Το 1922, ένας Γάλλος κυνηγός πιστεύεται ότι σκότωσε το τελευταίο άγριο βερβερικό λιοντάρι - ή λιοντάρι του Aτλαντα- ένα εντυπωσιακό υποείδος που κάποτε κυριαρχούσε στη βόρειο Αφρική, αλλά και στις ρωμαϊκές αρένες. Το είδος κηρύχθηκε «εξαφανισμένο στην άγρια φύση», όμως σύμφωνα με μαρτυρίες, λίγες δεκάδες μέλη του συνέχισαν να ζουν σε συνθήκες αιχμαλωσίας, κάτι που δεν έχει επιβεβαιωθεί με γενετικές αναλύσεις.
Το 1922, ένας Γάλλος κυνηγός πιστεύεται ότι σκότωσε το τελευταίο άγριο βερβερικό λιοντάρι - ή λιοντάρι του Aτλαντα- ένα εντυπωσιακό υποείδος που κάποτε κυριαρχούσε στη βόρειο Αφρική, αλλά και στις ρωμαϊκές αρένες. Το είδος κηρύχθηκε «εξαφανισμένο στην άγρια φύση», όμως σύμφωνα με μαρτυρίες, λίγες δεκάδες μέλη του συνέχισαν να ζουν σε συνθήκες αιχμαλωσίας, κάτι που δεν έχει επιβεβαιωθεί με γενετικές αναλύσεις.
Ένας ζωολογικός κήπος στο Μαρόκο υποστηρίζει τώρα ότι εκτρέφει τέτοια λιοντάρια, στο πλαίσιο μιας φιλόδοξης προσπάθειας να σώσει τη γενεαλογική τους γραμμή και να δημιουργήσει ένα βιώσιμο πληθυσμό.
Ο Σουλτάνος Μωάμεθ Ε', παππούς του σημερινού βασιλιά του Μαρόκου, διατηρούσε προσωπική συλλογή βερβερικών λιονταριών, τα οποία του είχαν δωρίσει ευγενείς και κυνηγοί. Χρησιμοποιώντας γενετικό υλικό από αυτά τα ζώα, οι υπεύθυνοι του Ζωολογικού Κήπου του Ραμπάτ ανακοίνωσαν ότι έχουν πλέον στη διάθεσή τους 32 τέτοια λιοντάρια - περίπου τα μισά απ' όσα εκτιμάται ότι υπάρχουν παγκοσμίως– ανάμεσά τους τη Λάιθ, τη Ροζ και τη Ρόζα.
Τα τρία λιονταράκια γεννήθηκαν το Δεκέμβριο του 2011, λίγο μετά την ολοκλήρωση των εργασιών ανακαίνισης του κήπου. «Τα λιοντάρια αυτά είναι απευθείας απόγονοι των λεόντων του 'Aτλαντα γιατί είναι καθαρόαιμα, δεν προήλθαν από διασταύρωση», ισχυρίζεται ο διευθυντής επιχειρήσεων στον κήπο Αμπντεραχίμ Σάλχι. Αναγνωρίζει ωστόσο ότι η διατήρηση των συγκεκριμένων λιονταριών και η ενίσχυση του πληθυσμού τους «αποτελεί μεγάλη πρόκληση».
Τα αρσενικά βερβερικά λιοντάρια ξεχωρίζουν από την πυκνή, μαύρη και μακριά τους χαίτη, αλλά και από το μέγεθός τους. Σύμφωνα με κάποιες πηγές, το υποείδος είναι το μεγαλύτερο και βαρύτερο, με το μήκος των ενηλίκων αρσενικών να φθάνει τα 3,4 μέτρα και το βάρος τους τα 230 κιλά, παρότι και αυτά τα στοιχεία έχουν αμφισβητηθεί.
Αυτό που δεν επιδέχεται αμφισβήτηση είναι ότι τα βερβερικά λιοντάρια –αφανισμένα ή μη- κατέχουν μια ιδιαίτερη θέση στην καρδιά και την κουλτούρα των Μαροκινών. «Μετά την ανεξαρτησία του Μαρόκου [το 1956], τα λιοντάρια του Άτλαντα από το βασιλικό πάρκο αποτέλεσαν τον πυρήνα του ζωολογικού κήπου και έγιναν σύμβολο υπερηφάνειας», λέει στο Γαλλικό Πρακτορείο Ειδήσεων ο Σάλχι. Σήμερα, δύο τέτοια λιοντάρια απεικονίζονται στο βασιλικό θυρεό να προστατεύουν το στέμμα, ενώ και η εθνική ποδοσφαιρική ομάδα του Μαρόκου είναι γνωστή ως «Λιοντάρια του 'Aτλαντα».