Η υποβάθμιση του ιταλικού χρέους από τη Standard & Poor's έδωσε νέα επιχειρήματα σε όσους ζητούν την παραίτηση του Σίλβιο Μπερλουσκόνι. Ο οίκος αξιολόγησης χαρακτήρισε την κυβερνητική πλειοψηφία εύθραυστη και ανίκανη να λάβει τις αποφάσεις που χρειάζονται για την αντιμετώπιση της κατάστασης.
«Βρισκόμαστε στο χείλος του γκρεμού, ο Μπερλουσκόνι πρέπει να φύγει», φωνάζει η αντιπολίτευση. «Οι εκτιμήσεις της Standard & Poor’s υπαγορεύονται περισσότερο από τα άρθρα των εφημερίδων παρά από την πραγματικότητα», απαντά το περιβάλλον του πρωθυπουργού.
Ο οικονομολόγος Τζουζέπε ντι Ταράντο, καθηγητής στο πανεπιστήμιο Luiss της Ρώμης, συμφωνεί πως η χθεσινή υποτίμηση αφορά περισσότερο την κυβέρνηση παρά τη χώρα. «Είναι αλήθεια ότι η πολιτική συνοχή είναι πολύ αδύνατη», λέει στη «Λιμπερασιόν». «Επί της ουσίας, όμως, η επίθεση κατά της Ιταλίας δεν είναι δικαιολογημένη. Ο ιδιωτικός πλούτος των νοικοκυριών και των επιχειρήσεων είναι τέσσερις φορές μεγαλύτερος από το δημόσιο χρέος. Μπορεί λοιπόν κανείς να διατυπώσει την υπόθεση ότι πίσω από την υποτίμηση του χρέους βρίσκεται κάποιος κερδοσκοπικός ελιγμός».
Γιατί όμως οι οίκοι αξιολόγησης εξακολουθούν να λαμβάνονται σοβαρά υπόψη; Διότι τα επίπεδα του χρέους που είναι αποδεκτά σε εποχές εμπιστοσύνης παύουν να είναι αποδεκτά σε εποχές φόβου, απαντά ο Χάμις ΜακΡάι στην «Ιντιπέντεντ». Οι οίκοι αξιολόγησης και οι αγορές ομολόγων είναι καθρέφτες του εαυτού μας. Αυτή την εποχή αντανακλούν τους φόβους των ανθρώπων, ενώ πριν από τέσσερα χρόνια αντανακλούσαν τις ελπίδες τους. Τότε, το ποτήρι έμοιαζε μισογεμάτο, σήμερα μοιάζει μισοάδειο.
Μέχρι να υπάρξει μια λύση στην ελληνική κατάσταση, είναι δύσκολο να αλλάξει το κλίμα. Κατά έναν παράδοξο τρόπο –επισημαίνει ο αρθρογράφος– μια αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους θα βελτιώσει την κατάσταση, αφού οι δανειστές θα ξέρουν πού βρίσκονται. Κι αν σε ορισμένες τράπεζες που έχασαν χρήματα πρέπει να γίνει ανακεφαλαιοποίηση, καλώς να γίνει.
Ισως τελικά η ανωμαλία να ήταν η ευφορία που επικρατούσε πριν από τέσσερα ή πέντε χρόνια γύρω από το ευρώ και γενικότερα γύρω από τις αγορές. Αυτό που συμβαίνει σήμερα –η δημοσιονομική πειθαρχία– είναι πιο φυσιολογικό, είναι η νέα ομαλότητα.
Αυτό που δεν είναι ακριβώς «ομαλό» είναι να παραμένει στο θρόνο του ο Μπερλουσκόνι. Αν και η δημοτικότητά του έχει πέσει στο 24%, ο ιταλός πρωθυπουργός αρνείται να αποχωρήσει από την εξουσία πριν λήξει η θητεία του, το 2013. Ακόμη και η πρόεδρος των βιομηχάνων όμως λέει «μπάστα». «Είμαστε μια σοβαρή χώρα», τόνισε η Εμμα Μαρτσεγκάλια. «Βαρεθήκαμε να είμαστε ο διεθνής περίγελως και να μας υποδέχονται στο εξωτερικό με ένα χαμόγελο στα χείλη».
Πηγές: Liberation, The Independent, ΑΠΕ-ΜΠΕ