Γκίντο Βεστερβέλε. 47 ετών. Επικεφαλής του FDP, των Ελευθέρων Δημοκρατών. O τρίτος άνθρωπος. Το κόμμα του, που
παίρνει στις δημοσκοπήσεις 14%, θα μπορούσε να επιτρέψει στην Αγγελα Μέρκελ να σχηματίσει ένα δεξιό συνασπισμό. Και ο ίδιος τα παίζει όλα για όλα. Αν τα καταφέρει, θα γίνει αναπληρωτής καγκελάριος και υπουργός Εξωτερικών. Διαφορετικά, ενδεχομένως να δει την πολιτική του σταδιοδρομία να τερματίζεται.
Κακός μαθητής, ο Βεστερβέλε βρέθηκε στο Realschule, ένα σχολείο που δεν προορίζει τους μαθητές του για μεγάλα πράγματα. Λίγοι είναι εκείνοι που μπορούν να περάσουν στο ανώτερο στάδιο: το Gymnasium. Ο Γκίντο ήταν ένας από αυτούς. Το συμπέρασμά του; Ότι η εργασία αποτελεί την υπέρτατη αξία.
Το 1980 γράφτηκε στο Κόμμα των Ελευθέρων Δημοκρατών και έλαβε μέρος στην ίδρυση των Νέων Φιλελευθέρων (JuLis), των οποίων δύο χρόνια αργότερα ανέλαβε την προεδρία. Οι ρητορικές του ικανότητες θα τον βοηθούσαν να λάμψει στο κοινοβούλιο όταν εξελέγη βουλευτής, το 1996. Οι φιλονικίες του με τον πρώην υπουργό Εξωτερικών Γιόσκα Φίσερ έχουν μείνει ιστορικές. Του αρέσει το μπιτς-βόλεϋ, είναι συλλέκτης έργων τέχνης, αλλά το πραγματικό του πάθος είναι η πολιτική.
Ο ίδιος δηλώνει ότι δεν είναι ούτε δεξιός ούτε αριστερός. Είναι, όμως, σίγουρα εχθρός του σοσιαλισμού και του υπερβολικού κράτους. Φιλελεύθερος τόσο στα κοινωνικά όσο και στα οικονομικά ζητήματα, πιστεύει σ' έναν «κόσμο ελεύθερο και δίκαιο» όπου η μείωση των φόρων αποτελεί το κλειδί της ανάπτυξης.
«Ποιος είναι πραγματικά;» αναρωτιέται ο Ούλριχ Κέλμπερ, ο σοσιαλδημοκράτης αντίπαλός του στη Βόνη. «Για να αρέσει σε όλο τον κόσμο, αλλάζει στυλ από τη μια στιγμή στην άλλη. Παίζει συνεχώς ένα ρόλο».
«Είναι δύσκολο να τον προσδιορίσεις ιδεολογικά», σημειώνει ο βιογράφος του Μαζίντ Σατάρ. «Κίνητρό του δεν είναι τόσο η πολιτική όσο το επάγγελμα του πολιτικού, το ρίσκο, τα παιχνίδια εξουσίας».
Στη διάρκεια της προεκλογικής εκστρατείας του 2002, ο Βεστερβέλε αποφάσισε να γίνει γνωστός στους νέους. Εκατομμύρια τηλεθεατές τον ανακάλυψαν έτσι στο ριάλιτι Μπιγκ Μπράδερ, κλεισμένο μεταξύ αγνώστων σε ένα διαμέρισμα. Υστερα γύρισε όλη τη χώρα μ' ένα τροχόσπιτο που το ονόμασε «Guidomobil». Σίγουρος ότι το κόμμα του θα λάμβανε 18%, εμφανίστηκε στην τηλεόραση με τον αριθμό αυτό γραμμένο στο παπούτσι του. Ελαβε μόλις 7,4%. Κι έγινε ο «κλόουν» που τα μέσα ενημέρωσης δεν τον άφησαν σε χλωρό κλαρί.
Η ήττα εκείνη τού έγινε μάθημα. Οι εσωτερικές διαμάχες τον κλόνισαν. Αλλά κατάφερε να σταθεί στα πόδια του και να δώσει μια νέα ώθηση στο κόμμα. Τώρα είναι ο υποψήφιος της μέσης Γερμανίας. Εκπροσωπεί - ή θέλει να εκπροσωπεί- πρώτα απ'όλα την περίφημη Mittelstand, τους διευθυντές των οικογενειακών επιχειρήσεων, καθώς και τους εμπόρους, τους επιχειρηματίες, όλους εκείνους που αισθάνονται ότι οι Χριστιανοδημοκράτες δεν εκτιμούν αρκετά την αρετή που τους ανέδειξε: «Arbeit», δηλαδή εργασία.
Το στοίχημά του είναι να προσελκύσει τόσο τους αριστερούς ψηφοφόρους που συμφωνούν με το φιλελεύθερο πρόγραμμά του σε κοινωνικά ζητήματα όσο και τους πιο συντηρητικούς που γοητεύονται από τον οικονομικό του φιλελευθερισμό. Με κίνδυνο να απογοητεύσει τους τελευταίους, αποφάσισε πριν από λίγα χρόνια να αποκαλύψει το μεγάλο του μυστικό: ότι είναι ομοφυλόφιλος. Τα γενέθλια της Αγγελα Μέρκελ το 1984 αποτέλεσαν την ιδανική ευκαιρία. Η πρόεδρος του CDU τον κάλεσε στην έδρα του κόμματος κι εκείνος ρώτησε αν μπορεί να έλθει με τον σύντροφό του. Η Μέρκελ όχι μόνο δέχθηκε, αλλά αποφάσισε να τοποθετήσει δίπλα στο ζεύγος τον πρόεδρο της Βαυαρίας και αντίπαλό της Εντμουντ Στόιμπερ.
Την επομένη, οι φωτογραφίες που δημοσιεύτηκαν στον Τύπο εξόργισαν πολλούς ψηφοφόρους και τον Εντμουντ. Η Αγγελα, πάλι, το διασκέδασε πολύ. Και ο Γκίντο μπορούσε πια να ασχοληθεί με άλλα πράγματα.
Πηγή: Le Monde, ΑΠΕ-ΜΠΕ