Μια δεύτερη άποψη η οποία υποστηρίχθηκε πάνω στο θέμα αυτό και πραγματικά την άκουσα με έκπληξη ήταν ότι ο 2928 αποτελεί ειδικό νόμο. Αποτελεί δηλαδή specialis έναντι του generalis ο οποίος ποιος είναι; Μία δικονομική διάταξη. Δηλαδή το 211α επειδή ο 2928 έχει τον χαρακτήρα ειδικής διατάξεως άρα θέτει εκ ποδών το 211α και κατά συνέπεια δεν μπορούμε σε αυτή την περίπτωση να μην δεχθούμε ότι μπορούμε να διαβάσουμε μαρτυρικές καταθέσεις αφού ο 2928 σε όσα μέτρα λέει περί εξαρθρώσεως προβλέπει ότι καταδίδεται κάποιος και κατ’ αυτόν τον τρόπο επειδή καταδίδεται σημαίνει ότι για να λειτουργήσει η διάταξη του 2928 τίθεται εκ ποδών το 211α.
Να σας πω και το παράπονό μου, ένα 211α που μοιάζει λίγο με νόθο παιδί. Ποτέ δεν το αγαπήσατε, ποτέ δεν στρέψατε έστω δια επιγενομένου γάμου, έστω δια μιας απλής αναγνωρίσεως το δικό σας το δημιούργημα. Γιατί ποιος νομοθετεί; Ο Ραγκούσης; Η Βουλή; Όχι. Ερεθίσματα στις διατάξεις αυτές παίρνει από σας. Ο Έλληνας Δικαστής όταν κάτι (επιτρέψατέ μου την έκφραση) δεν του πηγαίνει στην αισθητική του απομακρύνεται από την εφαρμογή ορισμένων μέσων αποδείξεως. Δεν τα λαμβάνει υπόψη του.
¶ρα η θέσπιση του 211α αποτελούσε πορεία του Δικαστή πάνω σε ομολογίες και απολογίες συγκατηγορουμένων. Ο Δικαστής μας ήταν αυτός που απομακρύνθηκε πρώτα από την απολογία του συγκατηγορουμένου όταν στην κατ’ είδος απαρίθμηση, στην κατ’ είδος θέση των αποδεικτικών μέσων χωρίς ποτέ να είναι υποχρεωμένος να αναφέρει στο σκεπτικό της αποφάσεώς του για ποιο λόγο απορρίπτει το ένα ή το άλλο αποδεικτικό μέσο κατά τον σχηματισμό, απλά να το αναφέρει κατ’ είδος, απομακρύνθηκε πρώτος αυτός από την έννοια της απολογίας των κατηγορουμένων. Αυτό ήταν το 211α, εμείς το δημιουργήσαμε.
Βεβαίως δεν το αγαπήσατε. Βεβαίως υπήρξε μεγάλη νομολογιακή αντίσταση. Αλλά να ακούμε κιόλας ότι επειδή είναι ειδική διάταξη του 2928 πρέπει να τεθεί εκ ποδών το 211α αυτό είναι κάτι πρωτόγνωρο. Λέω πρωτόγνωρο διότι μία δικονομική διάταξη δεν καταργείται ποτέ σιωπηρώς και το 211α μετέχει του δικονομικού χαρακτήρα. Δεν μπορεί λοιπόν να καταργηθεί σιωπηρώς από ένα νόμο ο οποίος ρητά δεν αναφέρει ότι το καταργώ. Απλά ελληνικά. Τα νομικά μου είναι πολύ πιο λίγα από αυτά που ξέρετε εσείς.
¶ρα δεν δέχομαι να ακούγονται προτάσεις τέτοιες και μάλιστα από τέτοια «ύψη› τα οποία σεβόμαστε στην χώρα αυτή. Τι ήταν εκείνο το οποίο επέτασσε με την ελευθέρα πρόταση του κ. Εισαγγελέα γιατί δεν πιστεύω ότι υπήρχαν κατευθυντήριες γραμμές, για το όνομα του Θεού. Επέτασσε όμως στο νομικό του συλλογισμό να κάνει τέτοια πρόταση και να πει ότι το 211α ως γενική διάταξη απέναντι στο 2928 δεν εφαρμόζεται.
Από πού βγήκε ότι αυτό το νομοθετικό τερατούργημα που στην ουσία δεν είναι νόμος αλλά τροποποιεί ορισμένες διατάξεις, έρχεται και θέτει το 187 εκ ποδών το παλαιό ότι θέτει και άλλες δικονομικού περιεχόμενου διατάξεις. Ξέρετε κάτι; Και το ξέρετε και το έχετε διαβάσει πολύ πριν από μένα. Ακόμα και το 187 μετά την ρύθμιση με τον 2928 δεν εφαρμόζεται με το άρθρο 7 οι περιπτώσεις συμμετοχής τους οι οποίες ανάγονται σε χρόνο πριν από την ψήφιση του νόμου γιατί το άρθρο 7 ότι ποινή βαρυτέρα δεν μπορεί να επιβληθεί, αφού με το άρθρο 7 απαγορεύεται ο 2928 με το 187 όπως το έχει πλέον συστήσει να εφαρμοστεί στην περίπτωση της συμμετοχής εις μία Οργάνωση έχει αποποινικοποιηθεί πλήρως. Δηλαδή μετά την ψήφιση του 187 και την εφαρμογή του 2928 όπως έτσι πέρασε δεν ισχύει πια το παλιό 187 ούτε ελαφρύτερη ποινή μπορείτε να βάλετε.
Με απόφαση του Αρείου Πάγου υπάρχει αποποινικοποίηση πλήρης στο 187. Δεν είναι έτσι ή δεν το έχει πει ο ¶ρειος Πάγος; Και σε δικιά μου υπόθεση στο Μικτό Ορκωτό του Πειραιά με ένσταση που υπέβαλλα όταν είχαμε την παλιά σύσταση και συμμορία βγήκε η απόφαση του Μικτού Ορκωτού και είπε ότι δεν υπάρχει αξιόποινο με την έννοια της παλαιάς συστάσεως και συμμορίας. Αλλά το έχει πει και ο ¶ρειος Πάγος, απόφαση Αρεοπαγιτική πήγα. Δεν πίστεψαν εμένα. Τι είναι αυτός;
Όμως με το θέμα της συλλογιστικής του κ. Εισαγγελέα φτάνουμε στο εξής άτοπο. ¶τοπο όχι υπό την έννοια του νομικού συλλογισμού γιατί ο κ. Εισαγγελέας ποτέ δεν έχει ατοπήματα νομικά, γνωρίζει τα νομικά. Έχουμε άτοπο στο πώς εμείς κάτω από την Έδρα, οι ταπεινοί τω πνεύματι και τι καρδία εισπράττουμε την πρόταση του κ. Εισαγγελώς άρα καλώς προβληματιζόμεθα στις παρατηρήσεις τις οποίες κάνουμε διότι ο 2928 ζητάει μία αναφορά εκείνου ο οποίος προσπαθεί είτε συμμετείχε, είτε υπό την έννοια της διαπράξεως αδικημάτων, είτε με την διάπραξη αδικημάτων να καταδώσει κάποιους από τους πρώην συντρόφους του αφού ηθικά δεν υπάρχει καμία δέσμευση ως προς αυτούς. Κύριε Πρόεδρε, θέλετε κάποια παρατήρηση. Πείτε μου κι εγώ θα την ακούσω.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: (εκτός μικροφώνου)
Φ. ΡΑΓΚΟΥΣΗΣ: Εγώ θα πάω περιληπτικά. Τώρα το καινούριο θα είναι παλιό για σας γιατί όλα τα ξέρετε. Το καινούριο θα είναι για μένα που το λέω. ¶ρα εγώ θα είμαι πολύ συνοπτικός σε αυτά, δεν θα τραβήξω τον χρόνο γι αυτό να είστε σίγουρος, θα είμαι πολύ-πολύ σύντομος. Απλά υπερασπιστικά θέτω κι εγώ έναν προβληματισμό. Ξέρετε γιατί; Γιατί σας είπα ότι δεν είναι τυχαίο που βρίσκομαι μπροστά σας και το θεωρώ ιδιαίτερη τιμή στους Δικαστές μου να εκθέσω 2-3 πραγματάκια.
Γιατί το λέω πάλι αυτό; Γιατί το να εκθέσω κάποιες θέσεις μου οι οποίες αφορούν με το 211α κι αν άλλοι είπαν πολλά και άλλοι είπαν λίγα εγώ έχω ένα συγκεκριμένο αίτημα το οποίο συνδέεται πάντοτε με το κατά πόσο ήταν έγκυρες οι προανακριτικές καταθέσεις και μάλιστα με την έννοια ότι διαβάστηκαν κιόλας. Απετέλεσαν την βάσανον όλης της ελληνικής κοινωνίας ότι με βάση αυτές εξαρθρώθηκε η 17Ν και με βάση αυτές μαρτύρησε αμέσως, εξομολογήθηκε αμέσως ο Σάββας Ξηρός.
¶ρα εκείνος που δικαιούμαι να μιλήσω για το 211α είμαι αποκλειστικά εγώ, αποκλειστικά ο πελάτης μου και η έννοια του ότι είναι ειδική διάταξη τέθηκε από τον κ. Εισαγγελέα κατά την αγόρευσή του. Τώρα εάν ο κ. Μυλωνάς τον οποίο δεν τον παρακολούθησα σε όλες τις θέσεις του ή ο κ. Παπαδάκης το έπιασε το θέμα εγώ είμαι βέβαιος ότι και πραγματικά ασχολήθηκε. ¶ρα εγώ περιληπτικά, σύντομα αναφέρομαι μόνο σε κείνα τα σημεία τα οποία το 211α δεν μπορεί να αποτελεί γενική διάταξη. Γιατί; Διότι το 211α προϋποθέτει μία εφαρμογή συγκεκριμένης τακτικής ως προς την απολογία και την μαρτυρική κατάθεση.
Ο 2928 δεν λέει πουθενά ότι το μοναδικό μέσο για την εξάρθρωση μιας Οργανώσεως είναι το να καταδίδει ο ένας τον άλλον γιατί κατ’ αυτόν τον τρόπο με τις ευεργετικές διατάξεις που έχει θα μπορούσε κάποιος ή και καταδικαστεί κάποιος να λέγαμε ότι αρκεί ένας συμπαθής (συμπαθής είναι η μειονότητα) Αλβανός ή οποιοσδήποτε άλλος, μάλιστα που του αναστέλλουν και την απέλαση, άλλοι προστατευόμενοι μάρτυρες οι οποίοι χρηματοδοτούνται να πει ότι ο Ραγκούσης ή οποιοσδήποτε άλλος να έρθει κι ένας άλλος και να πουν «είναι τρομοκράτης, έχει λάβει μέρος σε αυτές τις ενέργειες›. Δεν είναι η έννοια της αναφοράς αυτής γιατί παρακάτω έχει έναν πλούτο διατάξεων που λέγεται παρακολούθηση συνομιλιών, λέγεται π.χ. παρακολούθηση επικοινωνιών γενικώς, λέγεται DNA.
Έχει λοιπόν έναν πλούτο διατάξεων και δεν αφήνεται ότι στο γεγονός ότι η τρομοκρατική Οργάνωση εξαρθρώνεται ή καταδικάζονται τα μέλη της μόνο επειδή ένας καταθέτει. ¶ρα από την ίδια την φύση του 2928 ζητάει επίμονα δίπλα να έχει αρωγό το 211α. Πώς βγήκε αυτό πράγμα ότι επειδή η μία διάταξη είναι γενική και η άλλη είναι ειδική; Όταν έλεγε έτσι δεν θα είχε τίποτα ούτε παρακολουθήσεις, ούτε DNA, ούτε σας το στέλνουμε το DNA γιατί και αυτό είναι μία έκδοση, μιλάτε για έκδοση.
Από πού από τον 2928 προκύπτει κ.κ. Δικαστές ότι είχαν δικαίωμα κάποιοι να αποφασίσουν και να στείλουν το DNA Ελλήνων πολιτών, τον γενετικό μας κώδικα να τον στείλουν στα εργαστήρια της Scotland Yard ή στην Αμερική με τις ανοησίες που έλεγαν ότι τα απόλυτα STR δεν τα έχουμε εκεί πέρα. Το DNA ούτε υπήρξε στην Ελλάδα ούτε και θα υπάρξει. Ξέρετε γιατί; Δεν είναι αποτέλεσμα μηχανημάτων. Δεν υπάρχει αποτυπωμένο υποσύνολο με βάση το οποίο βγαίνουν αυτά τα ποσοστά, απλά πράγματα. Τι DNA όταν δεν έχω δημοσιεύσει ποτέ σαν ελληνική κοινωνία, σαν Υπουργείο Υγείας, δεν έχω δημοσιεύσει ποτέ και σαν Υπουργείο Δικαιοσύνης υποσύνολα πώς κρίνεται ότι ο Ραγκούσης είναι ποσοστό 1 προς 1 εκατομμύριο; Πουθενά δεν υπάρχει τέτοιος κατάλογος.
Είμαστε λέει γενικώς στους Καυκάσιους όταν οι Ιταλοί έχουν χωρίσει το DNA και κατά περιοχές. Ποιος δίνει το γενετικό μας κώδικα και γιατί κάποιος Έλληνας να φαίνεται ότι μετείχε και σε τρομοκρατικές ενέργειες του εξωτερικού όταν φεύγει το γενετικό υλικό και πηγαίνει σε ξένα εργαστήρια τα οποία σύμφωνα με το νόμο τους, τα ξέρουν οι κ.κ. Εισαγγελείς, δεν υποχρεούνται να επαναφέρουν το υλικό αυτό, δηλαδή δεν έχουν την δέσμευση που έχει ο δικός μας 2928 ότι καταστρέφεται το υλικό σε περίπτωση αθωότητος.
Όταν πάει το γενετικό υλικό έξω ή σε αγγλικά εργαστήρια ή σε αμερικάνικα εργαστήρια δεν υποχρεούται ο ¶γγλους για τον Αμερικάνο να επιστρέψει το γενετικό αυτό υλικό. Το αποτύπωμά μας, η κληρονομιά μας, το μέλλον μας πηγαίνει σε χέρια άλλων και μπορούν να αποδείξουν και έτσι εκτίθεται διεθνώς η χώρα μας, να αποδείξουν ότι κάποιος από τους κατηγορούμενος υπήρχε και σε κάποια τρομοκρατική ενέργεια που έλαβε χώρα στο εξωτερικό. Μια έκδοση ύπουλη, επικίνδυνη που δεν έπρεπε καν να έχει επιτραπεί από τον αρμόδιο Εισαγγελέα, να στέλνεται δηλαδή γενετικό υλικό κατηγορουμένων και όχι μόνο στους κ.κ. κατηγορουμένους για την υπόθεση της 17Ν αλλά δυστυχώς και σε άλλες υποθέσεις, εγώ αντέδρασα για τον δικό μου τον κατηγορούμενο, να δημιουργείται και τεκμήριο ενοχής ότι άμα δεν δέχεσαι να πάει το γενετικό υλικό έξω δημιουργούνται αυτά τα πράγματα.
Το 211 ζει και βασιλεύει διότι από πλήθος άλλων διατάξεων, το 2928 δεν αρκεί μόνο η μαρτυρική κατάθεση. Δεν καταργούνται οι λοιπές διατάξεις. Η μαρτυρική κατάθεση λοιπόν και η απολογία είναι μόνο στην περίπτωση την οποία συνδέονται με άλλα πραγματικά περιστατικά, άλλα μέσα αποδείξεως έστω και μη ενδεικτικώς όπως στον 178 αναφέρονται ενδεικτικά και όχι περιοριστικά κατ’ είδος, να σπεύσουμε αυτά τα οποία λέει ο καταδότης, να τα ερευνήσουμε κατ’ ουσίαν, με βάση και γνώμονα πάντα το 211α.
Διότι αν ίσχυε η ειδική διάταξη –που δεν μπορεί μια δικονομική διάταξη να καταργηθεί σιωπηρώς- θα μπορούσαμε να πούμε: «αρκεί και μόνον η απολογία ή η μαρτυρική κατάθεση και η καταδίκη›. Μα άμα εκλεκτέ και σεβαστέ κ. Εισαγγελέα, απαιτούσε ο 211 σαν κορωνίδα της αποδείξεως την ομολογία ή την απολογία ή την κατάδοση συγκατηγορουμένου, δεν θα έπρεπε να υποστεί κάποιον δικαστικό έλεγχο αυτό; ¶ρα το 211α έρχεται όχι στο στάδιο της προδικασίας όπου μπορεί να τον βάλετε φυλακή ομοφωνία Ανακριτή, γιατί εκεί στις ενδείξεις υποχωρεί, κλείνει την πόρτα και λέει «κάντε τη δουλειά σας, βάλτε τον μέσα›. Όταν φτάσουμε στο στάδιο με την πεμπτουσία της ακροαματικής διαδικασίας, εκεί ορθώνει το ανάστημά του και λέει «δε μπορείς να στηριχτείς μόνο σε αυτό›.
Είναι τελείως διαφορετικός ο ρόλος του απ’ αυτόν που θέλετε να δώσετε της ειδικής διατάξεως του 2928 με το 211 που είναι γενική διάταξη. Βαφτίσατε πράγματα ανόμοια, συνδέσατε πράγματα ανόμοια, συνδέσατε κανόνες του ουσιαστικού Ποινικού Δικαίου όπως είναι η τροποποίηση του 187 με κανόνες Δικονομικού Δικαίου σε ένα πλέγμα που δεν καταλάβαμε γιατί.
Γιατί ότι ξέρετε άριστα τη νομική επιστήμη και ξέρετε και έχετε ήθος όταν προτείνετε, αυτά είναι δεδομένα, δεν περιμένατε τον Ραγκούση να τα πει. Ούτε λιβανωτό είναι, το ξέρει όλη η Ελλάδα. Από κει και πέρα, γιατί όμως το κάνατε; Τί σκοπό είχε η πρότασή σας; Αφού και άριστος νομικός είστε και έντιμος άνθρωπος είστε και ηθικό στοιχείο είστε και άνθρωπος πραγματικά που στη δευτερολογία του θα πρέπει να το δει αυτό το πράγμα.
Όχι να πει έτσι ή αλλιώς, ότι το 211α ποτέ δεν μπορεί να καταργηθεί. Γιατί μέσα στην έννοια της ομολογίας που είναι στα αποδεικτικά μέσα, εμπεριέχεται και η έννοια της απολογίας. Απολογία λέει, δε λέει ομολογία κ. Εισαγγελέα. Μαρτυρική κατάθεση λέει και μάλιστα με τέτοια αυστηρότητα που αν είναι αποδεικτικό μέσο δεν μπορεί να το λάβετε υπόψη σας αν δεν υποστεί τον δικαστικό έλεγχο. Δεν είναι η δικαιοσύνη μας κομπιούτερ που να έρχεται ο καταδότης να πετάει μια αναφορά σε ένα χρηματοκιβώτιο ανώνυμα και να καταδικάζονται άνθρωποι.
Η ίδια η δικαιοσύνη και η συνείδηση του ελληνικού λαού που εκπροσωπείται από τους Εισαγγελείς απαιτεί μια διάφορη τοποθέτηση και μεταχείριση πάνω στο θέμα αυτό. Αν δεν υπήρχε το 211α δηλαδή θα μπορούσατε να στηριχθείτε και να διαβάζετε τις μαρτυρικές καταθέσεις του Σάββα Ξηρού; Θα μπορούσατε να τις λαμβάνετε υπόψη σας; Δε νομίζω. Γιατί, όπως σας είπα προηγουμένως, το 211 ήταν μια εξέλιξη που εσείς επιτάσσετε.
Στην απαρίθμηση του κατ’ είδος αποδεικτικού μέσου, ο Εισαγγελέας, ο Πρόεδρος του Δικαστηρίου, η σύνθεση του Δικαστηρίου, κρατούσε μια απόσταση, μια απέχθεια στο συγκεκριμένο μέσο αποδείξεως. Γιατί στα μέσα αποδείξεως αναφέρεται όχι η απολογία που αναφέρεται στο 211α αλλά η ομολογία. Δεν είναι δηλαδή στην ενδεικτική απαρίθμηση των μέσων αποδείξεως η απολογία. Δεν έχει ποτέ τον χαρακτήρα αυτό. Ποτέ δε σας δόθηκε τέτοιο το δικαίωμα, από απολογία να στηρίζετε ενοχή ή να έχετε στοιχείο περί της ενοχής.
Γιατί βέβαια το θέμα το οποίο θα μπορούσε να υποστηριχθεί και δεν έχει υποστηριχθεί από κανέναν –διαβάζουμε κι εμείς τα πρακτικά- είναι το εξής: Στοιχεία τα οποία περιέχει μία απολογία ενός κατηγορουμένου, αυτά και μόνο είναι βάσιμα ως προς την ύπαρξη της ενοχής; Διότι τί είναι απολογία; Η αναγνώριση ορισμένων πραγματικών περιστατικών. Αν λέει για αποτυπώματα, αν λέει για DNA, αν λέει πού θα βρεις τρίχες, αν λέει πού θα βρεις γενετικό υλικό και εμπεριέχονται μέσα στην απολογία, μπορείτε τότε να τα χρησιμοποιήσετε;
Υπό την έννοια της καταδόσεως του 2928 βεβαίως. Αλλά θα υποστούν εργαστηριακό έλεγχο, θα υποστούν έλεγχο ουσίας, θα υποστούν έλεγχο της δικαστικής εξουσίας και εάν αυτά στηρίζουν αυτοτελώς, χάρισμα στο Δικαστήριο, χάρισμά σας. Να μπορείτε τότε αυτά τα στοιχεία να τα χρησιμοποιήσετε, καίτοι είναι στην κατάδοση μέσα σαν στοιχεία τα οποία μπορεί να εμπεριέχονται στα μέσα αποδείξεως, να τα τακτοποιήσετε με άλλα και να κρίνετε περί της ενοχής. Τότε το δέχομαι.
Αλλά να πούμε ότι επειδή κατέδωσε κι επειδή βοήθησε στην καταδίκη και επειδή πήρε αναστολή διώξεως –χαρακτηριστικό παράδειγμα ο Σάββας. Απέξω μπορεί να ήταν και να έβλεπε τη Δίκη αν ήθελε να διαπραγματευθεί. Δεν το έκανε. Όλα αυτά θα μπορούσατε τότε να τα λάβετε υπόψη σας; Εγώ σας λέω ότι δεν υπήρχε το 211α και το 178 λέει στα μέσα αποδείξεως «την ομολογία και όχι την απολογία›.
¶ρα, αξιότιμοι κ.κ. Δικαστές, τί σημαίνει αυτό: Ομολογώ μόνον περί του εαυτού μου. Περί της ενοχής μου και αναλαμβάνω επιβλαβή περιστατικά και γεγονότα που αφαιρούν τις δικές μου πράξεις. Έχετε ακούσει ποτέ ομολογία να αφορά συγκατηγηρούμενο, Έχετε ακούσει ποτέ να ομολογώ εγώ τί έκανε ένας άλλος; Δεν είναι ομολογία, είναι πλέον απολογία και δεν εντάσσεται στα μέσα αποδείξεως του 178. Σε καμία περίπτωση ομολογία δεν μπορεί να ταυτιστεί με την έννοια και του 2928 και του 178 ότι υπάγεται στις περιπτώσεις του 211α.
Γιατί και αν δεν υπήρχε το 211α και μόνη η ομολογία δεν μπορούσε να στηρίξει περί ενοχής κρίση αφού για τ’ όνομα του θεού, για τον ίδιο τον κατηγορούμενο ελέγχεται με το 177, είτε θέλει να υποκρύψει κάποιο άλλο αδίκημα βαρύτερο ή μπορεί να μην είναι στα καλά του, ή μπορεί να είναι άνθρωπος άρρωστος ή μπορεί να έχει γίνει αντικείμενο εκμεταλλεύσεως δικαστικής πλάνης, όλα ελέγχονται. Το ομολογεί και πάλι δεν το δέχεται.
Και θα πάρετε σαν στοιχείο ομολογίας και θα διαβάσετε την ενοχή, αυτά τα οποία αναλαμβάνει για άλλον; Πού είναι η αρχή της προφορικότητας; Πού είναι η αρχή της δημοσιότητας, πού είναι η αρχή της αμεσότητας; Πώς μπορεί αυτός ο οποίος είναι μάρτυρας πια, γιατί για ό,τι παραπάνω δεν καταθέτει ο άνθρωπος αυτός, σαφώς έχουμε ανωμοτί κατάθεση. Έχουμε δηλαδή μια κατάθεση η οποία αφορά συγκατηγορούμενό του, αφορά άλλες θέσεις και σε καμία περίπτωση δεν αποτελεί η απολογία, ομολογία καθ’ ο μέρος αφορά άλλους συγκατηγορουμένους.
Γι αυτό και οι ίδιοι στη θεωρία σας, στα συνέδριά σας, στις προτάσεις η Ένωση Εισαγγελέων και Δικαστών και παλαιότερα αλλά και στον Ζησιάδη στην ερμηνεία, δεν χαρακτηρίζεται ποτέ η απολογία σαν επώνυμο αποδεικτικό μέσο. Ποτέ και σε καμία περίπτωση δεν είναι ο χαρακτήρας αυτός του συγκεκριμένου αποδεικτικού μέσου. Είναι ένα μέσο το οποίο τείνει να οριοθετήσει την ευθύνη του κατηγορουμένου απέναντι στο δικαίωμα της σιωπής, της προβολής υπερασπιστικών ισχυρισμών, του άλλοθι, της αρνήσεως.
Εάν λοιπόν ξεχωρίσετε καθ’ ο μέρος ο Σάββας Ξηρός, καθ’ ο μέρος οποιοσδήποτε άλλος κατηγορούμενο που ομιλεί για τον Σάββα Ξηρό τις ομολογίες του για το παραπάνω εντιμότατοι, έχετε απλά μαρτυρική κατάθεση, ανωμοτί μαρτυρική κατάθεση, που ξέρετε πολύ καλύτερα από μένα ότι δεν έπρεπε καν όχι μόνο να την διαβάσετε, αλλά να έχετε και κανένα καλαθάκι κοντά εκεί πίσω από την Έδρα να την πετάξετε.
Δεν μπορείτε να διαβάζετε ανωμοτί καταθέσεις υπό την έννοια ότι δεν έχουμε ανωμοτί καταθέσεις και εκ πλαγίου να παραβιάζετε τις σχετικές ακυρότητες επειδή δεν έχετε το πέπλο το αναιρετικό από πάνω σας κι είστε Α’ βαθμός και να λέτε ότι «τα διαβάζω›. Για ποιο λόγο; Για να στοιχειοθετήσω ενοχή. Και τί διαβάζετε; Αυτό που λέει η Ολομέλεια, ότι οι μαρτυρικές καταθέσεις ανωμοτί δεν μπορούν ποτέ να διαβαστούν. Εσείς το έχετε πει πάλι και σε ανακοινώσεις και σε συνέδρια.
Μπορεί ο κατηγορούμενος δικονομικά να ταυτιστεί ποτέ με τον μάρτυρα; Εκεί έχετε ανωμοτί κατάθεση, δηλαδή βαφτίζετε μια χαρούμενη μέλισσα που μια πηδάει και κάνει τον κατηγορούμενο, μια συστρέφεται και κάνει τον μάρτυρα, εδώ είναι κατηγορούμενος, ξαναγίνεται μάρτυρας, ξαναγίνεται κατηγορούμενος, ένα γαϊτανάκι το οποίο προσβάλλει το σύστημά μας και είμαι απόλυτα βέβαιος, δεν έχω καμία αμφιβολία ότι αυτά στο τέλος, ανεξάρτητα με τις οποιεσδήποτε παρεμπίπτουσες, θα πάρουν το δρόμο που τους αξίζει: στα σκουπίδια.
Γιατί ο μάρτυρας έχει τον όρκο, που εσείς λέτε κι εμείς πιστεύουμε, ότι τον δεσμεύει, έχει την επίκληση της ηθικής του, έχει άλλες δικονομικές επιβαρύνσεις εάν καταθέσει ως μάρτυρας, ενώ ο κατηγορούμενος με την ασυλία της απολογία θα σας προσφέρει τί; Αυτό που θέλετε εσείς; Όχι, αυτό που θέλουμε εμείς. Εμείς είμαστε κατηγορούμενοι, εμείς θα προσφέρουμε. Εσείς μπορεί να θέλετε, αλλά εσείς θα στηρίξετε την κατηγορία, εσείς θα το ψάξετε.
Εκτός αν περιμένετε ότι θα κάνετε αυστηρές επιλογές και θα λέτε «Σάββα Ξηρέ, εσύ είπες αυτά, αυτά δεν είναι ομολογία, είναι μαρτυρική σου κατάθεση, εγώ θα τα διαβάσω›. Τα διαβάζετε, και λοιπόν; Την καταδίκη ψάχνουμε σ’ αυτή την αίθουσα; Όχι. Το τεκμήριο αθωότητας ισχύει και εγώ θα το αμφισβητήσω. Το βλέπε μπροστά μου το τεκμήριο της αθωότητας. Το βλέπω τόσο πολύ που δε μού’ ρχεται καν να το αμφισβητήσω.
Γιατί δηλαδή πρέπει να πιστεύουμε όλοι οι υπερασπιστές ότι αυτή η Δίκη είναι τελειωμένη πριν ν’ αρχίσει; Δεν είναι προσβολή για το Δικαστήριό σας αυτό, να λέμε ότι ξέρουμε τις ποινές κι ότι θα μπουν ισόβια κτλ., κι εσείς ο ρόλος σας, δε μπορείτε να μας βοηθήσετε, είστε από αλλού εσείς; Όχι κύριοι, δεν είστε απ’ αλλού, δικαστές μας είστε και δεν μπορείτε αλλού να βγάζετε άλλες αποφάσεις και εδώ να βγάλετε άλλες.
Τί θα πει είναι ειλημμένη απόφαση; Τί θα πει η Δίκη αυτή εξοστρακίζεται από το ελληνικό γίγνεσθαι και έχουν δοθεί εντολές; Δεν το δέχομαι εγώ σαν Έλληνας αυτό το πράγμα.
ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΑΣ: (εκτός μικροφώνου)
Φ. ΡΑΓΚΟΥΣΗΣ: Παρακάλεσα από την αρχή της αναφοράς μου και τον κ. Πρόεδρο και τους κ.κ. Δικαστές Αναπληρωτές Τακτικούς και την Εισαγγελική Έδρα όποτε νιώθει ότι εκτρέπομαι να με παρατηρεί, να με περιορίζει, να με συγκρατεί γιατί ανάλογα με τα μεγέθη τα οποία έχω να αντιμετωπίσω, συμπεριφέρομαι κι εγώ. Αν δεν δεχθώ από σας την παρατήρηση, αν δεν δεχθώ την προτροπή, αν δεν μου υποδείξετε αυτοσυγκράτηση, αν δεν μου υποδείξετε εσείς που ξέρετε καλύτερα τον χρονικό περιορισμό, αν δεν δεχθώ τις παρατηρήσεις του κ. Εισαγγελέα, από ποιον θα δεχθώ;
Αλίμονο αν απ’ αυτούς που σέβομαι και εκτιμώ και τιμώ ξαφνικά μέσα από μια δίκη δεν θα τους τιμώ, δεν θα τους εκτιμώ, δεν θα δέχομαι τις παρατηρήσεις τους. Αν δηλαδή μετεστράφησαν τόσο πολύ τα μεγέθη και γίναμε εχθροί κι εγώ δε μπορώ να ακουμπήσω εσάς και εσείς δεν θα μπορείτε να εμπιστευθείτε αυτά που σας λέω. Ότι υπάρχει καλή πρόθεση. Το αν εγώ κοιτώ περιφραστικά να περάσω κάποιες έννοιες, χρεώστε το στην αδυναμία μου και όχι στο ότι προσπαθώ να διασφαλίσω το χρόνο. Είμαι αδύνατος πάνω σ’ αυτό το πράγμα, πολλά έλεγα από μικρός κι ο πατέρας μου με έδερνε για να σταματήσω.
Ήθελα λοιπόν να πω ότι ποτέ μπορεί κάποιος άνθρωπος ο οποίος παρακολούθησε τη διαδικασία, να μιλήσει για ειλημμένη απόφαση; Το αντίθετο είπα απ’ αυτή την παρατήρηση που είπε ο κ. Εισαγγελέας. Αυτό είναι ακριβώς αυτό που δεν υιοθετούμε εμείς, ότι σε καμία περίπτωση δεν μπορούμε να μιλάμε για προκαθορισμένες διαδικασίες και να ρίχνουμε αυτή τη λάσπη στη δικαιοσύνη και να λέμε ότι εδώ πάμε και να δούμε τί θα γίνει, να ακούσουμε κάποιες ποινές.
Πάμε να προβάλλουμε το δίκαιο αίτημα, να προβάλλουμε τις θέσεις μας και κυρίαρχα ο δικαστής μας, ο δικός μας δικαστής, ο δικός μας Εισαγγελέας θα έρθει και θα μας ακούσει. Με βάση λοιπόν αυτά πιστεύω ότι το πρωταρχικό στοιχείο της ανωμοτί κατάθεσης έτσι όπως έχει οριοθετηθεί και με την απόφαση την πρόσφατη της Ολομελείας, δεν θα έπρεπε όχι μόνο να διαβαστεί, δεν θα έπρεπε καν να αποτελέσει στοιχείο της δικογραφίας, κατά το μέρος το οποίο είναι υπεράνω της ομολογίας, δηλαδή υπερβάλλει σε πραγματικά περιστατικά.
Πραγματικά περιστατικά που δεν ομολογούνται και αφορούν άλλους, εμπίπτουν όπως είπα στη μαρτυρική κατάθεση και κατά συνέπεια θα πρέπει να είναι εξοβελισταία κατά τον σχηματισμό της δικανικής σας πεποίθησης.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Στο σημείο αυτό να κάνουμε μια διακοπή 5 λεπτών.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Επαναλαμβάνεται η συνεδρίαση που έχει διακοπεί.
Φ. ΡΑΓΚΟΥΣΗΣ: Επανερχόμενος στην αναφορά μου και αφού ευχαριστήσω το Δικαστήριό σας για την διακοπή μου δώσατε προκειμένου να συγκροτήσω τις σκέψεις μου, τους υπερασπιστικούς μου ισχυρισμούς και να είναι ολοκληρωμένη έτσι όπως απαιτεί ο σεβασμός η αναφορά μου θα ήθελα να ξεκινήσω με μία διόρθωση την οποία μου ζήτησε ο κ. Σάββας Ξηρός. Κατά την αναφορά μου αν θυμάμαι καλά είπα ότι δεν δέχεται ούτε ελαφρυντικά, ούτε ποτέ προσπάθησε να στήσει κάποια υπόθεση ιατρική προκειμένου να εκμεταλλευθεί περιπτώσεις ανηκέστου βλάβης.
Ο πελάτης μου που έχω την χαρά και την τιμή να υπερασπίζομαι διαφωνεί όχι με την έννοια ότι διαφωνώ εγώ ως προς τις θέσεις μας απλά θα ήθελε να επισημανθεί ότι ο σκοπός του και η συμμετοχή του στην Δίκη δεν είναι να του επιβληθεί κάποια ποινή αναγνωρίζοντας παραβατική συμπεριφορά, δηλαδή δεν έχει παραβατική συμπεριφορά, δεν αναγνωρίζει την παραβατική του συμπεριφορά και ο σκοπός του δεν είναι να υποστεί τις συνέπειες θεμελιώνοντας το αξίωμά του ως κατηγορουμένου στο οποίο ακουσίως προσήλθε μετά τον τραυματισμό του αλλά κυρίως να παραμείνει πιστός στις ιδέες του, να πει μέσα από την διαδικασία αυτή αυτά τα οποία πρεσβεύει σαν ένα ακόμα βήμα όπως διατύπωνε με την συμμετοχή του στην επαναστατική Οργάνωση 17Ν και κυρίως πιστεύοντας στην ελευθερία της αυτοδιάθεσης να καταδείξει τις ιδέες για τις οποίες αγωνίστηκε και όχι για να συμμετέχει στην διαδικασία υπό την έννοια του να το επιβληθεί κάποια ποινή ή με την παρουσία του να νομιμοποιήσει διαδικασίες τις οποίες εκ των προτέρων δεν μπορεί να δεχθεί μέσα από το σύνολο της επαναστατικής του δράσης.
Δεν αποτελεί αυτό προσβολή προς το θεσμό, απλά διαφοροποιείται ως προς το σημείο αυτό της αγορεύσεώς μου ότι δεν νομιμοποιεί την διαδικασία με την παρουσία του αφού εκών άκων προσήλθε ενώπιόν σας και κυρίως με το θέμα της ελευθερίας την οποία θέλει. Μου είπε δε ότι «οι στόχοι ήταν άλλοι μέχρι σήμερα και αυτοί εξακολουθούν ακόμα να υφίστανται με την ίδια ιεραρχία. Δεν μπορώ να κατεβάσω τον πήχη τόσο χαμηλά ώστε να υποστώ με κάθε άλλο τρόπο και μέσο την προσπάθεια σε βάρος της ελευθερίας μου›.
Κάποια σημεία δεν τα βγάζω, θα το καθαρογράψουμε, είναι μια διαφοροποίηση. Θα μου επιτρέψετε για τα πρακτικά, πάντως σε γενικές γραμμές αυτή είναι η διαφοροποίησή του ως προς την συγκεκριμένη αναφορά. Θα κρατήσω το σημείωμά του, θα το γράψω κι εγώ και θα σας το ξαναδιαβάσω. Πάντως είναι μια διαφοροποίηση ουσιώδης για μένα για την οποία πιστεύω ότι δεν είχα δικαίωμα να μην την αναφέρω στο Δικαστήριό σας.
Ολοκληρώνοντας λοιπόν την αναφορά μου στο 211α πιστεύοντας ότι η ψευδής, η ανωμοτί κατάθεση και όχι η ψευδής όπως λεκτικά παραφρασμένο το είπα αποτελούν στοιχεία τα οποία δεν πρέπει ποτέ να υπεισέλθουν στο σχηματισμό της δικανικής σας πεποιθήσεως. Το 211 ισχύει. Ισχύει και αναδίδει μια προστασία του δημοκρατικού μας πολιτεύματος έτσι όπως την οριοθετήσατε εσείς. Είναι νόμος, είναι συγκεκριμένη διάταξη δικονομικού δικαίου και μετέχει όλων των δικονομικών εγγυήσεων.
Εδώ ήθελα να αναφέρω σαν συμπλήρωμα και μόνο και ολοκληρώνω ότι το 211α σε καμία περίπτωση σαν δικονομικού δικαίου διάταξη δεν σημαίνει ότι ο συγκατηγορούμενος ομολογεί και τότε εφαρμόζεται όταν έχει την ιδία πράξη. Αποτελεί σύνολο παραβατικής συμπεριφοράς, δηλαδή αφορά σύνολο ενεργειών παραβατικής συμπεριφοράς και επειδή είναι δικονομικός κανόνας αφορά αυτούς που συνδικάζονται, δηλαδή βρίσκονται μαζί του στην συν-δίκη και δεν αναφέρεται μόνο σε συγκεκριμένη πράξη έτσι ώστε να πούμε στην τάδε ανθρωποκτονία από πρόθεση εφόσον είναι αυτός κατηγορούμενος και λέει γι αυτόν τον κατηγορούμενο και δεν αποτελεί το σύνολο της παραβατικής συμπεριφοράς.
Έτσι η συμμετοχή σε μία εγκληματική Οργάνωση όπως αποδίδεται κατά το κατηγορητήριο η επαναστατική Οργάνωση 17Ν ή ακόμα οι διάφορες πράξεις έχουν και υπόκεινται πάντοτε στον έλεγχο της σχετικής ακυρότητας όταν εφαρμοστεί το 211α. Δηλαδή το 211α όταν λέει ότι μόνη η απολογία, η μαρτυρική κατάθεση συγκατηγορουμένου δεν εννοεί μια συγκεκριμένη πράξη όπως λένε οι κατηγορούμενοι αλλά το σύνολο της εγκληματικής συμπεριφοράς κατά το κατηγορητήριο που συνδικάζονται, εισάγονται μαζί στην Δίκη αυτή.
Κύριε Πρόεδρε, κ.κ. Δικαστές δικαιολογώντας την παρουσία μου και την ανάθεση της εντολής πάνω στα θέματα τα οποία είχα την τιμή να σας αναφέρω, κύριο και πρωταρχικό μέλημα του εκλεκτού μου πελάτη Σάββα Ξηρού και εμένα ήταν αφού μου εξηγήθηκε, αφού τον πίστεψα, αφού υιοθέτησα αυτά να στραφώ προς το μέρος των προανακριτικών του καταθέσεων.
Βεβαίως υπάρχει πάντα ο αντίλογος. Είναι τόσο επίορκη η Αστυνομία μας; Είναι άνθρωποι οι οποίοι μπορούν να παραβούν το καθήκον τους και μάλιστα όταν εποπτεύει ένας Εισαγγελέας; Είναι δυνατόν να υιοθετήσουν μεθόδους απάνθρωπες πιθανώς και βασανιστικές που δεν αποτελούν μία απαξία της ανθρώπινης ζωής ή προσβάλλουν γενικώς την ανθρώπινη προσωπικότητα αλλά εντάσσονται ψυχή τε και σώματι στην έννοια των βασανιστηρίων έτσι αυτό το οποίο προσδιορίζεται και αντικειμενικώς προσδιορίζεται στον Ποινικό μας Κώδικα και επισύρει σοβαρότατες ποινές.
Αυτό είναι ένας έλεγχος τον οποίο θα τον δώσετε εσείς στην απάντηση και δεν χρειάζεται τις δικές μου τις γνώσεις ή τις δικές μου τις προτάσεις. Ξέρετε πολύ καλύτερα ότι η Ελλάδα έχει καταδικαστεί από τα Διεθνή Δικαστήρια για βασανισμούς, από τις Επιτροπές ανθρωπίνων δικαιωμάτων (θα σας τα είπε ο κ. Παπαδάκης και ο κ. Μυλωνάς), θα σας είπαν ορισμένα θέματα εν εκτάσει κι έτσι περιττεύει από το πλούσιο υλικό το οποίο προσέφεραν για το σχηματισμό της δικανικής σας πεποιθήσεως να ασχοληθώ με αυτά.
Δεδομένο λοιπόν ότι οι αστυνομικοί υπήρξαν κατά την άσκηση των καθηκόντων τους παραβάτες στη συλλογή στοιχείων, στον τρόπο με τον οποίο τα συνέλεξαν και σας επαναφέρω αυτό το οποίο έλεγε ο Εισαγγελέας του Αρείου Πάγου ο κ. Δημόπουλος ότι η εύρεση της αληθείας δεν πρέπει ποτέ να γίνεται έναντι παντός τιμήματος.
Αυτό που οριοθετούμε για τον πολίτη, αυτό που απαιτούμε από την έννομη τάξη είναι να μην κατεβαίνει στο επίπεδο του παραβάτη, να μην αντιστρατεύεται με μίσος αυτά τα οποία αυτός φαίνεται στο στάδιο εκείνο της διακριβώσεως των στοιχείων της πράξεώς του ότι παρέβη αλλά να υπάρχει εκείνη η νηφαλιότητα. Αυτό το οποίο προσδιορίζει την έννομη τάξη είναι η ευθύνη και η ποιότητα των ενεργειών τους. Αυτό μας κάνει να πιστεύουμε ότι είμαστε δημοκρατία, ότι διαφέρουμε από τα ζώα, δεν έχουμε την αντιπαλότητα.
Εκεί δεν έχουμε τον άνθρωπο ο οποίος έχει πονέσει που έχει χάσει τον άνθρωπό του, δεν έχουμε τον άνθρωπο ο οποίος πολλές φορές επιτίθεται συναισθηματικά, λεκτικά αλλά και στην ουσία να βιαιοπραγήσει εναντίον ενός άλλου ο οποίος πιστεύει ότι έχει αφαιρέσει την ζωή του δικού του ανθρώπου αλλά πάνω από όλα αυτά προσπαθούμε να διακριβώσουμε την αλήθεια και με κείνη την ποιότητα του όρκου τον οποίο δώσαμε και αυτό που απαιτεί η δημοκρατία μας και το Σύνταγμά μας να προσφέρουμε ένα υλικό αψεγάδιαστο στον Ανακριτή και κατόπιν στον Τακτικό μας Δικαστή όπου και αυτός ανεπηρέαστος θα κρίνει με βάση το υλικό που του προσφέρεται χωρίς να έχει την δυνατότητα να επαναφέρει στο στάδιο της ακροαματικής διαδικασίας τις θέσεις αυτές προς έλεγχο.
Εισάγεται μία κατηγορία, ελέγχεται από το Δικαστήριο και κατόπιν δεν μπορεί κανείς να διωχθεί εκ δευτέρου για την αυτή αιτία. Είναι μία ελευθερία την οποία έχει ο Δικαστής μας με το 177 που πιστεύει σε δύο μόνο αρχές την in tubio proreo ότι η αμφιβολία υπέρ του κατηγορουμένου που σημαίνει ότι ο 177 και κατά το γράμμα των νομικών αποδείξεων δεν αποτελεί όπως λέει και ο καθηγητής Ανδρουλάκης ασύδοτη νομική σκέψη αλλά περιοριζόμαστε σε κείνα τα πραγματικά περιστατικά, σε κείνα τα οποία προσπαθούν να δώσουν αν όχι την περί ενοχής τουλάχιστον να υπάρχει ιστός αμφιβολίας και όχι να είμαστε σίγουροι πλέον ότι αυτός ο οποίος φέρεται ενώπιόν μας είναι ένοχος ως προς την αποδιδομένη πράξη.
Το in tubio proreo είναι κορυφαία προσυνταγματική αρχή που υπάρχει σε όλα τα Συντάγματα του πολιτισμένου κόσμου και που λαμβάνεται πάντοτε υπόψη από τον Έλληνα Δικαστή είτε προβάλλεται. Θα μου πείτε οποιαδήποτε αμφιβολία; Όχι. Η αμφιβολία που κατά την απορύθμιση των αποδεικτικών μέσων δίδει εκείνα τα στοιχεία που μπορούν να θεωρήσουν σαν αμφιβολίες στο Δικαστή.
Οι βάσιμες δηλαδή αμφιβολίες όταν το υλικό το οποίο του έρχεται μπροστά του είναι παραγνωρισμένο, έχει υπεισέλθει κάποια άλλη σκοπιμότητα, έχει υπεισέλθει κάποια κατευθυντήρια γραμμή και ιδίως σε έκρυθμες καταστάσεις, ιδίως όταν έχουν ένα πολιτικό κόστος κάποιες υποθέσεις και δόξα τον Θεό η 17Ν χειρίστηκε την κυβέρνησή μας με ένα καταπληκτικό τρόπο επικοινωνιακό έτσι που άνθρωποι οι οποίοι προΐσταντο υπουργείων να φαντάζουν ύστερα για αρχηγοί κόμματος, να κάνουν δηλώσεις, να προάγονται, να μικραίνει όπως λένε η ψαλίδα, να πηγαίνουν οι εκλογές παρακάτω (δεν τα λέω εγώ, τα λένε οι εφημερίδες που μας βομβάρδιζαν όλες εκείνες τις ημέρες) ότι ο ΠΑΣΟΚ ανακάμπτει, περνάει σε άλλη φάση, η ψαλίδα της διαφοράς με τη Νέα Δημοκρατία μικραίνει και όλα αυτά συνελήφθη η 17Ν και εξαρθρώθηκε.
Πράγματα τα οποία ακούστηκαν, πράγματα τα οποία αποθηκεύτηκαν από εκείνους τους «παπαγάλους› και τα «παγαλάκια› που τριγύριζαν πίσω από ένα κομματισμένο σώμα που λέγεται Σάββας Ξηρός και επένδυαν ο καθένας με το δικό του τρόπο. Δημοσιογράφοι ικανότατοι, δημοσιογράφοι που ανήκουν σε μεγάλα συγκροτήματα, πάρα πολύ ικανοί, αυτοί και μόνοι αξιότιμοι κ.κ. Δικαστές είχαν την ικανότητα, μόνοι αυτοί εν σχέση με όλους τους συναδέλφους που καθόντουσαν 24 ώρες έξω από τα Υπουργία και σταλιάζανε για μία είδηση ή ένα δελτίο τύπου να γνωρίζουν τα πάντα, να λένε πριν από μας για μας, να προτρέπουν τις ανακριτικές αρχές, να παρουσιάζονται στα παράθυρα και να λένε ότι συζητήσαμε με τον τάδε Ανακριτή, συζητήσαμε με τον τάδε Εισαγγελέα και μας είπε ??θα τα πάρουμε τα πράγματα, απ’ έξω-απ’ έξω θα τα κοιτάμε γιατί φοβόμαστε μην περάσει το 18μηνο και άλλες τέτοιες σαχλαμάρες που ποτέ δεν πιστέψαμε ότι είπαν οι Δικαστές μας στους δημοσιογράφους αυτούς.
Δημοσιογράφοι που ήξεραν τα πάντα, δημοσιογράφοι που διοχέτευαν πληροφορίες, δημοσιογράφοι που έπαιρναν από πρώτη γραμμή και φτάσαμε και σε ένα σημείο σφοδρής αντιδικίας τότε να πηγαίνει ένας ολόκληρος Υπουργός, εγώ δεν το πιστεύω καθόλου, να έχει ένα μάτσο πληροφορίες και να τις δίνει μία στο «ΒΗΜΑ›. Ήταν μία εφημερίδα η οποία είχε μια πρωτοκαθεδρία πάντοτε στα θέματα αυτά, ήταν η πιο έγκυρη, διαβάζαμε το «ΒΗΜΑ› για να μάθουμε ποιοι θα συλληφθούν, πώς θα συλληφθούν, κατά ποιο τρόπο θα συλληφθούν και ίσως δεν είδαμε ποτέ αν θα έπρεπε να συλληφθούν.
Και πάλι αμέσως μία άλλη εφημερίδα και αυτή έγκριτη η «ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ› έρχεται και αυτή μαζί και λέει τις πληροφορίες της έγκυρες, προτρέπει, κατευθύνει, μιλάει για τροτσκιστές, μιλάει για ψηλούς 65άρηες γοητευτικούς που μένους στα Βόρεια Προάστια ή πιθανώς αλλού και όλα αυτά μέσα σε ένα συνονθύλευμα σκέψεων, απόψεων και θέσεων που κανείς δεν κατάλαβε ποιον ωφελούσε ποιο, όχι πάντως την Δικαιοσύνη που θέλει ανεπηρέαστα να κάνει το έργο της και όχι ακριβώς από έναν βομβαρδισμό θέσεων, απόψεων.
Είμαστε βέβαιοι ότι το Δικαστήριο στο οποίο στεκόμαστε κάτω από την Έδρα του ούτε τα άκουσε, ούτε τα δέχθηκε, ούτε μπόρεσε ποτέ να μπει στις σκοπιμότητες πότε κλείνει η ψαλίδα κλπ. ¶νθρωποι που επένδυσαν πάνω σε ένα καμένο κορμί, άνθρωποι οι οποίοι επένδυσαν σε έναν άνθρωπο που κομματιάστηκε όχι απλώς για να προσφέρουν αυτό που έπρεπε, δηλαδή ανθρώπινη βοήθεια και ιατρική περίθαλψη αλλά μια πολιτική σκοπιμότητα που αναδυόταν, εμετική θα έλεγα πολλές φορές απέναντί μας.
Είμαστε οι ίδιοι που πραγματικά έκθαμβοι, άναυδοι μέναμε με την απορία: υπάρχει ανθρωπιά, υπάρχει σκεπτικό, υπάρχει προκατάληψη ή όλα είναι μέσα σε μία κολυμπήθρα που αλέθονται, σε μια κολυμπήθρα την οποία βγάζουμε αυτό που θέλουμε, σε μία κολυμπήθρα ανομίας που ξεκινάει από κείνους που λέγονται ότι ασκούν την κρατική εξουσία με ευθύνη και ποιότητα.
Εμείς οι ίδιοι εμείς που ποτέ δεν πιστέψαμε ότι οι Δικαστές μας κάτω από την πίεση του χρόνου δεν τα πήραν όλα σοβαρά, ότι δεν αξιολόγησαν το υλικό όπως έπρεπε αλλά κι εμάς μας γέμισε μία πικρία, μας γέμισε μία αναστάτωση, μία ανησυχία, μία μικρή αμφιβολία μήπως οι πιέσεις αυτές δεν τους αφήνουν ήρεμους, μήπως ασκούν κάποιες πιέσεις τις οποίες προσπαθούν με άλλες πίσω από μας κρυφά σενάρια κλπ να καθυποτάξουν αυτή την αρχή και την αρετή που λέμε εμείς Δικαιοσύνη.