Πάνω από είκοσι χρόνια φρίκης, πείνας, σφαγών, επιδημιών, άγνοιας, αυθαιρεσιών, βιασμών, θανάτων, βρόμικου χρήματος: ο λόγος που ο πόλεμος διαρκεί τόσον καιρό στη Σομαλία είναι ότι αντίπαλες δυνάμεις έχουν συμφέρον να διαρκέσει όσο το δυνατόν περισσότερο.
Οπως γράφει στην εφημερίδα «Μοντ» ο Μπερνάρ Ζουάν, μέλος των «Γιατρών του Κόσμου», η κατασκευή και πώληση όπλων είναι μια δουλειά σαν όλες τις άλλες σ' έναν κόσμο όπου η ελευθερία αφορά πρωτίστως τα αγαθά και σπανίως τους ανθρώπους.
Οι Σομαλοί ζουν αυτή την πραγματικότητα σε καθημερινή βάση. Ο λαός αυτός είναι κλεισμένος σε μια φυλακή με ανοιχτό ουρανό, από την οποία μόνο οι πιο ευκατάστατοι ή πιο τυχεροί μπορούν να δραπετεύσουν, για να πάνε σε μια άλλη φυλακή, από την άλλη πλευρά των συνόρων. Στους προσφυγικούς καταυλισμούς της Κένυας, της Υεμένης ή της Αιθιοπίας, όπου οι πολιτικοί «πουλάνε» φιλανθρωπία.
Τα μέσα ενημέρωσης μάς δείχνουν κάθε τόσο τη φρίκη αυτών των καταυλισμών, αλλά δεν είναι παρά ο αφρός μιας θάλασσας που κανείς δεν θέλει πια να δει. Η νότια Σομαλία είναι μια περιοχή όπου ο θάνατος είναι σίγουρος, όχι από έλλειψη τροφής, αλλά από τη σιωπηρή συμφωνία όλων των εμπλεκομένων πλευρών να παρατείνουν τη σύγκρουση.
Είναι εξοργιστικό, γράφει ο γάλλος γιατρός, να παρουσιάζεται ξαφνικά αυτή η κρίση ως ένα καινούργιο γεγονός και να γίνεται έκκληση για μια παγκόσμια κινητοποίηση που θα θεραπεύσει τα συμπτώματα και όχι τα πραγματικά και βαθιά αίτια αυτής της φρίκης.
Τα μέσα ενημέρωσης, οι ανθρωπιστικές οργανώσεις, οι οργανισμοί των Ηνωμένων Εθνών δεν έχουν πλέον πρόσβαση στη νότια Σομαλία. Μεταδίδουν ειδήσεις που προέρχονται από άλλους. Ο λιμός αποτελεί τη συνέπεια της κρίσης του νερού, που οξύνεται από το πολιτικό χάος στη χώρα.
Οι Σεμπάμπ («νεαροί») απαγορεύουν την πρόσβαση του Παγκόσμιου Επισιτιστικού Προγράμματος στη νότια Σομαλία όχι από έλλειψη ανθρωπιάς, αλλά για να μπορούν να οργανώνουν τη μεταφορά, αποθήκευση και διανομή της ανθρωπιστικής βοήθειας προς όφελός τους. Το ίδιο έκαναν και οι πολέμαρχοι όταν ήλεγχαν αυτά τα εδάφη.
Γιατί το θερμόμετρο βρίσκεται σήμερα ξαφνικά στο κόκκινο; Με το ερώτημα αυτό συνδέονται πολλά άλλα ερωτήματα. Τι θα απογίνει η Μεταβατική Ομοσπονδιακή Κυβέρνηση, που απέτυχε πλήρως και η θητεία της έληξε χωρίς να υπάρξει η παραμικρή προοπτική ειρήνευσης στη χώρα;
Τι συμβαίνει με τη δύναμη «Αταλάντη», που κοστίζει περισσότερο από τα ταμεία για την καταπολέμηση της πείνας;
Ποια θα είναι η τύχη της Amisom (της δύναμης που διατηρεί η Αφρικανική Ενωση στη Σομαλία), η οποία είναι παγιδευμένη στο Μογκαντίσου ανάμεσα στο αεροδρόμιο και το προεδρικό μέγαρο, σε μια στιγμή που οι αφρικανικές ειρηνευτικές δυνάμεις είναι αναγκαίες σε πολλά σημεία της ηπείρου;
Σε τι χρησιμεύουν οι αμερικανικές στρατιωτικές δυνάμεις που σταθμεύουν στα σύνορα με την Κένυα και τα μη επανδρωμένα αεροσκάφη που πετούν διαρκώς πάνω από τη νότια Σομαλία και κάθε τόσο εκτοξεύουν μερικές βόμβες;
Από ποιόν εξοπλίζονται σε μόνιμη βάση οι αντιμαχόμενες φατρίες;
Γιατί θέλουν να μας κάνουν να πιστέψουμε ότι οι Σεμπάμπ είναι ενωμένοι και συνδέονται με την αλ-Κάιντα;
Γιατί η διεθνής κοινότητα δεν επανεξετάζει τα σύνορα που ορίστηκαν αυθαίρετα μετά το τέλος της αποικιοκρατίας;
Σ' έναν κόσμο όπου οι ισχυροί οργανώνουν ή διαχειρίζονται τη βία προς όφελός τους, καταλήγει ο Μπερνάρ Ζουάν, είναι παράδοξο να μην καταλαβαίνουν ότι το ίδιο θέλουν να κάνουν και οι Σομαλοί. Ή οι Αφγανοί. Αν στις ανεπτυγμένες χώρες η διαφθορά και η απληστία αποτελούν ένα «σπορ» των ελίτ, η φρίκη και η στέρηση τις έχουν μετατρέψει στη Σομαλία σ' ένα «σπορ» των μαζών.
Πηγή: Le Monde, ΑΠΕ-ΜΠΕ