Η Ελλάδα του Νικολαΐδη (εφεξής Αλέξανδρος) είναι μια χώρα της αλληλεγγύης. Δεν μπορεί να ανεχθεί να μην στηρίζονται οι ευπαθείς ομάδες του πληθυσμού. Για παράδειγμα, δεν μπορεί να ανεχθεί το ποινολόγιο για τους ανέργους.
Του Βασίλη Αγγελόπουλου
[email protected]
Η Ελλάδα του Νικολαΐδη (εφεξής Αλέξανδρος) είναι μια χώρα της αλληλεγγύης. Δεν μπορεί να ανεχθεί να μην στηρίζονται οι ευπαθείς ομάδες του πληθυσμού. Για παράδειγμα, δεν μπορεί να ανεχθεί το ποινολόγιο για τους ανέργους.
Η Ελλάδα του Αλέξανδρου είναι μια χώρα της αξιοπρέπειας. Θέλει όλοι να μπορούν να έχουν πρόσβαση σε βασικά αγαθά. Να μπορούν να ικανοποιούν βασικές τους ανάγκες. Να έχουν δουλειά, να έχουν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη για τους ίδιους και τις οικογένειές τους, να έχουν παιδεία για τη νέα γενιά.
Η Ελλάδα του Αλέξανδρου είναι μια χώρα του σεβασμού και της φιλοξενίας: Θέλει να μπορούν να προστατεύονται οι μετανάστες και οι πρόσφυγες. Να έχουν ομαλή ένταξη στο κοινωνικό σύνολο. Να έχουν ίσα δικαιώματα με τους υπόλοιπους, τους «ντόπιους». Θέλει να μπορούν να εργάζονται, να φτιάχνουν σπιτικό, να πληρώνουν φόρους, να ζουν μια ήρεμη και ομαλή ζωή. Δεν τους θέλει ούτε στα παγκάκια, ούτε θαλασσοδαρμένους στα πέλαγα. Δεν τους θέλει πνιγμένους, δεν τους θέλει κυνηγημένους.
Η Ελλάδα του Αλέξανδρου αγαπάει τα παιδιά. Τα κάνει χρήσιμους πολίτες. Τους μαθαίνει αγωγή, αρμονία στην ζωή τους, τους προσφέρει γνώση. Τα βοηθάει ώστε να αγαπήσουν το σώμα τους, τα γυμνάζει σωστά και γίνονται καλοί αθλητές. Διαπρέπουν στις τέχνες και τις επιστήμες. Δεν «καίγονται» μπροστά από μια οθόνη υπολογιστή ή κινητού τηλεφώνου. Αξιοποιούν την τεχνολογία προς όφελός τους και δεν φυλακίζονται από αυτήν.
Η Ελλάδα του Αλέξανδρου σέβεται την διαφορετικότητα. Δεν πειράζει εάν είσαι ομοφυλόφιλος. Δεν πειράζει εάν είσαι ΑμεΑ, έγκυος γυναίκα ή υπερήλικας. Δεν αποτελεί μειονέκτημα να είσαι μικρό παιδί στο φάσμα του αυτισμού. Όλοι έχουν ρόλο, όλοι αντιμετωπίζονται με τον ανάλογο σεβασμό. Άλλωστε, όλοι κουβαλούν μια καθαρή ψυχή, που πρέπει να επενδύσει η χώρα σε αυτήν.
Η Ελλάδα του Αλέξανδρου σέβεται τον όρο «πατρίδα». Αγαπάει να ακούει τους πολίτες της με καμάρι να δηλώνουν περήφανα «Έλληνες». Θέλει όλοι, ανεξαιρέτως πολιτικών, κομματικών ή… οπαδικών προτιμήσεων, να προστατεύουν και να υπερασπίζονται τις αξίες της. Την Δημοκρατία, την Δικαιοσύνη. Αν χρειαστεί να δίνουν και το αίμα τους, για να διατηρηθούν τα σύνορά της ανέπαφα. Μαζί με τις αξίες της, την Ιστορία της, τα ιδανικά της.
Η Ελλάδα του Αλέξανδρου, παράγει κάθε μέρα ήρωες. Ανθρώπους καθημερινούς, που με το χαμόγελο δίνουν τίμια «την μάχη» για το μεροκάματο. Και βαρυγκωμούν όταν η ακρίβεια τους στερεί, ακόμα και τα βασικά αγαθά. Αλλά δεν το βάζουν κάτω. Συνεχίζουν περήφανα να ατενίζουν την κάθε επόμενη μέρα. Άλλωστε είναι Έλληνες, όχι… ραγιάδες.
Αυτό ήταν ο Αλέξανδρος. Αυτό μας έμαθε με τον ηρωικό αγώνα που έδωσε για να κρατηθεί στην ζωή. Δεν τα κατάφερε θα πουν πολλοί. Ίσως όμως, με το παράδειγμά του, να δίδαξε πολλά περισσότερα.
Αποτελεί το λιγότερο ύβρις να προσπαθούμε να ερμηνεύσουμε τον Αλέξανδρο Νικολαΐδη. Τον αθλητή, τον Ολυμπιονίκη, τον σύζυγο, τον πατέρα, τον πολιτικό. Μα πάνω απ’ όλα, τον άνθρωπο.
Απλώς, με την ταπεινή γραφίδα μας, κλίνουμε και εμείς το γόνυ σε αυτό το παλικάρι που έφυγε τόσο πρόωρα από αυτή την διάσταση. Που μας αποχαιρέτησε με ένα κείμενο που ξεχείλιζε από θάρρος. Που μας έδειξε σε μια εποχή, όπου κυριαρχούν οι ντροπιαστικές για την κοινωνία, ειδήσεις περί παιδεραστίας, πόσο ωραίο είναι να είσαι… Έλληνας!
Περήφανος, ταπεινός και ηρωικός. Καλό του ταξίδι.