Εκκλησιών, (Β’ Οικουμενική Σύνοδος 381 και Δ’ Οικουμενική Σύνοδος 451, αν ενθυμούμαι καλώς).
Από την άλλη πλευρά, ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών είναι ο Προκαθήμενος μιας από τις πλέον εύρωστες εκκλησίες. Το γεγονός ότι η Εκκλησία της Ελλάδος έχει συμπαγές ποίμνιο και ότι υποστηρίζει οικονομικά τις ιεραποστολές και τις εκκλησίες των Βαλκανίων καθιστά την Αθήνα κομβικό σημείο.
Τι θα γίνει... Ουδείς το γνωρίζει.
Η εκκλησιαστική μου παιδεία είναι μάλλον μικρή. Περιορίζεται στο «Παίδας ευαγείς εν τη καμίνω…», στο «Πιστεύω», τα τροπάρια της Μεγάλης Παρασκευής, στο «Μετά φόβου Θεού, πίστεως και αγάπης προσέλθετε…» και σε κάποια άλλα ερανίσματα. Αλλά τούτο δεν με εμποδίζει να θλίβομαι για τις ίντριγκες, και τους καβγάδες, που τραυματίζουν την του Χριστού Εκκλησία.
Ακουγα για τον οικουμενικό ρόλο της Ορθοδοξίας, που στέκεται πάνω από έθνη και σημαίες, άκουγα για το ελεύθερο, συνοδικό και φιλάδελφο πνεύμα της. Και τώρα βλέπω ότι ο ρόλος της πνίγηκε μέσα στις μικρότητες και τις σκοπιμότητες.
Το λοιπόν, αδελφοί, μην λιθοβολείτε την Εκκλησία, μην συνδαυλίζετε τα πάθη, μην ξεπερνάτε το μέτρο και από τα ουρανομήκη «ωσαννά» φτάνετε στα «σταυρωθήτω».
Ειρήνη ημίν και υμίν.