Διαβάζω στην Ν-Οnline την ανάλυση του Μαρκ Πιερίνι από το Carnegie Endowment for International Peace για την εξωτερική πολιτική του Ερντογάν, που γίνεται «ακόμη περισσότερο απρόβλεπτη», μετά τη νέα τακτική του Κρεμλίνου. Στέκομαι στο σημείο που ο αναλυτής εκτιμά ότι «τα ζητήματα στην περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου παραμένουν σημαντικά, αλλά ξαφνικά έχουν επισκιαστεί από τις τελευταίες απειλές της Ρωσίας.
Από την έντυπη έκδοση
Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]
Διαβάζω στην Ν-Οnline την ανάλυση του Μαρκ Πιερίνι από το Carnegie Endowment for International Peace για την εξωτερική πολιτική του Ερντογάν, που γίνεται «ακόμη περισσότερο απρόβλεπτη», μετά τη νέα τακτική του Κρεμλίνου. Στέκομαι στο σημείο που ο αναλυτής εκτιμά ότι «τα ζητήματα στην περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου παραμένουν σημαντικά, αλλά ξαφνικά έχουν επισκιαστεί από τις τελευταίες απειλές της Ρωσίας. Ως αποτέλεσμα, η ικανότητα της Τουρκίας να ασκεί επιρροή ή να επιδιώκει τα συμφέροντά της στη γειτονιά της έχει συρρικνωθεί».
Δεν θα έβαζα τα ελάχιστα ευρώ μου σ’ αυτήν την εκδοχή. Σύμφωνοι, «η ιστορία έχει δείξει ότι είναι ένας πραγματιστής», αλλά έχει και μία δύσκολη κάλπη να σκεφτεί και είναι δύσκολο να προβλεφθεί πώς θα παίξει τα χαρτιά του. Όσο η κλεψύδρα αδειάζει, όπως και η τσέπη των Τούρκων, τα ντεσιμπέλ ανεβάζει. Με τις παραληρηματικές αποστροφές ότι η Ελλάδα δεν είναι ίση με την Τουρκία ή ότι δήθεν εκπαιδεύει τρομοκράτες στο Λαύριο και τις απειλές μετ’ ειρωνείας για τη δυτική Θράκη, αλλά κυρίως για τα ελληνικά νησιά του Ανατολικού Αιγαίου. Ποιος θα κάνει πατινάζ και ποιος μανουβράζ;
Τα παιδιά της πιάτσας δεν υποτιμούν των προκλήσεων το μπαράζ. Έχει μείνει, όμως, η Τουρκία σ' αυτό το επικίνδυνο παιχνίδι μόνη; «Αψηφώντας κάθε έννοια σεβασμού του Διεθνούς Δικαίου και των διεθνών συνθηκών, επιχειρεί να ανατρέψει το υφιστάμενο status quo και να επιβάλλει την ηγεμονία της, δυστυχώς άλλοτε με τη σύμπραξη και άλλοτε με την ανοχή ή επιτήδεια ουδετερότητα των βασικών πρωταγωνιστών της διεθνούς ζωής», ακούστηκε στ' Ανώγεια και δεν ήταν του αέρα λόγια. Όταν δεν την εξοπλίζουν, οι εταίροι σε Ευρώπη και ΝΑΤΟ την κανακίζουν, για να την «αγκιστρώσουν» στο «δυτικό» στρατόπεδο, δίνοντας αέρα στα πανιά της και παζαρεύοντας το ανασάλεμά της.
Πως το είπε ο εκπρόσωπος Τύπου του Στέιτ Ντιπάρτμεντ; «Δεν είναι ώρα για δηλώσεις ή πράξεις που θα δημιουργήσουν εντάσεις μεταξύ των συμμάχων του ΝΑΤΟ», ενώ τρεις φορές απέφυγε να απαντήσει για την κυριαρχία με επίκληση της βασικής έγνοιας, της Ρωσίας.