ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Επαναλαμβάνεται η συνεδρίαση που έχει διακοπεί.
Συνεχίστε τον λόγο μέχρι να τον καταστρέψετε έλεγαν παλιά. Οι παλιοί έλεγαν «πριν καταστρέψω τον λόγο κ. Πρόεδρε›.
Φ. ΡΑΓΚΟΥΣΗΣ: Η εποχή του Αγγελινού, η εποχή του Πουλέα.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Τους θυμάστε.
Φ. ΡΑΓΚΟΥΣΗΣ: Ναι, ήταν η δίκη του Κασόλα η πρώτη που είχα δει και άλλες πολλές τις οποίες κι εσείς μετείχατε αργότερα.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Και τους διαξιφισμούς μεταξύ του μακαρίτη του Πατακιά με μερικούς δικηγόρους.
Φ. ΡΑΓΚΟΥΣΗΣ: Εισαγγελέας τότε σε μία δίκη που ήταν η θανατική ποινή τότε, ίσχυε ακόμα.
ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΑΣ: (εκτός μικροφώνου)
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Εγώ αγωνίστηκα να φύγουν οι θανατικές ποινές με πάρα πολλές παρεμβάσεις.
Β. ΜΑΡΚΗΣ: Δεν παρευρεθήκατε όμως στην εκτέλεση του Λυμπέρη στο Ηράκλειο που ήμουν.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Να μην καταστρέφουμε το λόγο με άλλη έννοια πλέον. Εγώ ποτέ δεν έχω ψηφίσει για τέτοια?.
Φ. ΡΑΓΚΟΥΣΗΣ: ¶λλωστε ο κ. Πρόεδρος έχει αφήσει εποχή εκτός των άλλων και για τις αποφάσεις που έπαιρνε τότε με κείνες τις περίεργες υποθέσεις κατασκοπείας που πήγαιναν οι δημοσιογράφοι – θυμόσαστε – ήταν πρωτοπόρες τότε οι αποφάσεις διότι πήγαιναν οι δημοσιογράφοι να φωτογραφήσουν κάτι ή να πάρουν κάτι κλπ και πήγαιναν με το νόμο περί κατασκοπείας. Έχουμε νόμους αλλά έχουμε και Δικαστές και πολλούς από τους νόμους τους ελέγχεται και ως αντισυνταγματικούς, τους ελέγχεται στην ουσία τους, απομακρυνόσαστε από την εφαρμογή τους πολλές φορές, τους καταργείται σιωπηρώς και έχετε μια ισχυρή νομολογιακή αντίσταση πάνω σε αυτό που δεν σας χτυπάει στην αισθητική σας, που δεν σας χτυπάει στο ένστικτό σας σαν Έλληνα Δικαστή, που δεν σας χτυπάει στις επιταγές που προσπαθούν να περάσουν.
Ίδωμεν όμως γιατί όπως είπαμε ότι η αμεροληψία του Δικαστή είναι ένα μέγεθος το οποία καθημερινά κρίνεται ενώ η αντικειμενική αμεροληψία του εκφράζεται από τη νομιμότητα της συνθέσεως του Δικαστηρίου και της λειτουργίας του. Όλα παίζουν το ρόλο τους αλλά εγώ πιστεύω και ένα Δικαστήριο το οποίο μπορεί παραδείγματος χάρη να φαίνεται σε κάποιον ότι οι επιλογές έγιναν με κάποιο τρόπο ο οποίος δεν ήταν ο ενδεδειγμένος. Έχει με την υποκειμενική αμεροληψία του Δικαστή τις δυνατότητες αυτές.
Θα μπω στον πειρασμό να πω στον κ. Πρόεδρο που είπε για την εκτέλεση του Λυμπέρη. Όποιος έμαθε ή άκουσε τότε πώς προσπαθούσαν να τον στήσουν όρθιο, πώς προσπαθούσαν να τον κρατήσουν όρθιο στην ύστατη αυτή στιγμή που χωρίζεται το γήινο σαρκίο από αυτό που η βιοθεωρία λέει ότι φεύγουμε και πάμε σε αυτή τη μεγάλη και ασυμφιλίωτη με την ιδέα του ανθρώπου σκέψη του θανάτου πάντοτε θα ψηφίζει κατά της θανατικής ποινής. Εμείς την προλάβαμε, δεν εκτελείτο βέβαια τότε. Ο Κασόλας ήταν από τους τελευταίους που εκτελέστηκαν, ο Λυμπέρης ήταν ο τελευταίος. Ήταν ένα αποτρόπαιο έγκλημα και βέβαια κατά το φυσικό δίκαιο δεν μπορείς να παίρνεις κάτι το οποίο δεν δίνεις.
Είπαμε ότι η βία επιτρέπεται όταν είναι θεσμοθετημένη και έλλογη. Το θεσμοθετημένο και έλλογο υποστηρίζω πάντοτε και το υποστηρίζω και σήμερα καταθέτοντας αυτή την αναφορά μου δεν το προσδιορίζει καθένας αλλά ο πανάρχαιος φυσικός νόμος που μας δίνει το δικαίωμα να στεκόμαστε απέναντι στην βία η οποία επιχειρείται στα δικαιώματά μας, στις οικογένειές μας, στις αξίες μας, στον κόσμο που επιλέγουμε εμείς να μεγαλώσουμε τα παιδιά μας.
Αναλύοντας εν ολίγοις το θέμα του πολιτικού εγκλήματος για το οποίο η σύνθεση της Έδρας μου είναι γνωστή και έτσι πιστεύω το να κομίσω κάποιες θεωρίες και αναλύσεις θα κόμιζα γλαύκα σε ανθρώπους οι οποίοι με την δυνατότητα την οποία έχουν, έχουν ερευνήσει αυτά τα θέματα και υπερασπιστικά μόνο λέω το εξής: πάντοτε πίστευα στο λεγόμενο υποκειμενικό κριτήριο του εγκλήματος. Η θεωρία το θέλει να είναι το πολιτικό έγκλημα μικτό ή να έχει αντικειμενικό κριτήριο.
Όταν δηλαδή βάλλουμε κατά των θεσμών της πολιτείας ή κατά της ίδιας της πολιτείας το χαρακτηρίζουμε πολιτικό το έγκλημα ενώ όταν τα κίνητρά μας είναι μεν πολιτικά τότε σε αυτή την περίπτωση τίθεται σαν μέσο προστασίας όχι της έννομης τάξης αλλά σαν μέσο προστασίας των κρατούντων, αυτό είναι το εύκολο, να δικάζουν ανθρώπους οι οποίοι πράγματι διέπραξαν πολιτικά εγκλήματα, πολιτικά αδικήματα που ταιριάζει καλύτερα – πιο κομψός μου φαίνεται ο όρος αυτός – να τα θεωρούν ότι δεν εμπίπτουν στην διαδικασία των πολιτικών εγκλημάτων.
Έτσι λοιπόν όταν φονεύεται ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας είναι ένα πολιτικό έγκλημα, όταν φονεύεται ένας εκπρόσωπος μίας τάξης που έχουμε πολιτικά κίνητρα αφού τα διατυπώνουμε και μάλιστα σε ανύποπτο χρόνο όχι με την έννοια της απολογίας και της ομολογίας αλλά με την έννοια της προκήρυξης και λέμε γιατί χτυπήσαμε τον συγκεκριμένο τότε σε αυτή την περίπτωση δεν είναι πολιτικό έγκλημα. Αυτή είναι η τακτική μας, είναι η πολιτική μας, είναι η άμυνα του κράτους απέναντι στο αυταπόδεικτο. Γιατί εάν ένας άνθρωπος βγάζει μία προκήρυξη που λέει γιατί χτύπησε και όταν συλλαμβάνεται – παραδίδεται τότε αναλαμβάνει την πολιτική ευθύνη αυτών των πράξεων τότε πώς μπορούμε να αμφισβητήσουμε ότι το κριτήριό του, το κίνητρό του όχι υπό την έννοιας της υπάρξεως στην αντικειμενική υπόσταση αλλά με το θέμα της εξατομικεύσεως της ποινής κατ’ άρθρο 79 δεν ήταν πολιτικό το κίνητρό του.
Είναι τόσο πολύ ευμετάβλητα τα μεγέθη αυτά, τόσο πολύ παίζουν μέσα που θα έπρεπε να είμαστε πάρα πολύ προσεκτικοί και να αποκρούουμε αυτές τις δήθεν προστασίες που μας επιβάλλουν με δήθεν συμβάσεις οι οποίες προέρχονται από μας ενώ στην ουσία ουδεμία σχέση έχουμε ως προς την σύνταξή τους και την απονομή τους.
Εγώ έμεινα πραγματικά έκθαμβος όταν διάβασα ότι το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο με απόφασή του καταδίκασε την καινούρια σύμβαση περί εκδόσεως την οποία υπέγραψε η Ευρωπαϊκή Ένωση, δίκη Φιλιππινέζας η Ευρώπη μας, η Ευρώπη του πολιτισμού μας, η Ευρώπη η δικιά μας με τις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής και εκεί πλέον έχουμε θέματα εκδόσεως κατά έναν τέτοιο τρόπο που σταματάει το μυαλό του ανθρώπου και λέμε σε ποια κοινωνία ζούμε, μας υποκαθιστά και τον Δικαστή μας ο Διευθυντής της Αστυνομίας, ποια είναι τα μέτρα, ποια είναι και τα αντίμετρα.
Όσο συμβάσεις τέτοιες ψηφίζονται με την απουσία του Κοινοβουλίου, όσο προσπαθούν να μας συρρικνώσουν και να μας εξαφανίσουν τις αξίες μας και τα δικαιώματά μας τότε ο κοινωνικός ρόλος οποιασδήποτε 17Ν θα παρίσταται πάντοτε ολοζώντανος στην μνήμη όχι μόνο αυτών οι οποίοι έπραξαν αλλά και όσων εκείνων έρχονται και λένε γιατί έπραξαν κατ’ αυτόν τον τρόπο.
Δικαιολογίες πάνω στα θέματα αυτά θα μου πείτε υπάρχουν; Ναι, όταν βλέπω συγκεντρώσεις των 3.000-4.000 ατόμων πάνω στα δικαιώματα των μελών της 17Ν, πάνω στα δικαιώματα των κρατουμένων, πάνω στις θέσεις τους για το πολιτικό έγκλημα και όταν βλέπω την διαστρωμάτωση αυτή των ανθρώπων με μικρά παιδιά, ανθρώπους οι οποίοι έρχονται εδώ και καταθέτουν σαν μάρτυρες, ανθρώπους οι οποίοι δεν φοβούνται την Αστυνομία παίρνω θάρρος, υψώνω την φωνή μου, υπερασπίζομαι τους ανθρώπους αυτούς έτσι όπως μπορώ με τις μικρές δυνάμεις και ζητάω και από σας να στηρίξετε την προσπάθειά μου αυτή όσο μπορείτε γιατί είμαι σίγουρος ότι θέλετε.
Εξοβελίσαμε το κίνητρο, το θάψαμε και τίθεται ένα απλοϊκό παράδειγμα. Ζητάω από τον κ. Κουφοντίνα να μου δώσει το λάβαρο της 17Ν. Το βάζω στους ώμους μου και του ζητάω εμπιστευτικά εντελώς «σε παρακαλώ πολύ δώσε μου και το παραδοσιακό 45αρι της 17Ν›. Πείθεται ή δεν πείθεται όποιος να είναι, μην βάλετε το όνομα συγκεκριμένο, βάλτε τον κ. Σάββα Ξηρό, βάλτε όποιον θέλετε?..
ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΑΣ: (εκτός μικροφώνου)
Φ. ΡΑΓΚΟΥΣΗΣ: Δεν τον υπερασπίζομαι εγώ.
ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΑΣ: (εκτός μικροφώνου)
Φ. ΡΑΓΚΟΥΣΗΣ: Δεν ξέρω αν θα μου τα δώσει. Σε μια διακοπή θα του το πω και θα δω.
(Διαλογικές συζητήσεις)
Φ. ΡΑΓΚΟΥΣΗΣ: Ακούστε την εξέλιξη. Μην σπεύδετε να υιοθετήσετε?..
ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΑΣ: (εκτός μικροφώνου)
Δ. ΚΟΥΦΟΝΤΙΝΑΣ: (εκτός μικροφώνου)
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Είπε ένα κλέφτικο τραγούδι. Πρέπει να κρεμιέται το όπλο, δεν παραδίδεται αλλά κρεμιέται μόνο στο Δικαστήριο για να το βλέπουν οι Δικαστές να βγάζουν αποφάσεις. Αυτό είπε.
ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΑΣ: (εκτός μικροφώνου) Αυτό είναι δημοτικό που είπατε;
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Κλέφτικο τραγούδι είναι.
ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΑΣ: (εκτός μικροφώνου) Κύριε Κουφοντίνα, το εννοείτε αυτό.
Δ. ΚΟΥΦΟΝΤΙΝΑΣ: (εκτός μικροφώνου) Έχετε μία αγωνία?..
ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΑΣ: (εκτός μικροφώνου) ?. Αγωνιώ.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Είπαμε ότι αυτά τους βάζουμε μπόλικο γράσο, τα τυλίγουμε ένα χέρι νάιλον, δεύτερο, τρίτο, τέταρτο, πέμπτο, τα θάβουμε και όταν μας χρειαστεί θα τα ξαναβγάλουμε. Δεν το είπαμε;
ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΑΣ: (εκτός μικροφώνου) Του ξεφεύγει τίποτα του κ. Κουφοντίνα;
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Δεν τον αφήνω εγώ να του ξεφεύγει του κατηγορούμενου, τον προστατεύω. Ο Πρόεδρος πρέπει το δικαίωμα σιωπής να το διαφυλάσσει, επομένως πρέπει να τον προστατεύω εγώ. Κύριε Ραγκούση, ελάτε γιατί δίνετε ευκαιρία τώρα μην ξεφύγει τίποτα.
ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΑΣ: (εκτός μικροφώνου)?. σχήμα λόγου.
Φ. ΡΑΓΚΟΥΣΗΣ: Σχήμα λόγου γιατί δεν ξέρω πού είναι το παραδοσιακό 45άρι της 17Ν προσωπικά και δεν ξέρω και πού είναι το λάβαρο της 17Ν προσωπικά. Εάν έπεφταν ποτέ στα χέρια μου φυσικά και δεν θα τα παρέδιδα στην έννοια της εξουσίας. Είναι μία ιστορία του ελληνικού λαού και όταν θα φτάναμε σε μια καταξίωση πλέον από τον ιστορικό να καταγράψει έτσι τις καταστάσεις αυτές θα τα παρέδιδα όπου δει.
Είναι στοιχεία του πολιτισμού μας, είναι μία δράση η οποία πολλούς τους κάνει υπερήφανους, ιδιαίτερα τους κατηγορουμένους που αποδέχονται στην συμμετοχή τους στην 17Ν και δεν ήμουν εκείνος ο οποίος πίστεψα ποτέ ότι θα πρέπει αυτά τα πράγματα να παραδίδονται, δεν πίστεψα ποτέ στον 2928 τις σκοπιμότητές τους και στην κατάντια που προσπαθεί να επιβάλλει ορισμένες φορές με τις συγκεκριμένες διατάξεις έτσι όπως ασκήθηκε. Μην ξεχνάτε ότι υπερασπίζομαι έναν άνθρωπο ο οποίος δέχθηκε μία βίαιη επίθεση από το κράτος στην πιο δύσκολη στιγμή της ζωής τους, όταν έδινε τον πόλεμο για τη ζωή, όταν έδινε τον πόλεμο αυτό.
Θα μου πείτε «ναι, αλλά αφαίρεσε ζωές›. Ωραία, αν φτάσουμε σε αυτό το επίπεδο να θέλουμε εμείς να αφαιρούμε ζωές επειδή αφήρεσε άλλες και όχι να περνάμε μέσα από διαδικασίες δημοκρατικές που σημαίνει απονομή δικαιοσύνης τότε το συζητάμε όλο αλλά τότε η ύπαρξή τους είναι ακόμα πιο έντονη και οι απαιτήσεις μας ακόμα πιο πολλές από την ένοπλη αντικρατική πάλη.
Ας μου το δώσει ο Σάββας με τον οποίο έχουμε αναπτύξει και μία φιλία όλο αυτόν τον καιρό. Ας αφήσουμε τον κ. Κουφοντίνα ήσυχο με τα προβλήματά του και την ευθύνη την οποία ανέλαβε και ζητάω από τον Σάββα να μου δώσει το παραδοσιακό 45αρι και το παραδοσιακό λάβαρο της 17Ν. Τι αξία έχει ένα λάβαρο και ένα 45αρι ποτέ δεν κατάλαβα. Οι προκηρύξεις, ο τρόπος με τον οποίο ενήργησαν, η πρόθεση να περάσουν όπως πέρασαν με το σκληρό αυτό πεδίο της ανωνυμίας στην επωνυμία και να αντέξουν όσα άντεξαν είναι η καλύτερη επιχειρησιακή πράξη της 17Ν. Όταν πέρασαν από την ανωνυμία στην επωνυμία, όταν άντεξαν όρθιοι, με ψηλά το κεφάλι αυτή την βίαιη επίθεση που τους έγινε τότε σε αυτήν την πορεία και σε αυτή τη θέση φτάσαμε να λέμε ότι αξίζει κάτι και αξίζει να ασχοληθούμε με αυτή την περίπτωση. Εκείνο είναι που έχει σημασία και όχι το 45αρι και τα λάβαρα. Αυτά είναι φθαρτά. Εκείνα τα οποία μένουν και είναι άφθαρτες είναι οι ιδέες. Αυτές πρέπει να περισυλλέξετε κ. Εισαγγελέα και αυτές πρέπει να κρατήσετε σαν παρακαταθήκη της εξαιρετικής εύνοιας της ειμαρμένης να ανεβείτε στην Έδρα αυτή και να δικάσετε την υπόθεση αυτή, να εισηγηθείτε μάλλον στηρίζοντας την ποινική αγωγή.
Εάν λοιπόν μου δώσει αυτά βάζω το λάβαρο στον ώμο μου, έχω το 45αρι στο χέρι μου και λίγο πιο πέρα από το σπίτι μου μένει ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Την ώρα που βγαίνει έξω ο Πρόεδρος τον πλησιάζω με το 45αρι αυτό και του λέω «άτιμε μου έφαγες αυτό το οικοπεδάκι, σαν Πρόεδρος της Δημοκρατίας μίλησες εκεί με τους Δικαστές› κλπ και τον σκοτώνω. Έχω και το λάβαρο, έχω και το 45αρι τον σκοτώνω. Σκοτώνω τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας κατά την άσκηση των καθηκόντων του και βέβαια δεν είναι πολιτικό έγκλημα. Το πολιτικό έγκλημα εξαρτάται και η ουσία της πράξεως από το κίνητρο και το τι επιδιώκεις.
Η έρευνα του κινήτρου δεν γίνεται από τον δικαστή, αλλά μόνο κατά το μέτρο το οποίο του προκύπτει. Αντίθεση ως προς τον προβαλλόμενο ισχυρισμό βασιμότητος ή όχι. Δεν λέει εξ υπ’ αρχής ότι αυτό δεν είναι πολιτικό έγκλημα, επειδή δέχομαι την αντικειμενική θεωρία, ή επειδή η σύμβαση λέει αυτό. Ελέγχω την αξιοπιστία του κινήτρου. Αλλά ξεκινάω με μια βάση. Ξεκινάω με έναν κοινωνικό ορισμό, ξεκινάω με μια θέση δικαστική. Ξεκινάω με μια παρεμπίπτουσα απόφαση. Έλα εδώ κύριε, εσύ λες ότι έχεις πολιτικά κίνητρα, τι αηδίες είναι αυτές; Εσύ έκανες αυτό. Γιατί; Γιατί έκανα ληστείες, έκανα το άλλο. Όμως το ελέγχω το κίνητρο. Δεν του λέω δεν είναι πολιτικό το έγκλημα, άρα το κίνητρό σου εντάσσεται σ’ αυτό που λέγεται, έγκλημα του κοινού ποινικού δικαίου.
Εκτός εάν ισχύουν αυτό που λέει η θεωρητική. Ότι το μεν έγκλημα του κοινού ποινικού δικαίου, που σημαίνει οπισθοδρόμηση το αποδέχεται πιο εύκολα η πολιτεία. Ενώ το άλλο έγκλημα το πολιτικό που στοχεύει στην εκβίαση της ιστορίας, πάνω σε άλλες κοινωνικές ιδιαιτερότητες, πιέζει τα πράγματα προς μια κατεύθυνση, πρέπει να το εξοβελίσουμε και να μην ο αντιμετωπίσουμε ποτέ.
Μέσα μας αναδύεται βέβαια και η τρίτη θεωρία, του μικτού εγκλήματος, το οποίο χωρίζεται στις ιδιαίτερες περιπτώσεις, δηλαδή μπορεί να είναι και κατά της εξουσίας, αλλά εάν η όλη δράση, η όλη προσπάθεια συνδέεται λόγω της μακρόχρονης άσκησης με μια θέση η οποία έχει πολιτικά κίνητρα, τότε ελέγχουμε αυτές τις μορφές.
Εάν η δράση της 17Ν επί 25 χρόνια δεν ήταν μακρόχρονη, δεν είχε στόχους πολιτικούς, δεν είχε θέσεις πολιτικές, δεν εξωτερίκευε θέσεις πολιτικές, δεν επιβεβαιώθηκαν οι θέσεις αυτές, από δυο κατηγορουμένους όπως είναι ο κ. Σάββας Ξηρός και όπως ο Δημήτριος Κουφοντίνας, ο ένας μάλιστα δέχεται και φυσικές αυτουργίες και όχι μόνο την πολιτική ευθύνη, τότε σ’ αυτές τις περιπτώσεις ποιο είναι το σύνθετο έγκλημα, ποιο είναι το μικτό έγκλημα;
Γιατί σύνθετο είναι, όταν πλήττομε την εξουσία, αλλά με κοινού ποινικού δικαίου αδικήματα. Δεν έχω στάση, έχω όμως άλλα εγκλήματα. Εάν πάμε και στο συναφές, τότε είναι τα επ’ ευκαιρία των πραττομένων αδικήματα, επ’ ευκαιρία ενός πολιτικού σκοπού, βρίσκομαι μέσα στο κέντρο μιας διαδηλώσεως, βρίσκομαι στο κέντρο μιας παραταξιακής πάλης, βρίσκομαι στο κέντρο διεκδικήσεως, θεμάτων τα οποία με απασχολούν και προσπαθώ να ισοπεδώσω κάποιες αντικρουόμενες συνθήκες, είτε είναι από δυνάμεις καταστολής, είτε από ανθρώπους οι οποίοι προσπαθούν να επιβάλουν με φασιστικά πρότυπα, κάποιους θεσμούς και να μου τους εξοβελίσουν τους θεσμούς αυτούς, μάχομαι και μπορεί να προκαλέσω ορισμένα θέματα.
Για το όνομα του Θεού, εδώ αναγνωριστήκανε, μη ταπεινά ελατήρια στην υπόθεση εκρήξεων. Και ήρθε τότε το Τριμελές Εφετείο δεν θυμάμαι αν ήταν το ΜΟΕ, σε μια περίπτωση ενός άλλου ο οποίος χαρακτηρίστηκε και αυτός αγωνιστής και είπανε μέσα, ότι αυτός που έβαζε βόμβες δεν έχει ταπεινά ελατήρια. Εμείς είπαμε ότι δεν δεχόμαστε τα ελαφρυντικά, αλλά προχώρησε?στην υπόθεση του Τεμπονέρα, εκεί το Μικτό Ορκωτό Εφετείο Λάρισας, είπε ότι, κανένα από τα ελαφρυντικά δεν ζύγιασε του άρθρου 84 και είπε, γινόντουσαν καταλήψεις, γινόντουσαν αυτά τα πράγματα, έχουμε το ελαφρυντικό αυτό που λέμε της φορτίσεως, ότι έδρασε κάτω από μια πολιτική πίεση, όταν μέσα στην βουλή βριζόντουσαν οι αρχηγοί και έλεγε ο ένας, καλά κάνουν, έλεγε ο ένας καλά δεν κάνουν, μεταφέρανε αυτή την πολιτική πίεση αυτή την συναισθηματική φόρτιση μέσα στο κόσμο αυτόν, ο κόσμος πυρακτώθηκε κάτω απ’ αυτές τις θέσεις και σκότωσε ο ένας τον άλλον, με πρόθεση, γιατί έτσι ήταν, δεν ήταν εξ αμελείας, τον χτύπησε με δύναμη με το απομεινάρι της καρέκλας το μεταλλικό στέλεχος και σκότωσε με το σίδερο αυτόν τον άνθρωπο.
Εκεί λοιπόν μπήκε μέσα η έννοια αυτή. Μπήκε η έννοια του ελαφρυντικού. Δεν απομονώσαμε το πολιτικό έγκλημα, του δώσαμε μια άλλη μορφή. Προσπαθήσαμε να το παντρέψουμε, έχοντας μια κοινωνική επένδυση διαφορετική. Και μου θυμίζει λίγο το ότι, πιάνει ένας μια πέτρα και σκοτώνει την γυναίκα του επειδή την βρήκε κάπου, κι αυτό λέτε πολλές φορές ότι είναι ανθρωποκτονία εκ προθέσεως με ήρεμη ψυχική συνείδηση και επειδή ξεκινάει ένας από την Κρήτη, μαζεύοντας τα μαχαίρια ή τα κουμπούρια, ή από άλλο σημείο της Ελλάδος, ή οποιοσδήποτε άνθρωπος, επειδή του έχουν βιάσει τη κόρη, ή το παιδί του κλπ και φθάνει με ήρεμη ψυχική διάθεση και αποφασίζει να τον σκοτώσει, όπου υπάρχει κοινωνική επένδυση τότε λέμε ότι αυτό το πράγμα είναι βρασμός ψυχικής ορμής, έτσι ασκούνται όλες οι διώξεις με ήρεμη ψυχική διάθεση και δεν δεχόμεθα την ουσία, να πούμε, όχι, βρασμός είναι εκείνος όταν είναι με ήρεμη ψυχική διάθεση. Έτσι και το πολιτικό έγκλημα φοβόμαστε άραγε να το πούμε; Τι θα πει θεωρία του μικτού. Τι θα πει αν είναι θεωρία του κινήτρου;
Μα το κίνητρο με την έννοια του 79 δεν θα το εξετάσουμε καθόλου; Δεν θα βρείτε εκεί στοιχεία πολιτικής δράσης; Δεν θα βρείτε στοιχεία πολιτικού εγκλήματος; Μέσα απ’ αυτές τις διαδικασίες λοιπόν η έννοια του πολιτικού εγκλήματος αναφύεται. Και μέσα στην έννοια αυτή είναι το κορυφαίο ζήτημα. Σημαίνει ότι θα τύχουν μιας διαφορετικής μεταχείρισης; Δε το ξέρω. Αυτό είναι θέμα δικό σας. Στην επιμέτρηση της ποινής. Δεν λέει κανένας ότι δεν επιβάλλονται ισόβια, αν το έγκλημα είναι πολιτικό. Δεν λέει κανένας ότι κατά τον Κώδικα θα έχουν μια διαφορετική σωφρονιστική μεταχείριση.
Μπορεί βέβαια σαν πολιτικό έγκλημα να μνηστευθεί, αυτό είναι θέση της πολιτείας, δεν είναι της δικαιοσύνης. Η δικαιοσύνη δεν δρα κάτω από σκοπιμότητες. Μην αρχίσουμε τώρα να λέμε ότι τώρα που μπήκανε νόμοι, οι οποίοι περιορίζουν τα ισόβια σε δεκαέξι χρόνια και αυτά τα οποία λέει ο κόσμος και ο κοσμάκης και δεν τα δεχόμεθα εμείς που σας ξέρουμε, ότι ξέρετε τώρα θα μπαίνουν τα ισόβια πιο εύκολα. Δεν υποστηρίζει κανείς τέτοια πράγματα. Ούτε τέτοιες σκοπιμότητες προς Θεού από τη δικαιοσύνη.
Δηλαδή το εάν δοθεί μια αμνηστία, επειδή στην προσπάθεια της έννομης κοινωνικής ειρήνης, όταν αυτοί οι άνθρωποι παύσουν κατά το λεγόμενο, να αποτελούν εστίες επικίνδυνες, όταν το 1981 αναγνωρίστηκε η Εθνική Αντίσταση, όταν γίνανε άλλα πράγματα και αλλάξανε κάποια πράγματα. Αυτοί οι άνθρωποι δεν πρέπει να έχουν πολιτικό έγκλημα; Μα τότε δεν έχει καμία αξία. Ξέρετε πόσο εύκολα μπορούν να ανατρέψουν τα πάντα. Όμως δεν μιλάμε, δεν βλέπουμε τίποτα παραπέρα απ’ αυτό που έχουμε μπροστά μας. Ένα Δικαστήριο, ένα Τριμελές Εφετείο Κακουργημάτων, το οποίο δικάζει με τις διατάξεις του 2928, το οποίο θα επιβάλει, ή μπορεί να επιβάλει ισόβια, και το οποίο δεν μπορεί να έρθει κάτω από άλλες σκοπιμότητες, ποιας ποινικής μεταχειρίσεως θα έχει; Όμως μπορεί να πράξει κατά το δοκούν, για να βοηθήσει έναν απειλούμενο κίνδυνο, ο οποίος σήμερα γίνεται έντονος, ένας άνθρωπος ο οποίος πραγματικά μπορεί να παραδοθεί σε κάποιους άλλους, να δικαστεί από κάποιους άλλους, χωρίς ποτέ να ξέρουμε αν θα ξαναγυρίσει πίσω.
Υπάρχει αυτό το σοβαρό ενδεχόμενο που πρέπει να το αντιμετωπίσετε; Βεβαίως. Όταν λέω την εξατομίκευση της ποινής όταν λέω την προστασία του κατηγορουμένου, τι στην ουσία είναι αυτό το 179 που επιτάσσει να έχετε όλα τα στοιχεία της προσωπικότητάς του; Μήπως εξετάζοντας τις δόλιες προθέσεις του, τα άδολα συναισθήματά του, αν είχαν αλτρουιστικά ή όχι αισθήματα, αν ήταν στυγνός δολοφόνος, προσπαθείτε να του εξασφαλίσετε τι; Μια δίκαιη δίκη, απροσωπόληπτη, μια δίκαιη δίκη η οποία θα μπορέσει να την απολαύσει, με όλα τα ενδεχόμενα των ισοβίων και όλα τα ενδεχόμενα να περάσει την υπόλοιπη ζωή στη φυλακή. Αυτό δεν είναι κάτι που πρέπει να το εξασφαλίσετε;
Μπορούμε να πιστεύουμε ότι μετά την απόφασή σας, κάποιοι άλλοι, που έχουν ψηφίσει κάποιες άλλες συνθήκες, δεν θα τους πάρουν, χωρίς να αντιμετωπίσουν καν τον δεύτερο βαθμό; Είναι δεδομένο ότι αυτό το πράγμα δεν μπορεί να γίνει. Πόσα πολλά έχουν ανατραπεί; Από την στιγμή που περάσανε διατάξεις, αξιότιμοι κ. Δικαστές, που μιλάνε για προσωρινή παράδοση, υπάρχει κανένας μέσα στα ελληνικά πράγματα που να πιστεύει ότι δεν θα ζητήσουν, με απληστία, με μια διάθεση εκδικητικότητας, με μια διάθεση παραδειγματισμού, κάποιους από τους δικούς μας έλληνες πολίτες, άσχετα εάν ήταν παραβάτες, άσχετα εάν θέλετε να τους δικάσετε, άσχετα εάν τους θεωρείτε επικίνδυνους, να πάνε κάπου αλλού, να δικαστούν από άλλους, από ξένους, ξένους από την ελληνική νοοτροπία. Και υπηρετούμε το Σύνταγμα, υπηρετούμε τον έλληνα δικαστή και το Σύνταγμα, όταν μπορούμε να δεχθούμε ότι υπάρχει έστω και μια πιθανότητα.
Εκλιπαρώ; Όχι. Ποτέ ο Σάββας Ξηρός δεν μου έδωσε τέτοιο δικαίωμα. Ο Ξηρός ήταν σε όλες τις συζητήσεις, όταν μου ζήτησε να διαλυθούν και κάποιες άλλες ανοησίες που ακούστηκαν, ότι ήρθα, έκανα κλπ. Ήρθα με ένα συγκεκριμένο ρόλο. Να θέσω το θέμα του ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟΥ, ελέγχοντάς το κατ’ ουσίαν. Γι’ αυτό με φώναξε τότε, γι’ αυτό είχα αντιρρήσεις, πώς πάω τέτοια ώρα, τι να παραστήσω; Ουρανοκατέβατος ακούστηκε. Αλεξιπτωτιστής και αυτό ακούστηκε. Τι να πω;
Δεν προσβάλω τους συναδέλφους μου, που έξι, επτά μήνες τώρα δίνουν ένα τιτάνιο αγώνα, τι πας να παραστήσεις εκεί; Τον Δικαστή μου, τον Πρόεδρό μου, τους Εισαγγελείς μου, την έδρα ολόκληρη που τους ξέρω και με ξέρουν, δεν τους προσβάλεις; Πώς παίρνεις το λόγο; Πώς παίρνεις το λόγο και υψώνεις την φωνή, όταν απουσιάζεις έξι μήνες από κοντά τους; Μπορεί η ζωντανή διαδικασία, να αναπληρώσει τα ξερά γράμματα;
Το έκανα για έναν και μόνο λόγο. Για να μπορέσω να καταδείξω, παρέα μ’ αυτό τον άνθρωπο, μαζί με αυτά τα κομμάτια που του μείνανε, ότι ο ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟΣ είναι η ντροπή του πολιτισμού μας. Είναι η ντροπή μας. Είναι κάτι για το οποίο θα λογοδοτήσουμε κάποτε. Και είναι κάτι το οποίο η έννομη τάξη, ντρέπεται, αυτός είναι ο πραγματικός κίνδυνος όχι η 17Ν. Όταν φθάνουν κρατικοί λειτουργοί και λειτουργούν κατ’ αυτό τον τρόπο, όπως θα σας αποδείξουμε αύριο, όταν έρχονται και δρουν με μια ενέργεια τέτοια, χωρίς να έχουν ιερό και όσιο, όταν βάζουν στον άνθρωπο αυτό ουσίες μέσα, για να μπορέσουν να εκβιάσουν την θέλησή του, είναι κάτι το οποίο είναι μακριά, όχι μόνο από το νομικό κόσμο, όχι μακριά από μια ποινική απαξία και αξιολόγηση που πρέπει να γίνει, αλλά είναι μακριά από κάθε έννοια ανθρωπισμού.
Υπηρετείται αυτός ο ρόλος από κάποιους ανθρώπους, που πιστεύουν ότι έναντι της εξαρθρώσεως της τρομοκρατίας, μπορούμε να κάνουμε τα πάντα. Και έλεγε τότε ένας Εισαγγελέας, όλοι οι Εισαγγελείς τίμησαν το ρόλο τους, ο κ. Δημόπουλος, ότι η έρευνα της αλήθειας δεν πρέπει να γίνεται έναντι παντός τιμήματος. Είναι αυτός που με την εγκύκλιό του είπε, μη πυροβολείτε ποτέ αυτόν που πάει να φύγει και τρέχει, ακόμα και αν είναι δραπέτης, ποτέ στην πλάτη, γιατί το δικαίωμα στην ζωή και την ελευθερία, είναι μεγάλο και απαραβίαστο.
Ο Ραγκούσης τα λέει αυτά, ή η δικαιοσύνη μας; Ο Ραγκούσης δεν τα θυμίζει καν, γιατί τα ξέρετε. Έχει όμως το παράπονο, αν δεν τα εφαρμόσετε. Γιατί πέρα από σας, και πάνω από σας, και μακριά από μένα, κάτι αφορισμοί αν είσαστε αστική ή όχι δικαιοσύνη. Περιμένω την δικαιοσύνη μου. Περιμένω τον δικαστή μου. Χωρίς να πιέσω, χωρίς να εκβιάσω. Και ιδιαίτερα σε κρίσιμα σημεία, της αντίστασης και της αμφισβήτησης.
Τι σημαίνει προσωρινή παράδοση; Πού βρέθηκε αυτή η κατάντια του νομικού μας πολιτισμού, να υπογράφεται σε σύμβαση που δεν πέρασε από την βουλή και να λέει ότι όταν δικαστεί ένας κατηγορούμενος, χωρίς να υπάρξει δεύτερος βαθμός, μπορεί να ζητηθεί από ένα κράτος και μπορεί να ζητηθεί από το κράτος το αιτούν, χωρίς να του δίνει καν στοιχεία να τα ελέγξει. Γιατί ακούστε; Γιατί φοβάται λέει, μήπως τα στοιχεία αυτά τα οποία θα παραδώσει, θα αλλοιωθούν, ή θα εξαφανιστούν. Να πάει να δικαστεί εκεί και όταν με το καλό δικαστεί, θα γυρίσει πάλι εδώ, να εκτίσει την ποινή του.
Ναι αλλά εμάς για να μας δώσουν έναν ο οποίος κατηγορείται για δυο φόνους, όπως είχα την περίπτωση Κράμπη – Κράλλη, ζητήσανε μέχρι και αν είναι στην ελληνική επικράτεια το Χαλάνδρι και πού είναι το Χαλάνδρι και που έγινε το έγκλημα και έφτασε ένας εκλεκτός εισαγγελέας, ένα κόσμημα ο κ. Καφίρης, πραγματικά να εξαγριωθεί, σαν Προϊστάμενος Εισαγγελέας Εκδόσεων με αυτά που του ζητούσαμε.
Και τώρα προσέξτε την διατύπωση της Συμβάσεως, έτσι όπως την θυμάμαι. Δεν χρειάζεται λέει να μην προβλέπεται θανατική ποινή, χρειάζεται να δεσμεύεται το κράτος, ότι δεν θα την επιβάλλει, μακάρι, δεν λέει αυτό, όχι ως προς την επιβολή της, μακάρι κ. Πρόεδρε μ’ όλο το σεβασμό που σας έχω, να την εκτελέσει. Δηλαδή, μπορείς να την απαγγείλεις, μπορείς να του την επιβάλεις, αλλά μην την εκτελέσεις. Τώρα ποιος ξέρει σε ποια των παλαιοτέρων των υποδημάτων του ο πλανητάρχης έγραψε τον ΟΗΕ, έγραψε τους Διεθνείς Κανονισμούς, έγραψε κάθε ηθική, αυτοκτόνησαν άνθρωποι της κυβερνήσεως Μπλερ, για τα ψέματα που λέγανε, σκεφθείτε πόσα εχέγγυα μπορούμε να έχουμε από τους ανθρώπους αυτούς, για να εξασφαλίσουμε αυτά τα ελάχιστα όρια, ότι δεν θα πράξουν έτσι όπως θέλουν, έτσι όπως αισθάνονται, έτσι όπως έχουν την δυνατότητα να οριοθετούν την κυβέρνηση των λαών, με μοναδικό σκοπό την αποικιοκρατία και τους ντόπιους δουλοπάροικους.
Να συνεχίσω αύριο κύριε Πρόεδρε; Γιατί είναι τρεις η ώρα.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Ακούστε αύριο λοιπόν, δεν ξέρω ο κ. Βλάχος εάν θα μπορεί.
Φ. ΡΑΓΚΟΥΣΗΣ: Δεν θα είναι, θα τον αναπληρώσω εγώ ως προς την ώρα του.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Θα είναι λοιπόν ο κ. Παπαστεργίου, ο κ. Ζησημόπουλος, μετά ο κ. Ζώτος και η κα Καραπλιάνη. Παρακαλώ να υπάρχουν εδώ, να μην χάνουμε χρόνο. Φυσικά εσείς θα συνεχίσετε. Ο κ. Βλάχος μπορεί να θέλει να πει και άλλα, δεν ξέρω εγώ, δεν μπορεί να του αποκλείσω εγώ?
Μπορούμε λοιπόν να πούμε ότι διακόπτεται για αύριο στις 9 το πρωί.