Τον αιφνίδιο θάνατο του Θόδωρου Αγγελόπουλου καλύπτουν με ρεπορτάζ τους πολλά διεθνή ΜΜΕ.
Τον αιφνίδιο θάνατο του Θόδωρου Αγγελόπουλου καλύπτουν με ρεπορτάζ τους πολλά διεθνή ΜΜΕ.
«Ήταν διάσημος για ένα στιλ που εμπεριείχε μακρά, προσεκτικά χορογραφημένα πλάνα, καθώς επεξεργαζόταν πολιτικά και ιστορικά θέματα από τη σύγχρονη Ελλάδα», αναφέρει το ΒΒC.
«Την ημέρα που οι εραστές του κινηματογράφου ανά την υφήλιο συντονίστηκαν για να μάθουν τις υποψηφιότητες για τα φετινά Όσκαρ, o κόσμος του σινεμά πενθούσε για την απώλεια μια από τις πλέον ευυπόληπτες προσωπικότητές του», σύμφωνα με τον ιστότοπο του CNN.
«Ο Θόδωρος Αγγελόπουλος, βραβευμένος Έλληνας σκηνοθέτης γνωστός για το αργό και ονειρικό του στιλ, σκοτώθηκε σε τροχαίο δυστύχημα ενώ εργαζόταν για την τελευταία του ταινία», επισημαίνει ο Guardian στην επίσημη ιστοσελίδα του.
«Ο Θόδωρος Αγγελόπουλος σκοτώθηκε σε τροχαίο ενώ περνούσε πολυσύχναστο δρόμο στη διάρκεια κινηματογράφησης. Αυτό και μόνο το γεγονός εμπεριέχει μία τεράστια ειρωνεία και σημασία: τόσο μεγάλο μέρος της δουλειάς του έχει να κάνει με την ιστορία που δεν έχει τελειώσει, με το ταξίδι που δεν έχει τελειώσει, με τη ζωή που δεν έχει τελειώσει, και με το ότι η συνειδητοποίηση ότι το να μην έχει τελειώσει είναι κομμάτι του ανθρώπινου μυστηρίου και ένα απαραίτητο δικαίωμα και βάρος του ανθρώπου», γράφει μπλογκ της Guardian για τον κινηματογράφο.
«Αυτό ήταν μέρος των όσων μετέδιδε στο κοινό, σε ένα στιλ που ήταν ποίηση και επική ποίηση, εμποτισμένη με τις ταραχές της ελληνικής ιστορίας από την εποχή του δεύτερου παγκόσμιου πολέμου και ωστόσο οι ταινίες του δεν ήταν σε καμία περίπτωση δραματικές ή μανιασμένες. Απευθύνονταν όχι στη επιφάνεια της ιστορίας, αλλά στις πνευματικές της αιτίες και επιπτώσεις», όπως επισημαίνει η ίδια πηγή.
Το 1999, ένα χρόνο μετά το βραβείο που είχε λάβει στις Κάννες, ο Αγγελόπουλος, εκπρόσωπος ενός «νέου ελληνικού κινηματογράφου», είχε πει ότι «ο πρόγονός μου Αριστοτέλης είχε πει ότι η μελαγχολία είναι η πηγή της δημιουργίας», και αυτή «η μελαγχολία», σχολιάζει το Γαλλικό Πρακτορείο, ήταν πάντοτε εμφανής στα τοπία στις ταινίες του, που ουδεμία σχέση είχαν με τα κλισέ για την Ελλάδα του τουρισμού, της γαλάζιας θάλασσας και του ήλιου. «Το γκρι είναι για μένα το πιο ποιητικό χρώμα», είχε πει το 2008.
«Πένθος για τον Έλληνα σκηνοθέτη», αναφέρει στην tagesschau.de: «Ο Θόδωρος Αγγελόπουλος ήταν για πολλούς Έλληνες η “ματιά της Ελλάδας“ κυρίως λόγω της κινηματογραφικής του τριλογίας για την νεότερη ιστορία της χώρας».
«Ως αρχιτεχνίτης του ποιητικού ρεαλισμού με φόντο τη μελαγχολία σφράγισε τον απαιτητικό, με κοινωνικές ευαισθησίες κινηματογράφο. Τιμήθηκε στα Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Βερολίνου, των Κανών και της Βενετίας» σημειώνει το Spiegel Online.