Καλά κρατεί στη Γαλλία –αλλά και στην ευρύτερη Ευρώπη–, η οποία αναζωπυρώθηκε μετά την πρόσφατη επαναφορά του ζητήματος στο προσκήνιο από τον ευρωβουλευτή Αντρέ Ζεράν.
Καλά κρατεί στη Γαλλία –αλλά και στην ευρύτερη Ευρώπη–, η «μάχη της μπούρκας», η οποία αναζωπυρώθηκε μετά την πρόσφατη επαναφορά του ζητήματος στο προσκήνιο από τον ευρωβουλευτή Αντρέ Ζεράν.
Ο κ. Ζεράν κατέθεσε στις 17 Ιουνίου πρόταση «σύστασης μιας κοινοβουλευτικής διερευνητικής επιτροπής για τη χρήση της μπούρκας σε γαλλικό έδαφος». Με αφορμή τις προτάσεις του ευρωβουλευτή, ο Νικολά Σαρκοζί δήλωσε ότι «οι μπούρκες δεν είναι ευπρόσδεκτες στο έδαφος της Γαλλίας».
Οι απόψεις διίστανται στη Βρετανία, όπου είναι χαρακτηριστική η ανοχή έναντι της χρήσης θρησκευτικών συμβόλων και μοιάζει αδιανόητο να ανακοινώσει η βασίλισσα μια ωραία πρωία την απαγόρευση της μπούρκας.
Ωστόσο, ο δρ Ταζ Χάργκι από το Κέντρο Μουσουλμανικών Σπουδών της Οξφόρδης επικροτεί τη δήλωση του Γάλλου προέδρου και χαρακτηρίζει την άποψη ότι οι Μουσουλμάνες πρέπει να καλύπτουν το πρόσωπό τους «δογματική πλύση εγκεφάλου».
Εξοργισμένοι δηλώνουν, από την άλλη, πολλοί Μουσουλμάνοι που αναρωτιούνται εάν ο Σαρκοζί έχει μιλήσει ποτέ με κανέναν από τα τέσσερα εκατομμύρια Μουσουλμάνους της Γαλλίας και δεν φαίνεται να καταλαβαίνουν γιατί ο Γάλλος πρόεδρος ασχολείται μόνο με το 5% των Μουσουλμάνων που φορούν μπούρκα.
Παρά τη γενική αίσθηση που επικρατεί στη Γαλλία ότι θα έπρεπε να αξιολογηθεί η έκταση του φαινομένου, ο Χασσάν Σαφουί, ηγέτης της οργάνωσης 15 March Committee, αμφισβητεί την ικανότητα της νομοθεσίας να «τραβήξει μια διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στις γυναίκες που εξαναγκάζονται να φορούν την μπούρκα και σε εκείνες που το κάνουν οικειοθελώς». Ήδη σε κάποια δημόσια κτήρια, τράπεζες και σιδηροδρομικούς σταθμούς απαγορεύεται η είσοδος στις γυναίκες με ανάλογη ένδυση για λόγους ασφαλείας.
«Πόσο εφικτό είναι, όμως, να θεσπιστεί μια νομοθεσία που θα καθορίζει τι επιτρέπεται να φορούν οι ενήλικες πολίτες όταν κυκλοφορούν στο δρόμο χωρίς να στοχεύει συγκεκριμένα στους Μουσουλμάνους;» διερωτάται ο Χασσάν Σαφουί στις σελίδες της Le Monde.