Παγετώνες που λιώνουν. Ακτές που εξαφανίζονται. Ακραία καιρικά φαινόμενα. Η λίστα των επιπτώσεων της κλιματικής αλλαγής μακραίνει. Αλλες συνέπειες δεν είναι τόσο αισθητές, ακόμη τουλάχιστον.
Παγετώνες που λιώνουν. Ακτές που εξαφανίζονται. Ακραία καιρικά φαινόμενα. Η λίστα των επιπτώσεων της κλιματικής αλλαγής μακραίνει. Αλλες συνέπειες δεν είναι τόσο αισθητές, ακόμη τουλάχιστον.
Καθώς αντιπρόσωποι από σχεδόν 200 χώρες συναντώνται στο Κανκούν του Μεξικού σε μια προσπάθεια να καταλήξουν σε συμφωνία για την ανάσχεση του φαινομένου μέσω της μείωσης της παραγωγής εκπομπών διοξειδίου του άνθρακα, τα Ηνωμένα Έθνη έδωσαν στη δημοσιότητα τα αποτελέσματα μελέτης που στρέφουν την προσοχή σε μία από αυτές τις λιγότερο ορατές επιπτώσεις: την οξείδωση των ωκεανών που, εάν συνεχιστεί με αυτούς τους ρυθμούς, θα έχει τραγικές συνέπειες για τη θαλάσσια ζωή.
Σύμφωνα με την έκθεση του Περιβαλλοντικού Προγράμματος των Ηνωμένων Εθνών, η χημική σύνθεση των ωκεανών αλλάζει και μάλιστα με ρυθμούς τέτοιους που η ανθρωπότητα δεν έχει γνωρίσει εδώ και 65 εκατομμύρια χρόνια. Έως τα τέλη του αιώνα, εάν αυτή η τάση συνεχιστεί, η οξείδωσή τους θα είναι μιάμιση φορά εντονότερη σε σχέση με σήμερα.
«Απειλείται η επισιτιστική ασφάλεια»
Κατά τους συντάκτες της έκθεσης, σε πρώτη φάση απειλείται η παραγωγή οστρακοειδών, τα οποία είναι πιο ευάλωτα στην οξείδωση, καθώς δεν είναι σε θέση να θωρακιστούν δημιουργώντας τα προστατευτικά τους όστρακα. Σχεδόν το ίδιο ευάλωτοι είναι και οι κοραλλιογενείς ύφαλοι, που λειτουργούν ως "φυτώρια" για πολλά και δημοφιλή είδη ψαριών.
«Η οξείδωση των ωκεανών αποτελεί μία ακόμη "κόκκινη σημαία", που δείχνει τους κινδύνους για την υγεία του πλανήτη από την ανεξέλεγκτη αύξηση της παραγωγής εκπομπών αερίων του θερμοκηπίου», δήλωσε ο επικεφαλής του UNEP Αχίμ Στάινερ. «Μένει να αποδειχθεί κατά πόσο η οξείδωση από μόνη της θα αποτελέσει μικρή ή μεγαλύτερη πρόκληση για το θαλάσσιο περιβάλλον και την τροφική του αλυσίδα».
Οι ανακοινώσεις συνέπεσαν με τη δημοσιοποίηση των αποτελεσμάτων ακόμη μιας έρευνας, που δείχνουν μείωση στις ποσότητες ψαριών που αλιεύονται. Σύμφωνα με την έκθεση του Πανεπιστημίου British Columbia του Καναδά, οι ποσότητες πενταπλασιάστηκαν από το 1950 έως το 1987, έπειτα έμειναν στάσιμες, ενώ τα τελευταία χρόνια μειώθηκαν ελαφρώς. Κατά τους ερευνητές, εάν θέλουμε τα ψάρια να παραμείνουν μέρος της διατροφής μας, θα πρέπει να εφαρμοστούν βιώσιμες μέθοδοι αλιείας.