Το γεγονός πως ο Αρης είχε αποθέματα νερού, ήταν γνωστό στους επιστήμονες εδώ και χρόνια. Δεν γνωρίζαμε όμως, πόσο μεγάλα είναι αυτά τα αποθέματα.
Η έρευνα για νερό στο ηλιακό μας σύστημα είναι από τους κινητήριους μοχλούς της πλανητικής εξερεύνησης καθώς το νερό παίζει σημαντικό ρόλο σε πολλές γεωλογικές διαδικασίες και θεωρείται απαραίτητο για βιολογικές διεργασίες, όπως τουλάχιστον τις κατανοούμε μέχρι σήμερα.
Το γεγονός πως ο Αρης είχε αποθέματα νερού, ήταν γνωστό στους επιστήμονες εδώ και χρόνια, από παρατηρήσεις της επιφάνειας του πλανήτη στις οποίες φαίνονται ίχνη από ροή νερού σε παλιότερες εποχές, αποξηραμένα ποτάμια δηλαδή, αλλά και από ανάλυση του ίδιου το εδάφους, από τα ρομπότ - ανιχνευτές της NASA που έχουν ερευνήσει τη γεωλογία του Αρη. Δε γνωρίζαμε όμως, πόσο μεγάλα είναι αυτά τα αποθέματα, ενώ μέχρι πρόσφατα θεωρείτο πως μόνο η Γη περιείχε μεγάλες δεξαμενές νερού στο εσωτερικό της.
Ερευνητές που ανέλυσαν το περιεχόμενο σε νερό δύο μετεωριτών που πιστεύεται πως προέρχονται από το εσωτερικό του Αρη, καταλήγουν πως η περιεκτικότητα σε νερό του μανδύα του Αρη, του στρώματος δηλαδή που βρίσκεται κάτω από το φλοιό του πλανήτη, είναι πολύ μεγαλύτερη από τις μέχρι τώρα εκτιμήσεις, και συγκρίνεται με αυτή της Γης.
Οι δύο μετεωρίτες, ο μετεωρίτης Shergotty και ο QUE 94201, είναι σχετικά νέοι σε αστρονομικό χρόνο, καθώς ήρθαν στη Γη πριν από περίπου 2,5 εκατομμύρια χρόνια. Προέρχονται από λιωμένο μάγμα που βρήκε το δρόμο προς την επιφάνεια και κρυσταλλώθηκε. Το στερεό αυτό μείγμα εκτοξεύτηκε στο διάστημα ως θραύσματα μιας πρόσκρουσης μετεωρίτη στην επιφάνεια του Αρη τα οποία και κατέληξαν στη Γη. Η ταχύτητα διαφυγής από τον Άρη, η απαραίτητη ταχύτητα που πρέπει να έχει ένα αντικείμενο δηλαδή για να ξεφύγει από τη βαρύτητα του πλανήτη είναι 5.4 χιλιόμετρα ανά δευτερόλεπτο, περίπου πέντε φορές μεγαλύτερη από μια σφαίρα πυροβόλου όπλου. Μια τέτοια πρόσκρουση, θα άφηνε στην επιφάνεια του Aρη ένα κρατήρα διαμέτρου τουλάχιστον 10 χιλιομέτρων, κρατήρες που αφθονούν στην επιφάνειά του. Συνήθως τέτοιες πέτρες περνάνε πολλά εκατομμύρια χρόνια στο διάστημα, πριν τις συλλάβει η βαρύτητα κάποιου άλλου σώματος, όπως η Γη.
Η έρευνα διεξήχθη στο πανεπιστήμιου του Νέου Μεξικού, και δημοσιεύθηκε στο περιοδικό Geology. Ένας από τους συντάκτες του άρθρου, ο Erik Hauri, ερευνητής του Ινστιτούτου Carnegie εξηγεί: «Αναλύσαμε τους δύο μετεωρίτες οι οποίοι είχαν υποστεί διαφορετικές γεωλογικές διεργασίες. Ο ένας είχε αναμειχθεί με πολλά άλλα διαφορετικά υλικά κατά τη δημιουργία του, ενώ ο άλλος όχι. Αν και η χημεία των δύο ήταν πολύ διαφορετική, υπήρχε μικρή διαφορά στο περιεχόμενο τους σε νερό. Τα αποτελέσματα υποδεικνύουν πως το νερό συμμετείχε κατά το σχηματισμό του Αρη και πως ο πλανήτης περιέχει αποθέματα νερού στο εσωτερικό του». Με βάση τα στοιχεία αυτά, οι ερευνητές υπολογίζουν πως ο Άρης έχει περιεκτικότητα νερού στο εσωτερικό του στρώμα ίση και ίσως μεγαλύτερη κι από αυτή της Γης.
Τα στοιχεία αυτά έρχονται ταυτόχρονα και με τη δημοσίευση μελέτης της NASA από παρατηρήσεις του δορυφόρου της Σελήνης LRO, πως το νερό σε μορφή πάγου αντιστοιχεί περίπου σε 22% της σύνθεσης του κρατήρα Shackleton στο νότιο πόλο της Σελήνης. Φαίνεται από διάφορες πηγές λοιπόν πως το νερό σε μεγάλες ποσότητες, ένα από τα απαραίτητα συστατικά για την ανάπτυξη οργανικών μορφών ζωής, δεν είναι προνόμιο του δικού μας πλανήτη.