Μεταξύ των διαδηλωτών υπάρχουν πολλά ρεύματα και πολλές τάσεις, επισημαίνει σε συνέντευξή του στο περιοδικό «Le Point» ο Τάρικ Ραμαντάν, καθηγητής σύγχρονων ισλαμικών σπουδών στην Οξφόρδη και εγγονός του ιδρυτή της Μουσουλμανικής Αδελφότητας.
«Υπάρχουν νέοι που τους προσελκύουν η Δύση και η ελευθερία, και άλλοι που θέλουν την επιστροφή σε κάτι πιο παραδοσιακό. Παρακολουθούμε ένα παιχνίδι έλξης και άπωσης, ακόμη και στους κόλπους του ισλαμιστικού κινήματος. Τα τελευταία χρόνια, η εξέλιξη των Αδελφών Μουσουλμάνων ήταν εξίσου σημαντική μ' εκείνη του ΑΚΡ, του κυβερνώντος κόμματος της Τουρκίας. Βλέπουμε το κίνημα αυτό να αποδέχεται τον κοσμικό χαρακτήρα του κράτους και τους όρους της δημοκρατίας, χωρίς να απαρνείται τις ρίζες του. Η παλιά φρουρά βρίσκεται πάντα στην ηγεσία, στο εσωτερικό της οργάνωσης όμως νεαροί διανοούμενοι ακολουθούν την πορεία του τούρκου πρωθυπουργού Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν».
Τι ακριβώς αντιπροσωπεύουν οι Αδελφοί Μουσουλμάνοι στην Αίγυπτο; «Ενσαρκώνουν την ιστορική αντιπολίτευση, μέσα από το κοινωνικό έργο στις γειτονιές. Βρίσκονται παντού, και προτείνουν προγράμματα βοήθειας των φτωχών. Δεν αποτελούν όμως την πλειοψηφία στην αντιπολίτευση. Το ποσοστό τους στον πληθυσμό δεν υπερβαίνει το 30%. Η ανησυχία για τη δράση τους είναι θεμιτή, είναι γνωστό άλλωστε ότι έπαιξαν σημαντικό ρόλο στην αποσταθεροποίηση της Αλγερίας κατά τη δεκαετία του ’90. Στη συνέχεια όμως αποκήρυξαν τη βία. Αυτός είναι άλλωστε ο λόγος που τους εγκατέλειψε ο Αϊμάν ελ-Ζαουάχρι, ο εκπρόσωπος του Μπιν Λάντεν, κατηγορώντας τους ότι συνεργάζονται με την εξουσία. Πρόκειται για ένα μη βίαιο κίνημα, που υπακούει στους νόμους και έχει μια λαϊκή νομιμότητα. Γίνονται βέβαια διάφορες συζητήσεις στο εσωτερικό του για τον τρόπο εφαρμογής της σαρία. Όμως το μέλλον της δημοκρατίας στις μουσουλμανικές χώρες περνά μέσα από την ενσωμάτωση αυτών των κινημάτων και τη συμμετοχή τους στη συζήτηση».
Αναφερόμενος στις σχέσεις με το Ισραήλ, ο Ραμαντάν μιλά για ένα παράδοξο φαινόμενο. Το Ισραήλ -σημειώνει- θεωρεί ότι για να είναι ασφαλές πρέπει να παραμείνουν στη θέση τους οι δικτάτορες. Οι αραβικοί λαοί, όμως, δεν είναι ικανοποιημένοι με την ισραηλινή πολιτική. Τα λαϊκά κινήματα εκδημοκρατισμού αποτελούν έτσι το καλύτερο εργαλείο για την άσκηση πίεσης στο Ισραήλ, προκειμένου να σταματήσει την πολιτική των τετελεσμένων και να αναγνωρίσει την αξιοπρέπεια του παλαιστινιακού λαού. Αυτό που απειλείται λοιπόν σήμερα δεν είναι η ίδια η ειρήνη, αλλά η ειρήνη με τους ισραηλινούς όρους. Οσο το Ισραήλ δεν αναθεωρεί την πολιτική του, κάθε δημοκρατική διεργασία στον αραβικό κόσμο συνιστά κίνδυνο γι' αυτό.
Πηγή: Le Point, ΑΠΕ-ΜΠΕ