«Η Αμερική πρέπει να συμβάλει στη σύναψη συμμαχιών για να απαντηθούν παγκόσμια προβλήματα όπως είναι το κλίμα, η φτώχεια, αλλά και οι περιφερειακές συγκρούσεις. Η Αμερική παραμένει η μοναδική πραγματικά παγκόσμια δύναμη στον πλανήτη. Το αποδεικνύει η κρίση. Αν η Αμερική δεν ανακάμψει, δεν θα ανακάμψει ούτε ο πλανήτης. Το κλειδί για την επιτυχία της αμερικανικής ηγεσίας είναι η ικανότητά της να συνεργαστεί με τους άλλους», λέει σε συνέντευξή του στην εφημερίδα «Figaro» ο Ζμπίγκνιου Μπρεζίνσκι (στη φωτογραφία), πρώην σύμβουλος εθνικής ασφαλείας του Τζίμι Κάρτερ και ένας από τους πλέον ειδικούς στις Ηνωμένες Πολιτείες για την εξωτερική πολιτική.
Κατά την άποψή του, τα πρώτα βήματα της κυβέρνησης Ομπάμα είναι πολύ ενθαρρυντικά. Το γεγονός ότι ο νέος πρόεδρος τηλεφώνησε στον παλαιστίνιο ηγέτη Μαχμούντ Αμπάς, έδωσε συνέντευξη στο αλ-Αραμπίγια και έτεινε το χέρι στο Ιράν αποτελεί καλό σημάδι. Η μετατροπή των καλών του προθέσεων σε πράξεις, όμως, θα προσκρούσει στην οικονομική κρίση και τα αποτελέσματα των εκλογών στο Ισραήλ.
«Ας δούμε την πραγματικότητα», τονίζει ο Μπρεζίνσκι. «Είτε πρόκειται για τη Λίβνι ή τον Νετανιάχου, τη Χαμάς ή τη Φάταχ, οι Ισραηλινοί και οι Παλαιστίνιοι δεν θα μπορέσουν να φτάσουν σε συμφωνία από μόνοι τους. Αυτό σημαίνει ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες θα πρέπει να παίξουν το ρόλο τους. Τέσσερα πράγματα πρέπει να ξεκαθαριστούν. Oχι στο δικαίωμα επιστροφής των Παλαιστινίων. Πραγματικό μοίρασμα της Ιερουσαλήμ. Συμφωνία με βάση τα σύνορα του 1967, λαμβανομένης υπόψη και κάποιας δίκαιης και αμοιβαία αποδεκτής ανταλλαγής εδαφών. Eνα είδος αποστρατιωτικοποιημένου παλαιστινιακού κράτους, ενδεχομένως με την παρουσία κάποιων δυνάμεων του ΝΑΤΟ κατά μήκος του Ιορδάνη. Με τον τρόπο αυτό θα δημιουργηθεί ένα πλαίσιο για μια θεμιτή βάση συμφιλίωσης».
Θα πρέπει ο Ομπάμα να ασκήσει ισχυρή πίεση στη νέα ισραηλινή κυβέρνηση;
«Είναι αναγκαίο να σπάσει ο γόρδιος δεσμός μεταξύ Παλαιστινίων και Ισραηλινών. Ο Ομπάμα θα πρέπει να εξηγήσει στους Ισραηλινούς ότι θα χρειαστεί να διαλέξουν ανάμεσα στην απομόνωση και μια ειρηνευτική συμφωνία που θα εξασφαλίσει μακροπρόθεσμα ειρήνη και ευημερία. Οσο για τη Χαμάς, αφού επιμείναμε να γίνουν ελεύθερες εκλογές στη Γάζα, γιατί να μη μιλήσουμε μαζί της;»
Σε ό,τι αφορά το Ιράν και το ρόλο της Ρωσίας, ο Μπρεζίνσκι επισημαίνει ότι η τελευταία είναι η μόνη από τις έξι χώρες που διαπραγματεύονται με το Ιράν για το πυρηνικό του πρόγραμμα, η οποία θα αποκομίσει κέρδη σε περίπτωση κρίσης, ακόμη και πολέμου, ανάμεσα στη Δύση και το Ιράν. Τα κέρδη αυτά είναι η εκτίναξη της τιμής του πετρελαίου στα 200 δολάρια το βαρέλι, η όξυνση των προβλημάτων της Αμερικής στο Αφγανιστάν και το Ιράκ, η εκδήλωση κρίσης μεταξύ των Ηνωμένων Πολιτειών και της Ευρώπης, η αποδυνάμωση της Κίνας.
Αυτός είναι ο λόγος που η Μόσχα κρατά αμφιλεγόμενη στάση απέναντι στους
Ιρανούς. Κατά συνέπεια, η βελτίωση των σχέσεων της Ουάσινγκτον με τη Μόσχα δεν πρέπει να συνδεθεί με το Ιράν, αλλά με τα συμφέροντα της Δύσης και της Ρωσίας. Με τον τρόπο αυτό θα υποχωρήσει η νοσταλγία των Ρώσων για το παρελθόν τους και θα καταστεί δυνατή η επανάληψη των διαπραγματεύσεων για τον αφοπλισμό.
Σύμφωνα με τον πρώην σύμβουλο Εθνικής Ασφαλείας, πρέπει να γίνει διάκριση ανάμεσα στους Ταλιμπάν και την αλ-Κάιντα. Οι πρώτοι αποτελούν ένα βίαιο και πολιτιστικά καθυστερημένο κίνημα, αλλά είναι Αφγανοί, όχι μια παγκόσμια τρομοκρατική δύναμη. Πρέπει λοιπόν να αναζητηθεί μια πολιτική λύση που θα διαχωρίζει τους Ταλιμπάν από την αλ-Κάιντα και θα περιλαμβάνει πολιτικές συμφωνίες με τους πρώτους σε αντάλλαγμα με τη ρήξη των δεσμών τους με την αλ-Κάιντα.
Και η Ευρώπη; Δεν πρέπει να επιδιώξει ο Ομπάμα μια σύσφιγξη των σχέσεών του με την Ευρώπη; «Η πολιτική Ευρώπη δεν υπάρχει», απαντά ο Μπρεζίνσκι. «Υπάρχει όμως η Ευρώπη. Πρέπει ασφαλώς να λαμβάνονται κοινές αποφάσεις. Αλλά με ποιον; Η απάντησή μου είναι απλή. Πρέπει να συνεργαστούμε με τους Γάλλους, τους Γερμανούς και τους Βρετανούς, χώρες που έχουν γνωρίσματα παγκόσμιας ισχύος. Στο πλαίσιο αυτό, η απόφαση της Γαλλίας να επιστρέψει στο ΝΑΤΟ είναι πολύ θετική. Με δεδομένη την απουσία πραγματικής ευρωπαϊκής άμυνας, το ΝΑΤΟ είναι το μοναδικό εργαλείο μιας υπερατλαντικής άμυνας».
Πηγή: Le Figaro, AΠΕ-ΜΠΕ