Παναγιώτης Φωτάκης. Εκπαιδευτικός, που ζει στην Αδελαΐδα. Εφτασε στην Αυστραλία, πριν 50 χρόνια, μ' ένα γερασμένο πλοίο, το Begona, που μετέφερε 900 νύφες! Το γεγονός αυτό, το 1957, όταν ήταν μόλις οκτώ ετών, τον σημάδεψε για πάντα.
Εδώ και χρόνια διεξάγει έρευνες με στόχο να δει τι απέγιναν οι νύφες αυτές και να καταγράψει την ιστορία τους σε βιβλίο και σε DVD, πιστεύοντας πως "πρόκειται για μια συγκλονιστική ιστορία που δεν έχει ειπωθεί σε όλη της την έκταση", παρά την επιτυχία που γνώρισε το φιλμ του Π. Βούλγαρη "Οι Νύφες".
"Μας πήρε ένα μήνα να φθάσουμε στην Αυστραλία" θυμάται και προσθέτει: "Για μας το ταξίδι ήταν ευχάριστο. Μέναμε σε ωραίες καμπίνες. Δεν μπορώ να πω το ίδιο όμως και για τις νύφες, αφού πολλές από αυτές ήταν κάτω από το κατάστρωμα, μέσα στη βουή και τη δυσοσμία, γεγονός που έκανε το ταξίδι τους ανυπόφορα μακρύ και όχι ακριβώς ευχάριστο... Πολλές, έρχονταν στο κατάστρωμα και μερικές μάλιστα κοιμούνταν εκεί, σ' όλη τη διάρκεια του ταξιδιού. Το ότι μου έδιναν σημασία, αυτά τα υπέροχα πλάσματα, μ' έκανε να νιώθω περίεργα. Ηταν πολλές, πάρα πολλές, όμορφες σα νεράιδες, στη μέση του πελάγου, απόμακρες αλλά και φιλικές συγχρόνως. Ρωτούσα τη μητέρα μου να μου πει "ποιες είναι, πού πάνε" και κάθε φορά μου έδινε μια διαφορετική απάντηση. Μόνο προς στο τέλος του ταξιδιού, όταν κοντεύαμε πια να φτάσουμε στην Αυστραλία, μου είπε ότι είναι "οι νύφες που παντρεύτηκαν από φωτογραφία'. Αυτό κι αν δεν με μπέρδεψε... Πολλές ήταν σχεδόν παιδιά, γύρω στα 17, άλλες μεγαλύτερες, ορισμένες κυκλοφορούσαν με μια φωτογραφία στο χέρι, που την έδειχναν στις άλλες ή σ' όποιον ενδιαφερόταν να δει τον "άντρα τους". Όσο πλησιάζαμε όμως στο λιμάνι, η διάθεσή τους άλλαζε. Φαινόταν ανήσυχες, σχεδόν φοβισμένες.... Μόλις έφτασε το πλοίο οι νύφες άρχισαν να βγαίνουν έξω κύματα - κύματα, ενώ όσοι περίμεναν απ' έξω φώναζαν ονόματα γυναικεία, δυνατά, οι φωνές μπερδεύονταν, άλλες χαρούμενες κι άλλες γεμάτες αγωνία, λες και βρισκόσουν σε παζάρι... Οι νύφες κοίταζαν ολόγυρα σα χαμένες. Οσες έβρισκαν το ταίρι τους έφευγαν χαρούμενες, ενώ ήταν πολλές εκείνες που είχαν την αγωνία ζωγραφισμένη στα πρόσωπά τους".
Ο κ. Φωτάκης πάντα ήθελε να μάθει τι απέγιναν και εδώ και δέκα χρόνια, ξεκίνησε μια συστηματική έρευνα που τον οδήγησε στα ίχνη αρκετών στην Αδελαΐδα. "Ορισμένες μάλιστα τις συνάντησα και είχαμε μια γιορτή επανασύνδεσης... Ολα αυτά τα χρόνια ήταν, κατά κάποιον τρόπο, οι συγγενείς που είχα χάσει... Μ' ενδιαφέρει, αυτές οι γυναίκες που έχουν βάλει τα θεμέλια της δεύτερης και τρίτης γενιάς, που έχουν προσφέρει τόσα πολλά, χωρίς καν να έρχονται στο προσκήνιο μιας ομογένειας που ακμάζει, να μην μείνουν στην αφάνεια και κυρίως να μη χαθεί αυτός ο συνδετικός κρίκος που μας ενώνει με το παρελθόν... Θα ήθελα όλο αυτό το έργο να συμπεριληφθεί στην Αυστραλιανή Ιστορία και να διδάσκεται στα σχολεία".
ΑΠΕ-ΜΠΕ