Μην ενθουσιάζεσαι, Ευρώπη. Μπορεί ο πρόεδρος Μπους να αποχωρήσει από τον Λευκό Οίκο τον Ιανουάριο του 2009, αλλά η εξωτερική πολιτική του διαδόχου του θα έχει πολλά κοινά σημεία με τη δική του.
Πράγματι, παρόλο που η Χίλαρι Κλίντον, ο Μπάρακ Ομπάμα και ο Τζον Μακέιν ανήκουν σε δύο πολύ διαφορετικά κόμματα και έχουν διαφορετικές ρίζες, οι προτάσεις τους για την εξωτερική πολιτική είναι πιο κοντά σ' αυτές του απερχόμενου προέδρου παρά σ' εκείνες κάποιου φανταστικού σωτήρα πάνω σε ένα άσπρο άλογο που θα μετατρέψει τις Ηνωμένες Πολιτείες σε μια επέκταση της Ευρώπης.
Υπάρχει ασφαλώς μια σημαντική διαφορά: το Ιράκ. Ο Μακέιν πιστεύει ότι η Αμερική χρειάζεται περισσότερα, όχι λιγότερα στρατεύματα στο Ιράκ. Πιστεύει επίσης ότι ο πόλεμος μπορεί ακόμη να κερδηθεί. Πιστεύει ότι η εγκατάλειψη του Ιράκ προτού εξασφαλιστεί πλήρως το μέλλον του θα ήταν ένας φόνος και μια αυτοκτονία μαζί: φόνος των συμμάχων της Αμερικής, των Ιρακινών, και αυτοκτονία της Αμερικής, που θα βρεθεί αντιμέτωπη με μια πολύ πιο επικίνδυνη Μέση Ανατολή.
Από την άλλη πλευρά, η Κλίντον και ο Ομπάμα πιστεύουν ότι ο πόλεμος πρέπει να τελειώσει γρήγορα και ότι η ιρακινή πολιτική τάξη πρέπει να πιεστεί για να βάλει τάξη στο σπίτι της. Σε μια πρόταση που υπέβαλε πέρυσι στο Κονγκρέσο (αλλά δεν ψηφίστηκε), ο Ομπάμα ζητούσε να αποχωρήσουν όλα τα αμερικανικά στρατεύματα από το Ιράκ μέχρι τις 31 Μαρτίου 2008. Η Χίλαρι είναι πιο συγκρατημένη: θέλει να αρχίσει να αποσύρει τα στρατεύματα σε 60 ημέρες από τότε που θα αναλάβει την εξουσία. Πιστεύει όμως ότι πρέπει να παραμείνουν ορισμένες δυνάμεις, με ειδική αποστολή.
Στην πραγματικότητα, αν οι Δημοκρατικοί αναλάβουν την εξουσία δεν θα βιαστούν να αποσύρουν τα στρατεύματα. «Θα πρέπει να εξηγήσουν με ποιον τρόπο σχεδιάζουν να σταθεροποιήσουν το τόξο της κρίσης που λέγεται Μέση Ανατολή», σημειώνει ο Ουιλ Μάρσαλ, πρόεδρος του Progressive Policy Institute.
Στο Αφγανιστάν, τα πράγματα είναι διαφορετικά. Ολοι οι υποψήφιοι πιστεύουν ότι εκεί χρειάζονται περισσότερα στρατεύματα, όχι λιγότερα. Περισσότερη βοήθεια από τους ευρωπαίους συμμάχους, όχι λιγότερη.
Οσο για την Ευρώπη, ελάχιστα έχουν ασχοληθεί οι τρεις υποψήφιοι. Ολοι έχουν πει ότι θέλουν να αποκαταστήσουν το κύρος της Αμερικής. Και για να το πετύχουν, αναγνωρίζουν ότι η διπλωματία και οι διαβουλεύσεις πρέπει να πάρουν τη θέση της μονομέρειας και της στρατιωτικής προσέγγισης των προβλημάτων. «Η πιο επείγουσα αποστολή του νέου προέδρου θα είναι η αποκατάσταση των σχέσεων της Αμερικής με τον υπόλοιπο κόσμο», λέει η Κλίντον. «Στα περισσότερα παγκόσμια προβλήματα, ο πιο αξιόπιστος σύμμαχός μας είναι η Ευρώπη». Ανάλογες θέσεις έχουν εκφράσει ο Ομπάμα και ο Μακέιν.
Ενα στοιχείο που εκτιμούν οι Ευρωπαίοι και στους τρεις υποψηφίους είναι οι οικολογικές τους ευαισθησίες. Αυτό δεν σημαίνει ότι θα υπογράψουν το πρωτόκολλο του Κιότο ή ένα ανάλογο κείμενο. Σημαίνει ότι αναγνωρίζουν την ανάγκη συζήτησης του προβλήματος με τον υπόλοιπο κόσμο, συμπεριλαμβανομένης της Κίνας. Ακόμη και ο συντηρητικός Μακέιν προειδοποιεί για τους κινδύνους του φαινομένου του θερμοκηπίου.
Από την άλλη πλευρά, ένας Δημοκρατικός νικητής ενδεχομένως να αιφνιδιάσει τους Ευρωπαίους υποστηρίζοντας την ανάγκη ενός μεγαλύτερου και πιο σύγχρονου αμερικανικού στρατού, που θα πρέπει να χρησιμοποιηθεί εφόσον χρειαστεί. «Ενας ισχυρός στρατός είναι απαραίτητος για τη διατήρηση της ειρήνης», έγραψε πρόσφατα ο Ομπάμα. Το περασμένο καλοκαίρι, μάλιστα, υποστήριξε ότι θα αναλάμβανε μονομερώς δράση εναντίον των Ταλιμπάν στο βορειοδυτικό Πακιστάν εάν ο πρόεδρος Μουσάραφ αδυνατούσε να το κάνει. Στη συνέχεια, βέβαια, άλλαξε γνώμη, λέγοντας ότι απλώς θα πιέσει το Πακιστάν να καταστείλει τους Ταλιμπάν.
Πηγή: Der Spiegel, ΑΠΕ-ΜΠΕ