Στο βιβλίο του «Πρέπει να μιλήσουμε για τον Πούτιν», ο καθηγητής Μαρκ Γκαλεότι περιγράφει τον Ρώσο πρόεδρο Βλαντίμιρ Πούτιν ως ένα οπορτουνιστή, ένα άνθρωπο που έχει στο μυαλό του περίπου τι συνιστά νίκη για τον ίδιο αλλά δεν έχει συγκεκριμένο σχέδιο για το πώς θα φτάσει εκεί. Γι’ αυτό και συχνά καταλήγει σε απρόβλεπτες επιλογές, ή και στο χάος, με ένα ολόκληρο σύστημα να αφήνεται ελεύθερο να κάνει ό,τι κρίνει πως θα ευχαριστήσει τελικά το αφεντικό.
Στο βιβλίο του «Πρέπει να μιλήσουμε για τον Πούτιν», ο καθηγητής Μαρκ Γκαλεότι περιγράφει τον Ρώσο πρόεδρο Βλαντίμιρ Πούτιν ως ένα οπορτουνιστή, ένα άνθρωπο που έχει στο μυαλό του περίπου τι συνιστά νίκη για τον ίδιο αλλά δεν έχει συγκεκριμένο σχέδιο για το πώς θα φτάσει εκεί. Γι’ αυτό και συχνά καταλήγει σε απρόβλεπτες επιλογές, ή και στο χάος, με ένα ολόκληρο σύστημα να αφήνεται ελεύθερο να κάνει ό,τι κρίνει πως θα ευχαριστήσει τελικά το αφεντικό.
Εξηγώντας σε πρόσφατη συνέντευξή του πώς κατέληξε ο Ρώσος πρόεδρος να εισβάλει στην Ουκρανία, και κυρίως πώς κατάφερε να πέσει τόσο έξω στους υπολογισμούς του (δεδομένου ότι ο πόλεμος στην Ουκρανία από πολλές απόψεις δεν έχει εξελιχθεί όπως θα επιθυμούσε, γεγονός που τον έχει αναγκάσει να προχωρήσει σε μερική επιστράτευση), ο Γκαλεότι υπογραμμίζει ότι ο Πούτιν δεν είναι ένας παράλογος άνθρωπος.
«Ο Πούτιν είναι ένας λογικός παράγοντας, ο οποίος ωστόσο τυχαίνει να πιστεύει σε πολλά παράξενα πράγματα. Είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα ενός προβλήματος "garbage in, garbage out", λέει χαρακτηριστικά. Σύμφωνα με τον καθηγητή, ο Πούτιν αποκόπτεται όλο και περισσότερο από την πραγματικότητα και έχει απωθήσει από τον στενό του κύκλο όλους εκείνους τους ανθρώπους που θα μπορούσαν να αμφισβητήσουν τις απόψεις του. «Έχει εθιστεί στη μεθυστική αίσθηση του να έχει πάντα δίκιο», σημειώνει, και επομένως «έχει περικυκλωθεί από ανθρώπους που συμμερίζονται τις απόψεις του. Αυτό ισχύει ακόμη και για τους κατασκόπους».
Αναφερόμενος στην προσωπικότητα του Πούτιν, ο Γκαλεότι εξηγεί ότι βλέπει τον εαυτό του ως μια φιγούρα στην παράδοση των μεγάλων Ρώσων ηρώων που οικοδόμησαν το ρωσικό κράτος. «Έπεισε τον εαυτό του ότι η Ουκρανία δεν ήταν πραγματική χώρα και ότι είναι πραγματικά μέρος της ρωσικής σλαβικής καρδιάς. Στο μυαλό του Πούτιν, η Ουκρανία θα είχε συμπορευτεί μαζί του με την εισβολή του...Πραγματικά έπεισε τον εαυτό του ότι ο πόλεμος θα διαρκούσε δύο εβδομάδες και όλα θα είχαν τελειώσει γρήγορα. Φαντάστηκε ότι θα ήταν ο Μέγας Βλαντίμιρ, ο άνθρωπος που ένωσε ξανά τις σλαβικές καρδιές».
Ο καθηγητής υπογραμμίζει επίσης τον παράγοντα της ηλικίας. «Γερνάει. Το 2024, ο Πούτιν πρόκειται να επανεκλεγεί. Προφανώς και θα κερδίσει. Αλλά νομίζω ότι δείχνει σημάδια ότι είναι κουρασμένος και βαριέται στη δουλειά. Το πρόβλημά του είναι ότι, όπως κάθε είδους αφεντικό της μαφίας, όταν βρίσκεσαι σε ένα σύστημα όπου ο νόμος βρίσκεται πάντα σε δεύτερη μοίρα έναντι της πολιτικής, δεν έχει σημασία ποιες εγγυήσεις παίρνεις από έναν διάδοχο. Τη στιγμή που παραδίδετε την εξουσία σε έναν διάδοχο, ουσιαστικά του παραδίδεται τον πλήρη έλεγχο της περιουσίας σας — και της ζωής σας».
Κληθείς επίσης να απαντήσει αν ο Πούτιν έχει πάρει κάποιο μάθημα από την εισβολή, ο Γκαλεότι σημειώνει ότι είναι πολύ αργά για να πάρει ένα μάθημα. «Ο Πούτιν έχει φτάσει τόσο μακριά που δεν μπορεί να απομακρυνθεί από τον γκρεμό. Το μόνο ερώτημα είναι πότε πέσει», καταλήγει.
naftemporiki.gr