Τρεις βραβευμένοι Έλληνες σκηνοθέτες αποτυπώνουν στα ντοκιμαντέρ τους τις αθέατες πλευρές της καθημερινότητας μας , της Ιστορίας και της καλλιτεχνικής δημιουργίας: ο «Εθνικός Κήπος» του Απόστολου Καρακάση και τα ντοκιμαντέρ «¶λλος δρόμος δεν υπήρχε» και «Σαν τον αέρα που αναπνέω», του Σταύρου Ψυλλάκη και του Γιώργου Ζέρβα αντίστοιχα, παρουσιάζονται στο κοινό από τις 18 έως τις 24 Μαρτίου στον κινηματογράφο Trianon Filmcenter.
Τρεις βραβευμένοι Έλληνες σκηνοθέτες αποτυπώνουν στα ντοκιμαντέρ τους τις αθέατες πλευρές της καθημερινότητας μας, της Ιστορίας και της καλλιτεχνικής δημιουργίας: ο «Εθνικός Κήπος» του Απόστολου Καρακάση και τα ντοκιμαντέρ «¶λλος δρόμος δεν υπήρχε» και «Σαν τον αέρα που αναπνέω», του Σταύρου Ψυλλάκη και του Γιώργου Ζέρβα αντίστοιχα, παρουσιάζονται στο κοινό από τις 18 έως τις 24 Μαρτίου στον κινηματογράφο Trianon Filmcenter.
Η ταινία του Καρακάση (Βραβείο Κοινού στο 11ο Διεθνές Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης) μας ξεναγεί σε μια κρυμμένη όαση της Αθήνας, τον Εθνικό Κήπο. Η οργιαστική βλάστηση και τα λαβυρινθώδη δρομάκια, δίνουν καταφύγιο στους πρωταγωνιστές του ντοκιμαντέρ.
¶νθρωποι κάθε ηλικίας και προέλευσης εξομολογούνται στο φακό τις καθημερινές τους περιπέτειες, τα όνειρα και τις διαψεύσεις τους.
Ο Σταύρος Ψυλλάκης, στο έργο του «¶λλος δρόμος δεν υπήρχε» (Βραβείο Κοινού στο Διεθνές Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Λευκωσίας και 1ο Βραβείο στο Φεστιβάλ Χαλκίδας) διασώζει μια λιγότερο γνωστή πτυχή του εθνικού διχασμού.
Στην Κρήτη, ένα τμήμα του Δημοκρατικού Στρατού επιβίωσε ακόμα και όταν ο Εμφύλιος τελείωσε στην υπόλοιπη Ελλάδα. Οι παράνομοι και επικηρυγμένοι αυτοί αντάρτες (έξι άντρες και δύο γυναίκες), κρύβονταν για δεκατέσσερα χρόνια περίπου στο Νομό Χανίων, ανασυγκροτώντας τις παράνομες οργανώσεις του Κομμουνιστικού Κόμματος. Το 1962, έξι από αυτούς δραπέτευσαν στην Τασκένδη. Οι τρεις ζουν και αποτελούν τα κεντρικά πρόσωπα της ταινίας.
Η κάμερα του Γιώργου Ζέρβα καταγράφει το μεγάλο Φεστιβάλ Παραδοσιακής Μουσικής, στο Χουδέτσι της Κρήτης. Στις μουσικές παραδόσεις της Μεσογείου, των Βαλκανίων, της Αφρικής και της Ασίας , ο σκηνοθέτης αναζητεί το αντίδοτο στην ομογενοποιημένη βιομηχανία διασκέδασης.
Στο ντοκιμαντέρ «Σαν τον αέρα που αναπνέω» παρουσιάζονται συνεντεύξεις από δεξιοτέχνες της παραδοσιακής μουσικής, στιγμιότυπα της ζωής των κατοίκων κ.τ.λ. Η ταινία τιμήθηκε με το Βραβείο Σκηνοθεσίας στο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Χαλκίδας.