Tο δίκιο αλλάζει συνεχώς στρατόπεδο σε τούτη την μακροχρόνια διένεξη Ισραηλινών Παλαιστινίων.
Είχαν άδικο Παλαιστίνιοι και λοιποί Αραβες την εικοσαετία 1947 - 1967, όταν δεν δέχονταν την ύπαρξη του κράτους του Ισραήλ.
Είχαν άδικο από το 1967 οι Ισραηλινοί, όταν άρχισαν να προσαρτούν παλαιστινιακά εδάφη στο κράτος τους και να προωθούν τον εποικισμό.
Μια αχτίδα ελπίδας φάνηκε το 1994, όταν υπεγράφη η συμφωνία, με την οποία ξεκίνησε η διαδικασία ίδρυσης παλαιστινιακού κράτους.
Αλλά οι ακραίοι από κει και πέρα δίνουν τον τόνο. Κάνουν ό,τι μπορούν για να δικαιολογούν την ύπαρξή τους. Μπορεί να υπάρχουν, και σίγουρα υπάρχουν, μεταξύ Ισραηλινών και Παλαιστινίων, και κάποιοι που θέλουν να συνυπάρξουν, αλλά αφού δεν μπορούν να συγκρατήσουν τους φανατικούς, που έχουν βαλθεί να εξοφλούν εκατέρωθεν οφειλές αίματος, είναι σαν να μην υπάρχουν.
Ο Γιτζάκ Ράμπιν δολοφονείται από ακραίους Ισραηλινούς, φανατικοί Παλαιστίνιοι μετατρέπονται σε ανθρώπινες βόμβες. Ωσπου γίνεται ο Αριέλ Σαρόν πρωθυπουργός. Επέκταση του εποικισμού οι μεν. Νέα ιντιφάντα οι δε.
Βρισκόμαστε στο 1967 πάλι.