Την υποστήριξη της στον Γκόρντον Μπράουν ήρε η βρετανική κεντροαριστερή εφημερίδα Guardian, που ήταν μέχρι πρότινος ένας από τους πλέον ένθερμους οπαδούς του. Η εξέλιξη αποτελεί μία ακόμα ένδειξη ότι ο Βρετανός πρωθυπουργός απομονώνεται όλο και περισσότερο, εν μέσω του σκανδάλου με τις αλόγιστες βουλευτικές δαπάνες, που έχει βυθίσει σε κρίση ολόκληρο το βρετανικό πολιτικό σύστημα.
Την υποστήριξή της στον Γκόρντον Μπράουν ήρε η βρετανική κεντροαριστερή εφημερίδα Guardian, που ήταν μέχρι πρότινος ένας από τους πλέον ένθερμους οπαδούς του.
Η εξέλιξη αποτελεί μία ακόμα ένδειξη ότι ο Βρετανός πρωθυπουργός απομονώνεται όλο και περισσότερο, εν μέσω του σκανδάλου με τις αλόγιστες βουλευτικές δαπάνες, που έχει βυθίσει σε κρίση ολόκληρο το βρετανικό πολιτικό σύστημα. Ακολουθούν αποσπάσματα από το σημερινό κύριο άρθρο της εφημερίδας:
«…Η τραγωδία για τον κ. Μπράουν και το κόμμα του είναι ότι η ευκαιρία να το αλλάξουν (σ.σ. το πολιτικό σύστημα) έχει χαθεί. Παρόλο που εξακολουθεί να ισχυρίζεται ότι είναι ριζοσπάστης, έχει υιοθετήσει τη διστακτικότητα ενός άνδρα του κατεστημένου. Δεν μπορεί να ηγηθεί μιας επανάστασης εναντίον του δικού του τρόπου διακυβέρνησης, αλλά μία επανάσταση είναι αυτό που χρειάζεται. […] Η υπουργός Εσωτερικών, ο υπουργός Οικονομίας, ακόμα και ο υπουργός Εξωτερικών μπορεί να απομακρυνθούν και οι Εργατικοί αντιμετωπίζουν τη μεγαλύτερη ήττα της ιστορίας τους την Πέμπτη, αλλά ο πρωθυπουργός δεν αναγνωρίζει την άμεση ευθύνη που του αναλογεί για το χάος.
Η αλήθεια είναι ότι δεν υπάρχει κανένα όραμα από αυτόν, κανένα σχέδιο, κανένα επιχείρημα για το μέλλον και καμία υποστήριξη. Το κοινό το βλέπει. Το κόμμα του το βλέπει. Το υπουργικό του συμβούλιο πρέπει να το βλέπει, αν και δεν είναι ακόμα αρκετά τολμηροί για να το πουν. Ο πρωθυπουργός ζητεί αφοσίωση, αλλά ζητεί πολλά από ένα κόμμα και μία χώρα που δεν είχαν ποτέ την ευκαιρία να τον ψηφίσουν. Αν είχε υπάρξει ψηφοφορία για την ηγεσία το 2007 και αν ο κ. Μπράουν είχε προκηρύξει εκλογές θα είχε μάλλον κερδίσει. Αποφάσισε να μην το κάνει. Και έχει αποτύχει σε μεγάλο βαθμό από τότε.
Οι επόμενες επτά ημέρες θα είναι κρίσιμες για το πολιτικό μέλλον της Βρετανίας. […]
Τα επιχειρήματα υπέρ ενός νέου ηγέτη έχουν ενισχυθεί ακόμα περισσότερο μετά την κρίση με τις δαπάνες (σ.σ. των βουλευτών). Οι Εργατικοί πρέπει να φτάσουν στις επόμενες εκλογές έχοντας μεταρρυθμίσει το κοινοβούλιο. Αλλά ο κ. Μπράουν δεν θα το κάνει ποτέ. Ο πρωθυπουργός ήταν απών από την έναρξη της συζήτησης και διστακτικός τώρα που μπήκε σε αυτήν. […] Εν τω μεταξύ, η ευκαιρία που έρχεται μια φορά κάθε γενιά χάθηκε. Μόνο μία κυβέρνηση Εργατικών, σε συνεργασία με τους Φιλελεύθερους Δημοκράτες, θα επιφέρει σημαντική μεταρρύθμιση. Παρά τις υποσχέσεις του Ντέιβιντ Κάμερον, το πιο πιθανό είναι ότι οι Συντηρητικοί δεν θα είναι αρκετά ριζοσπαστικοί. Αλλά ο κ. Μπράουν έχει αποδείξει ότι είναι ανίκανος να συνεργαστεί κατ’ αυτόν τον τρόπο.
Οι ανάγκες του Εργατικού Κόμματος και της χώρας προφανώς δεν είναι οι ίδιες. Τα μέλη των Εργατικών πρέπει να αναρωτηθούν αυτό το Σαββατοκύριακο αν νομίζουν ότι ο κ. Μπράουν είναι ο πλέον κατάλληλος για να εφαρμόσει τις αρχές του και να κερδίσει την υποστήριξη του κοινού γι’αυτές. Το κοινό, στις αυριανές εκλογές, θα διερωτηθεί εάν ο κ. Μπράουν είναι ο κατάλληλος για να ηγηθεί της χώρας. Και οποιοσδήποτε τάσσεται υπέρ μιας αλλαγής στην ηγεσία πρέπει να ξεκαθαρίσει ποιος θα κερδίσει από αυτήν. Αυτή η εφημερίδα πιστεύει ότι η Βρετανία ήταν συχνά στα καλύτερά της όταν οι Εργατικοί ήταν πλέον ισχυροί. Όσοι διαφωνούν με αυτό θα χαρούν με την κατάρρευσή τους, γνωρίζοντας ότι θα καταστήσει αναπόφευκτη μία σαρωτική νίκη των Συντηρητικών. Γι’αυτό και δεν «καίγονται» να φύγει ο κ. Μπράουν. Οι προοδευτικοί διανοητές δεν έχουν αυτή την πολυτέλεια. Φυσικά πολλοί, που βλέπουν τα θετικά στη φύση του κ. Μπράουν, δεν θέλουν τα όνειρά του να λήξουν έτσι. Η πρωθυπουργία του θα είναι μία από τις συντομότερες στην ιστορία. Δεν θα αγωνιζόταν ποτέ σε εκλογές. Αλλά η μοίρα μπορεί να είναι άδικη.
Όλοι πρέπει να συμφωνήσουν ότι πρέπει να ληφθεί μία δύσκολη απόφαση. Αλλιώς η προοδευτική πολιτική θα βρεθεί αντιμέτωπη με γενικές εκλογές το Μάιο του 2010 που μπορεί να οδηγήσουν σε πολύ μεγαλύτερη ήττα από αυτήν που υπέστησαν οι Εργατικοί το 1979. Αυτό μπορεί να δώσει την ευκαιρία σε άλλα κόμματα να την προωθήσουν, όπως προσπαθούν να κάνουν σε αυτές τις εκλογές οι Φιλελεύθεροι Δημοκράτες. Αλλά δεν είναι κατάλληλοι για να μπουν στην κυβέρνηση. Οι Εργατικοί έχουν ένα χρόνο πριν τις εκλογές και ο τωρινός τους ηγέτης θα τον χαραμίσει. Είναι ώρα να απομακρυνθεί».
Πηγή: The Guardian