Στο υπουργείο Εργασίας, πρέπει να ξαναδιαβάσουν τα εδάφια εκείνα της νομοθεσίας, που σχετίζονται με την προστασία των εργαζομένων. Δεν είναι δυνατόν, μετά 12 χρόνια ταλαιπωρίας (μνημόνια, οικονομική κρίση, πανδημία), να υπάρχουν ακόμα εργαζόμενοι, οι οποίοι υποφέρουν από εργοδοτική αυθαιρεσία, γράφει ο Βασίλης Αγγελόπουλος.
Του Βασίλη Αγγελόπουλου
[email protected]
Στο υπουργείο Εργασίας, πρέπει να ξαναδιαβάσουν τα εδάφια εκείνα της νομοθεσίας, που σχετίζονται με την προστασία των εργαζομένων. Δεν είναι δυνατόν, μετά 12 χρόνια ταλαιπωρίας (μνημόνια, οικονομική κρίση, πανδημία), να υπάρχουν ακόμα εργαζόμενοι, οι οποίοι υποφέρουν από εργοδοτική αυθαιρεσία. Εργαζόμενοι, οι οποίοι απευθύνονται στις αρμόδιες υπηρεσίες του ΣΕΠΕ για να βρουν το δίκιο τους και τελικά, εισπράττουν μια απόλυση ως απάντηση γι’ αυτή την πρωτοβουλία τους!
Και σε όλα αυτά, το υπουργείο Εργασίας να μην παίρνει δραστικές πρωτοβουλίες για να προασπίσει τα συμφέροντα των εργαζομένων.
Η περίπτωση της ιδιωτικής εκπαίδευσης είναι χαρακτηριστική του εύρους του προβλήματος που αντιμετωπίζει η αγορά εργασίας στην Ελλάδα. Σε ιδιωτικό νηπιαγωγείο, γυναίκα εργαζόμενη αναγκάστηκε να εργάζεται πέρα από το καθορισμένο ωράριο. Της επιβλήθηκε μικρότερος μισθός από αυτόν που έπρεπε. Υποχρεώθηκε να συνοδεύει το σχολικό, να εργάζεται έως αργά το βράδυ και να απασχολείται ακόμα και σε summer camp χωρίς πρόσθετη σύμβαση ή ακόμα περισσότερο, χωρίς πρόσθετη αμοιβή. Η νεαρή εκπαιδευτικός όμως, που την υπόθεσή της ανέδειξε η ΟΙΕΛΕ, προσέφυγε με θάρρος στην Επιθεώρηση Εργασίας. Διεκδίκησε τα αυτονόητα και κατάφερε να κερδίσει τα δεδουλευμένα της. Το ΣΕΠΕ λειτούργησε και πέτυχε να υποχρεωθεί η εργοδοσία να την καλύψει με πρόσθετη σύμβαση, ενώ της έδωσε και επιπλέον χρήματα για την εργασία της στο summer camp. Το αποτέλεσμα αυτής της νίκης όμως, ήταν ότι τελικά… απολύθηκε!
Εδώ ακριβώς, θα έπρεπε να έρθει το υπουργείο Εργασίας, σε συνδυασμό με το υπουργείο Παιδείας φυσικά και να προστατεύσουν τη συγκεκριμένη εργαζόμενη. Αντ’ αυτού υπήρξε απόλυτη σιωπή! Λες και δεν συνέβη το παραμικρό. Αντίθετα, οι εργοδότες που έχουν ανάλογη αντίληψη, που πιστεύουμε ότι αποτελούν μειονότητα, έλαβαν το μήνυμα: Όποιος εργαζόμενος διεκδικεί, όποιος προβαίνει σε καταγγελίες, θα μπορεί μέσω της απόλυσης να σιωπήσει. Να πάψει να γίνεται ενοχλητικός, να πάψει να αποτελεί παράδειγμα προς μίμηση!
Η ανοχή της Πολιτείας απέναντι σε τέτοια κραυγαλέα περιστατικά, ασφαλώς και δεν συνάδει με τις σχεδόν… ηρωικές δηλώσεις που γίνονται κατά καιρούς, περί σεβασμού των δικαιωμάτων των εργαζομένων! Η εικόνα που περνάει προς τα έξω, δείχνει το ακριβώς αντίθετο. Περιγράφει μια αγορά εργασίας «ζούγκλα», όπου ισχύει ο νόμος του ισχυρότερου. Όσο και αν κάποια τμήματα της εξουσίας, (πχ ΣΕΠΕ), μπορεί να λειτουργούν με στόχο την προστασία του εργαζόμενου, το τελικό αποτέλεσμα όμως, αποβαίνει σε βάρος του! Αποτελεί τεράστιο κενό, η έλλειψη έμπρακτου ενδιαφέροντος προς την συγκεκριμένη εργαζόμενη ώστε η απόλυσή της, να ανακληθεί.
Φαίνεται ότι η Πολιτεία, έχει «γυρίσει την πλάτη» στους εργαζόμενους. Έχει αποδεχτεί ότι δεν μπορεί να αντιπαρατεθεί με τους μπαταχτσήδες εργοδότες. Δεν μπορεί δηλαδή να δημιουργήσει όρους υγιούς ανταγωνισμού. Κάτι τέτοιο όμως είναι προβληματικό για όλους. Για τους εργαζόμενους, αλλά και για το ίδιο το επιχειρείν.