Στις 9 Μαΐου του 1950 «γεννιέται» η Ευρωπαϊκή Κοινότητα.
Ο τότε Γάλλος υπουργός των Εξωτερικών Ρομπέρ Σουμάν, πρότεινε σε λόγο του εκ μέρους της γαλλικής κυβέρνησης να τεθεί η παραγωγή άνθρακα και χάλυβα υπό κοινό έλεγχο και να δημιουργηθεί για το σκοπό αυτό μια ευρωπαϊκή οργάνωση μεταξύ Γαλλίας και Γερμανίας.
Στην οργάνωση αυτή θα μπορούσαν να μετέχουν όλα τα ευρωπαϊκά κράτη και κατευθυνόταν από ένα ευρωπαϊκό όργανο την «Ανώτατη Αρχή».
Οι κυβερνήσεις εκλήθησαν τότε για πρώτη φορά στην ιστορία τους να παραχωρήσουν ένα μέρος της κυριαρχίας τους, για συγκεκριμένα θέματα, σε μια Ανώτατη Αρχή, τον πρόγονο της σημερινής Ευρωπαϊκής Επιτροπής.
Η Αρχή αυτή αποτελείται από προσωπικότητες που εκλέγουν οι ίδιες οι κυβερνήσεις και που συγχρόνως είναι ανεξάρτητες και περιβεβλημένες με αποκλειστικές εξουσίες.
Ετσι, ιδρύθηκε η πρώτη Ευρωπαϊκή Κοινότητα: Η Ευρωπαϊκή Κοινότητα Ανθρακα και Χάλυβα (ΕΚΑΧ).
Η ΕΚΑΧ εκτός από την Ανωτάτη Αρχή περιλαμβάνει ένα Συμβούλιο Υπουργών, ένα Ευρωπαϊκό Δικαστήριο και μια Κοινοβουλευτική Συνέλευση.
Το πρώτο βήμα για την ευρωπαϊκή ενοποίηση είχε γίνει. Στις 25 Μαρτίου 1957, υπεγράφησαν στο Καπιτώλιο της Ρώμης οι Συνθήκες «περί ιδρύσεως της Ευρωπαϊκής Οικονομικής Κοινότητας» (ΕΟΚ), και η Ευρωπαϊκή Κοινότητα Ατομικής Ενέργειας (ΕΚΑΤΟΜ), οι οποίες, μαζί με την Ευρωπαϊκή Κοινότητα Ανθρακα και Χάλυβα (ΕΚΑΧ-1951), αποτέλεσαν τον καταστατικό χάρτη των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων.
Οι τρεις ιδρυτικές συνθήκες των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων θέτουν στόχους τη διατήρηση και τη σταθεροποίηση της ειρήνης, την οικονομική ενοποίηση προς όφελος των πολιτών που ζουν μέσα στην ΕΟΚ, με τη δημιουργία ενός μεγάλου οικονομικού χώρου και την επιδίωξη της πολιτικής ενότητας.
Πολλά φαίνονται σήμερα αυτονόητα στην Ευρωπαϊκή Ενωση, δεν ήταν όμως και μετά το τέλος του Β' Παγκόσμιου Πολέμου: ειρήνη, ανοικτά σύνορα, ευημερία.