Ερευνητές από το πανεπιστήμιο του Stanford ανέπτυξαν έναν τεχνητό αμφιβληστροειδή ο οποίος φιλοδοξεί να αποκαταστήσει την όραση σε όσους πάσχουν από ηλικιακή εκφύλιση της ωχράς κηλίδας (AMD)
Ερευνητές από το πανεπιστήμιο του Stanford ανέπτυξαν έναν τεχνητό αμφιβληστροειδή ο οποίος φιλοδοξεί να αποκαταστήσει την όραση σε όσους πάσχουν από ηλικιακή εκφύλιση της ωχράς κηλίδας (AMD). Δηλαδή σε όσους έχει υποστεί βλάβη στο κεντρικό τμήμα του αμφιβληστροειδή που είναι υπεύθυνο για τη μετατροπή των οπτικών πληροφοριών σε ηλεκτρικά σήματα – σήματα τα οποία, μέσω των νεύρων, μεταφέρονται στον εγκέφαλο για να τα αντιληφθεί εκείνος ως εικόνες. Υπολογίζεται ότι η AMD εμφανίζεται σε 1 στους 500 ανθρώπους με ηλικία 55 - 64 ετών, και σε 1 στα 8 άτομα με ηλικία άνω των 85. Με συνέπεια, αυτοί οι άνθρωποι να μην μπορούν να διαβάσουν, να οδηγήσουν ή και ακόμη να μην μπορούν να διακρίνουν παρά αδρές λεπτομέρειες.
Σε όλες αυτές τις περιπτώσεις, το εμφύτευμα των επιστημόνων του Stanford θα υποκαθιστά τον αμφιβληστροειδή, διεγείροντας με ηλεκτρικά σήματα τα νεύρα πίσω από το μάτι. Για τον σκοπό αυτό, ο ασθενής θα φορά ένα ζευγάρι ειδικά γυαλιά όπου μία μικροσκοπική κάμερα θα καταγράφει σε βίντεο όσα συμβαίνουν στο οπτικό πεδίο του χρήστη.
Αφού το βίντεο εκπεμφθεί σε μία μικρή φορητή συσκευή, με μέγεθος όχι μεγαλύτερο από smartphone, όπου θα γίνεται η επεξεργασία της εικόνας, ένας μικροπομπός λέιζερ στα γυαλιά θα μετατρέπει την επεξεργασμένη εικόνα σε υπέρυθρη ακτινοβολία και θα την εκπέμπει στο εμφύτευμα. Ο τεχνητός αμφιβληστροειδής θα είναι κατάλληλα σχεδιασμένος ώστε να συντονίζεται με την υπέρυθρη ακτινοβολία, παράγοντας κάθε φορά εκείνα τα ηλεκτρικά σήματα που θα κάνουν τον εγκέφαλο του χρήστη να «καταλαβαίνει» σωστά ποια αντικείμενα βρίσκονται μπροστά του.
Αν και η εφεύρεση των επιστημόνων του Stanford δεν είναι η μόνη που αναπτύσσεται για την αντιμετώπισης της ηλικιακής εκφύλισης της ωχράς κηλίδας, το πλεονέκτημά της έγκειται στο ότι είναι πιο απλή στη σχεδίαση και πιο εύκολη στην εμφύτευση στο μάτι, αφού δεν χρειάζεται ηλεκτρική ενέργεια για να λειτουργήσει. Οι υπόλοιπες μικροσυσκευές - κάποιες από τις οποίες έχουν δοκιμαστεί σε πραγματικούς ασθενείς, με αισιόδοξα αποτελέσματα– κάνουν τη δουλειά του αμφιβληστροειδή εξ ολοκλήρου μέσα στο μάτι, δηλαδή μετατρέπουν τα οπτικά ερεθίσματα σε ηλεκτρικά σήματα χωρίς τη βοήθεια κάποιου εξωτερικού εξαρτήματος.
Έτσι όμως, όχι μόνο είναι αρκετά πιο περίπλοκες, αλλά πρέπει και να ηλεκτροδοτούνται, κάτι που γίνεται συνήθως μέσω μίας μπαταρίας η οποία τοποθετείται στο πίσω μέρος του αφτιού και συνδέεται με το εμφύτευμα μέσω καλωδίου. Με συνέπεια να είναι αρκετά δύσκολη η χειρουργική επέμβαση για την τοποθέτησή τους.
Προς το παρόν το εμφύτευμα του πανεπιστημίου του Stanford έχει δοκιμαστεί σε εργαστηριακά πειράματα, με τα αποτελέσματα να είναι τόσο ενθαρρυντικά που σύντομα οι επιστήμονες θα ξεκινήσουν πειράματα σε ποντίκια. Πάντως, προειδοποιούν ότι θα χρειαστούν αρκετά ακόμη χρόνια πριν η συσκευή τους μπορέσει να χρησιμοποιηθεί σε ασθενείς για να τους δώσει πίσω τη χαμένη τους όραση.