Η ανθρώπινη κοινωνία στην περίπτωση που μία τέτοια κατάσταση παρατείνεται γίνεται μισερή, αρρωσταίνει και αναπτύσσει τερατώδεις παθογένειες. Επειδή η προσωπική ταυτότητα του ατόμου που αντιστοιχεί στο αίσθημα ενότητάς του με τις διαδικασίες της ζωής δεν τροφοδοτείται πλέον επαρκώς από συλλογικά αισθήματα ταυτότητας, αδυνατίζει και μειώνεται. Τότε το άτομο στην προσπάθειά του να αυξήσει πάλι το αίσθημα της ενότητάς του με τις διαδικασίες της ζωής στρέφεται λόγω αδιεξόδου κυρίως στην επέκταση της ατομικής καταναλωτικής του δυνατότητας και σε αντίστοιχα αξιακά συστήματα-ρόλους υποβαθμίζοντας ταυτόχρονα τον ενδιαφέρον του για την κοινωνία.
Βέβαια πρέπει να καλύψει τις βασικές επιβιωτικές ανάγκες αλλά και τον παραπάνω μηχανισμό. Μειώνεται ασυναίσθητα το ενδιαφέρον του για τις ανθρώπινες κοινωνικές σχέσεις και για αντίστοιχους ρόλους και ηθικούς κώδικες ελλείψει προοπτικής καλύτερης συλλογικής κάλυψης των αναγκών του. Ο άνθρωπος όμως έτσι μπαίνει σε έναν φαύλο κύκλο γιατί οι ισχυρότερες ενότητες ταυτίσεως που αυξάνουν το αίσθημα προσωπικής ταυτότητας και τη χαρά του για τη ζωή γίνεται κυρίως από ουσιαστικά ανθρώπινες σχέσεις με ουσιαστική επαφή με τη φύση.
Τα καταναλωτικά αντικείμενα είναι καλά, εκτός βέβαια των απαραιτήτων για την επιβίωση κυρίως όταν δίνουν ευκαιρίες καλύτερων και ποσοτικότερων σχέσεων μεταξύ των ανθρώπων και μεταξύ της φύσης. Όταν τα συστήματα των ανθρώπινων αναγκών παίρνουν τέτοιες αντικοινωνικές κατευθύνσεις ανάπτυξης είναι ακριβώς όπως όταν κάποιος πεινάει και προσπαθεί να σταματήσει την πείνα του κυρίως με νερό. Δεν θα χορτάσει ποτέ και θα αρρωστήσει.
Έτσι έχουμε την καταναλωτική βουλιμία ενώ αυτή ήταν χαρακτηριστικό μόνο των εξουσιαστικών ελίτ να αγκαλιάζει ολόκληρες κοινωνίες που έχουν αυξημένη καταναλωτική δυνατότητα όπως στην αμερικάνικη όπου το 5% του πληθυσμού του πλανήτη καταναλώνει το 30% των πρώτων υλών του πλανήτη και αυτό να γίνεται την ίδια στιγμή που οι μεγαλύτερες περιοχές και οι περισσότεροι άνθρωποι του κόσμου λιμοκτονούν.
Παρεμπιπτόντως θα σκεφτούμε όλοι τι θα κάνει το ιμπεριαλιστικό τέρας? που λέγεται ΗΠΑ το οποίο διαθέτει την ισχυρότερη πολεμική μηχανή όσο πλησιάζουμε στο όριο αντοχής των πρώτων υλών του πλανήτη. Δηλαδή μέσα στα επόμενα 20-30 χρόνια. Ο άνθρωπος λοιπόν τεμαχίζεται ως εμπόρευμα, τα πάντα αντιμετωπίζονται ως καταναλωτικά προϊόντα λες και το αίσθημα της ελευθερίας, της αγάπης της δυνατότητας να φανταζόμαστε, να ελπίζουμε μαζί, ο πραγματικός έρωτας, η πραγματική φιλία, η άδολη και ουσιαστική κοινωνικότητα, η χαρά της δημιουργίας και της εσωτερικής ολοκλήρωσης, η αλληλεγγύη, η ανάγκη για πίστη σε συλλογικά αξιακά συστήματα και άλλες τέτοιες βαθιές ανθρώπινες ανάγκες που αλληλοσυμπληρώνονται με τις υπόλοιπες στα απίστευτα σύνθετα συστήματα ανθρώπινων αναγκών να μπορούσαν να εμφανιστούν σαν εμπορεύματα προς κατανάλωση στην αγορά.
Έτσι το καπιταλιστικό ιμπεριαλιστικό σύστημα στην τελευταία και την πιο καταστροφική ιστορική του φάση ωθεί τον άνθρωπο να γίνει πιο αντιανθρώπινος, πιο ψεύτικος και επιφανειακός, πιο αμοραλιστής, πιο επιθετικός με τους γύρω του, πιο καταστροφικός και χυδαίος. Τα χρώματα της ζωής γίνονται πιο αμυδρά, οι όμορφες μυρωδιές λιγότερο ελκυστικές, τα συναισθήματα πιο αδύναμα, η ατμόσφαιρα πιο πνιγηρή και αγχώδης και οι άνθρωποι πιο άβολοι και ανδρείκελα ενεργούμενα της κάθε σοβαρόβαρης εξουσίας.
Το συνολικό ψυχολογικό αποτέλεσμα σε επίπεδο κοινωνίας είναι μία εντεινόμενη μείωση του αισθήματος της χαράς και της ευχαρίστησης στην ανθρώπινη καθημερινότητα και μια αύξηση των αποξενωτικών συναισθημάτων πράγμα το οποίο σε γενικές γραμμές είναι τόσο πιο έντονο όσο πιο έντονη είναι και η καταναλωτική και κοινωνική αδυναμία ανθρώπων και κοινωνικών ομάδων, δηλαδή η φτώχια και η έλλειψη κοινωνικών ρόλων.
Οι εξαιρέσεις υπάρχουν εκεί που έχουν ισχυρές ανθρωπιστικού τύπου και αντικαταναλωτικές ιδεολογίες. Τα τσιράκια του συστήματος όμως προβάλλουν αυτά τα χαρακτηριστικά ως δήθεν στοιχεία μιας αιώνιας ανθρώπινης φύσης ενώ αυτά είναι αποτελέσματα του συστήματος που υπηρετούν, είναι δικά τους αποτελέσματα πάνω στα διαρκώς εξελισσόμενα συστήματα των ανθρωπίνων αναγκών.
Θα ήθελα κ.κ. Δικαστές να δώσω άρωμα αυτών που είπα για τις ανθρώπινες ανάγκες, για το πόσο σημαντικότερες είναι οι ενότητές μας με ανθρώπους και ανθρώπινες σχέσεις από τις ενότητες με στεγνά αντικείμενα και αποξενωτικούς μη ανθρώπινους ρόλους όσο μεγάλοι κι αν είναι. Θα κάνω αναφέροντας μερικούς στίχους από ένα αρχαίο ποίημα σε μια υπέροχη μετάφραση το οποίο αναφέρεται στο βιβλίο με τίτλο «Η κόμη της Βερενίκης› ενός πραγματικού διανοούμενου, του Πρύτανη του Πανεπιστημίου Κρήτης Γιώργου Γραμματικάκη.
Σε αυτό το ποίημα τα μαλλιά της Βερενίκης, η κόμη της δηλαδή μιλάνε σαν να ήταν ένα πρόσωπο. Η Βερενίκη πρόσφερε τα υπέροχα μαλλιά της, την κόμη της στους Θεούς για να σωθεί και να νικήσει ο αδελφός της σε έναν πόλεμο. Η κόμη της Βερενίκης έγινε πλέον λαμπερό αστέρι και μιλάει, μονολογεί από τα μακρινά παλάτια των Θεών στους ουρανούς.
Καλλιμάχου «Βερενίκης κόμη›: «Υγρή απ’ τη δρόσο στα παλάτια των Θεών ως μπαίνουν, αστέρι καινούργιο με τα αρχαία μαζί με βάζει τα άστρα και της παρθένας και του??. γειτονεύω τώρα τα φώτα με της Καλλιστώς κοντά τα αστέρια και προς τη δύση στρέφομαι οδηγός του ?.. που αργά πολύ βυθίζεται στον ωκεανό. Μα και αν τη νύχτα ανάερα πόδια των θεών με αγγίζουν και αν το πρωί λευκή ντυθείς με ξαναπαίρνει, δε χαίρομαι τόσο γι αυτά, όσο πικρή είναι η θλίψη που είμαι μακριά απ’ το κεφάλι της κεράς μου. Τι θέλω εγώ στους ουρανούς; Μαλλί της Βερενίκης πάλι ας γίνω και ως Ωρίων, ας πάει να λάβει πλάι στον Υδροχόο›
Κύριε Πρόεδρε, κ.κ. Δικαστές το λεγόμενο τέλος των ιδεολογιών είναι μια καταγέλαστη ανοησία. Η ίδια η φύση της ανθρώπινης λειτουργίας η οποία επιζητά πάντα τη διεύρυνση το αισθήματος ενότητας με τις διαδικασίες της ζωής επιβάλλει τη δημιουργία νέων κοσμικών και μεταφυσικών ιδεολογιών, ως μέσα και εργαλεία γι αυτό.
Αλλιώς είναι σα να δεχόμαστε ότι η ανθρωπότητα θα αυτοκτονήσει χωρίς αντίδραση σε μία πιο αργή ή πιο γρήγορη πορεία θανάτου ή ότι θα μεταλλαχτεί ο άνθρωπος και θα γίνει κάτι τελείως διαφορετικό, πράγμα που είναι αδύνατο με φυσικό τρόπο. Βέβαια κανείς δε μπορεί να είναι βέβαιος για τους δρόμους που θα πάρει η δημιουργία συλλογικών ιδεολογιών στο μέλλον.
Αυτό θα είναι θέμα αντικειμενικών συνθηκών και ιδεολογικών μαχών. Ήδη μέσα στο γενικό κλίμα αδιεξόδου των κοινωνιών και των αποτελεσμάτων που ανέπτυξα εν συντομία, παρουσιάζεται μέσα από την ανάγκη για συλλογικές ταυτότητες και ανάπτυξη πρωτόγονων και βάρβαρων συλλογικών συμπεριφορών και ιδεολογιών όπως ο χουλιγκανισμός, ο ρατσισμός και ο εθνικισμός.
Επίσης έχουμε ανάπτυξη μεταφυσικών ιδεολογιών όπως ο φονταμενταλιστικός ισλαμισμός και γενικά όποια συλλογική ιδεολογία, είτε δεν έχει μέσα της είτε αποκόβεται από οικουμενικά ουμανιστικά κοσμικά στοιχεία που πιθανώς περιέχει, καταλήγει σε σκοταδισμό. Έχουμε όμως και ανάπτυξη ελπιδοφόρων αντίπαλων στο καταστροφικό κατά το εκτελεστικό ιμπεριαλιστικό σύστημα ιδεολογικών ρευμάτων, οι ριζοσπαστικές, κοινωνικές και εθνικές ιδεολογίες με ισχυρή ανθρωπιστική βάση. Ο χρόνος θα δείξει.
Ωστόσο ας κρατήσουμε στο σημείο αυτό το εξής συμπέρασμα: Ότι σε τελευταία ανάλυση οι δυνάμεις και οι διαδικασίες που άμεσα ή έμμεσα συνεργούν στο να περιοριστούν ή στο να αυτοπεριοριστούν οι συλλογικές ελπίδες, τα συλλογικά οράματα και η συλλογική φαντασία μιας κοινωνίας, ή πολλών ολόκληρων κοινωνιών, είναι δυνάμεις και διαδικασίες που αρρωσταίνουν τις κοινωνίες, είναι δυνάμεις και διαδικασίες θανάτου.
Η ζωή για να προχωρήσει πρέπει να αναδείξει τις δικές της δυνάμεις και διαδικασίες για να αντιπαλέψει το θάνατο και με κάποιον τρόπο δεν μπορεί παρά να το κάνει όπως γινόταν πάντα μέχρι τώρα στην ανθρώπινη ιστορία. Αν όμως η μείωση της δυνατότητας των κοινωνιών και των κοινωνικών ομάδων να παράγουν και αναπτύξουν αντίπαλες του υπάρχοντος συστήματος κοινωνικοπολιτικές ιδεολογίες λόγω άγνοιας, απειλής και φόβου, οδηγεί αργά και σταθερά στην καταβαράθρωση, βαρβαρότητα και δυστυχία, οδηγεί σε διαφορά και συνενοχή, την άναρχη μαζική βία, την κοινωνική φρίκη και το θάνατο.
Τότε, ποιες είναι οι δυνάμεις που θα αντιστρέψουν αυτή την πορεία; Σίγουρα δε θα είναι οι υπάρχουσες αδίστακτες και διεφθαρμένες στο μέγιστο μέρος της ελίτ, στις παντός είδους υπάρχουσες εξουσίες που είναι υπεύθυνες για τη διατήρηση των καταστροφικών διαδικασιών του πολιτικοκοινωνικού συστήματος. Σίγουρα δε θα είναι τα μαντρόσκυλα των ελίτ, οι διωκτικοί και τιμωρητικοί μηχανισμοί της εξουσίας, γιατί αυτοί και λειτουργούν στο πλαίσιο που τα αφεντικά τους ορίζουν και αν υπάρξει κάποια εξαίρεση που πιστεύω ότι υπάρχουν πολλές, την εξαφανίζουν αλλά σε μεγάλο βαθμό διαπερνώνται και οι ίδιοι από την γενική αναλγησία, τη σήψη και τη διαφθορά.
Σίγουρα δεν θα είναι οι ψευτοδιανοούμενοι και οι υπάλληλοι των ιδεολογικών μηχανισμών της εξουσίας, οι μάστορες και κατασκευαστές των παλιών αντιδραστικών συλλογικών ιδεολογιών, που χρειάζονταν τα αφεντικά τους και που σήμερα μετατρέπουν το άσπρο σε μαύρο και βαφτίζουν το θάνατο δήθεν ζωή. Το πολιτικό εγχείρημα της 17Ν να σοκάρει και να ξυπνήσει την ελληνική κοινωνία μπορεί να πρόσφερε στην ανάδειξη της κοινωνικής αλήθειας, όμως απέτυχε το στόχο του.
Πού βρίσκεται λοιπόν η κοινωνική ελπίδα; Η κοινωνική ελπίδα βρίσκεται μέσα από τις ζωντανές δυνάμεις του ελληνικού λαού και τους απλούς ανθρώπους που δε μπορούν να καλύψουν ούτε καν τις βασικές τους ανάγκες ή να τα φέρουν πολύ δύσκολα βόλτα. Βρίσκεται στους ευαίσθητους ανθρώπους που αντιλαμβάνονται όλο και περισσότερο στο πετσί τους το αδιέξοδο του σημερινού πολιτικοκοινωνικού συστήματος, που αντιλαμβάνονται την αργή κατάρρευση των ανθρώπινων κοινωνικών σχέσεων και την καταστροφή της φύσης.
Βρίσκεται επίσης στους πραγματικούς διανοούμενους, στους ανθρώπους της τέχνης και του πολιτισμού, τους ποιοτικούς ανθρώπους που θα μπουν μπροστά για ένα κίνημα προσανατολισμού των αξιών, στις ανθρώπινες σχέσεις και στις αντίστοιχες ανθρώπινες ανάγκες.
Όσον αφορά συνολικά τη διαδικασία της κοινωνικής ελπίδας, αυτή γεννιέται μέσα από τα κινήματα πραγματικής αντίστασης στους μηχανισμούς θανάτου αλλά και ανάδειξη της χαράς της ζωής. Κινήματα που είτε το δηλώνουν είτε όχι, κάποτε θα οδηγήσουν σε ένα κοινωνικά αυτοδιαχειριζόμενο αντιγραφειοκρατικό σοσιαλισμό με άμεση δημοκρατία.
Αυτά τα Κινήματα δε μπορεί παρά να είναι Κινήματα που υπερασπίζουν, εκφράζουν και αναπτύσσουν τη δημιουργική πολυμορφία σε όλα τα επίπεδα και τις συλλογικές ανθρώπινες ταυτότητες, από το πολύ μικρό που μπορεί να φθάσει το χέρι μας και η δράση μας, δηλαδή από τους κοντινούς μας ανθρώπους στους συναδέλφους μας στην δουλειά, τις παρέες στους χώρους δουλειάς και ζωής μας, από τη γειτονιά, το χωριό, την πόλη μας και τελικά τη πατρίδα μας, το λαό μας, το έθνος μας, μέχρι και το πιο μεγάλο που μπορεί να πετάξει η σκέψη μας δηλαδή όλους τους λαούς, τα έθνη και τους ανθρώπους της γης. Έτσι μπορεί να αναπτυχθεί η πραγματική δημοκρατία των πολιτών του κόσμου.
Και η διασφάλιση της ανθρώπινης κατεύθυνσης, στις αναπτυσσόμενες συλλογικές ταυτότητες, είναι ακριβώς η σύνδεση του μικρού με το μεγάλο, το ουμανιστικό με το οικουμενικό. Αυτό είναι η ασπίδα απέναντι σε πρωτόγνωρες και βάρβαρες συλλογικές ιδεολογίες που αναπτύσσονται και θ’ αναπτυχθούν. Και αυτό πρέπει να γίνει πεντακάθαρο, επειδή κάποιοι καλοθελητές μπερδεύουν συνειδητά, την παγκοσμιοποίηση των δυνάμεων του κεφαλαίου, της ισχύος και της εξουσίας, την παγκοσμιοποίηση του τρόμου και της σκλαβιάς των ανθρώπων, με την οικουμενικότητα των ίδιων ανθρώπων, με την ανθρώπινη τάση της ελευθερίας και της ζωής, σε πανανθρώπινο επίπεδο.
Έτσι προσπαθούν να εξολοθρεύσουν και τα τελευταία πεδία συλλογικής, ιδεολογικής αντίστασης των ανθρώπων, τα τελευταία πολιτισμικά φρούρια ζωής που έχει γεννήσει ο ανθρώπινος πολιτισμός στις παλαιότερες εποχές ή γεννάει και σήμερα σε μικρότερες γεωγραφικές ενότητες και συλλογικότητες, οι οποίες έχουν σχέση με το ανθρώπινο μέτρο.
Χρησιμοποιούν επιχειρήματα δήθεν μοντερνισμού και ψεύτικου διεθνισμού, ενώ στην πραγματικότητα προωθούν τον κοσμοπολιτισμό του κεφαλαίου και του καπιταλιστικού κέρδους, για να παραπλανήσουν και να εκπορθήσουν ανθρώπινες υπάρξεις. Μόνο σε κινήματα με τα χαρακτηριστικά που ανέφερα, μπορεί να ελπίζει η κοινωνία κ. Δικαστές, να μην κατρακυλήσει στην βαρβαρότητα και αυτή είναι η μοναδική διαδικασία αντιστροφής.
Θέλω εδώ όμως να τονίσω κάτι ξεχωριστά, ξεχωριστά την μια από τις πλευρές που εντείνεται την βαθιά πολιτισμική κρίση της κοινωνίας. Την πλευρά αυτή που περιλαμβάνει την εκπληκτική μερικές φορές δυνατότητα, της εκάστοτε εξουσίας, να ενσωματώνει αντίπαλες ιδεολογίες, αντιστρέφοντας τον ριζοσπαστικό ή επαναστατικό τους περιεχόμενο και να τις χρησιμοποιεί ακόμα και σαν όπλα για τα συμφέροντά της.
Για παράδειγμα έχουμε την εκπληκτική ιστορία, ιστορική επαναστατική μορφή του Ιησού Χριστού, που θυσιάστηκε για τους ανθρώπους. Έχουμε λοιπόν την αρχέγονη αντιταξική, αντιεξουσιαστική και αντικρατική χριστιανική ιδεολογία της παγκόσμιας αλληλεγγύης, αγάπης και αδελφοσύνης, την οποία ενώ η δυτική εκκλησία – εξουσία, μετέτρεψε σε ιερά εξέταση, στην δε ανατολική ορθόδοξη εκκλησία, φθάνει να βγαίνει πατριάρχης της ορθοδοξίας στην Κωνσταντινούπολη, όποιος υποψήφιος έδινε το μεγαλύτερο μπαξίσι στον τούρκο σουλτάνο και γινόταν το πιο πειθήνιο υποχείριό του.
Σήμερα, ο κάθε πατριάρχης εγκρίνεται πρώτα από τις μυστικές υπηρεσίες της Τουρκίας από την ΜΥΤ. Αυτό έχει γίνει κατά κόρον και με τις σύγχρονες αριστερές πολιτικές ιδεολογίες και ειδικότερα με τον μαρξισμό. Σ’ αυτούς τους μηχανισμούς άμβλυνσης, ευνουχισμού και ενσωμάτωσης των ελπίδων, των οραμάτων, της κοινωνίας, κάποτε οι κοινωνίες, οι περισσότεροι απλοί άνθρωποι θρησκευόμενοι και μη θα απαντήσουν. «Ουέ υμίν γραμματείς και φαρισαίοι υποκριταί. Γιατί ενώ μιλάγατε για ειρήνη και ζωή στους ανθρώπους, προετοιμάζατε και προκαλούσατε τους πολέμους και το θάνατο. Ουέ υμίν γραμματείς και φαρισαίοι υποκριταί, ενώ κοπτόσαστε δήθεν για ελευθερία και δημοκρατία, υπηρετούσατε τον άρχοντα του σκότους του μεγάλου αδελφού της ανθρώπινης υποδούλωσης και καταστροφής, τον αμερικάνικο και διεθνή ιμπεριαλισμό.
Ουέ υμίν γραμματείς και φαρισαίοι υποκριταί, ενώ μιλάγατε για την αξία της ανθρώπινης ζωής και τον σεβασμό του ναού της ανθρώπινης ύπαρξης, κάνατε τον άνθρωπο εμπόρευμα, τον τεμαχίσατε και τον πουλάτε στα παζάρια της γης. Ουέ υμίν γραμματείς και φαρισαίοι υποκριταί, γιατί ενώ μιλάγατε για πατρίδα, εννοούσατε την τσέπη σας, εννοούσατε την τσέπη σας. Ενώ μιλάγατε για πολιτισμό, προωθούσατε τα πολιτιστικά υποπροϊόντα των βαρβάρων, τον δούρειο ίππο για την άλωση της ψυχής των λαών.
Ουέ υμίν γραμματείς και φαρισαίοι υποκριταί, γιατί ενώ μιλάγατε για υγεία και περιβάλλον, δεν αφήσατε αμόλυντο αέρα για να ανασάνουμε, σπιθαμή αγνής γης για να πατήσουμε, καθάριο νερό και τροφή για να δροσιστούμε και να τραφούμε.
Ουέ υμίν γραμματείς και φαρισαίοι υποκριταί, γιατί ενώ μας κοροϊδεύατε για προστασία από την εγκληματικότητα και από την διαφθορά, ενώ μιλούσατε για ουδέτερη δικαιοσύνη, προστατεύατε το πολιτικό και κοινωνικό σύστημα που τις γένναγε και τις έθρεφε. Γιατί ενώ μιλούσατε για χαρά και δημιουργία της νεολαίας, την σπρώχνατε στην αποξένωση και στην ανεργία, τις ψυχικές αρρώστιες, τα ναρκωτικά, τα αλκοόλ και τις αυτοκτονίες.›
Αυτά θα απαντήσουν οι άνθρωποι στις καπιταλιστικές εξουσίες κάποια στιγμή μέσα στον αιώνα και στην ανθρώπινη ιστορία. Ένα τέτοιο χρονικό διάστημα θεωρείται πολύ μικρό. Κύριε Πρόεδρε, κύριοι Δικαστές, προχωρώ στο δεύτερο μέρος της δευτερολογίας μου, σύμφωνα με τον διαχωρισμό που έκανα.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Έχουν περάσει τρία τέταρτα και σας παρακαλώ εγώ δηλαδή ας μην πούμε πάρα πολλά.
Β. ΤΖΩΡΤΖΑΤΟΣ: Κύριε Πρόεδρε εδώ διακυβεύεται η ζωή μου. Δεν αμφιβάλω εάν θα βγω ποτέ από εδώ μέσα, απ’ αυτό το πράγμα που λέγεται φυλακή. Μίλησα δυο ώρες πριν, εάν μιλήσω και μία ώρα τώρα τι θα γίνει;
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Επειδή γράφει η δικονομία μισή ώρα, γι’ αυτό σας κάνω την σύσταση, όσο μπορείτε. Εγώ την μισή ώρα την πέρασα δεν υπάρχει θέμα, αλλά σας κάνω την σύσταση και εσείς κάντε κάποια μικρο-υποχώρηση να συντομεύσετε. Είναι πολύ ενδιαφέροντα και πολύ ωραία αυτά που λέτε. Εμένα μ’ ενδιαφέρει, είμαστε Δικαστήριο και μας ενδιαφέρουν όλα. Εγώ θέλω να τα ακούσω, αλλά όταν περνάει η ώρα καταλαβαίνετε, δεν θέλω να είμαστε πολύ μακριά. Μόνο γι’ αυτό καταλάβατε; Δεν είναι τίποτα άλλο κ. Τζωρτζάτο, δεν είναι ότι δεν με ενδιαφέρουν αυτά που λέτε. Με ενδιαφέρουν και πολύ.
Β. ΤΖΩΡΤΖΑΤΟΣ: Συμμετείχα στην ελληνική πολιτική οργάνωση ένοπλης προπαγάνδας στην 17Ν με αραιό και πολύ περιφερειακό ρόλο, όπως έχω ήδη εξηγήσει και όπως αποδείχθηκε πεντακάθαρα στην ακροαματική διαδικασία του Δικαστηρίου σας. Τα κίνητρα ήταν μη ιδιοτελή και μη ταπεινά και αφορούσαν ιδέες μου για τον άνθρωπο, την κοινωνία, τον κόσμο. Στην αναγνώριση του λάθους εκτίμησης των αντικειμενικών συνθηκών της χώρας μου, στην αναγνώριση του λάθους εκτίμησης των ορίων στις διαθέσεις των δοκιμαζόμενων ελλήνων, στη συγκεκριμένη ιστορική φάση και ως τελικό αποτέλεσμα στην αναγνώριση του λάθους της ?οργάνωσης, με συνέπεια την αποχώρησή μου το 1992.
Στη διαδικασία της δίκης είχα δηλώσει ότι εάν το 1974 με την προϋπόθεση της περισσότερης και αληθινής δημοκρατίας ακόμα και στα πλαίσια της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας είχε γίνει αποχουντοποίηση του δικαστικού σώματος και ανάληψη της δικαιοσύνης από δημοκράτες δικαστές και μόνο που θα εξασφαλίζονταν οι βασικές αρχές περί ισονομίας και ισοπολιτείας με εξοβελισμό της διαφθοράς, του χρηματισμού, της συναλλαγής και συνενοχής που διαιωνίζονται ακόμα και σήμερα και την πραγματική τιμωρία όλων των βασανιστών της χούντας, καθώς και όλων των αρπαχτικών ληστών του δημοσίου πλούτου εις βάρος των λαϊκών και δοκιμαζόμενων στρωμάτων, η 17Ν δεν θα είχε λόγο ύπαρξης γιατί δεν θα γινόταν δεκτή από τον ελληνικό λαό.
Έτσι ορισμένοι εδώ μέσα ονειρεύοντο και ονειρεύονται περισσότερη και αληθινή δημοκρατία και δικαιοσύνη, όπου δεν θα οδηγεί η απόγνωση, η εκμετάλλευση και η ένδυα τις μαρίδες στη φυλακή, δηλαδή τους μικρολωποδύτες και τους άρρωστους χρήστες ναρκωτικών ουσιών, θα οδηγεί όμως τα λαβράκια, τους ληστές του δημοσίου πλούτου όπως ανέφερα.
Αυτό το καθεστώς κ. Πρόεδρε ονειρεύονται ορισμένοι εδώ μέσα. Και πάνω σ’ αυτό κ. Λάμπρου με αποκαλέσατε αμετανόητο. Ποια είναι η πιο ειλικρινής μεταμέλεια κ. Εισαγγελέα; Η μεταμέλεια που δεν υπολογίζει το κόστος της πολυετούς φυλάκισης, επειδή δεν συνεργάζεται με τους ιδιωτικούς μηχανισμούς; Η μεταμέλεια που δεν καταδίδει ψευδώς; Η μεταμέλεια που δεν προέρχεται από εσάς και δεν απευθύνεται προς εσάς; Αλλά από και προς την συνείδηση του μεταμεληθέντος; Η μεταμέλεια της αξιοπρέπειας ή αντίθετα η μεταμέλεια αυτού που προδίδει τις ιδέες του, που συνεργάζεται με τους διώκτες του; Που καταδίδει ψευδώς για να την βολέψει;
(Διαλογικές Συζητήσεις)
Β. ΤΖΩΡΤΖΑΤΟΣ: Δολοφονίες υπήρξαν όμως και πριν από την 17Ν και τα ξέρετε πάρα πολύ καλά αυτά. 55 άτομα έχουν δολοφονηθεί μέχρι τώρα.
Δεν άρχισε η 17Ν κύριε, η δημοκρατία σας άρχισε πρώτη. Το καταλάβατε, τα είπα. Γνωρίζετε πολύ καλά κ. Εισαγγελέα, ποιος είναι περισσότερο ειλικρινής, αλλά τα αντανακλαστικά σας είναι εμπαθή και εκδικητικά και αυτό δεν μπορείτε να το κρύψετε. Δεν σας ενδιαφέρει ούτε η αξιοπρέπεια, ούτε ο νόμος. Αυτό που σας ενδιαφέρει είναι να ξεφτιλίζετε αξίες και να εκδικηθείτε. Αυτό που λέτε σε κάποιους από τους κατηγορούμενους, αλλά και στην κοινωνία με την πρότασή σας για τους μεταμεληθέντες είναι. Κοιτάξτε καλά, όχι μόνο πρέπει να δουλέψεις για εμάς, για να είμαστε σίγουροι ότι δεν έχεις κανένα δρόμο διαφυγής από τον έλεγχό μας, θα πρέπει να ξεφτιλίσεις τις ιδέες σου, να ξεφτιλιστείς και ο ίδιος, ως αναξιοπρεπής καταδότης και κουκουλοφόρος δικός μας.
Να την χαίρεστε αυτή τη μεταμέλεια κ. Εισαγγελέα. Είστε η ζωντανή απόδειξη των απόψεών μου για το αστικό κράτος και την αστική δικαιοσύνη και εφόσον επιδείξατε ζωηρό ενδιαφέρον για φωτογραφίες σ’ αυτή τη δίκη, σας διαβεβαιώνω ότι εκτός των άλλων που θα αναφέρω παρακάτω, η πρότασή σας για τους τρεις μεταμεληθέντες, είναι μια φωτογραφία σας σ’ αυτή τη δίκη που δείχνει τα χαρακτηριστικά σας. Πάρα πολύ διαφορετικά χαρακτηριστικά, που προσπαθώ να πιστέψω από μια φωτογραφία, εκείνου του νεαρού Εισαγγελέα Λάμπρου, του έλληνα πατριώτη, εκ του ασφαλούς όμως το ’75 και όχι το ’72, ’73, στα Χανιά του ’75. Τι εύκολα που αλλάζει ο άνθρωπος, ανάλογα με τους ρόλους και τα χρόνια.
Στην προανάκριση βασανίστηκα κ. Δικαστές, δεν με λύγισε και δεν με φόβισε το άγριο ξύλο όταν με ξεγύμνωσαν και μου τσάκισαν το σώμα, μέσα στο κολαστήριό τους τα δήθεν παλικάρια της Αντιτρομοκρατίας και οι χειρότεροι εκφραστές του ανθρώπινου είδους. Εκείνο που με λύγισε ήταν οι ουσίες που μου έδωσαν, σε συνδυασμό με τον εκβιασμό για την κόρη μου.
Οι ουσίες τους επέδρασαν στο νευρικό μου σύστημα και στην δύναμη της θέλησής μου γι’ αυτό δεν ντρέπομαι. Ντρέπομαι όμως για τα ψέματα που με ανάγκασαν να υπογράψω, στην Ανακρίτριά μου υπό την επήρεια των ουσιών, απολύτου τρόμου και πανικού για τους διώκτες και βασανιστές, οι οποίοι ήταν παρόντες με τα όπλα και δεν άφησαν καν τον τότε δικηγόρο μου να διαμαρτυρηθεί.
Αυτό που γνωρίζω είναι ότι συνερχόμουν σιγά – σιγά και πέρασα εβδομάδες για να βρω τον εαυτό μου, αν και δεν αποδεικνύεται η χορήγηση σε μένα των ουσιών, των μάλλον πολύ εξειδικευμένων ψυχοφαρμάκων, είναι βέβαιο πώς αποδείχθηκαν τα βασανιστήρια.
Θα διαπράξετε, κ. Πρόεδρε και κ. Δικαστές, εθνικό και νομικό έγκλημα, εάν θα θεωρήσετε ως αβίαστα, έγκυρα και αληθινά αυτά που γράφονται ως προανακριτικές μου ομολογίες, επειδή γνωρίζω και την αλήθεια των γεγονότων που με αφορούν, σας διαβεβαιώνω ότι θα διαπράξετε έγκλημα, επίσης και εάν θεωρήσετε αβίαστες, έγκυρες και αληθινές, τις δήθεν ομολογίες των συγκατηγορούμενών μου. Αποδέχομαι τις ευθύνες που μου αναλογούν και τίποτα παραπάνω.
Στηριχθείτε σε πραγματικά στοιχεία και όχι σε κατασκευές που μου βρωμάνε από μια ώρα δρόμο που λέει και ο λαός μας. Και θέλω να μου αναφέρετε κύριε, περίμενα ότι θα δευτερολογήσετε, κύριε Εισαγγελέα, και θέλω να μου αναφέρετε και να τοποθετηθείτε, τι στοιχεία έχετε για την συμμετοχή μου μετά το ’92. Και από τη στιγμή που υπάρχει διαβιβαστικό από τον αρχηγό της αστυνομίας τότε ότι με παρακολουθούσαν και δεν είχαν βρει τίποτα και με παρακολούθησαν και μέχρι το ’92 και το ξέρω γιατί τους έβλεπα.
(Διαλογικές Συζητήσεις)
Β. ΤΖΩΡΤΖΑΤΟΣ: Γιατί απαγορεύονται και οι ιδέες; Ποια είναι η σημερινή μου συμπεριφορά κ. Εισαγγελέα; Ποια είναι για εξηγήστε μου; Παρότι οι συνήγοροί μου με λαμπρό αποδεικτικό νομικό λόγο τοποθετήθηκαν πάνω στο κατηγορητήριο και στις εισαγγελικές αγορεύσεις, δεν θα αποφύγω τον πειρασμό να κάνω και εγώ κάποιες παρατηρήσεις, κυρίως σε χονδροειδείς κατά την γνώμη μου αναφορές του κ. Εισαγγελέα. Ας δούμε μια, ολίγον σχολιασμένη περίληψη της εισαγγελικής του αγόρευσης, αν και οποιοδήποτε σχόλιό μας μπορεί να είναι περιττό. Η εισαγγελική αγόρευση του κ. Εισαγγελέα, διαπερνιέται ολόκληρη από την σοβαρότερη επιστημονική ορολογία της πολιτικής κοινωνιολογίας, που ανακάλυψε ο ίδιος και λέγεται Μιθριδατισμός. Την σχέση του με τον Μιθριδάτη θα την δούμε σε λίγο.
Ωστόσο καταρχήν θα του εξηγήσω, για να έχουμε ένα αρχικό πεδίο συνεννόησης, ότι οποιαδήποτε διεργασία, σκέψη ή πράξη αφορά άμεσα ή έμμεσα συλλογικές διαδικασίες της κοινωνίας, συλλογικούς θεσμούς και συλλογικές κοινωνικές και πολιτικές δυναμικές, είναι πολιτική. Την πολιτική δεν την ασκούνε μόνο οι επαγγελματίες πολιτικοί, αλλά και οποιοσδήποτε έχει και σχέση έστω και μικρή, με την πραγματικότητα της συλλογικής μας ζωής σε οποιονδήποτε τομέα.
Μπορεί για παράδειγμα να έχουμε συνδικαλιστική πολιτική από ένα μέρος ενός σωματείου. Ή ακόμα να έχουμε πολιτιστική πολιτική σε μια περιοχή από ένα σύλλογο. Ακόμα και εσείς χωρίς προφανώς να το ξέρετε, μπορείτε να ασκήσετε ιδεολογική πολιτική, όπως κάνατε, δια μέσου της αγόρευσής σας, με την περίφημη θεωρία του Μιθριδατισμού. Ο κ. Εισαγγελέας εντοπίζει τη δημιουργία της 17Ν στην ικανότητα εξαπάτησης, όπως λέει, που είχε ένα πρόσωπο που δημιουργούσε η 17Ν.
Πέρα από την καταφανή έλλειψη αποδείξεων, για την συμμετοχή του προσώπου αυτού, θα ήθελα να μας απαντήσει μεθαύριο ο κ. Εισαγγελέας, σε τι συνίσταται η εξαπάτηση εάν υποθέσουμε ότι υπήρχε κάποιος φανταστικός αρχηγός; Αφορά σε εξαπάτηση πολιτική; Δηλαδή ο φανταστικός αρχηγός είχε άλλους πολιτικούς στόχους και δεν τους έλεγε; Αν ξέρετε κάτι τέτοιο κ. Εισαγγελέα να μας το πείτε, από πού το ξέρετε.
ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΑΣ: (Εκτός μικροφώνου)
Β. ΤΖΩΡΤΖΑΤΟΣ: Εσείς δεν αναφέρατε για αρχηγούς; Δεν μπορώ αν κάνω κριτική; Αν είναι δυνατόν! Δεν μπορώ να κάνω κριτική; Αφήστε τους εντυπωσιασμούς κ. Εισαγγελέα, αφήστε με να τελειώσω και μετά, γράψτε ότι θέλετε και μη με διακόπτετε γιατί δεν θα μ’ αφήσουν να τελειώσω. Θα μου τα πείτε στο τέλος, ή μεθαύριο.
Μήπως αφορά σε εξαπάτηση οικονομική; Δηλαδή ο φανταστικός αρχηγός έκλεβε τα λεφτά της οργάνωσης έτσι; Γιατί δεν μας λέτε από πού το γνωρίζετε; Μήπως αφορά εξαπάτηση ερωτική; Δηλαδή μας έστελνε σε επιχειρήσεις, αυτός είχε σαν πραγματικό του στόχο να κάνει ντου στις γυναίκες μας; Μήπως έχετε τέτοια στοιχεία; Το τελευταίο είναι πολύ σοβαρό. Αλλάζει άρδην την πολιτική της οργάνωσης.
Ας προσέξουμε όμως το σοβαρότερο σενάριο δημιουργίας και λειτουργίας της 17Ν κατά τον κ. Εισαγγελέα. Κάποιος έταξε πολλά λεφτά σε κάτι νεαρά παιδιά, τους είπε δηλαδή ελάτε να φτιάξουμε την 17Ν, για να οικονομήσουμε και αυτά τσίμπησαν το δόλωμα. Μετά όμως που τους έφαγε τα λεφτά, διότι όλοι και όλοι είναι απένταροι, τα παιδιά τον κατάλαβαν τον μάγκα και θέλουν να φύγουν.
ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΑΣ: (εκτός μικροφώνου)
Β. ΤΖΩΡΤΖΑΤΟΣ: Για όλους το είπατε, σε πολλούς αναφερθήκατε. Δεν τολμούσαν όμως γιατί αντιμετώπιζαν και την απειλή του θανάτου. Είναι προφανές κ. Δικαστές τι θέλει να κάνει ο κ. Λάμπρου μ’ αυτό το αριστούργημα. Θέλει να μας πει να μην μπει σε συζήτηση περί πολιτικών προθέσεων, στόχων και αποτελεσμάτων, αλλά και εκεί την πατάει, γιατί περιγράφει αρνητικά πολιτικά αποτελέσματα κατά την γνώμη μου και παράλληλα να στηρίξει την ηθική αυτουργία για ένα πρόσωπο. Αυτό δεν είναι δυνατόν να το πιστέψει και ένα παιδί δέκα χρονών. Πέρα όμως από τα εκπληκτικά παρανοϊκά μαργαριτάρια του περί πάλης της 17Ν για να πάρει το ψωμί και το φαγητό από το στόμα του εργαζόμενου συμπολίτη μας, η οργάνωση είναι υπεύθυνη για την ανεργία, ή από φράσεις του τύπου «αυτοί δεν είναι αντίπαλοι›, ή σιωπηλά καταρριφθέντες νόμου, ο κ. Λάμπρου χωρίς ούτε ένα αποδεικτικό στοιχείο και χωρίς ούτε ένα πειστήριο, μου κοπανάει ένα κάρο άμεσες συνέργιες.
Με βάση ότι είμαι ηλεκτρολόγος στο επάγγελμα, το οποίο μπερδεύει με τον ηλεκτρονικό, μου κοπανάει ότι έχει και δεν έχει. Για παράδειγμα στην υπόθεση του Μπουλούκμπασι αναφέρει επί λέξει, «ο Τζωρτζάτος ως γνωστόν έκανε τις συνδέσεις, έκανε τα ηλεκτρολογικά›, ως γνωστό, αναφέρει ο κ. Εισαγγελέας. Από πού είναι γνωστό κ. Λάμπρου; Εγώ θα αναφέρω όμως κάτι άλλο που είναι γνωστό.
Εγώ έχω μια θεία μικρασιάτισσα που είχε ένα κόκορα και τον είχε βγάλει Μιθριδάτη. Σε καμιά περίπτωση δεν θέλω να έχω εδώ ένα Εισαγγελέα, που τον λένε Μιθριδάτη και κάνει τον κόκορα από την έδρα. Η ελπίδα μου όπως εξήγησα, είναι ταυτόσημη με τον άνθρωπο, έστω και αν δεν πιστεύω στην ειλικρίνεια της αστικής δικαιοσύνης, έχω μια μικρή ελπίδα, ότι με την απόφασή σας θα σταθείτε στα πραγματικά στοιχεία που με αφορούν, στα πειστήρια και ότι θα κρίνετε με βάση τους υπάρχοντες δικούς σας νόμους, έχω μια μικρή ελπίδα, ότι με την απόφασή σας, θα αποφύγετε να χαρακτηριστείτε από τον ελληνικό λαό, ως επιτιθέμενοι στα υπερασπιστικά δικαιώματα και την αλήθεια, ορδή του Μιθριδάτη.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Στο σημείο αυτό να διακόψουμε για την Δευτέρα στις 9 το πρωί.