Σε απόσταση μόλις τριών ωρών με το αεροπλάνο από την καρδιά της Ευρώπης, που απειλείται από την κρίση του χρέους και τη θύελλα στο τραπεζικό της σύστημα, ο Σαρκοζί και ο Κάμερον έγιναν δεκτοί ως ελευθερωτές από τον λιβυκό λαό.
Για μερικές ώρες, ο γάλλος πρόεδρος θα πρέπει να αισθάνθηκε σαν τον στρατηγό Ντε Γκωλ στα Ηλύσια Πεδία μετά την απελευθέρωση του Παρισιού. Να ένιωσε δηλαδή το μεγαλείο που η κρίση δεν τον αφήνει να αισθανθεί στη χώρα του.
Ο βρετανός πρωθυπουργός, πάλι, θα πρέπει να αισθάνθηκε σαν τον Τσώρτσιλ, ξεχνώντας για λίγες ώρες την κοινωνική κρίση που προκαλούν τα μέτρα λιτότητας στη Βρετανία.
Ούτε ο Σαρκοζί ούτε ο Κάμερον, βέβαια, θα μπορούσαν να τύχουν αυτής της υποδοχής χωρίς τους πυραύλους των Ηνωμένων Πολιτειών και την ομπρέλα του ΝΑΤΟ, χάρις στα οποία επιτεύχθηκε η αλλαγή καθεστώτος στη Λιβύη. Οι στρατοί τους, αν και οι μεγαλύτεροι στην Ευρώπη, δεν είναι κατάλληλοι για όλους τους πολέμους. Ούτε οι χώρες τους διαθέτουν τους απαιτούμενους οικονομικούς πόρους.
Η καγκελάριος Μέρκελ, που έκανε πίσω στη Λιβύη προτιμώντας την απομόνωση της Γερμανίας, θα πρέπει να μελαγχόλησε βλέποντας τις θριαμβευτικές εικόνες των συναδέλφων τους, την ώρα που εκείνη πρέπει να λάβει τη σημαντικότερη απόφαση της πολιτικής της ζωής: να σώσει την ιδέα της Ε.Ε. χωρίς να καταρρεύσει το ευρώ, χωρίς να εκδοθούν ευρωομόλογα, χωρίς να εγκαταλείψει η Ελλάδα των ευρωζώνη και χωρίς να εξεγερθούν οι Γερμανοί.
Ενώ έχουμε εισέλθει σε μια πολύ επικίνδυνη ζώνη της κρίσης, με 44 εκατομμύρια ανέργους στις χώρες του ΟΟΣΑ, οι ευρωπαίοι ηγέτες εξακολουθούν να κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν. Η παγκόσμια διακυβέρνηση προέρχεται από τις κυριότερες κεντρικές τράπεζες, που τροφοδοτούν με χρήμα σε δολάρια την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα μέχρι τα Χριστούγεννα. Δεν λύνεται όμως έτσι το βασικό πρόβλημα, που είναι πολιτικό. Η Ευρώπη, στο σύνολό της, έχει αρκετά χρήματα για να το λύσει. Οι Ηνωμένες Πολιτείες προειδοποιούν για τον κίνδυνο μετάδοσης της κρίσης στη δική τους οικονομία. Ξεχνούν ότι η δική τους κατάσταση του χρέους είναι χειρότερη από εκείνη της Ευρώπης. Η οικονομία τους είναι στάσιμη, η μεσαία τάξη είναι αποκαρδιωμένη, η φτώχεια αυξάνεται και πλήττει πλέον 46 εκατομμύρια Αμερικανούς, το 15% του πληθυσμού.
Ο Ομπάμα, τον οποίο η Μορίν Ντόουντ των «Νιου Γιορκ Τάιμς» αποκαλεί «ωραία κοιμωμένη», προσπαθεί να ανοικοδομήσει τη χώρα μετά τα ελλείμματα που έχουν προκαλέσει οι πόλεμοι στο Ιράκ και το Αφγανιστάν. Ηταν μια χαμένη δεκαετία, με κερδισμένη την Κίνα (στη φωτογραφία ο Κινέζος πρόεδρος Χου Ζιντάο).
... Η Ευρώπη βρίσκεται λοιπόν στο χείλος του γκρεμού, χωρίς πολιτική ηγεσία. Οι Ηνωμένες Πολιτείες περιορίζονται να προειδοποιούν για τον κίνδυνο μετάδοσης της κρίσης. Και η Κίνα δεν αποτελεί πια τον κίτρινο κίνδυνο, αλλά τον λευκό καβαλάρη που προσφέρει τη σωτηρία. Η G2, η συγκυριαρχία ΗΠΑ-Κίνας, δεν λειτουργεί. Ούτε η G20. Ενα G-μηδέν θα οδηγούσε στο χάος.
Η Κίνα δεν είναι ακόμη διατεθειμένη να αναλάβει παγκόσμιες ευθύνες, πρέπει πρώτα να αποκαταστήσει τις εσωτερικές της ισορροπίες. Θα πρέπει ενδεχομένως να καλέσει την Ευρώπη σε ένα G3: από το 2008 έχει τριπλασιάσει τις οικονομικές της συναλλαγές με την Ευρώπη, εξάγει εδώ περισσότερα προϊόντα απ' ό,τι στις ΗΠΑ, χρειάζεται την ευρωπαϊκή τεχνολογία και ένα ισχυρό ευρώ ως αντίβαρο στο δολάριο. Αυτό που ζητά είναι να μειωθούν οι εμπορικοί φραγμοί για να διευκολυνθούν οι κινεζικές επενδύσεις στην Ευρώπη.
Οι δικτατορίες πέφτουν στη Μέση Ανατολή, οι δημοκρατίες τρίζουν και ο καπιταλισμός του κινεζικού κράτους σπεύδει να τις σώσει: ένας κόσμος ανάποδα.
Πηγή: El Pais, ΑΠΕ-ΜΠΕ