Η ταινία «Nuclear» (2022) του Όλιβερ Στόουν ήταν μία από τις πολλές ταινίες με θέμα το περιβάλλον στο φετινό, 79ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Βενετίας
Η ταινία «Nuclear» (2022) του Όλιβερ Στόουν ήταν μία από τις πολλές ταινίες με θέμα το περιβάλλον στο φετινό, 79ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Βενετίας. Μερικές ακόμη από αυτές ήταν η σατιρική ταινία καταστροφής «Λευκός Θόρυβος» του Νόα Μπάουμπαχ και η δυστοπική «Siccita» του Πάολο Βίρτζι, η οποία διαδραματίζεται στη Ρώμη, όπου σύμφωνα με το σενάριο δεν έχει βρέξει για τρία ολόκληρα χρόνια.
Για το «Nuclear», ο διάσημος Αμερικανός σκηνοθέτης συνεργάστηκε για σχεδόν δύο χρόνια με τον επιστήμονα Τζόσουα Σ. Γκόλντσταϊν. Η ταινία που προέκυψε μετά από την εν λόγω συνεργασία υποστηρίζει πως η πυρηνική ενέργεια είναι μία από τις πιο ρεαλιστικές λύσεις για την περιβαλλοντική κρίση.
Ο φόβος του απέναντι στις επιπτώσεις της κλιματικής αλλαγής ήταν και αυτό που τελικά παρακίνησε τον Όλιβερ Στόουν να γυρίσει την ταινία: «Έχω γυρίσει συνολικά 20 ταινίες μεγάλου μήκους και 10 ντοκιμαντέρ. Και θέλω, για το υπόλοιπο της ζωής μου, να κάνω κάτι που θα προσφέρει βοήθεια στους ανθρώπους. Θεωρώ πως είναι σημαντικό και δεν μπορώ να σκεφτώ κάποιον καλύτερο τρόπο από το να προσπαθήσω να μεταδώσω όλα αυτά που έμαθα από αυτόν τον άνθρωπο», δήλωσε ο Στόουν.
«Αυτός ο άνθρωπος» στον οποίο αναφέρεται ο Στόουν είναι ο συγγραφέας μπεστσέλερ Τζόσουα Σ. Γκόλντσταϊν, ο οποίος ήταν μάλιστα παρών καθ’ όλη τη διάρκεια της συνέντευξης του Στόουν με την DW - καθισμένος δίπλα στον σκηνοθέτη. Το βιβλίο του Γκόλντσταϊν " A Bright Future: How Some Countries Have Solved Climate Change and the Rest Can Follow", το οποίο αναφέρεται στις λύσεις που μπορεί να προσφέρει στο μέλλον της ανθρωπότητας η πυρηνική ενέργεια, ενέπνευσε τον σκηνοθέτη για το «Nuclear». Στόχος του λοιπόν να «ξεφύγει ο κόσμος από την άγνοια», η οποία θεωρεί πως «οδήγησε τις Ηνωμένες Πολιτείες και ολόκληρο τον πλανήτη σε αυτό το χάλι που έχουμε μπλέξει».
Η ταινία βασίζεται στην παραδοχή ότι σε 30 χρόνια η ανάγκη της ανθρωπότητας για ενέργεια δεν θα μπορεί να καλυφθεί μόνο μέσω συμβατικής ή πράσινης ενέργειας. Μάλιστα, υπογραμμίζει ότι μέχρι το 2050 Ινδία, Κίνα και ολόκληρη η Αφρική θα καταναλώνουν τόσο μεγάλες ποσότητες ενέργειας, ώστε οι επίγειοι πόροι θα εξαντληθούν. Κατά την άποψη του Γκόλντσταϊν, δεν θα είχε αποτέλεσμα να απαιτήσουμε από «τους ανθρώπους στην Ινδία και την Ινδονησία, το Βιετνάμ και την Κίνα να καταναλώνουν λιγότερο από ό,τι τώρα. Αυτό δεν πρόκειται να συμβεί. Αν έχουμε ωστόσο μια πηγή ενέργειας, όπως η πυρηνική, που να μπορεί να λειτουργήσει, θα τη χρησιμοποιήσουν. Και σε περίπτωση που δεν την έχουν, θα καταφύγουν στον άνθρακα»
Ο Στόουν θεωρεί ότι η Γερμανία, στην οποία γίνονται αναφορές πολλές φορές στην ταινία, είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτυχημένης περιβαλλοντικής πολιτικής, ιδίως λόγω της απόφασής της να απομακρυνθεί από την ατομική ενέργεια. Όπως επεσήμανε μάλιστα ο Αμερικανός σκηνοθέτης, το γερμανικό κόμμα των Πρασίνων θα έπρεπε να ανησυχεί για τις εταιρείες πετρελαίου και άνθρακα, αντί να εξοργίζεται και να δημιουργεί αναστάτωση για την πυρηνική ενέργεια.
Εν τω μεταξύ τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης έχουν πάρει φωτιά: Κάποιοι υποστηρίζουν την άποψη του σκηνοθέτη, ενώ άλλοι θεωρούν ότι η ταινία είναι εξαιρετικά προκατειλημμένη. Καμία έκπληξη ωστόσο δεν προκαλεί το γεγονός ότι και η νέα ταινία του Όλιβερ Στόουν είναι αμφιλεγόμενη. Κάτι που βέβαια μένει να απαντηθεί είναι το εάν η παραγωγή της ταινίας υποστηρίχθηκε από τη βιομηχανία πυρηνικής ενέργειας...