Μία πραγματική επανάσταση στον κόσμο των ηλεκτρονικών υπολογιστών υπόσχονται επιστήμονες της ΙΒΜ, οι οποίοι επέδειξαν μέθοδο που θα μπορούσε να οδηγήσει στην κατασκευή νέων υπολογιστικών τσιπ υψηλών δυνατοτήτων - μέσω της χρήσης νανοσωλήνων άνθρακα.
Μία πραγματική επανάσταση στον κόσμο των ηλεκτρονικών υπολογιστών υπόσχονται επιστήμονες της ΙΒΜ, οι οποίοι επέδειξαν μέθοδο που θα μπορούσε να οδηγήσει στην κατασκευή νέων υπολογιστικών τσιπ υψηλών δυνατοτήτων - μέσω της χρήσης νανοσωλήνων άνθρακα.
Στα δύο πειράματα, τα αποτελέσματα των οποίων αναφέρθηκαν στο Nature Nanotechnology, επιδιώχθηκε η πολύ υψηλή συγκέντρωση νανοσωλήνων σε ένα τσιπ. Πρόκειται για μία πραγματική «κούρσα» στον χώρο των κατασκευαστών υπολογιστών, οι οποίοι επιδιώκουν την αντικατάσταση της παρούσας τεχνολογίας πυριτίου, αναζητώντας μεθόδους κατασκευής μικρότερων, αλλά ταχύτερων εξαρτημάτων.
Αν και οι νανοσωλήνες άνθρακα έχουν παρουσιάσει υψηλότατες επιδόσεις, το πρόβλημα μέχρι τώρα βρίσκεται στην «ομαδική δουλειά»: τη συγκέντρωση και συντονισμό δισεκατομμυρίων εξ αυτών, που θα περιέχονται σε ένα τσιπ και θα λειτουργούν αρμονικά.
Οι επιστήμονες του T.J Watson Research Center (Νέα Υόρκη) κατάφεραν να τοποθετήσουν μία ακολουθία νανοσωλήνων στην επιφάνεια ενός φύλλου πυριτίου και να τους χρησιμοποιήσουν για τη δημιουργία «υβριδικών» τσιπ με πάνω από 10.000 λειτουργικούς ημιαγωγούς.
Αν και ο αριθμός αυτός φαντάζει μάλλον μικρός σε σχέση με τα δεδομένα των κορυφαίων επεξεργαστών πυριτίου αυτή τη στιγμή, αποτελεί σημαντική πρόοδο προς την κατεύθυνση της καθιέρωσης της νέας τεχνολογίας.
Εάν η εν λόγω τεχνολογία αποδειχτεί πραγματικά βιώσιμη, τότε ενδεχομένως να σημάνει τη «διατήρηση» του «νόμου του Moore», συνιδρυτή της Intel, κατά τον οποίο η βιομηχανία ηλεκτρονικών υπολογιστών διπλασιάζει τον αριθμώ των ημιαγωγών που υπάρχουν σε ένα και μόνο τσιπ κάθε 12 -18 μήνες.
Αξίζει να σημειωθεί πως, μέχρι τώρα, το πυρίτιο έχει «καταφέρει» να συνεχίσει να «υπακούει» στο συγκεκριμένο «νόμο» (ο οποίος διατυπώθηκε το 1965), παρά τις προβλέψεις για το αντίθετο. Ωστόσο, ο ρυθμός αυτός εξέλιξης σύντομα αναμένεται να σταματήσει, λόγω μεγεθών (υπάρχουν λογικά όρια στα επίπεδα συρρίκνωσης που μπορούν να επιτευχθούν), οπότε και αναζητούνται νέες μέθοδοι για να συνεχίσει να βρίσκεται ο νόμος «σε ισχύ».
Στα πειράματα της ομάδας επετεύχθη η τοποθέτηση ενός νανοσωλήνα κάθε 150-200 δισεκατομμυριοστά του μέτρου. Αν και αυτά τα επίπεδα δεν επαρκούν για τη δημιουργία μικροεπεξεργαστών, αποτελούν σίγουρα μεγάλη πρόοδο, καθώς αποτελούν επίτευγμα 100 φορές «καλύτερο» από ό,τι είχε γίνει στο παρελθόν.
Οι νανοσωλήνες υπόσχονται πραγματική «επανάσταση», καθώς θεωρείται πως θα επιτρέψουν την δημιουργία μικρότερων ημιαγωγών, οι οποίοι θα είναι ακόμα ταχύτεροι- παίρνοντας τη «σκυτάλη» από τις «συμβατικές» τεχνολογίες πυριτίου, που αναμένεται να εξαντλήσουν τις δυνατότητές τους εντός 2 - 3 «γενεών», φέρνοντας μία ιδιότυπη στασιμότητα στον χώρο της βιομηχανίας ηλεκτρονικών υπολογιστών.
Η συγκεκριμένη τεχνολογία αναμένεται να έχει τελειοποιηθεί εντός της δεκαετίας.