Όταν η Ευρώπη αντιληφθεί ότι το πρόβλημα που αντιμετωπίζει δεν είναι το ουκρανικό από μόνο του ούτε το ενεργειακό αλλά η περιφρόνηση που δείχνει απέναντι στην ίδια την ιστορία και τις αιτίες της εξέλιξής της, τότε θα έχει κάνει το πρώτο βήμα για την έξοδό της από τον σημερινό εφιάλτη, γράφει ο Γρηγόρης Ρουμπάνης.
Του Γρηγόρη Ρουμπάνη
Όταν η Ευρώπη αντιληφθεί ότι το πρόβλημα που αντιμετωπίζει δεν είναι το ουκρανικό από μόνο του ούτε το ενεργειακό αλλά η περιφρόνηση που δείχνει απέναντι στην ίδια την ιστορία και τις αιτίες της εξέλιξής της, τότε θα έχει κάνει το πρώτο βήμα για την έξοδό της από τον σημερινό εφιάλτη.
Κανένας από τους σημερινούς πονοκεφάλους της πολυπαθούς ηπείρου δεν θα υπήρχε, αν δεν είχε αποστεί από τις αρχές της δημοκρατίας και του κοινωνικού κράτους, αρχές που η ίδια ανέδειξε μέσα από απίστευτες θυσίες, εντάσεις, συγκρούσεις και πολέμους καταστροφικούς και ισοπεδωτικούς. Κανένα αδιέξοδο δεν θα είχε ορθωθεί στην οικονομία της, αν δεν είχε παραδοθεί στους ολιγάρχες (δικούς της και διεθνείς), οι οποίοι (και) με τη δική της ανοχή έχουν γίνει οι μεγαλύτεροι στρατηγικοί παίχτες των εξελίξεων που την αφορούν άμεσα. Με το αζημίωτο φυσικά.
Η Ιταλία τρίζει, η Γαλλία παραπαίει και η Ελλάδα έχει ήδη μπει κι αυτή σε μια περίοδο πολιτικής αβεβαιότητας. Την ίδια ώρα η Γερμανία αυθαιρετεί σε βάρος όλων των άλλων εταίρων της, προκειμένου να διατηρήσει την αυτοκρατορική πρωτοκαθεδρία της στην υποτιθέμενη Ευρωπαϊκή Κοινότητα των κοινών αξιών, οικονομικών στόχων και κοινωνικών ισοτήτων.
Ο Μάριο Ντράγκι ίσως αποδειχτεί η ιστορική φιγούρα της αποτυχίας ενός τραπεζικού συστήματος, το οποίο φιλοδόξησε να υποκαταστήσει την πολιτική διορατικότητα της δημοκρατίας, την οποία το ίδιο παραγκώνισε, ενώ το μόνο που χρειαζόταν ήταν η τόνωση και όχι η παράδοσή της στις ορέξεις του Σίλβιο Μπερλουσκόνι, του Ματέο Σαλβίνι και της Τζόρτζια Μελόνι.
Τώρα σημαίνουν συναγερμό για τη σωτηρία της. Ποιας όμως δημοκρατίας; Μα της μίζερης, της σκιάς του εαυτού της, της αποξενωμένης από το ρόλο της και της απαξιωμένης στα μάτια των πολιτών εκείνων, για τους οποίους υποτίθεται ότι θα λειτουργούσε. Αυτό όμως είναι που χρειάζεται η σύγχρονη ευρωπαϊκή κοινωνία; Πού βρίσκονται οι κληρονόμοι της άλλοτε μεγάλης προοδευτικής παράταξης είτε εμφανιζόταν με το σχήμα του κάποτε ισχυρότατου Σοσιαλιστικού ή του μετέπειτα πολλά υποσχόμενου Δημοκρατικού Κόμματος; Πού βρίσκονται οι συντηρητικοί πολιτικοί, ισορροπιστές αλλά και θεματοφύλακες της λειτουργίας του πολιτεύματος, υπερασπιστές και αυτοί του κοινωνικού κράτους και των ευκαιριών για όλους, κυρίως για τους νέους; Πού βρίσκονται οι αντίστοιχοι ηγέτες στη Γαλλία των μεγάλων δημοκρατικών κατακτήσεων και των κοινωνικών προτύπων; Πού βρίσκονται οι οραματιστές σοσιαλδημοκράτες της Γερμανίας, που έσβησαν τις πληγές του απάνθρωπου απολυταρχισμού των πατεράδων τους χτίζοντας κράτος πρόνοιας, πολιτισμού, αξιοπρεπών αμοιβών και ίσων ευκαιριών;
Πού βαδίζει η σημερινή Ελλάδα, η οποία παρά τα απανωτά χτυπήματα που της έδωσαν ξένοι και οικείοι, αφέντες και παιδιά της, αποτελεί ακόμα και σήμερα σημείο αναφοράς για τις ευρωπαϊκές εξελίξεις; Ποιος θα την βγάλει μεθαύριο από τη μεγάλη κρίση πολιτικών αξιών, οικονομικής ανάπτυξης και κοινωνικών προκλήσεων που αντιμετωπίζει;
Η επόμενη μέρα είναι μουντή: είτε επειδή σε χώρες όπως η Ιταλία και η Γαλλία μια παρδαλή ακροδεξιά γίνεται ρυθμιστής του (δημοκρατικού) πολιτεύματος και των εξελίξεων που οδηγούν σε ακόμα πιο επικίνδυνα μονοπάτια, είτε επειδή σε άλλες χώρες, όπως η Ελλάδα, άδηλοι σωτήρες καραδοκούν να αποτελειώσουν ο,τι ξέμεινε από τις αλλεπάλληλες κρίσεις των προηγούμενων ετών.
Αυτοί όλοι είναι που απαξιώνουν τη δημοκρατία, δημιουργούν κλίμα απογοήτευσης και αποχής. Είναι αυτοί που έχουν παραδώσει τα κλειδιά σε κάποιους ολιγάρχες μόνο και μόνο για να κερδίσουν ένα κουπόνι σίτισης στο πρυτανείο της ανοχής τους.
Ωστόσο αυτό είναι που πρέπει να αλλάξει στην Ελλάδα, την Ιταλία, τη Γαλλία, τη Γερμανία. Αυτό είναι που πρέπει να αλλάξει συθέμελα στην Ευρώπη.