Οικονομική πολιτική ή απλώς πολιτική; 'Η μήπως στοίχημα;
Όπως κι αν το αποκαλέσει κανείς, το βέβαιο είναι ότι το Συντηρητικό Κόμμα της Βρετανίας αποφάσισε τη μεγαλύτερη περικοπή δημοσίων δαπανών που θυμάται η Βρετανία μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο.
Μισό εκατομμύριο εργαζόμενοι του δημοσίου τομέα θα χάσουν τη δουλειά τους. Οι παροχές του βρετανικού κοινωνικού κράτους θα μειωθούν κατά 19 δισεκατομμύρια λίρες (21,6 δισεκατομμύρια ευρώ). Τα δίδακτρα των πανεπιστημίων θα πολλαπλασιαστούν. Οι βρετανικές ένοπλες δυνάμεις θα περιοριστούν, τόσο σε ανθρώπινο δυναμικό όσο και σε εξοπλισμό. Η απόκτηση στέγης θα είναι στο εξής πολύ ακριβότερη. Ανδρες και γυναίκες θα πρέπει να δουλεύουν μέχρι τα 66 για να πάρουν σύνταξη.
Εγινε επίσης γνωστό ότι ο προϋπολογισμός των υπουργείων θα μειωθεί μέσα στην επόμενη τετραετία κατά 19%. Στο Υπουργείο Εξωτερικών η μείωση θα φτάσει το 25%. Σε άλλα υπουργεία, όπως εκείνα της Παιδείας ή της Υγείας, η μείωση θα είναι μικρότερη προκειμένου οι Τόρις να τηρήσουν τη δέσμευση που ανέλαβαν πριν από τις εκλογές.
Ο υπουργός Οικονομικών Τζόρτζ Οσμπορν (στη φωτογραφία δεξιά) παρουσίασε αυτή τη μεταρρύθμιση στη Βουλή με δραματικούς τόνους. «Η Βρετανία, που βρίσκεται στο χείλος του γκρεμού, κάνει σήμερα ένα βήμα πίσω», τόνισε. «Η αντιμετώπιση του δημοσιονομικού ελλείμματος είναι αναπόφευκτη. Το να εγκαταλείψουμε σήμερα τα σχέδιά μας θα οδηγούσε στην οικονομική καταστροφή. Πρέπει να λάβουμε σκληρές αποφάσεις για να εξασφαλίσουμε ότι η οικονομική καταστροφή των προηγουμένων κυβερνήσεων δεν θα επαναληφθεί».
Τα επιχειρήματα αυτά είναι στην πραγματικότητα περισσότερο πολιτικά από οικονομικά. Κανείς στη Βρετανία δεν αμφισβητεί ότι πρέπει να μειωθεί το δημόσιο έλλειμμα. Ούτε οι Εργατικοί. Το ερώτημα είναι μέχρι πού πρέπει να φτάσει το «ψαλίδι» σε μια στιγμή, όπου η ανάκαμψη της οικονομίας είναι ακόμη ασταθής. «Ο υπουργός χαρακτηρίζει για μια ακόμη φορά την περικοπή των δημοσιονομικών ελλειμμάτων και τη μείωση των δημοσίων δαπανών ως κάτι αναπόφευκτο. Αλλά δεν είναι έτσι. Πρόκειται για μια πολιτική επιλογή», σχολιάζει ο γνωστός αρθρογράφος των «Φαϊνάνσιαλ Τάιμς» Μάρτιν Γουλφ.
Το σχόλιο του Γουλφ έχει ενδιαφέρον, όχι μόνο επειδή προέρχεται από έναν αναλυτή που διάκειται φιλικά προς τις αγορές και δεν συμπαθεί ιδιαίτερα το Εργατικό Κόμμα, αλλά επειδή δίνει έμφαση στο γεγονός ότι η απόφαση της βρετανικής κυβέρνησης να περιορίσει μέσα σε τέσσερα χρόνια στο 3% του ΑΕΠ ένα δημοσιονομικό έλλειμμα που σήμερα υπερβαίνει το 11% αποτελεί, πάνω απ' όλα, ένα στοίχημα. Ένα στοίχημα οικονομικό, αλλά ταυτόχρονα ένα στοίχημα πολιτικό.
Αν η βρετανική οικονομία αναπτυχθεί με ταχείς ρυθμούς παρά τη μείωση των δημοσίων δαπανών, ο ιδιωτικός τομέας απορροφήσει την απώλεια των θέσεων εργασίας στον δημόσιο τομέα και η αύξηση των κρατικών εσόδων επιτρέψει στον κυβερνητικό συνασπισμό να λάβει κάποια φιλολαϊκά μέτρα πριν από τις προσεχείς εκλογές, ο Οσμπορν θα έχει κερδίσει το στοίχημά του και θα αναγορευτεί σε διάνοια όχι μόνο της οικονομίας, αλλά και της πολιτικής.
Αν συμβεί όμως το αντίθετο, αν η οικονομική κατάσταση επιδεινωθεί, η ανεργία αυξηθεί και η κοινωνική δυσαρέσκεια επεκταθεί, ο υπουργός Οικονομικών θα έχει χάσει το στοίχημά του, ο πρωθυπουργός Ντέιβιντ Κάμερον θα δει την όλο και λιγότερο επαναστατική συντηρητική του επανάσταση να εξανεμίζεται και οι Φιλελεύθεροι-Δημοκράτες θα δουν το πολιτικό τους μέλλον να τίθεται σε κίνδυνο.
Στην πραγματικότητα, στη Βρετανία ξεκινά μια μάχη ανάμεσα σ' αυτούς που πιστεύουν ότι από την κρίση θα βγούμε μειώνοντας τις δημόσιες δαπάνες και σ' εκείνους που υποστηρίζουν ότι αυτό ήταν το μεγάλο λάθος της δεκαετίας του '30. Όπως είναι φανερό, η μάχη αυτή είναι εξόχως πολιτική.
Πηγή: El Pais, ΑΠΕ-ΜΠΕ