Τους τελευταίους μήνες παρακολουθούμε να εξελίσσεται μπροστά μας -με τη συμμετοχή μας- ένα πολυσύνθετο σενάριο με εναλλαγές που θυμίζει παιχνίδια καταιγιστικής δράσης.
Τους τελευταίους μήνες παρακολουθούμε να εξελίσσεται μπροστά μας -με τη συμμετοχή μας- ένα πολυσύνθετο σενάριο με εναλλαγές που θυμίζει παιχνίδια καταιγιστικής δράσης.
Από τη σαρωτική αλλαγή πολιτικής σελίδας και τα υβριδικά υπουργικά αυτοκίνητα, στη διεθνή εκστρατεία αξιοπιστίας του Πρωθυπουργού και τον πόλεμο της Ελλαδίτσας στους «πανίσχυρους κερδοσκόπους», μέχρι την «παράδοσή μας στο ΔΝΤ» και τα τραγικά συμβάντα που διαδραματίστηκαν στο πλαίσιο των κοινωνικών αντιδράσεων, καταφέραμε με το πλέον εντυπωσιακό τρόπο, να φτάσουμε στο τέλος μίας διαδρομής που νομοτελειακά μας οδηγούσε στο δραματικό σήμερα.
Ένα «σήμερα» που δυστυχώς το αντιμετωπίζουμε χωρίς πλήρη επίγνωση αλλά και στοιχειώδη αυτοκριτική. Η κατάσταση αυτή σαφέστατα δεν οφείλεται μόνο στις οικονομικές επιλογές και τα «ταλέντα» των προηγούμενων κυβερνήσεων, ούτε βέβαια στους όποιους καλοβολεμένους δημοσίους υπαλλήλους ή επιχειρηματίες που είχαν τη σωστή επαφή στο σωστό μέρος τη σωστή στιγμή.
Οφείλεται πρωτίστως στο βαθύτερο χάλι που οδήγησαν κάποιοι -όχι όλοι- την κοινωνία μας, αναδεικνύοντας την ήσσονα προσπάθεια σε μέγιστο επίτευγμα, τη φοροδιαφυγή σε εξυπνάδα, και το νόμιμο σε ηθικό. Επιτρέποντας την εδραίωση ισοπεδωτικών αντιλήψεων όπου η περιφρόνηση των νόμων και η αλαζονεία αποτελεί έκφραση δημοκρατίας, η μολότοφ γίνεται αναφαίρετο δικαίωμα αντίδρασης και όπου η αναξιοκρατία και το δήθεν πολιτικό κόστος εξασφαλίζουν την ατιμωρησία.
Η δημοκρατία μας -που τόσο περηφανευόμαστε ότι την προσφέραμε απλόχερα στο κόσμο- απέτυχε όταν η απληστία, η ανικανότητα και οι παρωχημένες πολιτικές αντιλήψεις υποκατέστησαν την πολιτική με κομματικούς μηχανισμούς διανομής προνομίων και διαχείρισης συμφερόντων.
Είναι γεγονός ότι συνηθίσαμε να εξελισσόμαστε στη πλάτη άλλων, κυρίως της Ευρώπης με άλλοθι τη βολική μέχρι πρότινος αντίληψη ότι «εδώ είναι Ελλάδα, τι να κάνουμε…». Είναι αντίστοιχα εμφανές ότι αυτό το φαιδρό πρόσχημα που μόνο τους εαυτούς μας ξεγελούσε δεν έχει πια καμία ισχύ.
Σήμερα πρέπει να πετάξουμε από πάνω μας την αδιαφορία και την απογοήτευση -από τα άδικα για τόσους πολλούς μέτρα- και να εκμεταλλευτούμε την ευκαιρία, έστω πάνω στη δραματική κρίση, να οικοδομήσουμε πριν από τα επόμενα «μεγάλα έργα» θεσμούς και αρχές που θα θωρακίσουν την κοινωνία μας απέναντι στις δικές μας αδυναμίες.
Είναι έως ανόητο να αναζητούμε συνταγές επιτυχίας και σωτήρες από την ομογένεια, τις ΗΠΑ, την Κίνα ή τα Εμιράτα, όταν εμείς στερούμαστε το θάρρος να συνειδητοποιήσουμε το σκληρό «σήμερα» και να ακολουθήσουμε τη ρήση του Χαριλάου Τρικούπη «να αναλάβωμεν πάσας εκείνας τας θυσίας άνευ των οποίων δεν δυνάμεθα να υπάρξωμε».
Πολύ πριν πείσουμε το ΔΝΤ, τους πιστωτές, τους όποιους επενδυτές, αλλά κυρίως τους αδικημένους πολίτες, απαιτείται επιτέλους να δημιουργηθεί μία ομάδα κρούσης που θα συνθέσει και θα υλοποιήσει δυναμικές πολιτικές αποφάσεις, στοχεύοντας με συνέπεια σε υγιή και πραγματοποιήσιμα πεδία οικονομικής ανάπτυξης ικανά να ισοσκελίσουν -κατά το μέγιστο δυνατό- τη σκληρότητα ή ακόμα και την αδικία των αναγκαίων σαρωτικών αλλαγών.
Μία ομάδα που με όπλο την ικανότητα, την αποφασιστικότητα και τη συνέπειά τους θα ξεπεράσει πολιτικούς, δημοσιογράφους, συνδικαλιστές και επιχειρηματίες που στέκονται μπροστά τους και μπροστά μας, ξεφτισμένες σημαίες μίας εποχής που πλέον έχει τελειώσει.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΚΩΣΤΟΠΟΥΛΟΣ, Συνιδρυτής του Ινστιτούτου Περιφερειακού Διαλόγου και Στρατηγικής και Διευθύνων Σύμβουλος στην εταιρεία στρατηγικής και επικοινωνίας Foresight.