«Το Δικαστήριο αποφαίνεται ότι η αποζημίωση που θα επιδικαστεί δεν πρέπει να αντανακλά την ιδέα της εξάλειψης όλων των συνεπειών της επίδικης παραβίασης. Καθώς η έλλειψη οποιασδήποτε αποζημίωσης και όχι η εγγενής παρανομία της αφαίρεσης της περιουσίας ήταν η βάση της παραβίασης που διαπιστώθηκε, η αποζημίωση δεν θα πρέπει αναγκαστικά να αντανακλά την πλήρη αξία των ιδιοκτησιών.
Το Δικαστήριο επίσης θεωρεί ότι η καταβολή λιγότερης από την πλήρη αποζημίωση θα πρέπει να ζητείται όταν η αφαίρεση της ιδιοκτησίας πραγματοποιήθηκε για την ολοκλήρωση θεμελιωδών αλλαγών στο συνταγματικό σύστημα μιας χώρας, όπως είναι η μετάβαση από τη μοναρχία στη δημοκρατία.
Συμπεραίνοντας το Δικαστήριο κρίνει προσήκον να ορίσει ένα κατ`αποκοπήν ποσό, το οποίο θα βασίζεται, στο βαθμό που αυτό είναι δυνατό, σε ένα ποσό «ευλόγως συνδεόμενο» με την αξία της περιουσίας που αφαιρέθηκε, δηλαδή ένα ποσό το οποίο το Δικαστήριο θα έκρινε επαρκές σύμφωνα με το Αρθρο 1 του Πρωτοκόλλου υπ αριθμ. 1 εάν το ελληνικό κράτος είχε αποζημιώσει τους αιτούντες. Στον καθορισμό του ποσού το Δικαστήριο έλαβε υπόψη του τους ισχυρισμούς κάθε αιτούντος, το ζήτημα της κινητής περιουσίας, της αποτιμήσεις που υπέβαλαν τα δύο μέρη και τις πιθανές εναλλακτικές λύσεις για τον υπολογισμό των υλικών ζημιών, καθώς και το διάστημα του χρόνου που μεσολάβησε από την αφαίρεση της περιουσίας ως τη σημερινή απόφαση».