Δεν έχει ανάγκη από καλάθια, αυγά ή κεράσια η Ελλάδα και εν γένει η Ευρώπη, η οποία υποχρεώθηκε να φορτωθεί έναν πόλεμο που δεν την αφορά αλλά υποχρεώνεται να τον πληρώνει διπλά και τριπλά. Δεν έχει ανάγκη καν από επιδόματα πάσης φύσης. Η μόνη ανάγκη που υπάρχει είναι αυτή της απεξάρτησης από τα επικίνδυνα παιχνίδια αναδιανομής των σφαιρών επιρροής που ξεκίνησαν οι ΗΠΑ και κάνουν τον κόσμο να τρέμει όχι ακόμα από το κρύο αλλά από τον τρόμο γι’ αυτά που του τάζουν να περιμένει: τα χειρότερα.
Του Γρηγόρη Ρουμπάνη
Δεν έχει ανάγκη από καλάθια, αυγά ή κεράσια η Ελλάδα και εν γένει η Ευρώπη, η οποία υποχρεώθηκε να φορτωθεί έναν πόλεμο που δεν την αφορά αλλά υποχρεώνεται να τον πληρώνει διπλά και τριπλά. Δεν έχει ανάγκη καν από επιδόματα πάσης φύσης. Η μόνη ανάγκη που υπάρχει είναι αυτή της απεξάρτησης από τα επικίνδυνα παιχνίδια αναδιανομής των σφαιρών επιρροής που ξεκίνησαν οι ΗΠΑ και κάνουν τον κόσμο να τρέμει όχι ακόμα από το κρύο αλλά από τον τρόμο γι’ αυτά που του τάζουν να περιμένει: τα χειρότερα.
Ούτε ο παππούς του παραμυθιού θα βγει στο διπλανό δάσος για να μαζέψει ξύλα, να ζεστάνει τις κρύες νύχτες του χειμώνα για τα εγγονάκια του, ούτε θα κινήσει για κυνήγι ο πατέρας για να βρει τροφή, να θρέψει την οικογένειά του. Το διπλανό δάσος έχει πάψει από πολλού να υπάρχει πια. Έχει καεί και μεταμορφωθεί σε βιομηχανικές ή οικιστικές ενεργοβόρες ζώνες, που δεν καίνε ξύλα. Ξύλα-και μάλιστα τα περισσότερα εισαγόμενα-υπάρχουν μόνο για το σχεδόν διακοσμητικό τζάκι στο καθιστικό του διαμερίσματος. Δεν ζεσταίνει, κακά τα ψέματα μεταξύ μας.
Πουλόβερ ας φορέσει ο κακότροπος Σόιμπλε όσα θέλει κι επίσης ας τον ακολουθήσουν οι Γερμανοί που τον πιστεύουν. Δεν πρόκειται να ζεσταθούν κι αυτοί, και κυρίως δεν πρόκειται να συγκινηθεί ο βιομηχανικός κορμός της Γερμανίας, ο οποίος απειλείται με το μεγαλύτερο κραχ μετά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Ήδη η γερμανική αυτοκινητοβιομηχανία μπαίνει σε εκούσια παραγωγική συρρίκνωση μειώνοντας κατά 2 εκατομμύρια την παραγωγή των προϊόντων της λόγω της ενεργειακής ανέχειας. Λιγότερα αυτοκίνητα, λιγότερη δουλειά, μικρότεροι μισθοί και περισσότερη ανεργία. Την ίδια τύχη ακολουθεί η Ιταλία, ενώ η Γαλλία ήδη δοκιμάζεται από τις κοινωνικές αναταραχές που έχει προκαλέσει η υποβάθμιση του βιοτικού επιπέδου των πολιτών της και η έλλειψη καυσίμων. Επιδόματα και «καλάθια» τάζουν κι εκεί.
Προφασίζονται οι ηγέτες της καταστροφής την ανάγκη σταθερότητας της παγκόσμιας οικονομίας. Μα με τα καμώματά τους είναι που ο «Δείκτης Φόβου», ο περίφημος για τους γνώστες των διακυμάνσεων της Wall Street «VIX Index» έχει ανέβει από το σύνηθες επίπεδο των 13-17 μονάδων στις 33-34 ξεπερνώντας κατά πολύ το όριο των 27 μονάδων, το οποίο αποτελεί την είσοδο στην «κόκκινη ζώνη».
Και τι μ’ αυτό; Ο Μπάιντεν από την απέναντι ακτή του Ατλαντικού σαρκάζει την απειλούμενη με πείνα και τεράστιων διαστάσεων κρίση Ευρώπη διαλαλώντας ότι εν είδη πουρμπουάρ πλήρωσε στο διπλάσιο την τιμή των τάκος στον ντελιβερά του Λευκού Οίκου, επειδή έτσι αντιλαμβάνεται την κοινωνική πολιτική ενός προοδευτικού προέδρου. Ότι μ’ αυτά που κάνει βεβαίως παίζει κορόνα-γράμματα και τη δική του πολιτική του προοπτική, επειδή η κρίση έχει αρχίσει να πλησιάζει και την αμερικάνικη αυλόπορτα, δεν έχει όπως φαίνεται την ικανότητα να το σκεφτεί. Αν όχι αποκλειστικά τη δική του τύχη, μιας και λόγω ηλικίας δεν βρίσκεται σε άριστη φυσική κατάσταση, τουλάχιστον ας σκεφτόταν το κόμμα και τους επιγόνους του. Αλλά κι αυτό μάλλον αδύνατο φαίνεται.
Αδύνατο ωστόσο δεν μπορεί να είναι για τους ακμαίους Ευρωπαίους ηγέτες να αντιληφθούν το μέγεθος των ευθυνών τους, να θεωρούν αναπότρεπτη μια συμπεριφορά εκ μέρους της Ουάσινγκτον, ανάλογη μ’ αυτήν που εφάρμοζε μερικές δεκαετίες πριν σε χώρες της Λατινικής Αμερικής: να στερεί την αναπτυγμένη Ευρώπη από τις πηγές ενέργειας που έχει ανάγκη για την παραγωγή των αγαθών της και να της πουλά πανάκριβα το δικό της προϊόν, στη συγκεκριμένη περίπτωση το δικό της φυσικό αέριο.
Με τέτοια νοοτροπία καταδικάζουν οι ίδιοι τη γενέτειρα του δυτικού πολιτισμού ήπειρο, να βιώσει αυτόν τον χειμώνα τη μεγαλύτερη δοκιμασία μετά τη φριχτή εμπειρία του Β΄ ΠΠ. Κι είναι ν’ απορεί κανείς, τόσο δεδομένοι (ή και δεμένοι) πια είναι για τον μεγάλο «προστάτη» της ελευθερίας και της ευδαιμονίας της;