Αρνητικές είναι οι δημοσκοπήσεις για το μέλλον ενός μεγάλου μέρους της Αριστεράς στην Ευρώπη, εν μέσω της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης. Οι γερμανοί σοσιαλδημοκράτες μπορεί να μείνουν έξω από την κυβέρνηση του Βερολίνου για πρώτη φορά από το 1998. Οι γάλλοι σοσιαλιστές, που δεν μπορούν να κερδίσουν μια προεδρική εκλογή από το 1988, βλέπουν ένα καινούργιο ριζοσπαστικό κόμμα να απειλεί την εκλογική τους βάση. Αλλά στη χειρότερη θέση βρίσκεται η κεντροαριστερά στην Ιταλία.
Πώς έφτασε σε αυτό το σημείο η άλλοτε πανίσχυρη ιταλική Αριστερά; Τι συνέβη στη χώρα, και οι διάδοχοι του Ενρίκο Μπερλινγκουέρ και του ισχυρότερου Κομμουνιστικού Κόμματος της Ευρώπης έχουν εκφυλιστεί σε μια ομάδα πολιτικών πτωμάτων;
Πολλοί πιστεύουν ότι η απάντηση έχει ονοματεπώνυμο: Σίλβιο Μπερλουσκόνι.
Αλλοι λένε ότι δεν μπορεί να ονομάζεται Αριστερά μια κάστα «σικ ριζοσπαστών», όπως αποκαλούσε παλιότερα ο δημοσιογράφος Ιντρο Μοντανέλι τους επαναστάτες του σαλονιού, που προτιμούν να πίνουν μαρτίνι στις ιδιωτικές παραλίες της Τοσκάνης από το να ασχολούνται με τα πραγματικά προβλήματα του λαού.
Η ιταλική Αριστερά δεν μπόρεσε καν να ψηφίσει ένα νόμο που να αφορά τη σύγκρουση των συμφερόντων τα οποία συγκεντρώνονται στο πρόσωπο του Μπερλουσκόνι. Οπως είπε ο Βάλτερ Βελτρόνι (στη φωτογραφία), υποβάλλοντας την παραίτησή του από την ηγεσία του κόμματος: «Ο Μπερλουσκόνι κέρδισε τη μάχη της κοινωνικής ηγεμονίας».
Ο Βελτρόνι απέφυγε να χρησιμοποιήσει τη λέξη «Αριστερά» από τότε που πήρε το τιμόνι του Δημοκρατικού Κόμματος, τον Οκτώβριο του 2007. Αλλά το ομπαμικό του όνειρο μετατράπηκε σε εφιάλτη. Και εγκατέλειψε το κόμμα χωρίς να καταφέρει ούτε να το ανανεώσει ούτε να το συνδέσει με την κοινωνία. Δύσκολα θα το κάνει ο προσωρινός του διάδοχος, ο 50χρονος Ντάριο Φραντσεσκίνι, που θα οδηγήσει το κόμμα μέχρι το συνέδριο, τον ερχόμενο Οκτώβριο.
Μεγάλα προβλήματα έχουν όμως και οι σοσιαλδημοκράτες στη Γερμανία, όπου το Χριστιανοδημοκρατικό Κόμμα της ¶γγελα Μέρκελ σχεδιάζει να κυβερνήσει μετά τις εκλογές του Σεπτεμβρίου μαζί με τους Φιλελεύθερους. Αν οι σοσιαλδημοκράτες μείνουν τελικά έξω από την κυβέρνηση, θα είναι η πρώτη φορά από τότε που ο Γκέρχαρντ Σρέντερ ανέλαβε την εξουσία, το 1998. Σύμφωνα με δημοσκόπηση που δημοσίευσε το περιοδικό Stern, αν γίνονταν σήμερα εκλογές το SPD θα λάμβανε μόλις 22%. Την ώρα ακριβώς που αμφισβητείται το φιλελεύθερο καπιταλιστικό μοντέλο, εμφανίζεται ενισχυμένο (με 18%) το Φιλελεύθερο Κόμμα, που το πρόγραμμά του υμνεί τις αρετές της ελεύθερης αγοράς.
Για ένα πολιτικό κόμμα με ιστορία 136 ετών, που από το 1957 δεν έχει πέσει σε καμιά ομοσπονδιακή εκλογική αναμέτρηση κάτω από το 30%, ένα 22% θα αποτελούσε ένα καταστροφικό αποτέλεσμα: το χειρότερο μετά την απαγόρευση του SPD από τους Ναζί, το 1933. Μεγάλη ευθύνη για τη σημερινή του κρίση φέρουν οι ηγέτες του: μετά την αποτυχία του Κουρτ Μπεκ, αποφασίστηκε ο μεν υπουργός Εξωτερικών Φρανκ-Βάλτερ Σταϊνμάγιερ να είναι υποψήφιος για την καγκελαρία, ο δε βετεράνος Φραντς Μιντερφέρινγκ να αναλάβει το τιμόνι του κόμματος.
Ο μόνος τρόπος να κυβερνήσουν οι σοσιαλδημοκράτες στο Βερολίνο είναι να συμμαχήσουν με την Αριστερά του Όσκαρ Λαφοντέν - κάτι που ο Σταϊνμάγιερ απορρίπτει. Υπάρχει βέβαια κι ένα άλλο σενάριο: η τριπλή συμμαχία με τους Πράσινους και τους Φιλελεύθερους. Αλλά πρόκειται μάλλον για σενάριο επιστημονικής φαντασίας.
Στη Γαλλία, τέλος, το Σοσιαλιστικό Κόμμα ουσιαστικά κόπηκε στα δύο τη νύχτα της 22ας Νοεμβρίου 2008, όταν η Μαρτίν Ομπρί νίκησε τη Σεγκολέν Ρουαγιάλ με διαφορά 42 ψήφων σε μια ψηφοφορία όπου έλαβαν μέρος 130.000 άτομα. Είναι αλήθεια ότι το τελευταίο διάστημα γίνονται προσπάθειες προσέγγισης των δύο ρευμάτων. Στην εξίσωση όμως εισέβαλε ξαφνικά o Ολιβιέ Μπεζανσενό του νέου Αντικαπιταλιστικού Κόμματος. Σύμφωνα με τις τελευταίες δημοσκοπήσεις, οι Γάλλοι θεωρούν τον τελευταίο ικανότερο πολιτικό αντίπαλο του προέδρου Σαρκοζί (με ποσοστό 23%) από την Ομπρί (13%) και τη Ρουαγιάλ (6%).
Επιπλέον, παρά τις προσπάθειες της Ομπρί, πρωταγωνιστής των αντικυβερνητικών διαδηλώσεων των τελευταίων εβδομάδων δεν είναι το Σοσιαλιστικό Κόμμα, αλλά τα συνδικάτα. Στις διαδηλώσεις της 29ης Ιανουαρίου έλαβαν μέρος πάνω 1,5 εκατομμύριο άτομα. Όσο για την Ομπρί και τους συνεργάτες της, παρέστησαν ως προσκεκλημένοι.
Πηγή: El Pais, ΑΠΕ-ΜΠΕ