Ο δημοσιογράφος Γκίντεον Ράχμαν των Φαϊνάνσιαλ Τάιμς δεν έχει καμιά αμφιβολία πως αν μπορούσε να ψηφίσει στην Αμερική, θα ψήφιζε τον Ομπάμα.
Κληρονόμησε μια πολύ δύσκολη κατάσταση και τα έβγαλε πέρα ικανοποιητικά. Υιοθέτησε ένα καθολικό σύστημα υγείας, παρόλο που η συγκεκριμένη μεταρρύθμιση είναι πολύ πολύπλοκη. Εξακολουθεί να μάχεται για ένα πιο δίκαιο φορολογικό σύστημα, κάτι που είναι σωστό δεδομένων των τεραστίων ανισοτήτων. Και η προσέγγισή του στα διεθνή θέματα και τα κοινωνικά ζητήματα, όπως οι αμβλώσεις, είναι σαφώς καλύτερη από εκείνη του αντιπάλου του.
Εκεί που διαφωνεί όμως ο Ράχμαν με όλους τους φίλους και συναδέλφους του, είναι στην πεποίθησή του ότι και ο Ρόμνεϊ θα ήταν ένας καλός πρόεδρος.
Η αλήθεια είναι πως δύσκολα μπορεί κανείς να σκιαγραφήσει έναν πρόεδρο Ρόμνεϊ, αφού η προεκλογική του εκστρατεία χαρακτηρίστηκε από πολλές αντιφάσεις. Θα ήταν άραγε ο μετριοπαθής Μιτ ή ο συντηρητικός Ρόμνεϊ; Στο εσωτερικό μέτωπο, ο υποψήφιος των Ρεπουμπλικανών έχει υποσχεθεί τόσο να διαλύσει τη μεταρρύθμιση του Ομπάμα στο χώρο της υγείας, όσο και να διατηρήσει τις βασικές της διατάξεις. Εχει υποσχεθεί τόσο να μειώσει μαζικά τη φορολογία, όσο και να ισοσκελίσει τον προϋπολογισμό. Στην εξωτερική πολιτική, άλλοτε έπαιζε τον σκληρό νεοσυντηρητικό και άλλοτε έναν Ομπάμα ΙΙ.
Ακόμη και η εξέταση των συμβούλων του Ρόμνεϊ δεν οδηγεί σε ασφαλή συμπεράσματα. Στην εξωτερική πολιτική, φλερτάρει με εθνικιστές παλαιοσυντηρητικούς όπως ο Τζον Μπόλτον. Ο άνθρωπος τον οποίο διόρισε, όμως, για να διευθύνει όλη την ομάδα της εξωτερικής πολιτικής είναι ο Ρόμπερτ Ζέλικ, ένας μετριοπαθής και σοβαρός διεθνιστής με τεράστια πείρα.
Αφού ούτε οι δηλώσεις του Ρόμνεϊ, ούτε οι σύμβουλοί του παρέχουν σαφείς πληροφορίες για το τι πρόεδρος θα ήταν, μένουν τρία πράγματα να εξεταστούν: οι ικανότητές του, ο χαρακτήρας του και οι μέχρι τώρα επιδόσεις του. Και εδώ, γράφει ο Γκίντεον Ράχμαν, οι ενδείξεις είναι ενθαρρυντικές.
Ο υποψήφιος των Ρεπουμπλικανών είναι χωρίς αμφιβολία ένας πολύ ικανός άνθρωπος. Οποια κι αν είναι η άποψη του καθενός για τα ιδιωτικά επενδυτικά κεφάλαια (private equity), ο τομέας αυτός απαιτεί μεγάλες ικανότητες, και ο Ρόμνεϊ αρίστευσε. Ηταν επίσης ένας επιτυχημένος κυβερνήτης της Μασαχουσέτης. Απ' όλους τους υποψήφιους του κόμματός του για το χρίσμα, ήταν ο καταλληλότερος, με εξαίρεση ίσως τον Τζον Χάντσμαν.
Ο «αληθινός Ρόμνεϊ», αν υπάρχει κάτι τέτοιο, είναι μετριοπαθής, υποστηρίζει ο αρθρογράφος των Φαϊνάνσιαλ Τάιμς. Και έτσι αντιμετωπίζεται στο εσωτερικό του κόμματός του. Δεν είναι τυχαίο ότι οι αυθεντικοί συντηρητικοί έβλεπαν πάντα τον υποψήφιό τους με καχυποψία.
Ο κυριότερος λόγος ανησυχίας για μια προεδρία Ρόμνεϊ δεν είναι ο ίδιος ο υποψήφιος, αλλά ο χαρακτήρας του σημερινού Ρεπουμπλικανικού Κόμματος. Αν ο Ρόμνεϊ ήθελε να ικανοποιήσει τα χειρότερα ένστικτα του κόμματός του, θα διέλυσε το δίκτυο κοινωνικής προστασίας της Αμερικής, θα προωθούσε μια αντιδραστική κοινωνική πολιτική και θα οδηγούσε τη χώρα σε ένα νέο πόλεμο στη Μέση Ανατολή, αυτή τη φορά με το Ιράν.
Ορισμένοι αμερικανοί φιλελεύθεροι φοβούνται ότι οι Ρεπουμπλικανοί στο Κονγκρέσο θα οδηγούσαν τον Ρόμνεϊ σε μια τέτοια εξτρεμιστική ατζέντα. Όμως, τουλάχιστον το μισό Κονγκρέσο θα παραμείνει σε χέρια Δημοκρατικών. Και όπως ανακάλυψε ο Ομπάμα, είναι πολύ δύσκολο για έναν πρόεδρο να κάνει πράγματα όταν έχει να αντιμετωπίσει ένα εχθρικό Κονγκρέσο.
Στην εξωτερική πολιτική, ο πρόεδρος Ρόμνεϊ θα μπορούσε να δώσει το πράσινο φως για μια επίθεση του Ισραήλ εναντίον του Ιράν. Ακόμη κι ο Ομπάμα, όμως, μπορεί να αναγκαστεί να κάνει κάτι τέτοιο. Οσο για τη Ρωσία και την Κίνα, ο Ρόμνεϊ έχει μιλήσει με σκληρά λόγια, αλλά δύσκολα θα μετέφραζε αυτά τα λόγια σε πράξεις.
πάρχει, τέλος, το θέμα του χαρακτήρα. Ο Ρόμνεϊ έχει δείξει ότι δεν έχει και πολύ σταθερές αρχές. Κάτι τέτοιο δεν είναι πολύ ελκυστικό σε έναν άνθρωπο. Θα μπορούσε όμως να αποβεί χρήσιμο σε έναν πρόεδρο.
Πηγή: Financial Times, ΑΠΕ-ΜΠΕ