Δεν μίλησε μετά τους 48 πόντους στο ΣΕΦ. Δεν μίλησε ούτε μετά το επικό come back της Σιένα. Σπάει τη σιωπή του σήμερα, αποκλειστικά στο gazzetta.gr.
Η Σιένα έκανε το break, διέψευσε τα προγνωστικά και πλέον σε τρεις εβδομάδες θα ανεβείτε στο αεροπλάνο για τη Βαρκελώνη. Το πιστεύατε ότι μπορείτε να «γυρίσετε» τη σειρά μετά τον πρώτο αγώνα;
Ειλικρινά δεν ξέρω. Δεν ξέρω τι πιστεύαμε εκείνη την ώρα. Το μόνο που είχαμε στο μυαλό μας είναι ότι πρέπει να παίξουμε μπάσκετ και να μην έχουμε ποτέ ξανά την ίδια εικόνα. Παίζω μπάσκετ τόσα χρόνια, αλλά ποτέ δεν έχω δει ομάδα να αντιδράει όπως εμείς στο πρώτο ημίχρονο του ΣΕΦ. Πιστεύω ότι θα περάσουν πολλά χρόνια και ακόμα δεν θα μπορούμε να εξηγήσουμε τι συνέβη σε εκείνο τον αγώνα...
Είναι το 3ο Final 4 της καριέρας σου. Περιμένεις ότι θα έχεις αυξημένο ρόλο σε σχέση με την ΤΣΣΚΑ;
Στην ΤΣΣΚΑ συνέβη το εξής περίεργο. Έπαιζα αρκετά μέχρι το Final 4 (15 λεπτά μ.ο. τη σεζόν 2007-08 και 18 λεπτά μ.ο. τη σεζόν 2008-09) και πολύ λιγότερο στις δύο διοργανώσεις σε Μαδρίτη και Βερολίνο (σ.σ. στη Μαδρίτη έπαιξε 18 λεπτά σε δύο αγώνες, ενώ στο Βερολίνο μόλις 4). Δεν σου κρύβω ότι μετά το Final 4 του 2009 ήμουν πολύ στεναχωρημένος. Δεν σου συμβαίνει κάθε χρόνο να παίζεις σε τέτοιες διοργανώσεις και είναι επόμενο να θέλεις να δώσεις τον καλύτερό σου εαυτό. Θυμάμαι ότι στην πτήση για τη Μόσχα το 2009 έλεγα «πάλι υπομονή να κάνω;», γιατί είχα απογοητευτεί αρκετά. Όμως έτσι είναι το μπάσκετ. Στην καριέρα σου πρέπει πάντα να αποδεικνύεις ποιος είσαι, ακόμα κι αν παίζεις 10 χρόνια σε υψηλό επίπεδο. Αλλάζεις ομάδες, συμπαίκτες, προπονητές… Δεν γίνεται ούτε να ταιριάζεις με όλους, ούτε να βρεις αμέσως το ρόλο σου. Στη Σιένα είμαι καλά, απολαμβάνω αυτό που μου συμβαίνει και χαίρομαι που έχω το δικό μου μικρό μερίδιο στις επιτυχίες της ομάδας.
Final 4 λοιπόν, με αντίπαλο τον Παναθηναϊκό…
Ο Παναθηναϊκός είναι μεγάλη ομάδα. Τεράστια! Κέρδισε κατά κράτος την Μπαρτσελόνα και απέδειξε όλα όσα έχει πετύχει τόσα χρόνια δεν είναι τυχαία. Έχει κατακτήσει 5 τρόπαια σε 15 χρόνια, ενώ από το 2000 και μετά έχει πάρει 4 τίτλους. Μπορεί στην Ελλάδα, επειδή το ζούμε, να μη συνειδητοποιούμε το μέγεθος των επιτυχιών, αλλά πίστεψέ με, στο εξωτερικό δεν υπάρχει άνθρωπος που να μη μιλάει με θαυμασμό για τον Παναθηναϊκό. Είναι η πιο επιτυχημένη ομάδα της τελευταίας 15ετίας. Για να μην πολυλογώ, θα πω μόνο το εξής. Στα Final 4 που παίζει ο Παναθηναϊκός, το φαβορί είναι ο Παναθηναϊκός. Τόσο απλά! Έχει προπονητή και παίκτες που έχουν βρεθεί σε Final 4 τόσες φορές και ξέρουν τι πρέπει να κάνουν όταν φτάσουν εκεί. Ο Διαμαντίδης, ο Τσαρτσαρής, ο Μπατίστ, ο Φώτσης κι ο Νίκολας παίζουν πολλά χρόνια μαζί, γνωρίζονται πολύ καλά μεταξύ τους, ενώ το πιο σπουδαίο είναι ότι είναι ομάδα και ό,τι και να γίνει θα παραμείνουν ομάδα και στα εύκολα και στα δύσκολα.
Για τον ημιτελικό της Ρεάλ με τη Μακάμπι μπορείς να κάνεις προβλέψεις;
Οι περισσότεροι βλέπουν ως ακλόνητο φαβορί τη Μακάμπι, αλλά προσωπικά δίνω ένα μικρό προβάδισμα στη Ρεάλ. Είναι μια ομάδα που έχει απελευθερωθεί χωρίς τον Μεσίνα, που είναι σπουδαίος προπονητής, αλλά είναι φανερό ότι δεν κατάφερε ποτέ να βρει χημεία με τους παίκτες της Ρεάλ. Σε καμία περίπτωση δεν υποτιμώ την Μακάμπι και ιδίως τον Μπλατ που έχει κάνει απίστευτη δουλειά. Αυτός όμως που με έχει χαροποιήσει περισσότερο απ’ όλους είναι ο Σοφοκλής. Είναι σε εκπληκτική κατάσταση και δείχνει ότι απολαμβάνει αυτό που κάνει περισσότερο από ποτέ. Απλώς πιστεύω ότι το αγωνιστικό προφίλ της Ρεάλ είναι κάπως πιο… ορθόδοξο, ενώ η απουσία του Πέρκινς ίσως κοστίσει στη Μακάμπι. Και οι δύο ημιτελικοί είναι ανοιχτοί και νομίζω ότι θα κριθούν σε μια κατοχή, σε ένα ριμπάουντ, σε μια καλή άμυνα.
Μετά από τις καλύτερες σειρές προημιτελικών που έχουμε παρακολουθήσει, ο κόσμος έχει ανάλογες απαιτήσεις από το Final 4.
Οι αγώνες των «8» ήταν μοναδικοί. Σκέψου ότι στα δεύτερα παιχνίδια είχαμε 4 break! Δεν έχει ξανασυμβεί ποτέ αυτό… Χαιρόσουν να βλέπεις μπάσκετ. Όλες οι ομάδες πάνε στη Βαρκελώνη με την ψυχολογία στα ύψη και αυτό είναι πολύ θετικό.
Τον φοβάσαι τον Παναθηναϊκό;
Όχι σε καμία περίπτωση. Μετά την πρόκρισή μας με τον Ολυμπιακό νομίζω ότι έχουμε το δικαίωμα να μη φοβόμαστε κανέναν αντίπαλο. Προφανώς και τον σεβόμαστε, αλλά θα είμαστε έτοιμοι να τον αντιμετωπίσουμε. Όλα ξεκινούν από τον Διαμαντίδη. Δεν χρειάζεται να πω εγώ κάτι για τον Μήτσο, αν και θεωρώ ότι αυτά που έχει κάνει φέτος είναι απίστευτα. Ο τίτλος του MVP της σεζόν είναι δικός του. Ο Παναθηναϊκός μοιάζει λίγο με Λερναία Ύδρα, γιατί όποιο κεφάλι και να κόψεις, βγαίνει κάποιο άλλο, αλλά ο Διαμαντίδης είναι μια κατηγορία μόνος του. Παίζουμε μαζί στην Εθνική από το 2004, αλλά ποτέ δεν τον έχω δει σε τέτοια κατάσταση. Ο Παναθηναϊκός είναι η δική του ομάδα και είναι φανερό ότι νιώθει πολύ καλέ με αυτό. Ο Μήτσος αισθάνεται και είναι ο ηγέτης αυτού του Παναθηναϊκού και χωρίς να θέλω να μειώσω τα υπόλοιπα παιδιά της ομάδας, για τα οποία η εκτίμησή μου είναι δεδομένη, πιστεύω ότι αν ο Διαμαντίδης δεν ήταν σε τέτοια κατάσταση, ο Παναθηναϊκός δεν θα κατάφερνε να αποκλείσει την Μπαρτσελόνα.
Αφού αναφέρεσαι στον Διαμαντίδη, πρέπει να σε ρωτήσω αν πιστεύεις ότι υπάρχει περίπτωση να ξαναπαίξετε μαζί με τη φανέλα της Εθνικής.
Μου έχουν κάνει και στο παρελθόν την ίδια ερώτηση… Προφανώς και θα ήθελα να συνεχίσει μαζί μας ο Μήτσος, αλλά η απόφαση που πήρε δεν ήταν εν θερμώ. Ακούστηκαν πολλές ανακρίβειες μετά τη δήλωση του Μήτσου ότι σταματά από την Εθνική. Ότι το αποφάσισε μετά τον αγώνα με την Ισπανία ή εξαιτίας του τρόπου που χάσαμε από τη Ρωσία. Δεν ισχύουν αυτά! Ο Διαμαντίδης είχε πάρει την απόφασή του από το ξεκίνημα της προετοιμασίας και το είχε συζητήσει μαζί μας κάποια στιγμή. Μακάρι να το ξανασκεφτεί και να είναι μαζί μας στη Λιθουανία, αν και δεν πιστεύω ότι το να τον πάρουμε τηλέφωνο και του πούμε ότι θέλουμε να παίξει στο Eurobasket θα αλλάξει την κατάσταση. Προφανώς θέλουμε τον Μήτσο μαζί μας και προφανώς θα μας λείψει πολύ αν δεν είναι εκεί, αλλά αυτό δεν μειώνει ούτε στο ελάχιστο την προσφορά του και τις στιγμές που ζήσαμε μαζί. Ο κόσμος δεν πρέπει να ξεχνάει ότι τα χρόνια περνάνε για όλους, οι τραυματισμοί είναι πιο συχνοί, ενώ το φετινό Eurobasket θα έχει… τεράστια διάρκεια (σ.σ. από τις 31 Αυγούστου ως τις 18 Σεπτεμβρίου), επομένως οι παίκτες που θα είναι εκεί πρέπει να το κάνουν με όλη την καρδιά τους. Μακάρι να είναι και ο Μήτσος ένας από αυτούς…
Η φετινή χρονιά ήταν κάπως περίεργη για σένα. Μετά από ένα καλό Μουντομπάσκετ, επέστρεψες στη Σιένα που είχε «φορτώσει» με αρκετούς παίκτες την περιφέρειά της και ξαφνικά τον Ιανουάριο έγινες βασικός και αναντικατάστατος όταν τραυματίστηκε ο Μακάλεμπ.
Όταν ο Μπο χτύπησε, έπρεπε να αναλάβω κάποιες ευθύνες και ένιωσα πολύ άνετα με αυτό. Προσωπικά μου αρέσει να έχω την μπάλα στα χέρια μου και να οργανώνω το παιχνίδι της ομάδας, αλλά δεν έχω κανένα πρόβλημα να παίζω όπως στην Εθνική δίπλα στον Δημήτρη και τον Βασίλη. Πριν πάω στην ΤΣΣΚΑ ήξερα να παίζω μόνο με την μπάλα στα χέρια, καθώς αυτός ήταν ο ρόλος μου στην Μπενετόν. Σε μια τόσο μεγάλη ομάδα όπως η ΤΣΣΚΑ όμως, έμαθα να κάνω και άλλα πράγματα στο παιχνίδι που πιστεύω ότι με έκαναν πιο πλήρη ως παίκτη. Στη Σιένα έπρεπε να βγω μπροστά και να δικαιώσω τους ανθρώπους που με έφεραν στην ομάδα και με εμπιστεύτηκαν. Ήξερα ότι έχουμε μια γεμάτη ομάδα, αλλά ήξερα ότι μπορώ να προσφέρω πολλά σε αυτήν την ομάδα. Δεν περίμενα να χτυπήσει κάποιος για να παίξω εγώ. Είναι γελοίο να νιώθεις έτσι για ένα συμπαίκτη σου. Ήθελα όμως όταν χρειαστεί να είμαι έτοιμος!
Η στιγμή που χάσατε τον Μακάλεμπ πάντως ήταν στο πιο κρίσιμο σημείο της χρονιάς. Είχατε μπροστά σας το κύπελλο, το Top16, ενώ αρκετός κόσμος πίστευε ότι ίσως χάνατε την πρώτη θέση στο ιταλικό πρωτάθλημα
Ακριβώς. Ήταν ήμασταν μπροστά στο πιο σημαντικό δίμηνο και χάσαμε τον καλύτερο μας παίκτη, που ήταν σε εκπληκτική κατάσταση από το ξεκίνημα της σεζόν και ήταν ο ηγέτης της ομάδας. Το μυστικό στη Σιένα είναι πως δεν υπάρχει κανείς αναντικατάστατος, γιατί κανείς από εμάς δεν είναι σούπερσταρ. Η ομάδα έχει πάρα πολλούς παίκτες που μπορούν ανά πάσα στιγμή να βγουν μπροστά και να αναλάβουν μεγαλύτερες ευθύνες. Έτυχε να είμαι εγώ αυτός που το έκανα εξαιτίας του τραυματισμού του Μπο, αλλά στη θέση μου θα μπορούσε να είναι οποιοσδήποτε άλλος. Θεωρώ τεράστια επιτυχία ότι με τόσες ατυχίες και τραυματισμούς καταφέραμε να βρισκόμαστε στο Fina 4, ενώ ταυτόχρονα έχουμε κατακτήσει το κύπελλο και είμαστε στο +4 από τους αντιπάλους μας στο πρωτάθλημα. Δείξαμε χαρακτήρα, κάτι ιδιαίτερα δύσκολο για μια ομάδα που το καλοκαίρι με τη φυγή του Σάτο και του ΜακΙντάιρ έχασε δύο βασικούς παίκτες και άλλαξε το ρόστερ της σε μεγάλο βαθμό.
Με τον ΜαΚάλεμπ και τον Καουκένας τραυματίες, η Σιένα απέκτησε και τον Γιάριτς. Τι σκέφτηκες όταν άκουσες ότι ο Γιάριτς έρχεται στην ομάδα;
Στην περίπτωση του Μάρκο, έχουν ακουστεί πολλά, οπότε δεν ήξερα τι θα αντιμετωπίσω. Όταν ήρθε ήταν εμφανώς εκτός ρυθμού, καθώς είχε να παίξει μπάσκετ περίπου 6 μήνες… Δεν μπορείτε να καταλάβετε πόσο έχει δουλέψει από εκείνη τη μέρα. Δεν περίμενα ποτέ ότι θα έβλεπα έναν παίκτη που έχει παίξει 7 χρόνια στο ΝΒΑ να προπονείται με αυτόν τον τρόπο. Ο τύπος γυμνάζεται σαν teenager! Δεν ξέρω τι έκανε παλιά και πώς ήταν ο χαρακτήρας του, αλλά στη Σιένα μας έχει βοηθήσει πάρα πολύ. Είναι ηγέτης και ξέρει πώς να δίνει κίνητρα σε όλους τους παίκτες της ομάδας, ενώ έκανε πολύ μεγάλα παιχνίδια στη σειρά με τον Ολυμπιακό και η ψυχολογία του έχει ανέβει πάρα πολύ. Τώρα που μιλάμε όμως, είναι πολύ… στεναχωρημένος, γιατί βλέπουμε στην τηλεόραση το Ρεάλ – Μπαρτσελόνα και μόλις έχασε το στοίχημα. (σ.σ. Η συνομιλία με τον Νίκο Ζήση έγινε το περασμένο Σάββατο κατά τη διάρκεια του… ατελείωτου ταξιδιού της Σιένα προς το Πέζαρο. Ο Νίκος διάλεξε τη Ρεάλ και ο Γιάριτς την Μπάρτα, με τους Μαδριλένους να παίρνουν τη νίκη με 77-72).
Μαζί με τον Γιάριτς πάντως, στη Σιένα είναι και η Αντριάνα Λίμα. Λογικά, πρέπει να είναι πιο διάσημη από τον Μάρκο…
Ίσως, αλλά για να είμαι ειλικρινής, δεν το έχω σκεφτεί! Έρχεται στο γήπεδο όποτε βρίσκεται στην Ιταλία, είναι ευγενική, μας χαιρετάει και… ο καθένας πάει στο σπίτι του. Στη Σιένα δεν έχουμε «ΟΚ» και «Hello», οπότε δεν ξέρω και πολλά πράγματα από τη ζωή τους εκτός γηπέδου. Εξάλλου η νυχτερινή ζωή δεν είναι το… ατού της πόλης!
Σε μια πόλη 50.000 κατοίκων, είναι επόμενο οι παίκτες να κάνετε αρκετή παρέα.
Έτσι είναι! Βγαίνουμε πολύ συχνά μαζί, αλλά μη φανταστείς τίποτα υπερβολικό. Συνήθως πάμε και τρώμε όλοι μαζί με τις γυναίκες μας. Γενικά κάνουμε πολλή παρέα μεταξύ μας και περνάμε καλά. Δεν γίνεται μια ομάδα να πετύχει μέσα σε μια τόσο μεγάλη σεζόν αν οι παίκτες δεν έχουν καλές σχέσεις μεταξύ τους. Προχθές είχαμε πάει μαζί με τον Στόουρουκ και τον Λαβρίνοβιτς στο σπίτι ενός φίλου μας ζωγράφου που διοργανώνει ένα φιλανθρωπικό event ζωγραφικής και έπρεπε να μας… προπονήσει λίγο για να μη γίνουμε ρεζίλι. Είτε τρώμε πίτσες, είτε ζωγραφίζουμε, το μόνο σίγουρο είναι ότι περνάμε καλά!
Πηγή: www.gazzetta.gr