Ο πόλεμος στη Λιβύη αφορά πολύ περισσότερα από τον Μουάμαρ Καντάφι. Η έκβασή του θα έχει απήχηση σε όλη τη Μέση Ανατολή και θα επηρεάσει τη διεθνή πολιτική για δεκαετίες.
Oπως επισημαίνει ο Γκίντεν Ράχμαν στους «Φαϊνάνσιαλ Τάιμς», οι υποστηρικτές της επέμβασης λένε πως η εποχή που ένας δικτάτορας έσφαζε κατά βούληση τον λαό του έφτασε στο τέλος της. «Αυτό που είναι σημαντικό σ’ αυτή την υπόθεση είναι ότι αναγνωρίστηκε το δικαίωμα της επέμβασης», λέει ο γάλλος φιλόσοφος Μπερνάρ-Ανρί Λεβί, που έδρασε ως σύνδεσμος ανάμεσα στους λίβυους αντάρτες και τον γάλλο πρόεδρο.
Κάτι ανάλογο έγραψε ο Νίκολας Κριστόφ στους «Νιου Γιορκ Τάιμς». Και θα ήταν πράγματι σημαντικό να πετύχει το δόγμα που ονομάζεται «ευθύνη της προστασίας» και είναι γνωστό ως R2P (right to protect). Πιο πιθανό όμως είναι οι επιχειρήσεις στη Λιβύη να οδηγήσουν στο τέλος του φιλελεύθερου παρεμβατισμού. Γιατί η σκληρή αλήθεια είναι ότι οι δυτικές δυνάμεις δεν έχουν ούτε την οικονομική δυνατότητα, ούτε τη στήριξη της κοινής γνώμης για να εμπλακούν σε πολλές ακόμη ξένες επεμβάσεις. Και οι αναδυόμενες οικονομικές δυνάμεις -η Κίνα, η Ινδία, η Βραζιλία και άλλες- εκφράζουν σοβαρές επιφυλάξεις. Οι χώρες αυτές έχουν λίγα να κερδίσουν, και πολλά να χάσουν, από τις ξένες επεμβάσεις. Το ένστικτό τους είναι να συγκεντρωθούν στον μακροπρόθεσμο στόχο της οικονομικής τους ανάπτυξης. Η οικονομική διάσταση έχει μεγάλη σημασία. Οι Βρετανοί μόλις ανακοίνωσαν μεγάλες περικοπές στις αμυντικές τους δαπάνες και οι Γάλλοι προσπαθούν να συγκρατήσουν το δημοσιονομικό τους έλλειμμα και να σώσουν το κοινωνικό τους κράτος. Αλλά και ο ναύαρχος Μάικ Μάλεν, αρχηγός του γενικού επιτελείου των αμερικανικών ενόπλων δυνάμεων, έχει δηλώσει ότι η μεγαλύτερη απειλή για την αμερικανική ασφάλεια είναι το δημοσιονομικό έλλειμμα.
Στη μετα-ιρακινή και μετα-αφγανική εποχή, περιορισμένη είναι και η στήριξη της κοινής γνώμης σε στρατιωτικές επιχειρήσεις. Αν βέβαια η επέμβαση στη Λιβύη πετύχει ο φιλελεύθερος παρεμβατισμός θα έχει κερδίσει μια παρτίδα. Αλλά, μετά τι;
Πηγή: Financial Times, ΑΠΕ-ΜΠΕ