«Πριν από τριάντα χρόνια, στην ερώτηση ποια ζώνη του κόσμου ήταν εκείνη όπου οι δημοκρατικές αξίες ήταν περισσότερο ανεπτυγμένες, η απάντηση ήταν προφανής: Οι Ηνωμένες Πολιτείες! Σήμερα, η μοναδική απάντηση είναι: Η Ευρώπη. Κι αυτό οφείλεται στο ότι εμείς προοδεύσαμε σημαντικά, ενώ εκείνοι υποχώρησαν δραστικά. Δεν έχουμε επίγνωση όμως αυτού του γεγονότος και τείνουμε να υποτιμάμε συνεχώς τα επιτεύγματά μας».
Αυτά λέει σε συνέντευξή του στο γαλλικό περιοδικό «Μαριάν» ο Αλέν Μενκ, σύμβουλος του γάλλου προέδρου Νικολά Σαρκοζί, και συγγραφέας του βιβλίου «Μια μικρή παραδεισένια γωνιά» (εκδ. Grasset).
Πρόκειται βέβαια για έναν ύμνο στην Ευρώπη και το ευρωπαϊκό όνειρο. Εναν ύμνο που φαίνεται κάπως υπερβολικός. Για τον γάλλο αναλυτή, όμως, η ομοιογένεια της Ευρωπαϊκής Ένωσης στον τομέα των αξιών είναι εντυπωσιακή. «Αν κοιτάξετε την Ευρώπη από το μπαλκόνι του υπόλοιπου κόσμου, διαπιστώνετε πρώτα απ' όλα τις βαθιές συγκλίσεις στις ατομικές ελευθερίες, στις δημόσιες ελευθερίες, στον σεβασμό της επιστήμης και στη λειτουργία του δημοκρατικού συστήματος. Το πιο σημαντικό είναι όμως ότι η ευρωπαϊκή οικοδόμηση επιτρέπει στους κόλπους της μια μετάδοση του πλέον ηθικού. Πριν από τριάντα χρόνια, το μέρος του εθνικού εισοδήματος που αντιστοιχούσε στο πλουσιότερο 1% ήταν το ίδιο στις Ηνωμένες Πολιτείες και την Ευρώπη. Σήμερα, είναι τρεις φορές μεγαλύτερο στις ΗΠΑ, ενώ έχει παραμείνει σταθερό στην Ευρώπη. Αυτό δείχνει ότι η ανακατανομή στην τελευταία λειτουργεί σωστά. Είναι σαφές ότι πρέπει στο μοντέλο μας να γίνουν κάποιες διορθώσεις. Αλλά το παράδειγμα της χώρας που πηγαίνει καλύτερα απ' όλες δείχνει ότι βρισκόμαστε στο σωστό δρόμο».
Και ποια είναι αυτή; «Η Γερμανία, φυσικά! Ο πρώην κακός μαθητής της Ευρώπης (λόγω του βάρους της επανένωσής της) κατόρθωσε να σώσει το μοντέλο της χάρις στις μεταρρυθμίσεις του Γκέρχαρντ Σρέντερ το 2000. Αυτό θα έχει ως αποτέλεσμα να γίνουν στη Γερμανία μισθολογικές αυξήσεις που δεν θα έχουν καμιά σχέση με την υπόλοιπη Ευρώπη».
Υπάρχει βέβαια και η άλλη πλευρά του νομίσματος. Τα δέκα τελευταία χρόνια, επισημαίνει το γαλλικό περιοδικό στον Αλέν Μενκ, η κατανάλωση των Γερμανών αυξήθηκε μόλις κατά 3%. Και ένας στους πέντε Γερμανούς ζει κάτω από το όριο της φτώχειας. Αποκλείεται η κατάσταση αυτή να επιδεινωθεί; «Πρέπει να σκεφτούμε τι θα είχε συμβεί χωρίς την επανένωση, που στοίχισε γύρω στο ένα τρισεκατομμύριο ευρώ. Κατά την άποψή μου, η σημερινή κατάσταση της γερμανικής οικονομίας ύστερα από μια τέτοια επιβάρυνση αποτελεί ένα πραγματικό θαύμα! Οι κανόνες της καλής διαχείρισης που περιλαμβάνονται στο σύμφωνο ανταγωνιστικότητας είναι οι κανόνες του γερμανικού μοντέλου.»
Ακόμη και στον τομέα της συγκέντρωσης του πλούτου, η Ευρώπη βγαίνει νικήτρια κατά τον σύμβουλο του Σαρκοζί. «Οταν μαθαίνουμε, για παράδειγμα, ότι ο πρώην αντιπρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών Ντικ Τσέινι δεν δίστασε να αναθέσει, χωρίς διαγωνισμό, το μεγαλύτερο συμβόλαιο του πολέμου του Ιράκ στην εταιρεία που διοικούσε στο παρελθόν, και όπου εξακολουθούσε να έχει μετοχές, αντιλαμβανόμαστε ότι ακόμη κι ο μπερλουσκονισμός ωχριά μπροστά σ’ αυτό το σύστημα! Στη Γαλλία, υπάρχουν δραστικοί περιορισμοί στις προεκλογικές εκστρατείες. Δεν διέπομαι λοιπόν από αντιαμερικανισμό. Ούτε εξιδανικεύω την κατάσταση στην Ευρώπη. Περιγράφω απλώς τα πράγματα όπως είναι».
Καθώς το δυτικό «τσιμέντο» στηρίζεται στα συμφέροντα, καταλήγει ο Αλέν Μενκ, έχει γίνει πιο σαθρό. «Η Αμερική του Ομπάμα έχει παρασυρθεί από τον ασιατικό τροπισμό. Με εξαίρεση τη Βραζιλία και γενικότερα τη Λατινική Αμερική, οι αναδυόμενες οικονομίες δεν ακολουθούν το ευρωπαϊκό μοντέλο. Είμαστε λοιπόν μόνοι. Και μόνοι πρέπει να παίξουμε. Να δημιουργήσουμε ευρωπαϊκά πανεπιστήμια παγκοσμίου κύρους. Να προστατεύσουμε τις στρατηγικές μας επιχειρήσεις από επιθετικές εξαγορές. Να ακολουθήσουμε μια κοινή πολιτική στο θέμα της μετανάστευσης. Υπάρχει πολλή δουλειά ακόμα να γίνει».
Πηγή: Marianne, ΑΠΕ-ΜΠΕ