Υπάρχουν πολλοί στη Γάζα που ήθελαν τη διακοπή της ανακωχής και των μυστικών συζητήσεων που είχε η Χαμάς με το Ισραήλ. Oπως γράφει όμως ο Αλεξάντρ Αντλέρ στη «Figaro», η απόφαση δεν ελήφθη στη Γάζα, αλλά στη Δαμασκό, από τον στρατιωτικό ηγέτη της Χαμάς Χαλέντ Μεσχάλ. Και δεδομένου ότι η Συρία διάκειται όλο και πιο εχθρικά προς τον Μεσχάλ, κάτι που θα έπρεπε να αναμένεται στο βαθμό που προχωρούν οι διαπραγματεύσεις μεταξύ του Μπασάρ ελ-Ασαντ και του Ισραήλ, πρέπει να θεωρείται βέβαιο ότι ο ηγέτης της Χαμάς έλαβε αυτή την απόφαση ύστερα από συνεννόηση με την Τεχεράνη.
Αλλωστε, οι ιρανικές μυστικές υπηρεσίες λειτουργούν εδώ και καιρό άμεσα και έμμεσα στη Λωρίδα της Γάζας.
Με άλλα λόγια, πίσω από αυτές τις επιχειρήσεις κρύβεται μια στιγμή ιδιαίτερης έντασης μεταξύ της Ιερουσαλήμ και της Τεχεράνης. Οι Ιρανοί προειδοποιούν τους Ισραηλινούς ότι πρέπει να είναι προσεκτικοί, αφού η χώρα τους είναι διπλά ευάλωτη στις επιθέσεις της λιβανικής Χεζμπολάχ από τον βορρά και της παλαιστινιακής Χαμάς από τον νότο. Οι Ισραηλινοί απαντούν ότι, την ώρα που εντείνεται η ιρανική πυρηνική απειλή, εκείνοι πρέπει να αμυνθούν προληπτικά , αρχίζοντας από τα σύνορα με τη Γάζα και τον νότιο Λίβανο.
Σε αυτό το πλαίσιο, γράφει ο γάλλος αναλυτής, μπορεί κανείς να κωδικοποιήσει τα μαθήματα που διδάσκει το τελευταίο δράμα της Μέσης Ανατολής.
Πρώτον: οι Ιρανοί και οι λιβανέζοι σύμμαχοί τους άφησαν μόνο τον παλαιστίνιο εταίρο τους απέναντι στα όπλα του Ισραήλ. Όταν μάλιστα μια μικρή ομάδα Παλαιστινίων εκτόξευσε τέσσερις ρουκέτες εναντίον του Ισραήλ, ο αρχηγός της Χεζμπολάχ έσπευσε να διαχωρίσει τη θέση του. Λίγες ημέρες πριν από την ορκωμοσία του Ομπάμα, το Ιράν θέλησε να αφήσει ανοιχτή την πόρτα των διαπραγματεύσεων με τις Ηνωμένες Πολιτείες. Η πολιτική αυτή είναι ασφαλώς αντίθετη μ' εκείνη που πρεσβεύει ο απερχόμενος πρόεδρος Αχμαντινεζάντ.
Αυτή η ιρανο-λιβανική «προδοσία» επιτρέπει παραδόξως στη Χαμάς να αποκαταστήσει τις παραδοσιακές της σχέσεις με τον αραβικό κόσμο, και ιδιαίτερα τους Σουνίτες. Μετά το πλήγμα που υπέστη η Χαμάς από τις ισραηλινές επιχειρήσεις, οι μετριοπαθείς Αραβες δεν ανησυχούν πλέον ότι χάνουν έδαφος. Πρέπει απλώς να βρουν ένα είδος ανθρωπιστικής διεξόδου.
Δεύτερον: η επιστροφή της ισραηλινής στρατιωτικής κυριαρχίας μετά την παρένθεση του Λιβάνου δικαιώνει εμμέσως τους οπαδούς της διαπραγμάτευσης, δηλαδή την Παλαιστινιακή Αρχή και τη Σαουδική Αραβία. Η μικρή στρατιωτική νίκη του Ισραήλ δεν θα πρέπει να ερμηνευτεί ως σημαντική πολιτική νίκη. Μετά την κατάπαυση του πυρός δεν θα υπάρξει ούτε ανακατάληψη της Γάζας ούτε εγκατάσταση μιας κυβέρνησης του Μαχμούντ Αμπάς.
Το πιθανότερο είναι ότι η διοίκηση της Χαμάς που θα έχει παραμείνει στις θέσεις της θα ισχυριστεί ότι κατήγαγε μια μεγάλη νίκη τύπου Στάλινγκραντ.
Οι στρατιωτικές νίκες δεν είναι ποτέ αποφασιστικές αν δεν συνοδεύονται από κάποιο μεγάλο στρατηγικό σχέδιο. Το Ισραήλ θα ήθελε να ησυχάσει όλο το Βόρειο Μέτωπο (Ιράν, Ιράκ, Συρία και Λίβανος). Δεδομένου ότι τις εκλογές στο Ιράν μπορεί να τις χάσει ο Αχμαντινεζάντ, και να ακολουθήσει ένας συμβιβασμός στο θέμα του πυρηνικού προγράμματος της χώρας, μια τέτοια εξέλιξη δεν πρέπει να θεωρείται απίθανη.
Μένουν οι ηττημένοι, που με κάποιο τρόπο θα θελήσουν να κάνουν αισθητή την παρουσία τους: η Χαμάς, οι Αδελφοί Μουσουλμάνοι της Αιγύπτου και οι εξτρεμιστές Σουνίτες της Σαουδικής Αραβίας που, μετά το Ιράκ, γνωρίζουν στη Γάζα μια δεύτερη ιστορική ήττα.
Πηγή: Le Figaro, ΑΠΕ-ΜΠΕ