Μια αρκετά πρωτότυπη άποψη στον τομέα της γλωσσολογίας παρουσιάζεται στο καινούργιο βιβλίο «Η κοινή καταγωγή της Ελληνικής και της Κινεζικής Γλώσσας» της Τερέζας Μητσοπούλου, από τις «Ιστορικές Εκδόσεις Στέφανος Δ. Βασιλόπουλος».
Πρόκειται για το πέμπτο βιβλίο της συγγραφέως με το γενικό τίτλο «Ελλάδα-Κίνα, μια κουλτούρα».
Το βιβλίο ξεκινά με την διαπίστωση ότι μια σύνδεση ελληνικών και κινεζικών είναι σήμερα αδιανόητη, κάτι που δεν συμβαίνει με τα αρχαία ινδικά (σανσκριτικά), γεγονός που οφείλεται τόσο στην τεράστια ποικιλία των ιδεογραμμάτων όσο και στην αλλαγή της γραφής στην Κίνα από οριζόντια σε κάθετη. Ωστόσο, όπως αναφέρεται στον πρόλογο της έκδοσης, για πολλές ελληνικές και κινεζικές λέξεις η σχέση είναι προφανής, ενώ για κάποιες άλλες χρειάζεται μια αρκετά περίπλοκη διαδικασία. Η συγγραφέας πραγματοποιεί συγκρίσεις και με άλλες γλώσσες, όπως η αγγλική και η γαλλική, γεγονός που υπαινίσσεται μια κοινή φυλετική προέλευση, συνεπώς και γλώσσα.
Το βιβλίο περιλαμβάνει πληθώρα παραδειγμάτων. Από το «πίνω», που, σύμφωνα με την κ. Μητσοπούλου, έχει άμεση σχέση με τη λέξη «pin» η οποία χρησιμοποιείται στην Κίνα για το τσάι και το κρασί και σημαίνει δοκιμάζω και πίνω, μέχρι το «μαντζούνι» που συνδέει με το «ma zhu;» και σημαίνει «αναισθησία». Από τη λέξη «Ελλάς», που στα κινεζικά γράφεται «Xi la;» προφέρεται «Σι λα» και μεταφράζεται «σπάνιο λάδι» (σύνδεση του la, που σημαίνει «κηρός» και «λίπος», με το ελληνικό «λάδι»), το επίρρημα «λάου-λάου», που σχετίζει με την επαναλαμβανόμενη «liao liao», δηλαδή «πολύ λίγο», το γνωστό επιφώνημα «ρε» που εκφράζει έκπληξη και οργή με το ρήμα «re», το οποίο στα κινεζικά σημαίνει «ερεθίζω, ερίζω», μέχρι τη λέξη «A ba», δηλαδή «πατέρας» στα κινεζικά, που συνδέει με την ελληνική λέξη «αβάς», δηλαδή ηγούμενος και άλλα.
Η κ. Τερέζα Μητσοπούλου είναι αρχαιολόγος, έχει εργαστεί πολλά χρόνια ως ξεναγός και μιλάει επτά γλώσσες.