Oι Ηνωμένες Πολιτείες στέλνουν πυραύλους Πάτριοτ στις χώρες του Κόλπου και διατηρούν δύο πολεμικά πλοία στην περιοχή που μπορούν να καταρρίψουν ιρανικούς πυραύλους. Οι εξελίξεις αυτές, αν και όχι πρωτοφανείς, δεν στέλνουν ακριβώς ένα φιλικό μήνυμα. Τα αμερικανικά μέσα ενημέρωσης μιλούν για ένα σχεδιασμό που περιλαμβάνει απρόοπτες εξελίξεις και περιμένουν το χειρότερο.
Τα σημάδια αυτά από την Ουάσινγκτον είναι πάντως λιγότερο απειλητικά από την εικόνα που προέκυψε από την κατάθεση του Τόνι Μπλερ στο Λονδίνο, την περασμένη Παρασκευή. Ένα επιχείρημα που επανέλαβε πολλές φορές για τον πόλεμο στο Ιράκ ήταν ο ρόλος που θα μπορούσε να παίξει ένα ανεξέλεγκτο Ιράν.
Κατά την άποψη του πρώην πρωθυπουργού, το Ιράν συνιστά την επόμενη απειλή για την παγκόσμια ειρήνη. Ο «άξονας του κακού» φαίνεται ότι ζει ακόμη.
Όπως όμως επισημαίνει η Μέρι Ντεζέφσκι στην «Ιντιπέντεντ», η ανάλυση του Μπλερ συγχέει σκοπίμως το αίτιο και το αιτιατό. Το Ιράν έφτασε να είναι τόσο ισχυρό λόγω του κενού που δημιούργησε στο Ιράκ η εισβολή των ΗΠΑ και της Βρετανίας. Αν δεν υπήρχε η μετεκλογική αναταραχή, μάλιστα, η κυριαρχία του θα ήταν ακόμη μεγαλύτερη. Η άποψη ότι το Ιράν, σε συνεργασία με την αλ-Κάιντα, δεν εκμεταλλεύτηκε αλλά υπέθαλψε τη βία που σημειώθηκε στο Ιράκ στα τέλη του 2003 και στις αρχές του 2004 στερείται βάσης.
Κατά τις ημέρες που ακολούθησαν την κατάθεση, η εκδοχή του Μπλερ διαψεύστηκε από δύο ανθρώπους που είναι σε θέση να γνωρίζουν την αλήθεια. Ο σερ Ρίτσαρντ Ντάλτον, τότε πρεσβευτής της Βρετανίας στο Ιράν, κατηγόρησε τον Μπλερ ότι διαστρεβλώνει την πραγματικότητα. Δεν υπήρξε ποτέ καμιά ένδειξη -τόνισε- ότι το Ιράν και η αλ-Κάιντα συνεργάστηκαν για να αποσταθεροποιήσουν το Ιράκ.
Αλλά και ο Λόρδος Ουόκερ, που ήταν προσωπάρχης του υπουργείου Αμύνης εκείνη την εποχή, δήλωσε ότι δεν είχε καμιά ένδειξη για ανάμιξη του Ιράν. Η εντύπωση λοιπόν είναι ότι η ανάλυση του Μπλερ αφορούσε περισσότερο την υπεράσπιση του πολέμου στο Ιράκ και λιγότερο το σημερινό Ιράν. Ισως υπάρξει μια μέρα μια δικτατορία που θα έχει σχέσεις με μια τρομοκρατική οργάνωση που θα έχει πρόσβαση σε πυρηνικά όπλα. Αλλά στην περιγραφή αυτή δεν ανταποκρίνεται ούτε το Ιράκ εκείνης της εποχής ούτε το σημερινό Ιράν.
Επιστρέφοντας στον Ομπάμα, θα έλεγε κανείς πως η ανάπτυξη της ναυτικής δύναμης και των πυραύλων Πάτριοτ αποτελεί μια ένδειξη ότι το χέρι που έτεινε η Ουάσινγκτον προς το Ιράν δεν θα μείνει για αρκετό ακόμη καιρό απλωμένο. Ο στόχος αυτής της ανακοίνωσης είναι προφανώς να καθησυχαστούν οι άραβες σύμμαχοι των Ηνωμένων Πολιτειών και να αποθαρρυνθούν όσοι στο Ισραήλ ονειρεύονται μια στρατιωτική επιδρομή κατά του Ιράν. Από την άλλη πλευρά, η Ουάσινγκτον μοιάζει να αναγνωρίζει ότι η πολιτική του διαλόγου και των διαπραγματεύσεων με την Τεχεράνη απέτυχε.
Ποια θα είναι όμως η επίπτωση αυτών των κινήσεων στην εσωτερική κατάσταση του Ιράν; Η απάντηση ίσως να δοθεί σε λίγες ημέρες, γράφει ο Ζαν-Μαρί Κολομπανί στην «Ελ Παϊς». Κάθε χρόνο, από την 1η ως τις 11 Φεβρουαρίου, το ιρανικό καθεστώς γιορτάζει την επανάσταση του 1979. Αλλά φέτος οι εορτασμοί μπορεί να δώσουν την ευκαιρία στην αντιπολίτευση να δείξει πόσο έχει διεισδύσει στην ιρανική κοινωνία. Μένει να φανεί λοιπόν αν η πολιτική των κυρώσεων και η αύξηση της πίεσης θα βοηθήσουν την αντιπολίτευση να εκδιώξει το καθεστώς ή, αντίθετα, θα βοηθήσουν το τελευταίο να δημιουργήσει ένα κοινό μέτωπο κατά του εξωτερικού εχθρού.
Πηγές: The Independent, El Pais, ΑΠΕ-ΜΠΕ