«Ζούμε στην Ευρώπη. Αν ένα δημοψήφισμα αποφάσιζε κάτι διαφορετικό, οι Βρετανοί θα ξαναχτυπούσαν την πόρτα της σε πέντε ή δέκα χρόνια», επιμένει ο Βρετανός ιστορικός Τίμοθι Γκάρτον Ας.
«Κάποτε οι Εργατικοί έβλεπαν με δυσπιστία την Ευρώπη: τη θεωρούσαν ένα καπιταλιστικό οικοδόμημα στο οποίο ήθελαν να ενταχθούν οι Συντηρητικοί και οι επιχειρηματίες για να μην απομονωθούν. Τώρα συμβαίνει το αντίθετο: αντίθετοι είναι οι Συντηρητικοί, ενώ οι Εργατικοί και οι εργοδότες προβληματίζονται».
Ο Ας θεωρεί πως δεν πρέπει να εμπιστεύεται κανείς τις δημοσκοπήσεις. «Αν γινόταν μια πραγματική συζήτηση που θα εξηγούσε πού βρίσκονται τα συμφέροντά τους, οι Βρετανοί θα απαντούσαν θετικά στο υπαρξιακό - αμλετιανό ερώτημα της σχέσης τους με τη Γηραιά Ηπειρο».
Ο Ουίλιαμ Κας, βουλευτής στα Μίντλαντς, διαφωνεί. Ιδρυτής του ευρωσκεπτικιστικού European Foundation, που δημιουργήθηκε στη διάρκεια της «εξέγερσης του Μάαστριχτ», ο Κας απορρίπτει ο,τιδήποτε έχει σχέση με την Ευρωπαϊκή Ενωση. Ο Κας είναι αρχηγός της ομάδας των 24 βουλευτών που το περασμένο φθινόπωρο απείλησαν τον πρωθυπουργό Ντέιβιντ Κάμερον ότι θα απευθυνθούν στο λαό αν υπακούσει στα «κελεύσματα των Βρυξελλών». Η «εξέγερση» αυτή φαίνεται πως καταφέρνει να επιβάλλει τους κανόνες της στον πρωθυπουργό. Υπό την πίεση αυτή, ο τελευταίος αρνήθηκε στην τελευταία Σύνοδο Κορυφής το σύμφωνο δημοσιονομικής ενοποίησης. Και φαίνεται ότι η κοινή γνώμη συμφωνεί, αφού μετά την κίνηση αυτή η δημοτικότητα των Τόρις έφτασε στο 40%, το υψηλότερο ποσοστό μετά τις εκλογές.
Μετατρεπόμενος σε αγωνιστή του χρηματοπιστωτικού καπιταλισμού, ο Κάμερον διατρέχει τον κίνδυνο να στερήσει από κάθε περιεχόμενο το κυβερνητικό του σχέδιο.
Οταν ανέλαβε την εξουσία ύστερα από 12 χρόνια Εργατικής διακυβέρνησης, δήλωσε ότι θέλει να αλλάξει σελίδα και να προωθήσει μια «μεγάλη κοινωνία» -ενώσεις, συνδικάτα, δήμοι- που θα αναλάμβανε την παιδεία, την υγεία, την ασφάλεια, τις οποίες δεν μπορεί να διαχειριστεί το Κράτος.
Δέκα οκτώ μήνες μετά, «οι μάσκες έπεσαν», λέει ο Τίμοθι Γκάρτον Ας. Με την οικονομία σε στασιμότητα, την ανεργία στο υψηλότερο επίπεδο από το 1996 και 100.000 απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων μόνο το 2011, η «μεγάλη κοινωνία» αποκαλύτπει ένα άλλο πρόσωπο: ο στόχος της, όπως γράφει η «Γκάρντιαν», είναι να κάνουν οι άνεργοι δωρεάν αυτά που έκαναν άλλοτε οι δημόσιοι υπάλληλοι. Ελλείψει χρημάτων και εργαζομένων, οι δήμοι καταγγέλλουν ήδη τις συμβάσεις που έχουν υπογράψει με την κυβέρνηση. Και τα μεγάλα σχέδια δεν έχουν ξεκινήσει.
Οι πολιτικοί αναλυτές συγκρίνουν πλέον το περασμένο «καλοκαίρι της δυσαρέσκειας», με τον χειμώνα της δυσαρέσκειας του 1979. Τότε που οι ακρότητες του θατσερισμού έκαναν τους Sex Pistols να τραγουδούν το «No future in England's Dreaming».
Πηγή: Le Nouvel Observateur, ΑΠΕ-ΜΠΕ