«Παρακολουθούμε την αποδοκιμασία της Ουάσινγκτον, που είναι γεμάτη από πολιτικούς οι οποίοι αρνούνται να ακούσουν το λαό... Θα δώσουμε πίσω το Κονγκρέσο στον αμερικανικό λαό», δήλωσε ο Τζον Μπέινερ από το Οχάιο, που θα είναι ο επόμενος πρόεδρος της Βουλής των Αντιπροσώπων.
Το υπεραπλουστευτικό αυτό κατασκεύασμα του Μπέινερ, έγραφε στις 4 Νοεμβρίου ο Ντέιβιντ Ααρόνοβιτς στους «Τάιμς», θυμίζει λίγο εκείνες τις ταινίες όπου οι πιονιέροι ή οι Άμις κτίζουν ένα αγρόκτημα. Όλα απλά, όλα αυθεντικά. Το πολιτικό σύστημα θα ξανακτιστεί μπροστά στα μάτια σας σε διάστημα είκοσι λεπτών. Κι ύστερα θα πάμε όλοι για μια μπίρα.
Ανάλογες απλουστεύσεις, όμως, είχαν και οι λόγοι του Μπαράκ Ομπάμα. Μετά τις προηγούμενες ενδιάμεσες εκλογές για παράδειγμα, το 2006, έλεγε: «Το μήνυμα που έστειλε ο αμερικανικός λαός στην Ουάσινγκτον είναι σαφές: καθαρίστε το σπίτι σας».
Σ' εκείνο το στάδιο, ο Ομπάμα μιλούσε για την ηθική και για τα σκάνδαλα που ξεσπούσαν κάθε τόσο για διάφορα μέλη του Κονγκρέσου. Αυτό ήταν θεμιτό. Στη συνέχεια, όμως, πέρασε από το ειδικό στο γενικό. Απευθυνόμενος τον Φεβρουάριο του 2007 στη Διεθνή Ενωση Πυροσβεστών, τους είπε: «Η Ουάσινγκτον έχει γίνει ένας τόπος όπου η πολιτική είναι business αντί για αποστολή, όπου οι κυνικοί και οι λομπίστες έχουν μετατρέψει την κυβέρνηση σε ένα παιχνίδι που μόνο αυτοί μπορούν να παίξουν. Ο καιρός γι' αυτό το είδος πολιτικής τελείωσε. Ηρθε η ώρα να γυρίσουμε σελίδα».
Ολη αυτή η ρητορική θυμίζει Tea Party. Να πάρουμε πίσω, να δώσετε πίσω. Εμείς υποφέρουμε, αυτοί περνάνε ζάχαρη. Εμείς πληρώνουμε, αυτοί ξοδεύουν. Ε, λοιπόν, αυτό τελειώνει. Οι καλοί θα έρθουν -ή ήρθαν ήδη- στα πράγματα. Κι όλα θα πάνε καλύτερα.
Από μια άποψη, λοιπόν, ο Ομπάμα είναι θύμα του εαυτού του. Η γλώσσα που χρησιμοποίησε στις εκκλήσεις του ήταν βέβαιο ότι θα χρησιμοποιούνταν εναντίον του όταν θα γινόταν εκείνος η «Ουάσινγκτον». Δεν βοήθησε ασφαλώς ότι ο παραπάνω λόγος τελείωσε ως εξής: «Ολοι μαζί, αρχίζοντας από σήμερα, ας τελειώσουμε τη δουλειά που πρέπει να γίνει, κι ας αφήσουμε να γεννηθεί η ελευθερία σ' αυτή τη Γη». Η Σάρα Πέιλιν, ή ο Μάρκο Ρούμπιο, θα μπορούσαν θαυμάσια να παίξουν αυτό το απόσπασμα στις εκλογές του 2012.
Στο σημείο αυτό είναι ενδιαφέρον να σημειώσει κανείς ότι στις δημοσκοπήσεις για πολιτικά θέματα, οι Αμερικανοί είναι πιο κοντά στις υποτιθέμενες θέσεις της «Ουάσινγκτον» απ' ό,τι στις απόψεις των Ρεπουμπλικανών του Tea Party για το ελάχιστο κράτος. Παρά ταύτα, κάθε νέος υποψήφιος στρέφεται εναντίον της συμβατικής πολιτικής. Αντί να παρουσιάζεται ως ένας άνθρωπος που μπορεί να κάνει τα πράγματα να δουλέψουν, παριστάνει τον σταυροφόρο της δικαιοσύνης και της ηθικής.
Το πρόβλημα, όμως, είναι ότι τα χαρακτηριστικά εναντίον των οποίων εξεγείρονται οι σύγχρονοι σταυροφόροι -είτε είναι Ομπαμικοί είτε Μπεϊνερικοί- είναι τα ίδια που διέπουν το αμερικανικό σύστημα διακυβέρνησης.
Σε μια δημοκρατία όπως η αμερικανική, όπου 300 εκατομμύρια άνθρωποι σε 50 πολιτείες πρέπει να συνυπάρξουν και να βρουν κοινό έδαφος δράσης, δεν μπορείς να «πάρεις πίσω» την Ουάσινγκτον γιατί σου ανήκει μόνο κατά το ένα τριακοσιοστό εκατομμυριοστό.
Αυτό που χρειάζεται η Αμερική, καταλήγει ο Ααρόνοβιτς, δεν είναι να «εκκαθαριστεί». Αλλά να μεγαλώσει.
Πηγή: The Times, ΑΠΕ-ΜΠΕ