Είναι πολύ μεγαλύτερη. Ογδόντα εκατομμύρια άνθρωποι, σε σύγκριση με δέκα εκατομμύρια της Τυνησίας. Από γεωγραφική, πολιτική, στρατηγική άποψη, ανήκει σε μια διαφορετική κατηγορία, είναι ο φυσικός ηγέτης του αραβικού κόσμου. Πολλά από τα προβλήματα των κατοίκων, όμως, είναι τα ίδια. Αν εκραγεί, όμως η Αίγυπτος, η έκρηξη θα είναι πολύ μεγαλύτερη.
Δεν είναι η πρώτη φορά που οι Αιγύπτιοι βγαίνουν στους δρόμους. Η λεγόμενη «άνοιξη του Καϊρου», το 2005, γέννησε ελπίδες για ειρηνικές μεταρρυθμίσεις και ελεύθερες εκλογές. Αλλά οι ελπίδες συνετρίβησαν γρήγορα από τα κατασταλτικά μέτρα και τους νόμους της έκτακτης ανάγκης. Το 2008 έγιναν ταραχές για τις τιμές των τροφίμων στη Μαχάλα ελ Κούμπρα, αλλά κι αυτές κατεστάλησαν γρήγορα.
Οι τωρινές ταραχές, πάντως, έχουν διαφορετικό χαρακτήρα, γράφει ο Simon Tisdall στην «Guardian». Οι διαδηλωτές στο Κάιρο δεν αρκέστηκαν να σχηματίσουν μικρές ομάδες και να φωνάζουν, όπως συμβαίνει συνήθως. Δεν έμειναν σε μια θέση. Ενώθηκαν με άλλους, και πραγματοποίησαν πορείες. Σε πολλές περιπτώσεις, η αστυνομία δεν μπορούσε, ή δεν ήθελε, να τους σταματήσει.
Αυτό έβγαλε τον πρόεδρο Μουμπάρακ και τους υπουργούς του από τη μακαριότητά τους. Ο υπουργός Εσωτερικών Χαμπίμπ αλ-Αντλι είχε δηλώσει νωρίτερα ότι δεν είχε αντίρρηση να γίνουν συγκρατημένες διαδηλώσεις από μικρές ομάδες. Αλλά οι μαζικές και ανεξέλεγκτες διαδηλώσεις προς την Πλατεία Ταχρίρ ήταν κάτι διαφορετικό - και πολύ επικίνδυνο.
Διαφορετική ήταν και η οργάνωση των διαδηλώσεων, θυμίζοντας Τυνησία, αλλά και Ιράν το 2009. Η μεγαλύτερη οργάνωση της αντιπολίτευσης, η εκτός νόμου Μουσουλμανική Αδελφότητα (την οποία χρησιμοποιεί το καθεστώς για να εκβιάζει τη δυτική υποστήριξη), αρνήθηκε να λάβει μέρος. Μακριά έμεινε και ο «αντάρτης του κατεστημένου», πρώην επικεφαλής της υπηρεσίας πυρηνικής εποπτείας του ΟΗΕ Μοχάμαντ Ελ Μπαραντέι.
Στις διαδηλώσεις που έγιναν σε αρκετές πόλεις έλαβε μέρος μια αυθόρμητη συμμαχία φοιτητών, ανέργων, βιομηχανικών εργατών, διανοουμένων, φιλάθλων και γυναικών, που επικοινωνούσαν μέσω Twitter και Facebook. Η αστυνομία δεν μπορούσε να τους παρακολουθήσει, και όπως είναι φυσικό, κατέφυγε στη βία. Η Αίγυπτος έχει ήδη τους νεκρούς της. Δεν έχει όμως ακόμα μια Νεντά, όπως οι Ιρανοί.
Διαφορετική είναι επίσης η γλώσσα και ο συμβολισμός. Το 2005, το βασικό σύνθημα ήταν «Αρκετά!» Σήμερα είναι: «Παρά πολύ, για πάρα πολύ καιρό!»
Αλλά, η Αίγυπτος δεν είναι Τυνησία. Είναι ένα πολύ πιο αποτελεσματικό αστυνομικό κράτος. Ο στρατός και η κυρίαρχη ελίτ ενισχύονται από τους Αμερικανούς με δύο δισεκατομμύρια δολάρια τον χρόνο - και στους Αμερικανούς δεν αρέσουν οι επαναστάσεις. Ο 82χρονος Χόσνι Μουμπάρακ, που κυβερνά εδώ και 30 χρόνια, είναι άνθρωπος της Ουάσινγκτον. Και σύμφωνα με διπλωματικά έγγραφα που διέρρευσαν στην Wikileaks, σκοπεύει να πεθάνει στη θέση του, και να τον διαδεχθεί ο γιος του.
Η επανάσταση δεν έχει αρχίσει ακόμη στην Αίγυπτο. «Η θέση μας είναι ότι η αιγυπτιακή κυβέρνηση είναι σταθερή και αναζητεί τρόπους να απαντήσει στις νόμιμες ανάγκες και συμφέροντα του αιγυπτιακού λαού», δήλωσε η Χίλαρι Κλίντον. Το ίδιο πίστευαν βέβαια οι Αμερικανοί και για την Τυνησία. Οι βιαστικές δηλώσεις της υπουργού Εξωτερικών προδίδουν την ανησυχία της.
Πηγή: The Guardian, ΑΠΕ-ΜΠΕ